Θέμα με τον πατέρα μου

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Με αυτά που μας περιέγραψές η δική μου ταπεινή γνωμη είναι να δείξεις ανωτερότητα γιατί είναι πατέρας σου και να συνεχίσεις να του μιλάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δέξου τον όπως είναι και μην συγκρίνεις την συμπεριφορά του ανάμεσα σε σένα και στην αδερφή σου. Αυτό είναι λάθος. Αφού έχεις την βοήθεια της μάνας σου και συμφωνεί και αυτή μαζί σου χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά. Η καλή ζωή θέλει μόνο 2 υλικά. Υγεία πάνω απ όλα και αγάπη. Όλα τα μπορούν να διορθωθούν.

---

Εκεί έχω καταλήξει και εγώ... Απλά ήθελα να πάρω και 2 γνώμες ακόμα... Δεν πιστεύω πως δεν με αγαπάει, απλά με στεναχωρεί όταν μου μιλάει έτσι άσχημα, γιατί ειλικρινά δεν πιστεύω πως το αξίζω... Διαφορετικα, θα είχαν όλοι οι άλλοι τόσο καλή γνώμη για εμένα?? Ώρες ώρες σκεφτομαι αν γίνεται να είμαι τόσο καλή ηθοποιός και κοροϊδεύω όλο τον κόσμο και μόνο αυτός βλέπει πόσο σκάρτη είμαι...
Πάντως είναι αξιοπερίεργο πως αλλάζει ένας άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου... Προσωπικά έχω αποφασίσει να τον έχω στο μυαλό μου και ως παράδειγμα προς αποφυγήν ως προς αυτό..και ειλικρινά είναι κρίμα, διότι μέχρι να αλλάξει έτσι, ήταν παράδειγμα προς μίμηση...

Quote:

---

Originally Posted by Anemoni1989

Στο παρελθόν μου έχει πει πως του θυμίζω τον αδερφό του, με τον οποίο δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου και έναν άλλο ξάδερφο του και πως αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό και για αυτό δεν με γουστάρει...

---

Μήπως ο αδελφός του είναι πιο "επιτυχημένος" απο τον ίδιο και ένιωθε πάντα αυτην την διάκριση απο τους γονείς του; Και τώρα παίρνει το μέρος του πιο "αδύναμου" παιδιού του υποστηρίζοντας έμμεσα τον εαυτό του; Παίζει κάτι τέτοιο;

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Μήπως ο αδελφός του είναι πιο "επιτυχημένος" απο τον ίδιο και ένιωθε πάντα αυτην την διάκριση απο τους γονείς του; Και τώρα παίρνει το μέρος του πιο "αδύναμου" παιδιού του υποστηρίζοντας έμμεσα τον εαυτό του; Παίζει κάτι τέτοιο;

---

Στο θέμα οικογενεια, δεν θα το λεγα... Ο θείος μου τα έχει κάνει μαντάρα... Και επαγγελματικα δεν είναι ότι ο πατέρας μου υστερούσε κάπου... Απλά ήταν σε διαφορετικά ποστα ο καθένας, με πολύ καλούς μισθούς... Σαν οικογένεια δεν μας έλειψε ποτέ κάτι... Για αυτό λέω κιόλας πως ήταν παράδειγμα προς μίμηση... Κάπου στην πορεία το έχασε και δεν έχω καταλάβει γιατί...
Γεγονός είναι πως σε μια συζήτηση που είχα κάνει στο παρελθόν με τη μάνα μου, είχε αναφέρει πως η αδερφή μου ήταν πάντα πιο αδύναμη και ήθελε "σπρώξιμο", ενώ εμένα δεν με φοβήθηκαν ποτέ και ήξεραν πως πάντα θα "κολυμπάω στα βαθιά"... Αυτό βέβαια μόνο ως θετικό δεν το είδα, αλλά τέλος πάντων... Επιπλέον, πριν κάποια χρόνια είχε εκφράσει η αδερφή μου δυσαρέσκεια επειδή λέει στο σόι ήμουν πάντα η αγαπημένη, έλεγαν όλοι πόσο πολύ έχω επιτύχει και πως με παρουσίαζαν για παράδειγμα προς μίμηση και κάτι τέτοια, αλλά ως παραπονο εκφρασμένα... Δεν ξέρω αν έπαιξε και αυτό κάποιο ρόλο... Αλλά ρε παιδιά και εγώ τι φταίω??? Δηλαδή θα πρέπει να νιώθω άσχημα επειδή έχω κάνει σωστές επιλογές και παίρνω καλύτερο μισθό από το μέσο όρο? Έχω κουραστεί πάρα πολύ για όσα έχω κάνει στη ζωή μου και δεν μου χαρίστηκε τίποτα... Διακοπές είχα να πάω παρά πολλά χρόνια γιατί σπούδαζα και λεφτά δεν περίσσευαν και οι βόλτες μου ήταν μετρημένες γιατί όλο και σε κάποιο συνέδριο ή σεμινάριο έπρεπε να πάω... Και αντί η ίδια μου η οικογένεια να καμαρώνει, με υπονομεύει και με υποτιμάει... Τι να πω?

Τον έχεις συζητήσει, να του τα πεις όπως τα γράφεις εδώ; Όχι πάνω σε κάποια ένταση, κάποια στιγμή που θα είστε σχετικά ήρεμοι και οι δύο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Τον έχεις συζητήσει, να του τα πεις όπως τα γράφεις εδώ; Όχι πάνω σε κάποια ένταση, κάποια στιγμή που θα είστε σχετικά ήρεμοι και οι δύο.

---

Πρόσφατα και με αφορμή ένα σκηνικό που είχε γίνει με την αδερφή μου, με είχε ρωτήσει τι παραπονα έχω από αυτούς. Του τα είπα και δεν παραδέχτηκε τίποτα. Η απάντηση του είναι πως κάποια πράγματα δεν μπαίνουν στη ζυγαριά και πως αυτό δε σημαίνει κάτι... Γενικά, είναι αυτό που είπα και πιο πανω": και 10 άτομα να του πούνε ότι έχει άδικο, δεν θα το παραδεχτεί. Θεωρεί τον εαυτό του πολύ δίκαιο. Και γενικά για εμένα δεν έχει καλή άποψη. Όταν λέω πως "μα πως γίνεται οποίος με γνωρίζει να λέει τα καλύτερα?", Η απάντηση του ήταν πως δεν με ξέρουν καλά και τους ξεγελάω. Οπότε σταμάτησα κι εγώ να το συζητάω... Όταν τώρα με αφορμή τα παιδιά μας, είπα πως και η δασκάλα λέει ότι η μικρή μου είναι καλό παιδί και προσεγμένο και φαίνεται δουλεμενη από το σπίτι, θα βρει έστω κι ένα αρνητικό να πει... Κάτι που φυσικά δεν θα το κάνει για την αδερφή μου και τον ανηψιο μου... Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν δίνω σημασία... Έχει αδυναμία, ήθελε εγγονό, ήρθε το αγόρι, είναι αποδεκτό... Εμένα με στεναχωρούν τα υπόλοιπα... Αλλά είναι κάτι που προφανώς δεν γίνεται να αλλάξει, οπότε απλά το συζητάω για να το βγάλω από μέσα μου

Σίγουρα υπάρχει μια εξήγηση αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν εχει να κάνει με τιποτα για το οποίο φταίς εσυ.

Ισως ο πατέρας σου να αισθάνεται οτι έτσι θα συνεχίσει να έχει το έλεγχο, να είναι εκείνος με την δυναμη. Μπορει να φοβάται μηπως καπελωθει. Αυτο φυσικα αν συμβαίνει δεν σημαίνει οτι το κάνει συνειδητα με δολο. Συνήθως αυτα ειναι απόρροια των ανασφαλειών μας που δεν τα συνειδητοποιούμε.

Ίσως επίσης γι αυτό δεν το βγάζει με την αδελφή σου γιατι εκεινη τον εχει ισως περισσότερη ανάγκη από ότι εσυ και αυτο του δίνει έναν ρόλο και μια υπόσταση. Επίσης ίσως γι αυτο το θεμα άρχισε απο την στιγμή που μεγάλωσες και πήρες την ζωή σου στα χέρια σου.

Είναι δύσκολο και δυσάρεστο σίγουρα. Το θέμα ειναι να μην χάνεις εσύ την πίστη στον εαυτό σου απο όλο αυτο περιμένωντας μια επιβεβαίωση που δεν έρχεται όχι γιατι δεν την αξίζεις αλλά γιατί κολλάει σε παράγοντες που δεν ειναι άμεσα φανεροι.

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Σίγουρα υπάρχει μια εξήγηση αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν εχει να κάνει με τιποτα για το οποίο φταίς εσυ.

Ισως ο πατέρας σου να αισθάνεται οτι έτσι θα συνεχίσει να έχει το έλεγχο, να είναι εκείνος με την δυναμη. Μπορει να φοβάται μηπως καπελωθει. Αυτο φυσικα αν συμβαίνει δεν σημαίνει οτι το κάνει συνειδητα με δολο. Συνήθως αυτα ειναι απόρροια των ανασφαλειών μας που δεν τα συνειδητοποιούμε.

Ίσως επίσης γι αυτό δεν το βγάζει με την αδελφή σου γιατι εκεινη τον εχει ισως περισσότερη ανάγκη από ότι εσυ και αυτο του δίνει έναν ρόλο και μια υπόσταση. Επίσης ίσως γι αυτο το θεμα άρχισε απο την στιγμή που μεγάλωσες και πήρες την ζωή σου στα χέρια σου.

Είναι δύσκολο και δυσάρεστο σίγουρα. Το θέμα ειναι να μην χάνεις εσύ την πίστη στον εαυτό σου απο όλο αυτο περιμένωντας μια επιβεβαίωση που δεν έρχεται όχι γιατι δεν την αξίζεις αλλά γιατί κολλάει σε παράγοντες που δεν ειναι άμεσα φανεροι.

---

Νομίζω πως έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό.. ήταν κάτι που είχα σκεφτεί κι εγώ στο παρελθόν και πιστεύω πως ισχύει... Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας οι καυγάδες ξεκινούν επειδή πχ θα ήθελα να κάνω κάτι με όποιο δεν συμφωνούσε (όταν ήμουν μικρότερη) ή επειδή θα ήταν κόντρα στις κοινωνικές νόρμες... Ήμουν πάντα η αντιδραστική επειδή δεν μου αρέσει να μπαίνω σε καλούπια ή να μου υποδεικνύουν τι να κάνω... Και τώρα που το συζητάμε, θυμάμαι χαρακτηριστικά σε έναν παλαιότερο καυγά να μου λέει "είσαι κακομαθημένο παιδί και θα σου δείξω εγώ" όπου όταν του αντ;π;ντησα πως μάλλον δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας και ότι πλέον έχω δική μου οικογένεια και δεν έχει κανένα έλεγχο πάνω μου και προφανώς ότι και να λέει είναι άκυρο και δεν με επηρεάζει (προφανώς) ήταν σαν ταύρος σε υαλοπωλειο!!! (Για να μην παρεξηγηθω, επιθετικός δεν ήταν ποτέ, απλά επειδή έχει μάθει από τη μάνα μου να υποχωρεί στα νευρα του και όταν είναι ανυποχώρητος, κάτι που εγώ δεν έκανα ποτέ και ούτε κανω, τον εκνευρίζει... Βέβαια, ξεχνάει πως αυτός με έμαθε έτσι από μικρή, λέγοντας μ πως θα πρέπει να έχω άποψη και να διεκδικώ το δίκιο μου και τα δικαιώματα μου...).

Δυστυχώς συχνά με τους γονείς δεν βγάζεις άκρη. Από την άποψη ότι ακόμα κι αν εξηγήσεις και καταλάβεις τους λόγους που έχουν κάποιες συμπεριφορές, δεν μπορείς να κάνεις κάτι να τις αλλάξεις αν δεν το θέλουν και οι ίδιοι. Και συνήθως δεν παραδέχονται ποτέ μα ποτέ ότι τις έχουν αυτές τις συμπεριφορές. Ή το χειρότερο που συμβαίνει συχνά με τους δικούς μου, τους εξηγείς ότι κάπου έχουν λάθος, σου λένε στα λόγια "έχεις δίκιο παιδί μου" και στην πράξη εξακολουθούν να σε γράφουν και να κάνουν τα δικά τους πάλι. Εμένα σε πολλά πράγματα ευνοούν τον αδερφό μου και δεν έχω ποτέ την βοήθεια που είχε αυτός, αλλά το έχω αποδεχτεί ότι έτσι είναι κι ας με πληγώνει. Συχνά-πυκνά βέβαια τώρα που γύρισα εδώ αυτά τα θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί άνθρωπος είσαι, κάπου θα σε πνίξει και η αδικία και το παράπονο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν ήμουν αλλού, ήμουν αρντάν εντελώς.

Είναι κάτι που σε τρώει πιο πολύ γιατί έχεις πάει και μένεις κοντά τους, όταν θα φύγεις δεν θα σε απασχολεί τόσο πολύ. Όσο μπορείς μην το σκέφτεσαι γιατί απλά τα νεύρα σου χαλάς. Δεν θα αλλάξει κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Συχνά-πυκνά βέβαια τώρα που γύρισα εδώ αυτά τα θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί άνθρωπος είσαι, κάπου θα σε πνίξει και η αδικία και το παράπονο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν ήμουν αλλού, ήμουν αρντάν εντελώς.

Είναι κάτι που σε τρώει πιο πολύ γιατί έχεις πάει και μένεις κοντά τους, όταν θα φύγεις δεν θα σε απασχολεί τόσο πολύ. Όσο μπορείς μην το σκέφτεσαι γιατί απλά τα νεύρα σου χαλάς. Δεν θα αλλάξει κάτι.

---

Αυτό ακριβώς πιστεύω... Πως όταν σταματήσει να υπάρχει αυτή η καθημερινή επαφή και τριβή, απλά δεν θα ασχολούμαι... Βέβαια ούτε τώρα ασχολούμαι, αλλά όταν κάνει καραμπαμ μια πράξη ή μια φράση, τότε δεν ξέρω, παλεύω με τον εαυτό μου να κρατηθώ... Γενικά έχει πει πολλά που με έχουν πληγώσει... Αλλά σαν το προχθεσινό δεν με έχει πειράξει τίποτα άλλο... Ακούς εκεί γκαντεμω!!! Εμένα, που ειλικρινά έχουν να λένε όλοι πόσο καλοπροαίρετη και πρόθυμη να βοηθήσω είμαι!!! Αυτό πραγματικα με πλήγωσε πολύ!!! Δηλαδή να πάθουν και τίποτα και θα μου ρίχνουν και ευθύνες??? Ενώ δεν ασχολούμαι καν μαζί τους!!!! Τι να πω??
Ευελπιστώ μόνο να φύγουμε γρήγορα γιατί τα νευρα μου θα σπάσουν τελείως... Τίποτα δεν πάει σωστά, όλα πάνε χάλια και αυτή η κατάσταση μας κράτησε πολύ πίσω σε πολλά επίπεδα

Επαναφέρω το θέμα γιατί έχω νέα... Και ευχάριστα και δυσάρεστα...
Καταρχάς, καταφέραμε με το σύζυγο και φύγαμε για επαρχία... Με τις δουλειές μας και όλα μας τα κομφορ...
Το κακό είναι ότι με τον πατέρα μου τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο... Τους επισκεφτηκαμε τις γιορτές γιατί τους είχε λείψει το παιδί και ενώ όλα πήγαιναν σχετικά καλά, τις τελευταίες ημέρες της επίσκεψης μας άρχισε τα παλιά και γνωστά. Να με υποτιμάει, μπροστά στο παιδί μου ("πρόσεξε μη γίνεις σαν τη μάνα σου, που έχει κάνει σκ@τα στη ζωή της" και αλλά τέτοια ωραια"). Στο τέλος δεν άντεξα, του απάντησα και έγινε το έλα να δεις... Μέχρι που γύρισε και μου είπε ότι προσκύνησα το σόι του άντρα μου επειδή μας έδωσαν κάποια χρήματα για μια επένδυση πού θέλουμε να κάνουμε, ενώ αυτός για να μου χτισει σπίτι ξόδεψε περισσότερα.... Το αποτέλεσμα ήταν να μου πει να σηκωθώ να φύγω και έφυγε ο ίδιος από το σπίτι μέχρι να μαζέψω πραγματα... Με 2 λόγια ήταν χάλια η όλη φάση...
Στο δια ταύτα, αισθάνομαι μόνο θυμό και θλίψη. Γιατί με μισεί ο πατέρας μου? Γιατί? Αυτά που έχω καταφέρει εγώ ελάχιστοι τα έχουν κάνει... Επιλέγω εγώ ποια δουλειά θα κάνω, παίρνω καλό μισθό, έχω μια καλή οικογένεια.... Γιατί με υποβαθμίζει τόσο? Γίνεται ένας πατέρας να μισεί το παιδί του??? Και αν ναι, γιατί???

Μήπως συνέχεια περηφανευεσαι για τις επιτυχίες σου κ δεν τους αρέσει η αλαζονεία; μήπως έχεις γενικά συμπεριφορά επιθετική κ δυναμική που εκνευρίζει ενώ η αδερφή σου είναι πιο ήρεμος κ γλυκός άνθρωπος; επίσης πολλοί παππούδες δε θέλουν να γίνουν υπηρέτες μια με δύο ώρες με το εγκονι τους φτάνει, σου λέει κι αυτός εγώ τα μεγάλωσα τα παιδιά μου τώρα η σειρά σας, αφήστε με υσυχο μια ζωή ζητάτε... Ξέρω γω.. Προσπαθώ να το δω απ την πλευρά του

Τώρα είδα την καινούρια απάντηση δεν είχα καταλάβει ότι είναι παλιό θέμα... Τι εννοεί προσκυνησές το σόι του άντρα σου;;; μάλλον αισθάνεται κάποια πικρια

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Τώρα είδα την καινούρια απάντηση δεν είχα καταλάβει ότι είναι παλιό θέμα... Τι εννοεί προσκυνησές το σόι του άντρα σου;;; μάλλον αισθάνεται κάποια πικρια

---

Ευχαριστώ για την απάντηση. Σίγουρα δεν με λες και τον πιο ήρεμο ανθρωπο και σε συζήτηση πάνω σε θα δεχτώ πως έχω αποτύχει, αντίθετα θα τονίσω αυτά που έχω καταφέρει γιατί έχω κοπιάσει για αυτά. Η αδερφή μου είναι πιο πράος χαρακτήρας και δεν έχει να κομπασει για επιτυχίες, γιατί πολύ απλά δεν έχει επιτύχει τα ίδια. Αλλά δεν το καταλαβαίνω... Εμένα ούτε ένα πιάτο φαινδεν μου έδωσαν γιατί πάντα φροντίζαμε όλα να τα κάνουμε μόνοι μας. Αντίθετα αυτή και ο άντρας της και φαγητό θα πάρουν και πράγματα διεκδικησαν από αυτόν "γιατί τα δικαιούνταν" (χαρακτηριστικά μου έρχεται στο μυαλό ότι όταν μετακόμισαν στην οικογενειακή πολυκατοικία έβγαλαν το αμάξι του πατέρα μου από το γκαράζ για να βάλει ο γαμπρός μου το δικό του, ενώ εμείς πχ του είχαμε προτείνει να κρατήσει το δικό μου.
Πικρία σιγουρα έχει. Και το κατάλαβα από τα λόγια του. Αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Πρέπει τα παιδιά να μένουν πάντα κοντά στους γονείς τους? Δεν πρέπει να ακολουθούμε τα όνειρα μας για να μην στεναχωρεθουν και αρχίσουν να στάζουν φαρμάκι???

Δεν νομιζω οτι κανεις κατι λαθος. Απλα με την αδελφη σου και τον αντρα της ,ταιριαζουν τα χνωτα τους. Αυτο με την συγκριση με αλλα ατομα ειναι κλασσικο σημαδι κομπλεξισμου . εφτασε 60 και αφου δεν τα βρηκε τον εαυτο του μονο συγκρισεις κ σποντες εχει το μενου

Έχεις τα δικιά σου κι εσύ. Μη σκέφτεσαι ότι σε μισεί, σκέψου απλά ότι δεν καταλαβαίνει, σε άλλα δίνει αξία αυτός σε άλλα εσύ. Μη μεινεται τσακωμενοι καλύτερα να τα βρειτε για να είσαι κι εσύ πιο καλά μέσα σου. Την αδερφή σου μάλλον την βλέπει σαν πιο αδύναμη κ οι γονείς δίνουν περισσότερη προσοχή στο πιο αδύναμο παιδί κ επιπλέον περιμένουν και απ το πιο δυνατο παιδί τους να συμπαραστεκεται στο αδυναμο