Η απάθεια προήλθε από τις κρίσεις πανικού
Κιττυ,
είπες τη φράση κλειδί: \"Η απάθεια προκλήθηκε από τις κρίσεις πανικού\". Αυτό είχε συμβεί και σε μένα, είχα χάσει την όρεξη για ζωή όταν οι κρίσεις ήταν πολύ έντονες. Δεν ένιωθα τίποτα εκτός από άγχος για το πώς θα βγω έξω, πώς θα πάω σε κάποιο μέρος, αν θα πάθω τίποτα κτλ. Τίποτα άλλο δε με ενδιέφερε στη ζωή. Μέχρι και ότι θα αυτοκτονήσω κάποια στιγμή σκεφτόμουν για να μην υποφέρουν οι δικοί μου αν μάθουν ότι έχω τρελαθεί. Γιατί νόμιζα ότι αυτό έχω πάθει...Και ότι δεν υπήρχε σωτηρία για μένα...
Έτσι έκανα συνεχώς σκέψεις ότι δε θα παντρευτώ ποτέ, δε θα κάνω ποτέ παιδιά γιατί ποτέ δε θα ήμουν άξια να τα μεγαλώσω. (Βέβαια γι\'αυτό αναρωτιέμαι και τώρα μερικές φορές :D)
Και το χειρότερο Κιττυ...Νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική που περνάει αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορούσα με κανέναν να το συζητήσω, δεν το τολμούσα! Αν αυτό το φορουμ υπήρχε τότε θα είχα νιώσει μεγάλη παρηγοριά.
Αυτό που έκανα εγώ Κιττυ ήταν να συνεχίσω τη ζωή \"φυσιολογικά\" όπως λες κι εσύ και η chiara... Συνέχιζα να βγαίνω κι ας έτρεμα απ\'το φόβο μου, να βρίσκομαι με το αγόρι μου και να συναντάω φίλους κι ας μη με γέμιζε... Δεν πίεζα τον εαυτό μου να νιώσει κάτι γιατί τότε με ενδιέφεραν αποκλειστικά οι κρίσεις πανικού. Είχα καταλάβει ότι αυτές προκάλεσαν την απάθεια και την κατάθλιψη και η κατάθλιψη τις συνέχιζε...Φαύλος κύκλος!
Η πιο έντονη σκέψη μου θυμάμαι όταν γύριζα σπίτι αφού ήμουν με φίλους ήταν: Αχ πόσο ανέμελοι είναι οι φίλοι μου, πόσο τους ζηλεύω! Πόσο θέλω να γίνω ξανά \"φυσιολογική\" σαν κι αυτούς!
Και με έπιαναν τα κλάματα όταν έκανα αυτή τη σκέψη...
Σιγά σιγά όμως Κίττυ και χωρίς να το καταλάβω κι εγώ επέστρεψα, άρχισα να γίνομαι ο εαυτός μου ξανά... Σ\'αυτό βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι άρχισα να δουλεύω, γιατί είδα ότι αξίζω και μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα κι ας μην το πίστευα
Να ελπίζεις Κίττυ και να πιστεύεις στον εαυτό σου! Και να προσπαθείς να κάνεις αυτά που σου είπε η γιατρός σου! Μην πιέζεις τον εαυτό σου, θα ξαναγυρίσεις σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβεις!