Σας ζητω να μου πειτε την γνωμη σας

Αυτό που γενικώς παρατηρώ είναι ότι συνήθως πίσω από μια κατάθλιψη κρύβεται ένας ακατάλληλος ή απλώς \"λίγος\" σύντροφος.
Θέλω να πω-αν μου επιτρέπεις-πως αλλιώς περνάμε μια κατάθλιψη με την υποστήριξη του συντρόφου και αλλιώς χωρίς αυτήν.
Είναι θετικό που δέχεται να συμμετέχει στις συνεδρίες αλλά εφόσον όπως ισχυρίζεσαι \"υποκρίνεται\" δείχνει πως δεν έχει καταλάβει το πρόβλημα και μεταξύ μας, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει και να το καταλάβει.

Δεν ξέρω τις καλές σας στιγμές ως ζευγάρι ούτε θα σου προτείνω να μην κοιτάς τί κάνει και τί δεν κάνει ο σύντροφός σου διότι υπό συνθήκες κατάθλιψης μια-ούτως ή άλλως-σημαντική απουσία ή υπεκφυγή, μεγενθύνεται ακόμη περισσότερο.

Θα σου πρότεινα μόνο να φύγεις από κοντά του ένα διάστημα. Δεν έχει νόημα να περνάς την κατάθλιψη, να περνάς και την αδιαφορία του δηλαδή δυο φορές κατάθλιψη.
Δεν ξέρω που μπορείς να πας αλλά φαντάζομαι κάποια άκρη θα μπορέσεις να την βρεις.
Ίσως μ αυτόν τον τρόπο καταλάβει και ο σύντροφός σου το μέγεθος του προβλήματος χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα το κάνεις για να καταλάβει εκείνος. Η ουσία είναι να το ξεπεράσεις εσύ και για να το ξεπεράσεις πρέπει να έχεις ένα όσο το δυνατόν πιο υγιές και υποστηρικτικό περιβάλλον.

Υπήρξε μια περ\'ιοδος 4 χρόνων που θυμάμαι σαν τα καλύτερά μας χρόνια.Ηταν μια απο τις φορές που προσπάθησε να σταματήσει τα ταξίδια και μείναμε εκτός Αθηνων οπότε δεν επηρεαζόταν απο κανέναν.Παρ\'όλες τις αντίξοες συνθήκες είμαστε πολύ αγαπημένοι αισθανόμουν συναισθηματικά πλήρης.Το θυμάμαι σαν όνειρο έχουν περάσει πάνω απο 15 χρόνια.Εαν μπορούσε να διαχειριστεί καταστάσεις δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.Ακουγα κατάθλιψη και δεν μπορούσα να φανταστώ οτι μπαίνεις σε ενα τουνελ.Υπήρχαν και τότε προβλήματα οικονομικά, αρρώστειες με τα παιδιά αλλά είμαστε μαζί και αισθανόμουν δυνατή,φυσικά και πιο νέα.Εκανα και αυτό που λες έφυγα ήλθα στο σπίτι μου αλλά δεν καταλαβαίνει.Η ουσία είναι πως όταν τελείωνα την θεραπεία,άρχιζαν άσχημες καταστάσεις με τους δικούς του μετά έφευγε και εγώ όχι δεν είχα ξεκουραστεί και ηρεμήσει,αλλά μου άφηνε επι πλέον εκκρεμότητες.Τόσα χρόνια δεν υπήρξε μια φορά να ξεμπαρκάρει και να πάμε λίγες μέρες κάπου,μόλις ερχόταν άρχιζαν τα όργανα.Ξέρεις πως τον περίμεναν τα κοράκια να του τα φάνε;Φυσικά και χρειάζομαι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον αυτό ζητάω τόσα χρόνια.Γι\' αυτό και έχω υποτροπιάσει χειρότερα απο κάθε φορά.Χτύπαγε το καμπανάκι με διάφορα συμπτώματα αλλά δεν έδινα σημασία.Παιδιά για να αγαπησουμε πρέπει να είμαστε γεμάτοι αγάπη και ο άνδρας μου δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη απο το σπίτι του.Δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αγάπη είναι ζωή, γι\'αυτό και είναι και αυτός ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.Η ικανότητα να αγαπας είναι προσφορά.Αγάπη είναι το ενεργητικό ενδιαφέρον για την ζωή και την ανάπτυξη αυτού που αγαπάμε.Η αγάπη περιέχει τα στοιχεία της φροντίδας,της ευθύνης,του σεβασμού αλλά και της γνώσης.Και όπου δεν υπάρχουν αυτά δυστυχως δεν υπάρχει αγάπη.Τα έμαθα δυστυχως αργά,μακάρι να μπορούσε να καταλάβει και ο ίδιος τι έχασε τόσα χρόνια.

Γιώτα μου, και μένα ο φίλος μου μετά από 6 χρόνια σχέσης, δε με καταλάβαινε...
Όταν έπαθα πρόσφατα επισόδειο, τα βάλε μαζί μου...
Επίσης, όταν τσακωνόμαστε, με έλεγε τρελή και να πάω να αυτοκτονήσω ή να κλειστώ σε ίδρυμα, να γλιτώσουν όλοι από μένα...
Κ εγώ, αντί να βάλω τις φωνές κ να τον αρχίσω στα μπινελίκια (που δε μπορώ κ να το κάνω), του ζήταγα υπομονή και κατανόηση...
Και φυσικά χειροτέρευα με τη στάση του...
Στο τέλος, του μίλησα ανοιχτα:ότι εγώ είμαι άρρωστη, αυτός με χειροτερεύει, και αν σκοπεύει να μείνει μαζί μου καλά θα κάνει να αποδεχτεί και την κατάθλιψη, και τα χάπια, και τη συμπεριφορά μου,)η οποία σημειωτέον ήταν η καλύτερη δυνατή) και να να αποδεχτεί εμπράκτως, όχι στα λόγια...
Για κάποιο διάστημα δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω, σα να με προστατευε ο εαυτός μου από αρνητικές καταστάσεις.
Πήγα στους γονείς μου, βγήκα με φίλους, έγινα καλά, και αποφάσισα πως πρέπει να κρατ\'ησω δίπλα μου ανθρώπους που μ ανεβάζουν και με καταλαβαίνουν...
Κι αν ο \"ανθρωπός μου\" δε μπορούσε, δεν είχε νόημα...
Ακόμα είμαστε μαζί, δε χωρίσαμε...
Αλλά πλέον δεν του επιτρέπω ούτε να με ρίχνει, ούτε να μειώνει...
Αντιδρώ άμεσα, και έχει βελτιωθεί πάρα πολύ και η δική του στάση

Και να θυμόμαστε ότι αν δε βοηθήσουμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς αλλός για μας.
Και πάνω απ όλα, να τον σεβόμαστε, ώστε να απαιτήσουμε προσοχή και σεβασμό από τους τρίτους

Δεν ξέρω αν σε βοήθησα, αλλά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σου!

Εχεις απόλυτο δίκιο εκεί φταίω και εγώ.Και εγώ αυτό θέλω βοήθεια και συμπαράσταση αλλά μέχρι τώρα δεν την είδα.Ακριβώς τα ίδια έχω ακούσει και εγώ ότι είμαι τρελλή αν και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο με τόσα που έχω περάσει.Δυστυχώς άργησα να πάρω μπροστά και να σκεφτώ ότι άν δεν βοηθήσω μόνη μου τον εαυτό μου δεν θα το κάνει κανείς.Αφού στέκομαι στα πόδια μου είναι θαύμα δεν έίχα πρόβλημα αλλά και μηχανή να ήμουν θα είχα πάθει ζημιά.Φταίω γιατί έπρεπε να προστατεύσω την υγεία μου και έδωσα και απο τα απωθέματα ξεπέρασα τις δυνάμεις μου.

εφη μιλας πολυ σωστα και μου κανει εντυπωση που χειριστηκες τοσο ωριμα την περιπτωση σου.
Ευχης εργον και αλλοι ανθρωποι να φεροντουσαν ετσι στον εαυτο τους....

Ευχαριστώ Κρινο, αλλά την κατάσταση δε τη χειρίστηκα εγώ αλλά ο γιατρός μου, που είδε ξαφνικά, εκεί που πήγαινε καλά η θεραπεία, εγώ να ξανακυλάω μόλις μου πε μια κουβέντα άσχημη ο φίλος μου.
Δηλαδή, όσο ήμουν μια βδομάδα μακρυά του, κάθε μέρα γινόμουν και καλύτερα.Μόλις βγήκαμε για έναν καφε, το ίδιο βράδυ πάλι τα συμπτώματα...
Κάτι μου χε πει, \"ότι μουχε βάλει προθεσμία να γίνω καλά και ήμουν εντός\"!!!!
Αν είναι δυνατόν...
Κι εγώ η χαζή χαμογέλασα, αντί να τον βρίσω...και μετά επανήλθαν τα συμπτώματα.
Τότε ήταν που το πα στο γιατρό και μου έβαλε αυτός τις φωνές, που κάθομαι παθητικά και ανέχομαι τέτοιες καταστάσεις και \"προθεσμίες\".
Και όταν μου πε πως δεν ξανακύλισα λόγω της πάθησης αλλά λόγω του φίλου μου, εκεί επαναστάτησα κανονικά:είχα να παλέψω με την αρρώστια, θα έχω και τη βλακεία των άλλων να με κρατάει πίσω???
Δε το δέχτηκα, όφειλα στον εαυτό μου να αντιδράσω, σε ότι με γύριζε πίσω στην κόλαση απ την οποία προσταθούσα να βγω

Και σήμερα, πάλι τσακωθήκαμε με το φίλο μου, γιατί αντέδρασα στις παράλογες φωνές του, και, μη μπορώντας αυτός να δεχτεί το ότι διαφωνώ μαζί του, έφυγε απ το σπίτι
Στην αρχή έβαλα τα κλάμματα...μετά θύμωσα γιατί θυμήθηκα πως έχω αξιοπρέπεια και κανένας δε μπορεί να την ποδοπατάει, με φωνές, βρισιές και απειλές για χωρισμούς κλπ, ειδικά όταν έχει άδικο, καθώς δε μπορεί να δεχτεί τον αντίλογο.
Συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα δεν είναι δικό μου, αλλά δικό του, και πως, ακόμα κι αν χωρίσουμε, αυτός στο τέλος θα βγει χαμένος...
Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αυτό που λέω, αλλά εχω δώσει μάχη να μπορώ να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να δέχομαι τη διαφορετικότητά τους και όποιος δε μπορεί να το κάνει, εγκλωβιζόμενος στις παρωπίδες και το δογματισμό του, μόνο χαμένος βγαίνει.

Ουφ!Τα πα και ξεθύμανα...
Συγνώμη Γιώτα μου αν καταχράζομαι το χώρο για να εκφράσω μια δική μου εμπειρία, αλλά ελπίζω πως ίσως κάπως να σου έδωσα μια άλλη οπτική, μακάρι να ναι και χρήσιμη!
Καλημέρα σας!

efi 26,

αν εχω καταλαβει η παθηση ειναι η καταθλιψη. Ποσο ομως νομιζεις πώς ειναι ξεχωρη η καταθλιψη απο τις σχεσεις μας? Σε ρωταω γιατι αναφερεις πως ο γιατρος σου σου ειπε πώς ξανακυλισες λογω του φιλου σου κ οχι λογω της παθησης....Μα η παθηση δεν ερχεται μονη της, ουτε φευγει ετσι....Πιστευω πώς ολα συσχετιζονται μεταξυ τους, ειναι αδυνατον να ειναι διαφορετικα.

Νομιζω πώς η σχεση σου με τον φιλο σου, και οτι αλλο ενεργοποιει τα συμπτωματα, μπορει να σου δειξει τί σε μπλοκαρει μεσα σου, τι σε στεναχωρει κ σου δημιουργει ολο αυτο το προβλημα. Οπως κ τί σε κραταει στη σχεση αυτη, που φαινεται η επικοινωνια να χωλαινει....

Οπως τα γραψες, φανηκε οντως σαν να θελες πολυ να τα πεις καπου:) Δεν καταχραζεσαι εναν χωρο, που ετσι κ αλλιως ειναι κοινος!:) Οι διαφορετικες οπτικες ειναι οντως χρησιμες, συμφωνω απολυτα...

Καλη σου μερα:)

Σοφάκι, βάσικά ιδεοψυχαναγκαστική έχω, που μου κάνει κατάθλιψη όταν την αφήσω \"ακάλυπτη φαρμακευτικά\"
Γι αυτό έπαθα επεισόδιο, γιατί πήγα η χαζή κ έκοψα τα φάρμακα...
Αλλά όχι και να χειροτερέψω από τρίτους, αυτό δε το διαπραγματεύομαι, δε το επιτρέπω στον εαυτό μου:)

Με το φίλο μου, ειλικρινά, δεν είχα καταλάβει προβλήματα στα 6 χρόνια, καθώς, προκειμένου να αποφύγω καυγάδες, συμφωνούσα μαζί του...(ντροπή μου, το παραδέχομαι)!!!
Αλλά όχι πια!
Τώρα, και τη γνώμη μου θα πω, και θα αντιδράσω, και θα φωνάξω και αν του αρέσει...

Και νομίζω πως \"μαθαίνει\" σιγά-σιγά.Πχ, σήμερα με πήρε τηλέφωνο, μετά το χθεσικό καυγά, κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν, γιατί έπαιρνα πάντα εγώ πρώτη να ζητήσω συγνώμη, κι ας μην έφταιγα!!!
Αλλά αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να μην πάρω, για λόγους αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης

Τελικά, αυτό που κατάλαβα, είναι πως αν αρχίσουμε εμείς να υπολογίζουμε περισσότερο τον εαυτό μας, θα μας υπολογίζουν και οι άλλοι!!!

ΥΓ: Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

Μπράβο Εφη να τα ακούω και εγώ μην επιτρέψεις σε κανένα να σε κάνει να χάνεις την αξιοπρέπειά σου και τον αυτοσεβασμό σου.Αγάπα την Εφη για να σε αγαπήσουν και οι άλλοι.Δυστυχώς τα εμπέδωσα πολύ αργά.Πρέπει να θέτουμε όρια.Οποιος σ\'αγαπάει θα σε υπολογίσει διαφορετικά δεν σου αξίζει.

Αυτό μου είπε κ ο γιατρός σήμερα...
Ότι με το να μην αντιδρώ, δεν προστατεύω τον εαυτό μου από τυχόν στεναχώριες, αντίθετα τα καταπίνω και συσσωρεύονται...
Και ακριβώς ως προς τα όρια, πάντα βγαίνουν σε καλό σε μια σχέση

Επίσης, ότι αντιδρώντας, θα χρειαστώ λιγότερα φάρμακα στη ζωή μου!!!