τα νευρα μου κροσια!

Νομιζω πώς χωρις την ευαισθησια, χανω την ανθρωπινη υποσταση μου....

Ναι, ευαισθησια σημαινει κ εκθεση συναισθηματων, του ευαλωτου \"εγω\". με καποιον τροπο....συμπεριφορας, οχι απαραιτητα λεκτικο τροπο. Αλλα ειναι κ ευθυνη μας κ ρισκο το αν θα πληγωθουμε. Βρισκω παραλογο σε μια ολοκληρη ζωη, το να μην πληγωθω...και θα τολμησω να πω πώς λυπάμαι αυτον που δεν πληγωθηκε. Προσοχη: δεν υποστηριζω πώς το πληγωνομαι ειναι στοχος, αλλα αν ζω με τον συνεχομενο φοβο του να μην πληγωθω, ε τοτε πώς ζω? Ζω? Η ζωη αλλωστε εχει τεραστιο ευρος συναισθηματων....δεν υπάρχει λυπη χωρις χαρα κ το αντιστροφο....

Πιστευω πώς μπορει ο ευαισθητος ανθρωπος να πιανει καλα σηματα σιγα σιγα κ να προσεχει που θα εκτειθεται....Και οπως σαφεστατα υπάρχει ο κινδυνος της εκμεταλλευσης, μεσω της ευαισθησιας, υπάρχει κ η χαρα της αληθινης επαφης με τον αλλον, η μαγεια της επαφης με τον ανθρωπο που νιωθει την ευαισθησια σου κ την θαυμαζει....Κ την σεβεται.

Εγω δεν εχω βιωσει κατι τοσο παρομοιο: αλλα εχω νιωσει να δακρυζω, να κλαιω για πραγματα που σε αλλους δεν εμοιαζαν τοσο δυνατα, ή ικανα για να προκαλεσουν δακρυα. Οι λογοι ειχαν να κανουν με δικα μου αλυτα θεματα κ ανοιχτους λογαριασμους μου με το παρελθον.

Μαριαννα εχεις δοκιμασει ποτε ειτε κατα τη διαρκεια των νευρων (δυσκολο φυσικα) η μετα αφου εχεις ξεσπασει, να σκεφτεις γιατι το εκανες? τους λογους που σε οδηγησαν? κατι θα υπαρχει το οποιο θα σε τρωει...

τον πρωτο καιρο που γινομουν σμπαραλια με τη μητερα μου, ηταν κολαση...επειτα μετα απο καναδυο φορες που καταλαβα οτι δεν επαιρνε αλλο προσπαθουσα μετα τον καβγα η ακομα και πριν ξεκινησω να συγκρατηθω και να βρω τι μου φταιει...δεν το καταφερα ευκολα καθοτι παρασυρομουν αλλα μετα την 5-6 φορα καταφερα να το ελεγξω καπως και να βρισκω τους λογους.