Printable View
Για τη marina 38
Εχει περιπου 2 μηνες που επιδεινωθηκε ραγδαια η κατασταση του. Ισως μετα απο μια ...θεαματικη αποτυχια στις εξετασεις και το προφανες οτι δεν ειναι για να συνεχιζει.
Μαλλον σαν ανακουφηση του ηρθε η \"αποφαση\" να σταματηση τη σχολη .
Αναρωτήθηκα αν υπήρχαν προβλήματα όσο ήταν φοιτητής, ή η επιδείνωση παρατηρήθηκε όταν επέστρεψε σπίτι. Εσείς του προτείνατε να επιστρέψει επειδή βλέπατε ότι κάτι δεν πάει καλά?
Αγαπητη remedy
Συμφωνει με τη κοσμοθεωρια μου και τις ταπεινες μου γνωσεις οτι το ελλειμα σε επικοινωνια με το γυιο μου περισσοτερο οφειλεται σε χασμα ψυχων οπως το ειπες παρα σε χασμα γενεων που ουτως η αλλως ισχυει παντου. Πιστευεις οτι τα φαρμακα μπορουν να \"διορθωσουν\" τις συχνοτητες εκπομπης των ψυχων και να τις..... συντονισουν σε συγκεκριμενους \'δρομους\' ?
Ο γυιος μου δεν ενδιαφεροταν για ΚΑΜΙΑ σχολη και αυτη που μπηκε -μετα απο προτροπη μας - ηταν η βελτιστη.
marina 38
εκ των πραγματων ηρθε σπιτι λογω διακοπων.... και φανηκε η κατασταση ποσο χαλια ειναι.
ποτε δεν ηταν καλος φοιτητης και δεν ειχε ποτε ιδιαιτερο ενδιαφερον για τη σχολη του
φανταζομαι οτι το ερωτημα ειναι ρητορικο...σε περιπτωση που ειναι πραγματικο, φυκικα και οχι, δεν πιστευω οτι τα φαρμακα μειωνουν τα χασματα των ψυχων...ειναι για πολυ συγκεκριμενες χρησειςκαι τις περισσοτερες φορες υπερβαλλουμε για την βοηθεια που μπορει να μας προσφερουν , ισως γιατι ειναι βολικοτερο να ακουμπησουμε πανω τους παρα να δουμε την \"δουλεια\" που θα επρεπε οι ιδιοι να κανουμε για τον εαυτο μας και τους γυρω μας..Quote:
Originally posted by panos-Kreta
Αγαπητη remedy
Συμφωνει με τη κοσμοθεωρια μου και τις ταπεινες μου γνωσεις οτι το ελλειμα σε επικοινωνια με το γυιο μου περισσοτερο οφειλεται σε χασμα ψυχων οπως το ειπες παρα σε χασμα γενεων που ουτως η αλλως ισχυει παντου. Πιστευεις οτι τα φαρμακα μπορουν να \"διορθωσουν\" τις συχνοτητες εκπομπης των ψυχων και να τις..... συντονισουν σε συγκεκριμενους \'δρομους\' ?
Ο γυιος μου δεν ενδιαφεροταν για ΚΑΜΙΑ σχολη και αυτη που μπηκε -μετα απο προτροπη μας - ηταν η βελτιστη.
οστοσο καποιες φορες διορθωνουν καποια κρισιμα πραγματα και ειναι απαραιτητα...
και τι σκεφτοταν να κανει ο γιος σας εαν δεν δεχοταν την προτροπη σας να παει στην σχολη που περασε? ειχε καποιες αλλες βλεψεις,η απλα ηθελε να καθεται?
Απ\' όσα λες, μάλλον έχεις δίκιο ότι αρχικά είχατε υποτιμήσει τις δυσκολίες του και ξαφνικά με την επιστροφή του για διακοπές τις είδατε μπροστά σας στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να συνέβαλαν πολλοί παράγοντες, ανάμεσα σε άλλα και το γεγονός ότι δεν έκανε πράγματα που είχε επιλέξει. Οπότε ερχόμενοι στο τώρα, θα επαναλάβω το αρχικό ερώτημα: ο ίδιος πέρα από την άρνηση να συζητήσει μαζί σας, θεωρεί πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα? Τηρεί προς το παρόν τη φαρμακευτική αγωγή που σας πρότεινε ο ψυχίατρος ή όχι?
marina 38
Τηρει τη φαρμακευτικη αγωγη μονο με τη δικη μας μεριμνα . Σε καμια περιπτωση δεν θα επερνε τα φαρμακα απο μονος του . Αν ρωτας πως το ξερω.. σου απαντω :-Το ξερω.. Ο ιδιος καταλαβαινει προφανως οτι εχει προβλημα και τωρα πια δεν μπορει να το κρυψει . Ειναι υπεραπλουστευση να πω οτι για ολα φταιει οτι εκανε πραγνατα που δεν γουσταρε.
remedy
δεν κανω ρητορικες ερωτησεις.
Δεν θελω να ακουμπησω-βολεβομενος- τη \"δουλεια\" που επρεπε να κανω με το γυιο μου πανω στη φαρμακοθεραπεια. Αν και αυτο το \"επρεπε\" εχει και την εννοια του μη αναστρεψιμου , οπως η ηλικια ας πουμε....
Πολλα παιδια το παθαινουν αυτο με τις εξετασεις,δλδ η αποτυχια το να περασεις στη σχολη που θα ηθελες ειναι ψυχολογικο πληγμα,κ αν ως συνηθως λενε οτι ενταξει δεν χαθηκε κ τπτ υπαρχει κ δευτερη ευκαιρια,δεν ειναι τοσο ευκολο ξερετε μετα απο μια αποτυχια τετοια να βρεις την υπομονη και την ψυχολογια να ξαναπροσπαθησεις.
Και μετα αυτο στη συνεχεια ισως δημιουργει μεγαλυτερο προβλημα γιατι παντα θα εχεις τις τυψεις γιατι δεν τα καταφερες να πετυχεις τον στοχο σου.
Καλησπέρα
Όλα αυτά που αναφέρετε ότι κάνει ο γιος σας μπορεί να είναι ενδείξεις για κάτι, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι από μόνα τους συμπτώματα κατάθλιψης.
Η κατάθλιψη έχει ρίζες πολύ πιο βαθειές. Δεν είναι δηλαδή μια αποτυχία να τελειώσει κανείς τη σχολή του, για παράδειγμα, που θα προκαλέσει κάτι τέτοιο. Μπορούν ωστόσο να το πυροδοτήσει.
Απ ότι καταλαβαίνω υπάρχει μια συνέπεια εκ μέρους του στο να μην παίρνει τα πράγματα στα χέρια του. Η απόφαση να σπουδάσει, να πάει στον γιατρό και να πάρει φάρμακα δεν ήταν δική του, αλλά δική σας.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω η χρονική στιγμή είναι πολή σημαντική. Κάποιος είναι ή δεν είναι έτοιμος να δεχθεί βοήθεια.
Συμφωνώ ότι η ψυχοθεραπεία μάλλον θα τον ωφελούσε. Τα φάρμακα θα δράσουν ανασταλτικά κι όχι θεραπευτικά.
Προσοχή: δε λέω ότι δεν πρέπει να παίρνει τα φάρμακα ή κάτι, απλώς ότι τα φάρμακα από μόνα τους δεν αρκούν.
Καλό θα είναι να είστε ψύχραιμοι και να δίνετε στο γιο σας τον χώρο που ενδεχομένως χρειάζεται.
Συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό στο πώς να χειριστείτε κάποια θέματα.
Απο οσα γράφετε, αισθάνομαι οτι τρεχετε να προλάβετε τον γιο σας. Σαν να δραστηριοποιειστε για αυτον, αντι για αυτον. Δεν σας το λέω με διαθεση να σας προσβάλω, αλλα σας γράφω οτι νιωθω άπο οσα μας λετε εδω. Ετσι λοιπον, πηρατε την πρωτοβουλια για την σχολη, ετσι καπως και για τον ψυχιατρο. Πολυ λογικα, θα μου πειτε:\" μα και τί να εκανα?να τον αφηνα ερμαιο της τυχης του, να τον παρακολουθω να μενει απαθης?\"...και πάλι λετε οτι με δικη σας προτροπη ακολουθει την φαρμακευτικη αγωγη.
Πανω σε ολα αυτα,εγω θα ελεγα να του δώσετε χωρο. Και κυρίως οσο κι αν λετε πώς τον ξέρετε, επειδη ειναι γιος σας, θα σας ελεγα να δωσετε κι άλλο χωρο στον εαυτο σας, να ανακαλυψετε κ πάλι τον γιο σας. Πώς? Την επομενη φορα που θα θελησετε να κανετε κατι για αυτον, οσο σιγουρος κι αν ειστε οτι το χρειάζετε, καθηστε πρωτα μαζι του κ ρωτηστε τον. Μπορει να σας εκπληξει με κατι που θα σας πει. Μπορει να ανοιξετε σιγα σιγα μια γεφυρα επικοινωνιας με τον τροπο αυτο. Ομως χρειαζεται χρονο και απο την πλευρά σας. Αλλα και απο την άλλη πλευρα. Του γιου σας.
Ειναι σημαντικο για τον γιο σας κ καθε ανθρωπο που πάσχει απο κατάθλιψη να βρει κ να δει οτι εχει προβλημα. Για καθε εναν το χρονικο σημειο διαφερει. Επίσης η οικογενεια ναι μπορει να ευθυνεται, αλλα ευθυνες εχει κ ο γιος σας απεναντι στον εαυτο του πρωτα πρωτα. Μην τον πιέζετε να δει κατι που εσεις βλεπετε. Εχει διαφορετικη ματια, δωστε του τον χρονο κ τον χωρο να εκφραστει. Αν νιωσει οτι ειστε διπλα του, πιστεύω πώς θα βοηθησει τον εαυτο του σημαντικα. Διπλα του ομως...οχι μπροστά του:)
Υποθέτω πώς ψαχνετε τροπους να του ενισχυσετε την αυτοπεποιθηση ομως μπορει με τον τροπο σας, να κανετε οσα δεν κανει ο ιδιος, να πετυχαινετε οτι απεύχεστε.
Ελπιζω να βγαζετε καποια ακρη απο τα οσα λεω...ισως να ακουγονται καπως θεωρητικα μα μεσα μου τα νιωθω πολυ πρακτικα....
ΣΟΦΙΑ
Ειναι πολυ σωστες οι προτροπες σου και να εισαι καλα, δεν νομιζω οπως οτι του λειπει ο \"χωρος\". Ο γυιος μου δεν μου δινει την εντυπωση πως καταλαβαινει το μεγεθος του προβληματος του. Δεν μιλα σχεδον καθολου η ελαχιστα.Δυσφορει εντονα στη παραμικρη μου αποψη και μου λεει να κοιταξω τον εαυτο μου και να ασχοληθω με τη ....δικη μου ψυχικη υγεια . Δε πιστευω οτι ειναι σε θεση να βοηθηθει μονος του και δεν τολμω να τον παρατησω στη μοιρα του με το ενδεχομενο της αυτοθεραπειας του ,δεν θα φροντισει τον εαυτο του απο μονος του.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. Δεν δινει σημαδια μειωμενης αυτοεκτιμησης -αυτοπεποιθησης.
Ευχομαι απο τη καρδια μου , χρονια πολλα σε ολους σας και να ειστε παντα ευτυχισμενοι .Σας ευχαριστω θερμα για το ενδιαφερον σας.
Απλα θα θελα να σας πώ, πώς δεν εννοουσα σε καμια περίπτωση να τον αφήσετε στη μοιρα του. Αλλωστε δεν πιστεύω πώς οταν ενας ανθρωπος αγαπα εναν αλλο, θα εκανε κατι τετοιο. Η αγαπη και η στηριξη μια κομβικη περιοδο στη ζωη, ειναι σωτηριες. Μπορω να το πώ με σιγουρια καθως το ενιωσα και η ιδια. Αυτο που εννουσα, ειναι να του δωσετε πρωτοβουλια ή να τον προτρέψετε να μιλησετε. Γραφετε πώς δεν μιλαει σχεδον καθολου. Αυτο δεν ειναι περιεργο. Δυσφορει με τις παρεμβάσεις σας. Τον εχετε ρωτησει γιατι? Περα απο το να μιλάτε εσεις, τον ακουτε? Εστω στα οσα λιγα λεει?
Επισης λετε πώς δεν του λειπει χωρος, ομως ο ιδιος σας ζητα να τον αφησετε ησυχο. Δεν πιστευετε οτι μπορει να βοηθηθει μονος του, ομως τον εχετε αφησει να προσπαθήσει μονος του?
Χρονια πολλα και σε σας:)
Ο γυιος μου πρακτικα εδω και 4 χρονια ειναι χωρις τη δικη μου παρεμβαση (χωρις σε καμια περιπτωση να εχουμε αποξενωθη) αφου ζουσε μακρυα μας ,σε αλλη πολη , αυτονομος και με την αντιμετωπιση -απο τη μερια μου- που να ταιριαζει σε ενηλικο αντρα.
Σοφια ειστε θεραπευτρια ? φαινεστε ατομο που γνωριζει πολυ καλα τι λεει και σε τι αναφερεται.
Ειμαι ευαισθητοποιημενη απλα. Για πολλους λογους. Θα αρκεστω να αναφέρω πώς ειχα περάσει εγω η ιδια ενα καταθλιπτικο επεισοδιο, πριν λιγα χρονια. Απο το γεγονος αυτο, οδηγηθηκα στην ψυχοθεραπεια μεσα απο την οποια μπορεσα να δω πιο καθαρα τις δυναμεις μου, τις αδυναμιες μου, τις ευθυνες μου, τις προσδοκιες μου, τις σχεσεις που αναπτύσω....
Κατ επεκταση, νομιζω πώς ολα αυτα με βοηθουν να δω κ πιο καθαρα τους ανθρωπους γυρω μου. εχοντας λιγοτερα παρασιτα:)...προσπαθω τουλαχιστον πιο συνειδητα γι αυτο.
Οταν λετε πώς ήταν αυτονομος τί εννοείτε? Επισης ηθελα να σας ρωτησω, οταν σας ειπε να δειτε εσεις καποιον ειδικο, τί του απαντησατε? Ξερετε, σας ρωτάω γιατι ακομα κι οταν δεν μιλάει πολυ καποιος, κρατώντας πολλα μεσα του, παντα υπάρχουν αφορμες ή λογια που δινει (συνειδητα ή οχι) τροφη για παραπερα συζητηση κ διερευνηση του θεματος. Μια τετοια κουβεντα, μπορει να ειναι κ μια δηλωση εμμεση. Μπορει να ηθελε να στειλει ενα σημα, ή να δωσει ενα στιγμα.
Mε τον ορο αυτονομια εννοω οτι δεν ηταν καθολου στην εποπτεια μου-στη πολη που ζουσε- και εξω απο την επιρροη μου.
Οι σχεσεις μας ηταν παντα ζεστες, αλλα η επικοινωνια μας δεν ηταν τοσο βαθια οσο θα ηθελα τουλαχιστον.Μαλλον με απεφευγε πολλες φορες σε βαθμο να με ενοχλει .Δεν ηταν λιγες οι φορες που δεν του εκρυψα την ενοχληση μου.
Οι σχεση μου με τη συζηγο μου δεν ειναι η καλλυτερη δυνατη και νομιζω -επηδη χρονιζει αυτη η κατασταση -οτι ο γυιος μου εχει επιρεαστει . Ισως με θεωρει εμενα αποκλειστικα τον αιτιο αυτης της καταστασης .Σαυτο αποδιδω τη προτροπη του να παω εγω σε κανενα ειδικο. Εγω του απαντησα (ισως λανθασμενα) οτι πληρω τις.......\"προδιαγραφες\" στη κοινωνια ,στη δουλεια μου,στην οικογενεια μου (κατα το δυνατον) και οτι ζω συμφωνα με την ηλικια μου και μαλλον σαν αρκετα νεωτερος. Ουσιαστικα μπορει να φανει σαν μια αντιπαραθεση με το γυιο μου για το ποιος εχει το προβλημα. σιγουρα ολοι μας χρειαζομαστε ενα ειδικο ,κανεις μας δεν ειναι τελειος και πληρως ισοροπημενος ομως αυτο απεχει απο την προφανη παθολογικη κατασταση.
Δεν ξερω ποιες λεξεις να χρησιμοποιησω με το γυιο μου ,ποιο.... \"κουμπια\" να του πατησω (μη μου πειτε :-δεν ειναι μηχανιμα ο γυιος σου..... δεν τον αντιμετωπιζω σαν τετοιο) . Με το ενστικτο περισσοτερο του συμπεριφερομαι ,την οποια λογικη και στοιχειωδεις γνωσεις ψυχολογιας διαθετω, αποκτημενες απο την εμπειρια της ζωης περισσοτερο και λιγοτερο απο τα βιβλια.