Κρίσεις πανικού - Γνωσιακή συμπεριφοριστική παρέμβαση;

@κρυσταλλια: Σαν να ακούω τον εαυτό μου! Είμαστε και στην ίδια ηλικία ακριβώς! Νιώθω λες και τρώω κολλήματα και δεν μπορώ να χαρώ τη ζωή μου στο φουλ... Και φοβάμαι ότι μεγαλώνοντας, απλώς θα αυξάνονται οι ευθύνες (άρα και το άγχος μου), θα μειώνεται ο ελεύθερός μου χρόνος και θα γεράσω πριν την ώρα μου :(

@anwnimi: Ευτυχισμένη ΣΥΝΕΧΩΣ, όχι, δεν είμαι. Ένιωθα πάντα όμως (αν εξαιρέσουμε τις φάσεις με τους πανικούς) πολύ ισορροπημένη και τυχερή στη ζωή μου. Και εννοείται ότι ζω και πολλές μικρές στιγμές ευτυχίας.
Το άγχος μου νομίζω ότι είναι αυτό που με εμποδίζει να αυξήσω αυτές τις στιγμές (π.χ. ενώ λατρεύω τα ταξίδια, δύσκολα τα βάζω πλέον στο πρόγραμμά μου... Φοβάμαι ότι θα ανακατευτώ ή ότι κάτι θα πάθω και θα χαλάσω τα σχέδια της παρέας -έχει συμβεί κάποιες φορές στο παρελθόν- οπότε έχω πάψει να παίρνω τέτοιες πρωτοβουλίες και δύσκολα θα το πάρω απόφαση να ακολουθήσω κάποιον άλλον σε ταξίδι)

[quote]Originally posted by snarf
@κρυσταλλια: Σαν να ακούω τον εαυτό μου! Είμαστε και στην ίδια ηλικία ακριβώς! Νιώθω λες και τρώω κολλήματα και δεν μπορώ να χαρώ τη ζωή μου στο φουλ... Και φοβάμαι ότι μεγαλώνοντας, απλώς θα αυξάνονται οι ευθύνες (άρα και το άγχος μου), θα μειώνεται ο ελεύθερός μου χρόνος και θα γεράσω πριν την ώρα μου :(

@anwnimi: Ευτυχισμένη ΣΥΝΕΧΩΣ, όχι, δεν είμαι. Ένιωθα πάντα όμως (αν εξαιρέσουμε τις φάσεις με τους πανικούς) πολύ ισορροπημένη και τυχερή στη ζωή μου. Και εννοείται ότι ζω και πολλές μικρές στιγμές ευτυχίας.
Το άγχος μου νομίζω ότι είναι αυτό που με εμποδίζει να αυξήσω αυτές τις στιγμές (π.χ. ενώ λατρεύω τα ταξίδια, δύσκολα τα βάζω πλέον στο πρόγραμμά μου... Φοβάμαι ότι θα ανακατευτώ ή ότι κάτι θα πάθω και θα χαλάσω τα σχέδια της παρέας -έχει συμβεί κάποιες φορές στο παρελθόν- οπότε έχω πάψει να παίρνω τέτοιες πρωτοβουλίες και δύσκολα θα το πάρω απόφαση να ακολουθήσω κάποιον άλλον σε ταξίδι) [/quote

Μην ανησυχεις και εγω στην ιδια φαση ειμαι.Ακουω αλλους που λενε πηγανε διακοπες ,πανε ταξιδια και εγω αποφευγω να τα κανω γιατι νιωθω οτι ειμαι εξω απο τα νερα μου.Πολλες φορες που ειναι να βγουμε με το συντροφο μου εξω βρισκω δικαιολογιες οτι δεν ειμαι καλα ,οτι εχω δουλειες.Αυτο δεν μου συμβαινει συνεχεια, αλλα αρκετα συχνα.Και εγω αυτο φοβαμαι οτι οσο μεγαλωνω αγχονομαι περισσοτερο αντι να μου φευγει,
και σκεφτομαι και εγω αυτο ακριβως που λες :θα χαρω και εγω την ζωη οπως ολοι;Εχεις ζητησει βοηθεια απο καποιον ειδικό ;

Ρε συ Κρυσταλλία μήπως είσαι εγώ;; :P

Όχι, δεν έχω ζητήσει βοήθεια από ειδικό, αλλά θέλω πολύ.
Από την άλλη δεν είμαι σίγουρη ότι έχει σε όλους τους ανθρώπους αποτέλεσμα αυτή η μέθοδος...

Εξαρτάται σίγουρα από το σε ποιον θα πέσεις (γι\' αυτό άλλωστε μπήκα εδώ, για να κάνω έρευνα αγοράς :))
Ίσως εξαρτάται κι από το μέγεθος του \"προβλήματος\".

Σίγουρα δεν θέλω να μπλέξω σε μια τρομερά χρονοβόρα διαδικασία (βλ. 3ετία που λένε, ας πούμε, και βάλε!) όπου κάθε βδομάδα θα κάθομαι να ψειρίζω ό,τι έχω και δεν έχω (άλλωστε, έχω τουλάχιστον τέσσερις πολύ δικούς μου ανθρώπους στους οποίους λέω τα ΠΑΝΤΑ, οι μισοί εκ των οποίων έχουν περάσει και οι ίδιοι από διαδικασία \"ψαξίματος\" με ειδικό και μου τη συνιστούν ανεπιφύλακτα).

Για να πω την αλήθεια μου, θεωρητικά θα \'θελα να δω διαφορά σχετικά σύντομα (και δεν εννοώ αύριο-μεθαύριο ;)). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι υπέρμαχος των χαπιών και ότι θέλω να κουκουλώσω το πρόβλημα να τελειώνουμε!

Γενικά, προτιμώ να κρατάω μικρό καλάθι, γιατί από κανένα επάγγελμα δεν έλειψαν οι κομπογιαννήτες και γιατί θεωρώ ότι τα χρήματα που πάνε στις συνεδρίες μπορεί απ\' τη μία να είναι κάτι σαν επένδυση, αλλά απ\' την άλλη δεν παύουν να είναι πολλά... Δεν ξέρω...

Quote:

---

Originally posted by snarf
Ρε συ Κρυσταλλία μήπως είσαι εγώ;; :P

Όχι, δεν έχω ζητήσει βοήθεια από ειδικό, αλλά θέλω πολύ.
Από την άλλη δεν είμαι σίγουρη ότι έχει σε όλους τους ανθρώπους αποτέλεσμα αυτή η μέθοδος...

Εξαρτάται σίγουρα από το σε ποιον θα πέσεις (γι\' αυτό άλλωστε μπήκα εδώ, για να κάνω έρευνα αγοράς :))
Ίσως εξαρτάται κι από το μέγεθος του \"προβλήματος\".

Σίγουρα δεν θέλω να μπλέξω σε μια τρομερά χρονοβόρα διαδικασία (βλ. 3ετία που λένε, ας πούμε, και βάλε!) όπου κάθε βδομάδα θα κάθομαι να ψειρίζω ό,τι έχω και δεν έχω (άλλωστε, έχω τουλάχιστον τέσσερις πολύ δικούς μου ανθρώπους στους οποίους λέω τα ΠΑΝΤΑ, οι μισοί εκ των οποίων έχουν περάσει και οι ίδιοι από διαδικασία \"ψαξίματος\" με ειδικό και μου τη συνιστούν ανεπιφύλακτα).

Για να πω την αλήθεια μου, θεωρητικά θα \'θελα να δω διαφορά σχετικά σύντομα (και δεν εννοώ αύριο-μεθαύριο ;)). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι υπέρμαχος των χαπιών και ότι θέλω να κουκουλώσω το πρόβλημα να τελειώνουμε!

Γενικά, προτιμώ να κρατάω μικρό καλάθι, γιατί από κανένα επάγγελμα δεν έλειψαν οι κομπογιαννήτες και γιατί θεωρώ ότι τα χρήματα που πάνε στις συνεδρίες μπορεί απ\' τη μία να είναι κάτι σαν επένδυση, αλλά απ\' την άλλη δεν παύουν να είναι πολλά... Δεν ξέρω...

---

Τελικά μεσα απο εδω ανακουφίζεσαι γιατι βλεπεις οτι δεν εισαι μονο εσυ με προβλημα αλλα και αλλοι.Ουτε εγω εχω ζητησει βοήθεια απο ειδικό αλλα το θεμα με εμενα ειναι οτι δεν ξερει κανενας τι σκεφτομαι και τι αντιμετωπιζω γιατι φοβαμαι την αντιδραση τους.Ετσι προσπαθω να το κρυβω με αποτελεσμα να με κουραζει ψυχικά.Σκεφτομαι να ζητησω βοήθεια αλλα δεν ξερω καποιον και ασε που ντρεπομαι.

Quote:

---

Originally posted by snarf


Για να πω την αλήθεια, όσο περισσότερο το ψάχνω στο ίντερνετ τόσο περισσότερο μπερδεύομαι! Υπάρχει πολύ μπλα-μπλα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα και τελικά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο βοηθάει ή όχι. Γι\' αυτό ρωτάω να μάθω εμπειρίες άλλων από τη συγκεκριμένη προσέγγιση.

Αυτό που έχω διαπιστώσει για μένα είναι ότι είμαι υπερευαίσθητη, έχω γενικά άγχος (που εκδηλώνεται με διάφορα ψυχοσωματικά -κυρίως γαστρεντερολογικά- συμπτώματα) και κάτι άλλο που αν το αφήσω μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε διαταραχή πανικού...

Τί εννοείς εδώ?

Η ειρωνία είναι ότι στη ζωή μου όλα κυλάνε ομαλά, δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα το τραγικό ή άσχημο, είμαι πολύ δεμένη με τους δικούς μου, με το αγόρι μου και με τους φίλους μου... Αυτό με κάνει να νιώθω σαν αχάριστη και τρελή όταν εκδηλώνω σημάδια άγχους & πανικού

Εχεις σκεφτεί οτι, το γεγονός οτι τα έχεις όλα αυτά, δεν σημαίνει οτι αισθάνεσαι και πλήρης απο τη ζωή σου? Βλέπω εδώ μια ενοχή... σαν να φταις, όχι μόνο για το άγχος, αλλά και για το οποιοδήποτε τολμήσεις να γκρινιάξεις ή να παραπονεθείς.

με την παραμικρή χαζή αφορμή. Αν εμφανιζόταν δηλαδή κάποτε σοβαρό πρόβλημα στη ζωή μου, πώς θα το χειριζόμουν;
Αυτά τα υποθετικά είναι που με αποσυντονίζουν...

Αν βράζει και κάποιος άλλος στο ίδιο καζάνι (ναι, μεταξύ άλλων ειμαι ΚΑΙ υπερβολική), θα χαρώ πολύ να ακούσω πώς προσέγγισε (ή και έλυσε) το πρόβλημά του...

---

Quote:

---

Originally posted by weird
Αυτό που έχω διαπιστώσει για μένα είναι ότι είμαι υπερευαίσθητη, έχω γενικά άγχος (που εκδηλώνεται με διάφορα ψυχοσωματικά -κυρίως γαστρεντερολογικά- συμπτώματα) και κάτι άλλο που αν το αφήσω μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε διαταραχή πανικού...

Τί εννοείς εδώ?
Εννοώ ότι μου φάνηκε περίεργο που μέσα σε μία βδομάδα και με μια χαζή αφορμή κατάφερα κι έπαθα τέσσερις κρίσεις πανικού/άγχους (δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό), η μία εκ των οποίων ήταν βαρβάτη και με τρόμαξε. Τέτοια κρίση είχα πάθει ξανά μόνο μία φορά στη ζωή μου πριν από 4 χρόνια (πάλι με αφορμή που θα έμοιαζε χαζή στους περισσότερους). Οπότε θορυβήθηκα, μήπως κι αρχίσω να παθαίνω κρίσεις άγχους μέρα παρά μέρα στο εξής! Εδώ και 3-4 μέρες πάντως είμαι πολύ καλύτερα.

Η ειρωνία είναι ότι στη ζωή μου όλα κυλάνε ομαλά, δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα το τραγικό ή άσχημο, είμαι πολύ δεμένη με τους δικούς μου, με το αγόρι μου και με τους φίλους μου... Αυτό με κάνει να νιώθω σαν αχάριστη και τρελή όταν εκδηλώνω σημάδια άγχους & πανικού

Εχεις σκεφτεί οτι, το γεγονός οτι τα έχεις όλα αυτά, δεν σημαίνει οτι αισθάνεσαι και πλήρης απο τη ζωή σου? Βλέπω εδώ μια ενοχή... σαν να φταις, όχι μόνο για το άγχος, αλλά και για το οποιοδήποτε τολμήσεις να γκρινιάξεις ή να παραπονεθείς.
Γενικά, είμαι χαρούμενος άνθρωπος (και μέσα μου και έξω μου), αλλά όταν θέλω να γκρινιάξω, γκρινιάζω εκεί που ξέρω ότι με παίρνει. Νιώθω ότι δεν μου κακιώνει κανείς, ξέρω ποιοι με αγαπάνε άλλωστε. Μετά όμως αισθάνομαι κάτι σαν τύψεις, π.χ. μήπως πάθουν κάτι στην υγεία τους οι δικοί μου όταν τους ανησυχώ κάθε τρεις και λίγο, μήπως κουραστεί ο φίλος μου και αλλάξει γνώμη για μένα, μήπως με σιχτιρίσουν οι φίλοι μου (που στο κάτω-κάτω οι περισσότεροι έχουν και χειροπιαστά σοβαρά προβλήματα και δεν μιλάνε ποτέ!)
Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνουν όλα αυτά, αλλά, ναι, το έχω βάρος όταν ρίχνω το \"βάρος\" μου πάνω στους άλλους. Και το κάνω αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό :(
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις πλήρης. Ξέρω ότι στα καλά μου, ξυπνάω με όρεξη το πρωί και κοιμάμαι ανέμελη και χαρούμενη το βράδυ.
Ίσως αυτό που λείπει απ\' τη ζωή μου να είναι οι έντονες συγκινήσεις (είτε κακές είτε καλές). Αλλά, frankly, αν είναι για κάθε μία καλή (βλ. ταξίδι στη Γουαδελούπη(!)) να έχω και μία κακιά (βλ. κρίση ή στομαχόπονο επί τρεις μέρες) να μου λείπει το βύσσινο. Προτιμώ να ζήσω με τους αγαπημένους μου ομαλά κι ισορροπημένα...

---

Quote:

---

Originally posted by snarf
και κάτι άλλο που αν το αφήσω μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε διαταραχή πανικού...

Αυτό το σημείο δεν έπιασα


Εννοώ ότι μου φάνηκε περίεργο που μέσα σε μία βδομάδα και με μια χαζή αφορμή κατάφερα κι έπαθα τέσσερις κρίσεις πανικού/άγχους (δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό), η μία εκ των οποίων ήταν βαρβάτη και με τρόμαξε.


Θέλεις να αναφέρεις κάποια απο τις αφορμές? Ξέρεις, συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις κρύβεται κάτι βαθύτερο απο κάτω, κάτι που δεν φαίνεται με το πρώτο βλέμα...


Η ειρωνία είναι ότι στη ζωή μου όλα κυλάνε ομαλά, δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα το τραγικό ή άσχημο, είμαι πολύ δεμένη με τους δικούς μου, με το αγόρι μου και με τους φίλους μου... Αυτό με κάνει να νιώθω σαν αχάριστη και τρελή όταν εκδηλώνω σημάδια άγχους & πανικού

Ξέρεις, υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται υπαρξιακό άγχος και πηγάζει απο το ίδιο το γεγονός οτι είμαστε ζωντανοί... Δεν έχει να κάνει με το πόσα ζόρια μας έδωσε η ζωή, με τις σχέσεις μας και τα λοιπά προβλήματα, έχει να κάνει με το οτι είμαστε άνθρωποι θνητοί... Μπορεί κάτι τέτοιο βαθύτερο να σε τρώει.. δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα, επειδή δεν περνάς \"δράματα\" ωστε να μπορείς να δικαιολογήσεις - στα μάτια ποιανού?- το άγχος σου...


Μετά όμως αισθάνομαι κάτι σαν τύψεις, π.χ. μήπως πάθουν κάτι στην υγεία τους οι δικοί μου όταν τους ανησυχώ κάθε τρεις και λίγο, μήπως κουραστεί ο φίλος μου και αλλάξει γνώμη για μένα, μήπως με σιχτιρίσουν οι φίλοι μου (που στο κάτω-κάτω οι περισσότεροι έχουν και χειροπιαστά σοβαρά προβλήματα και δεν μιλάνε ποτέ!)...
Αυτές οι τύψεις, για μένα κρύβουν πάρα πολλά...
Τί φίλοι είναι αυτοί, όταν δεν \"μιλάνε ποτέ\" για τα άσχημα που τους συμβαίνουν?
Πόσο δυνατή είναι η σχέση σου, όταν φοβάσαι να εκδηλώσεις τα άγχη σου στον φίλο σου μήπως και σε βαρεθεί?
Και ο φόβος μήπως πάθουν κάτι οι γονείς αν σε δουν πεσμένοι? σαν να τους έχεις υπο την ευθύνη σου...
Σαν κάπου, το περιβάλλον σου να σε αποτρέπει απο το να εκφραστείς ολοκληρωτικά.
Μην μένεις στην επιφάνεια, κοίτα βαθύτερα και ίσως δεις μαι εικόνα πιο διαφορετική με διάφορες ανάγκες σου που δεν βρίσκουν χώρο να εκδφραστούν, μπορεί ούτε και απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά έχω περάσει και ξεπεράσει κρίσεις πανικού. Κάνω απλές εικασίες.



Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνουν όλα αυτά, αλλά, ναι, το έχω βάρος όταν ρίχνω το \"βάρος\" μου πάνω στους άλλους. Και το κάνω αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό :(
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις πλήρης. Ξέρω ότι στα καλά μου, ξυπνάω με όρεξη το πρωί και κοιμάμαι ανέμελη και χαρούμενη το βράδυ.
Ίσως αυτό που λείπει απ\' τη ζωή μου να είναι οι έντονες συγκινήσεις (είτε κακές είτε καλές). Αλλά, frankly, αν είναι για κάθε μία καλή (βλ. ταξίδι στη Γουαδελούπη(!)) να έχω και μία κακιά (βλ. κρίση ή στομαχόπονο επί τρεις μέρες) να μου λείπει το βύσσινο. Προτιμώ να ζήσω με τους αγαπημένους μου ομαλά κι ισορροπημένα...

Αυτές είναι οι επιλογές?
Με τους δικούς μου αγαπημένους, ομαλά, ήρεμα και ισορροπημένα
vs
μακριά απο τους δικούς μου, με στομαχόπονο και κρίσεις?

Κάπου θα υπάρχει μαι μέση λύση, δεν μπορεί.
Κι εξάλλου, παρά τις κρίσεις, πιστεύω οτι ένα κομμάτι σου αγαπά πολύ την ένταση και την περιπέτεια, και ΄καλό θα είναι να το ικανοποιήσεις και αυτό.

Σου προτείνω ψυχοθεραπεία, πίστεψέ με, θα σε βοηθήσει, αν δεν επιθυμείς να το κάνεις μόνη σου, να δεις βαθύτερα και να δουλέψεις με τον πανικό.

---

[/quote]

@weird: Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το κατεβατό που πρόκειται να γράψω (κάτι μου λέει ότι έχω ήδη ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και δεν το έχω καν καταλάβει! :))
Στο σημείο που δεν έπιασες, εννοούσα ότι, για λίγο, φοβήθηκα πως μπορεί να αποκτήσω διαταραχή πανικού γιατί η συχνότητα των κρίσεων μου φάνηκε μεγάλη. Τώρα έχει περάσει κοντά μια βδομάδα και είμαι μια χαρά. Απλώς κάπου διάβασα ότι αν παθαίνει κανείς κρίσεις πανικού συχνά για πάνω από ένα μήνα, μπορεί να εξελιχθεί σε διαταραχή πανικού...

Όσον αφορά το υπαρξιακό άγχος που λες, μπορεί να είναι αυτό που με πιάνει καμιά φορά, γιατί πραγματικά \"απτή\" αφορμή δεν έχω για να νιώθω άσχημα... Τουλάχιστον αυτό μου συμβαίνει αραιά και πού. Ίσως απλώς πρέπει να σταματήσω να τρώγομαι με τα ρούχα μου και να προσπαθήσω να γίνω πιο χαλαρή. Το \"πώς\" δεν το γνωρίζω...

Ως προς τους φίλους μου, δεν είναι ότι δεν μιλάνε! Ίσα-ίσα. Αναλύουμε τα πάντα σε σημείο αηδίας! Υπάρχουν όμως ένας-δυο που έχουν ζήσει πολύ πιο άσχημες καταστάσεις από μένα και δεν τις ψειρίζουν όσο εγώ ψειρίζω τα ανύπαρκτα στην ουσία προβλήματά μου. Οπότε, αν και δεν μου το \'χουν πει, υποθέτω ότι μπορεί καμιά φορά να τους κάνω να νιώθουν άσχημα όταν \"ξεφορτώνω\" πάνω τους... Το ίδιο ισχύει και για το φίλο μου και τους γονείς μου, που ενώ καθημερινά με διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, εγώ δεν παύω μέσα μου να νιώθω πού και πού ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα όταν δεν είμαι καλά ίσως δημιουργεί μια \"νοσηρή\" ατμόσφαιρα που στο κάτω-κάτω δεν αρέσει ούτε σε μένα! (Ας πούμε, τώρα που είμαι καλά, ως κι εγώ απορώ με την τρομάρα που πήρα και με την υπερανάλυση που είχα ρίξει τις 4-5 μέρες που ήμουν στα κάτω μου!)
Γενικά, μπορώ να πω ότι μεγάλωσα (και συνεχίζω να ζω) σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον, το οποίο ναι μεν βραχυπρόθεσμα με \"ξελάσπωνε\" πολλές φορές, μακροπρόθεσμα όμως δεν μου έδωσε τη δυνατότητα να εφοδιαστώ με τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίζω ούτε καν τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα της ζωής! :(

Όσο για το τελευταίο που λες, σίγουρα υπάρχει μέση λύση και αυτή θα ήθελα να βρω. Ποτέ μου άλλωστε δεν ήμουν \"περιπετειώδης\", δεν είμαι όμως και τόσο ντροπαλή ώστε να μη μιλάω καν όταν είμαι σε παρέα! Για την ακρίβεια, νιώθω εξίσου καλά όταν έχω επιλέξει να μείνω σπίτι μου βλέποντας τηλεόραση όσο κι όταν έχω επιλέξει να βγω έξω με φίλους. Απλώς τυχαίνει (;) να συμβαίνει πιο συχνά το πρώτο.

Μιας και φαίνεται να ξέρεις κάτι παραπάνω από μένα σε σχέση με το θέμα της ψυχοθεραπείας (και παίρνοντας το ρίσκο να ακουστώ αφελής), θα μπορούσες να μου πεις σε πολύ γενικές γραμμές πόσους μήνες θα κρατούσε μια τέτοια διαδικασία σε μια περίπτωση σαν τη δική μου; Και αν ξέρεις σε τι διαφέρει η ψυχοθεραπεία από την ψυχανάλυση και τη γνωσιακή-συμπεριφοριστική παρέμβαση για την οποία ρωτάω να μάθω.

Σ\' ευχαριστώ ΠΑΡΑ πολύ για το ενδιαφέρον!!!

Quote:

---

Originally posted by snarf
@weird: Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το κατεβατό που πρόκειται να γράψω (κάτι μου λέει ότι έχω ήδη ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και δεν το έχω καν καταλάβει! :))
Στο σημείο που δεν έπιασες, εννοούσα ότι, για λίγο, φοβήθηκα πως μπορεί να αποκτήσω διαταραχή πανικού γιατί η συχνότητα των κρίσεων μου φάνηκε μεγάλη. Τώρα έχει περάσει κοντά μια βδομάδα και είμαι μια χαρά. Απλώς κάπου διάβασα ότι αν παθαίνει κανείς κρίσεις πανικού συχνά για πάνω από ένα μήνα, μπορεί να εξελιχθεί σε διαταραχή πανικού...

Όσον αφορά το υπαρξιακό άγχος που λες, μπορεί να είναι αυτό που με πιάνει καμιά φορά, γιατί πραγματικά \"απτή\" αφορμή δεν έχω για να νιώθω άσχημα... Τουλάχιστον αυτό μου συμβαίνει αραιά και πού. Ίσως απλώς πρέπει να σταματήσω να τρώγομαι με τα ρούχα μου και να προσπαθήσω να γίνω πιο χαλαρή. Το \"πώς\" δεν το γνωρίζω...

Ως προς τους φίλους μου, δεν είναι ότι δεν μιλάνε! Ίσα-ίσα. Αναλύουμε τα πάντα σε σημείο αηδίας! Υπάρχουν όμως ένας-δυο που έχουν ζήσει πολύ πιο άσχημες καταστάσεις από μένα και δεν τις ψειρίζουν όσο εγώ ψειρίζω τα ανύπαρκτα στην ουσία προβλήματά μου. Οπότε, αν και δεν μου το \'χουν πει, υποθέτω ότι μπορεί καμιά φορά να τους κάνω να νιώθουν άσχημα όταν \"ξεφορτώνω\" πάνω τους... Το ίδιο ισχύει και για το φίλο μου και τους γονείς μου, που ενώ καθημερινά με διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, εγώ δεν παύω μέσα μου να νιώθω πού και πού ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα όταν δεν είμαι καλά ίσως δημιουργεί μια \"νοσηρή\" ατμόσφαιρα που στο κάτω-κάτω δεν αρέσει ούτε σε μένα! (Ας πούμε, τώρα που είμαι καλά, ως κι εγώ απορώ με την τρομάρα που πήρα και με την υπερανάλυση που είχα ρίξει τις 4-5 μέρες που ήμουν στα κάτω μου!)
Γενικά, μπορώ να πω ότι μεγάλωσα (και συνεχίζω να ζω) σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον, το οποίο ναι μεν βραχυπρόθεσμα με \"ξελάσπωνε\" πολλές φορές, μακροπρόθεσμα όμως δεν μου έδωσε τη δυνατότητα να εφοδιαστώ με τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίζω ούτε καν τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα της ζωής! :(

Όσο για το τελευταίο που λες, σίγουρα υπάρχει μέση λύση και αυτή θα ήθελα να βρω. Ποτέ μου άλλωστε δεν ήμουν \"περιπετειώδης\", δεν είμαι όμως και τόσο ντροπαλή ώστε να μη μιλάω καν όταν είμαι σε παρέα! Για την ακρίβεια, νιώθω εξίσου καλά όταν έχω επιλέξει να μείνω σπίτι μου βλέποντας τηλεόραση όσο κι όταν έχω επιλέξει να βγω έξω με φίλους. Απλώς τυχαίνει (;) να συμβαίνει πιο συχνά το πρώτο.

Μιας και φαίνεται να ξέρεις κάτι παραπάνω από μένα σε σχέση με το θέμα της ψυχοθεραπείας (και παίρνοντας το ρίσκο να ακουστώ αφελής), θα μπορούσες να μου πεις σε πολύ γενικές γραμμές πόσους μήνες θα κρατούσε μια τέτοια διαδικασία σε μια περίπτωση σαν τη δική μου; Και αν ξέρεις σε τι διαφέρει η ψυχοθεραπεία από την ψυχανάλυση και τη γνωσιακή-συμπεριφοριστική παρέμβαση για την οποία ρωτάω να μάθω.

Σ\' ευχαριστώ ΠΑΡΑ πολύ για το ενδιαφέρον!!!

---

Γεια σου snarf τι κανεις;Θελω να σου πω οτι δεν χρειαζεται να νιωθεις ενοχες γιατι εισαι σ\'αυτη την κατασταση,το θεμα ειναι να τα βρεις εσυ με τον ευατό σου.Σε καταλαβαινω απολυτα γιατι και εγω περναω απο την ιδια φαση χωρις ομως να το εχω πει σε καποιον αλλα περνοντας το μονη μου,και αυτο ειναι πιο δυσκολο γιατι δεν θελεις να στενοχωρεις κανεναν με τις μεταπτοσεις της διαθεσης .Για εσενα ειναι καλο που εχεις καποιον ανθρωπο που εχει περασει απο τετοιες καταστασεις και ετσι μπορει να σε καταλαβει.
Θελω και εγω να προσπαθησω να βοηθησω εμενα και ετσι σκεφτομαι να ξεκινήσω και εγω ψυχοθεραπεια αλλα δεν ξερω τι ειναι το καλύτερο και το πιο αποτελεσματικό.Εσυ πως εισαι αυτες τις μερες;

@κρυσταλλία: Δεν είναι ότι έχω κάποιον που έχει περάσει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια, απλώς πάντα ήμουν άνθρωπος που δεν μπορούσα να κρατήσω τίποτα μέσα μου και έπρεπε να τα εξωτερικεύω. Θέλοντας και μη, δηλαδή, οι δικοί μου άνθρωποι θα με ακούσουν όταν θα έχω όρεξη να φιλοσοφήσω για τη ματαιότητα των πάντων, π.χ. :)

Είμαι πολύ καλά εδώ και τρεις μέρες, κανένα περίεργο σύμπτωμα και παραδόξως κανένας φόβος! Το ΣΚ βγήκα, πέρασα καλά, τώρα δουλεύω και όλα φαίνονται ΟΚ. Παρ\' όλα αυτά, δε θα επαναπαυτώ. Θέλω να το λύσω το θέμα μου μια για πάντα.
Περιμένω πώς και τι να μου απαντήσει κάποιος που έχει δει αποτέλεσμα με τη μέθοδο που περιγράφω ή με κάποια άλλη μέθοδο (βλ. weird) αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω λάβει κάποιο προσωπικό μήνυμα με κάποια πρόταση.

Αλλά και μόνο που το συζητάμε εδώ στο φόρουμ νιώθω πολύ καλύτερα! :))
Εσύ τι κάνεις;

Snarf
τι εννοείς λέγοντας για την ματαιότητα των πάντων;

Θέλεις λίγο να το αναλύσεις;

@anwnimi:
Δεν εννοώ κάτι το συγκεκριμένο. Το είπα χαριτολογώντας, θέλοντας να δείξω πόσο πολύ μ\' αρέσει να (αμπελο)φιλοσοφώ με τους δικούς μου. Π.χ. μπορεί να τύχει μια μέρα που είμαι πολύ στα κάτω μου και πονάει πολύ το στομάχι μου, να αρχίσω να αναρωτιέμαι τι ζωή είναι αυτή που σε κερνάει μονάχα πόνο (!), αν θα \'μαι συνέχεια έτσι, πόσοι άνθρωποι υποφέρουν στον κόσμο και δεν έχουν και πουθενά να το πουν, τι νόημα έχει να ζει κανείς πονώντας, κ.λπ. κ.λπ. Μέχρι που έρχεται το αύριο, στρώνουν τα κέφια μου (και το στομάχι μου) και είμαι πάλι τριαλαρί-τριαλαρό.

Γενικά, νομίζω ότι εχω πολύ μικρή αντοχή/ανοχή στο (σωματικό) πόνο. Και αυτό με κάνει να φοβάμαι τις αρρώστιες (χωρίς να γίνομαι υποχόνδρια όμως, γιατί ξέρω όπως ξαναείπα ότι συνήθως αυτά που μου τυχαίνουν είναι ψυχοσωματικά), αλλά και τα γηρατειά με όλα τους τα παρελκόμενα, και φυσικά το θάνατο (των δικών μου και το δικό μου). :(

Θα \'θελα με κάποιο μαγικό τρόπο, να μπορώ να αντέχω και στον πόνο και κυρίως στην ιδέα του πόνου...

Δεν είναι καθόλου κακό να (αμπελο)φιλοσοφείς, τουλάχιστον για μένα.
Κι εμένα μ\'αρέσει πολύ...

Ποιος άνθρωπος είναι αυτός που δε φοβάται τον πόνο, την ασθένεια, τα γηρατειά, το θάνατο το δικό του και των δικών του; ΚΑΝΕΝΑΣ

Απλά κάποιοι επιλέγουν και καταφέρνουν πολύ καλά ή τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό να αρνηθούν αυτά τα \"σκληρά δεδομένα της ύπαρξης\" και να βιώνουν τη ζωή χωρίς τέτοιες έγνοιες.

Κάποιοι άλλοι όμως, ίσως πιο ευαίσθητοι στα θέματα αυτά, ίσως αυτοί που πέρασαν οι ίδιοι ή οι δικοί τους άνθρωποι μια σοβαρή ασθένεια, χρόνια ή μη, που βίωσαν το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων ή γενικά μπορεί να πέρασαν δύσκολες καταστάσεις και να έχασαν κάποια στιγμή το νόημα για τη ζωή τους, δεν μπορούν να γυρίσουν το βλέμμα αλλού, η τουλάχιστον δεν μπορούν να ζουν σαν να μην υπάρχουν αυτά τα σκληρά δεδομένα της ύπαρξης...

Όμως η υπαρξιακή φιλοσοφία δεν οδηγεί μονάχα σε αδιέξοδα...

Δοκίμασες να διαβάσεις καθόλου βιβλία που ασχολούνται με υπαρξιακά ζητήματα; Ίσως σου δώσουν μια νέα οπτική όχι μονάχα απαισιόδοξη στα ερωτηματικά αυτά...

Κάποτε είχα διαβάσει τον Φαίδωνα του Πλάτωνα που μιλούσε για την ψυχή και μου άρεσε πολύ.
Θα χαρώ πολύ αν έχεις να μου προτείνεις κάποιο καλό βιβλίο!

Μη νομίζεις, ούτε εγώ έχω καταφέρει να διαβάσω μέχρι τώρα αρκετά:)
Αυτά που έχω διαβάσει είναι του Γιάλομ.
Επίσης τα βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη περιγράφουν δύσκολες ζωές ανθρώπων που μέσα από αυτές περνά στο τέλος το μήνυμα της ελπίδας και του συνεχή αγώνα...

Γενικά ο Γιάλομ σε όλα τα βιβλία του διαλαλεί:
\"Έχοντας επίγνωση του θανάτου, δηλαδή του γεγονότος ότι η ζωή μας τελειώνει, μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο ολοκληρωμένα και να μην την σπαταλάμε εκεί που δεν αξίζει...\"