Όταν ήμουν στην φαση που ήσουν ενώ ήξερα ότι μακριά τους θα είμαι καλά, για ένα περίεργο λόγο δεν μπορούσα μακριά από το σπίτι. Ενώ ήξερα ότι η πηγή των προβλημάτων μου ήταν οι δικοί μου ανθρωποι και το σπίτι σαν κτήριο (άσχημα παιδικά χρόνια) εγώ δεν μπορούσα.
Δεν ξέρω πόσος χρόνος μου χρειάστηκε να δω ουσιαστική αλλαγή. Όσο κανεις ψυχοθεραπεία και δουλεύεις ταυτόχρονα μόνος σου κάνεις μικρές αλλαγές, απλά κάποια στιγμή βλέπεις την μεγάλη αλλαγή. Τη μεγάλη αλλαγή την είδα όταν κατάλαβα πως δεν ευθύνεται μόνο η μητέρα μου για τα άσχημα παιδικα μου χρόνια, αλλά και ο πατερας μου. Μιλούσαμε για τον τρόπο της απέναντι μου και κάποια στιγμή με ρώτησε "ο πατέρας σου που ήταν;" και τότε κατάλαβα πολλά. Μοιρασα ευθύνες, άρχισα να βλέπω τους γονείς μου σαν άτομα, σαν χαρακτήρες και τότε κατάλαβα πως δεν έχω καμία ευθύνη για την συμπεριφορά τους και ότι φταινε και οι δύο.
Εσύ τώρα βρίσκεσαι στο ίδιο χώρο, με τους ίδιους ανθρώπους που επηρέασαν με τον τρόπο τους αρνητικά την παιδική σου ηλικία. Λογικά ακόμη φέρονται το ίδιο και αυτό ξύνει πληγές ή ανοίγει καινούργιες. Συν το γεγονός ότι θες να αλλάξουν, να γίνουν "σωστοί" γονείς ή έστω να καταλάβουν. Αυτό ίσως να παίζει σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σου. Δεν ξέρω τι άλλο συμβαίνει στην φαση που βρίσκεσαι τώρα. Τι άλλο μπορεί να επηρεάζει τη ψυχολογία σου.
