Printable View
Εισαι πολυ καλη και ευγενικη researcher . Το αυθεντικο μετρα και μια ευαισθητη ψυχη το αντιλαμβανετε αμεσως.
Παντα να αναβλυζει το εσωτερικο σου χαμογελο.
Helena
Νομιζω πως θα απαντουσα με ενα μεγαλο ΝΑΙ . Χωρις να θεωρω τοδι μου \"καυμενο\" που εγραψε η sofιa
pano, δεν το εγραψα κακοπροαιρετα ή με διαθεση επικριτικη....πολλες φορες στην αναγκη μας (και υποθετω ειδικα οταν εισαι γονιος) να παρουμε το βαρος απο αυτον που αγαπαμε, μπορει να συμπεριφερθουμε στον αλλο σαν να ειναι αναπηρος, ή μειωμενων ικανοτητων.
Καταλαβαινω απολυτα πώς θα θελες να παρεις ολο το βαρος απο πανω του κ να το κουβαλησεις εσυ. Αλλα ειναι κατι δικο του...που μονος του θα το περασει. Ναι, υπάρχουν συνοδοιποροι αλλα ταυτοχρονα ειναι κ κατι πολυ προσωπικο. Τουλαχιστον ετσι ενιωσα εγω.
Quote:
Originally posted by Sofia
pano, δεν το εγραψα κακοπροαιρετα ή με διαθεση επικριτικη....
πολλες φορες στην αναγκη μας
(και υποθετω ειδικα οταν εισαι γονιος)
να παρουμε το βαρος απο αυτον που αγαπαμε,
μπορει να συμπεριφερθουμε στον αλλο
σαν να ειναι αναπηρος, ή μειωμενων ικανοτητων.
Καταλαβαινω απολυτα πώς θα θελες να παρεις
ολο το βαρος απο πανω του κ να το κουβαλησεις εσυ.
Αλλα ειναι κατι δικο του...που μονος του θα το περασει.
Ναι, υπάρχουν συνοδοιποροι
αλλα ταυτοχρονα ειναι κ κατι πολυ προσωπικο.
Sofia
οι γονεις θελουν να βοηθησουν
το παιδι ειναι στην αρνηση κ στην αρνητικοτητα
ποια η ευθυνη των συνοδοιπορων?
ποια η ευθυνη η προσωπικη του παιδιου-ενηλικα?
πραγματικα τοσο λεπτες οι ισοροπιες
αλλα κ τοσο ουσιαστικες
εγω το εχω νιωσει αυτο
και να σου πω κ κατι?
ειχα τσατιστει οταν οι γονεις μου χορευαν και χορευουν στο χορο του αδελφου μου ....κ μονο στο δικο του ρυθμο.
οχι φιλε.δηλαδη εμεις οι υπολοιποι?
και οταν ρωτουσα και το ελεγα κιολας εμεις δηλαδη
εγω δεν εχω αξια?
ναι αλιμονο και βεβαια εχεις... σ εχουμε στο κλασιμο απλα γιατι προεκυψε προβλημα τωρα...δε βλεπεις?
τους χορευει κανανονικα
και αυτο οντως τελικα δεν ειναι βοηθεια...να σε καψω Γιαννη μου να σε αλειψω λαδι ειναι...
οχι φιλε αυτο ειναι ευθυνη δικη σου τελος.
αυτο δικη μου.
ναι εκανα λαθη
ναι σε πληγωσα εκει και εκει
συγγνωμη
αλλα μεχρι εκει.
οχι να αναλαβω εγω ολες τισς ευθυνες σου και απο πισω να σε βριζω ξερω γω...
αλλα τους χορευε και πριν απο ο,τι καταλαβα. Ολο μαζι του ασχολιοντουσαν και πριν.
οχι Pano
δεν ειναι πιο σημαντικος απο ολους τους αλλους
ο εχων καταθλιψη
εχετε ολοι σημαντικοτητα και ζωη
μη χορευευετε μονο στον δικο του χορο
θελει πολλη προσοχη αυτο.
ειναι πολυ ευκολο να γινει μεσα στο μυαλο μας καποιος
..καημενος..
αλλα τωρα
μεχρι που βοηθας
και που αποσυρεσαι Ι DO NOT KNOW....
researcher,Quote:
Originally posted by researcher
Sofia
οι γονεις θελουν να βοηθησουν
το παιδι ειναι στην αρνηση κ στην αρνητικοτητα
ποια η ευθυνη των συνοδοιπορων?
ποια η ευθυνη η προσωπικη του παιδιου-ενηλικα?
πραγματικα τοσο λεπτες οι ισοροπιες
αλλα κ τοσο ουσιαστικες
εγω το εχω νιωσει αυτο
και να σου πω κ κατι?
ειχα τσατιστει οταν οι γονεις μου χορευαν και χορευουν στο χορο του αδελφου μου ....κ μονο στο δικο του ρυθμο.
οχι φιλε.δηλαδη εμεις οι υπολοιποι?
και οταν ρωτουσα και το ελεγα κιολας εμεις δηλαδη
εγω δεν εχω αξια?
τους χορευει κανονικα
μ αρεσαν τα οσα εγραψες γιατι μου εδειξες και μια αλλη σκοπια.
Μπορω να καταλαβω αυτο που λες, οτι αισθανθηκες παραμελημενη, ή \"εκτος\"....Και πανω σ αυτο εχω διαμορφωσει μια αποψη μεσα απο αυτα που εζησα κ ως παρατηρητης ανθρωπου που επασχε στην οικογενεια, αλλα κ ως η ιδια ασθενης (και οδοιπορος..χεχε).
Ετσι λοιπον εγω νομιζω πώς η αληθεια κ η επικοινωνια μπορει να βοηθησει. Τί εννοω: πιστεύω πώς βοηθαει να πεις σ αυτον που πασχει, οτι ανησυχεις, οτι φοβάσαι οπως επισης βοηθαει να τον ακουσεις εφοσον το θελησει κ το εχει αναγκη. Να τον βοηθησεις δλδ να αισθανθει πώς τον νοιαζεσαι.
Απο κει κ περα ομως, το να τον ρωτας συνεχεια πώς ειναι, το να κανεις πως δεν τρεχει τπτ, το να δινεις ακαταπαυστα συμβουλες ή στο αλλο ακρο να δειχνεις με τον εναν ή τον αλλο τροπο πώς ηρθε το τελος του κοσμου, μονο χειροτερα μπορει να κανει τα πραγματα.
Η λυπηση δεν βοηθαει. Κ το βαρος δεν μπορει να το κουβαλησει κανενας αλλος παρα ο ιδιος ο ασθενης. Οσο κ να το θελει το περιβαλλον του, αν δεν το θελει ο ιδιος παλι δεν γινεται κατι.
Γραφεις: \"τους χορευει κανονικα\", ναι συμφωνω. Ειναι ενας τροπος εστω ασυνειδητα με την καταθλιψη να τραβηξεις την προσοχη, να φωναξεις κατι, να δειξεις κατι. Αλλα ειναι κ ενα καλο σημα για αλλαγη πορειας οπως πολυ ομορφα ειχες γραψει. Αν το δουν αυτο οι γυρω τοτε θα διευκολυνουν τον ανθρωπο που πασχει, απο το να μην ανακατευονται κ να παρουν τις απαραιτητες αποστασεις.
Η καταθλιψη ειναι μια καλη ευκαιρια για να παρει κανεις επιτελους την ευθυνη του εαυτου του στα χερια του.
σωστο...
ωστοσο στην δικη μου περιπτωση οι γονεις
εχουν τοσο τρομοκρατηθει απο τις ενοχες τους
που τρεχουν συνεχως απο πισω του
συμμετεχοντας σε φαυλους κυκλους
η μητερα μου ευτυχως..αρχισε ψυχοθεραπεια...
ο πατερας μου επιμενει...αυτος ειναι ο τρελος...οχι εγω(για τον εαυτο του)
ε ενταξει συνενοησου τωρα....
και παλι ομως επιφυλασσομαι και μου θυμιζω την υποκειμενικοτητα μου
και οσο μπορω και γω σκεφτομαι οτι ο καθενας την ευθυνουλα του και γω με τη δικη μου...
τοσο μπορουν οι ανθρωποι
τοσο ξερουν
και ειναι και γλυκυτατοι στο κατω κατω!
τους αγαπω πολυ
και χαιρομαι που μπορω και τους αγαπω
και αγαπω και μενα λιγο...ελπιζω περισσοτερο στο μελλον....:-)
μου βγαζετε κατι πολυ γλυκο και προστατευτικο..ειναι πολυ τρυφερο και ωραιο ο γονιος να θελει η δυνατον να παρει μονος του ολο το βαρος της στεναχωριας ,της καθε δυσκολιας που περναει το παιδι του.. ισως και λογο ενοχων καμια φορα?πολυ ωραιο αλλα ξερετε... οσο και αν αγαπατε το παιδι σας στην προκειμενη περιπτωση το μεγαλο <λουκι>το περναει αυτος και μονο αυτος..ο αγωνας για να σταθει στα ποδια του ..το πεισμα οτι πρεπει να συνελθει θα δοθει κυριως απο τον ιδιο..δυστυχως ετσι ειναι..εσεις μπορειτε να ειστε διπλα του... να ειστε διαθεσιμος καθε στιγμη που θα σας ζητησει βοηθεια ...να τον στηριξετε ηθικα..υλικα.. αλλα η κυριως δουλεια πρεπει να γινει απο τον ιδιο ..
Quote:
Originally posted by researcher
και ειναι και γλυκυτατοι στο κατω κατω!
τους αγαπω πολυ
και χαιρομαι που μπορω και τους αγαπω
και αγαπω και μενα λιγο...ελπιζω περισσοτερο στο μελλον....:-)
τωρα λεω..τι το εγραψα αυτο εδω
λες και η αγαπη διακυβευεται..
αλλα και ατσι να ειναι
μια τετοια φραση δε δηλωνει και πολλα
τους αγαπω...
ολοι αυτο λεμε και πληγωνουμε με χιλιους δυο τροπους
και πληγωνομαστε με χιλιους δυο τροπους απο αυτους πυ μας το λενε...
δεν εννοω μονο γονεις..
αλλα μηπως αυτα πανε ολα μαζι;πληγωμτα και αγαπες;
μπορει....
ή μπορει να εχουμε (ή μας εχουν) μαθει πώς πανε μαζι....Quote:
Originally posted by researcher
αλλα μηπως αυτα πανε ολα μαζι;πληγωμτα και αγαπες;
μπορει....
Πιστεύετε πως υπάρχει αγάπη που να μην εμπεριέχει καθόλου πόνο,σε καμιά στιγμή?
Γιατί πάντα η αγάπη έχει κ κομμάτια πληγώματος?
Πιστεύω πώς ειναι λογικο να πληγωνομαστε απο καταστασεις στις οποιες εμπλεκονται ατομα που αγαπαμε κ μας αγαπουν. Ειναι λογικο να αποκτα μια πραξη απο αγαπημενο μας προσωπο αλλη βαρυτητα.
Αυτο ομως που δεν πιστεύω ειναι πώς πρεπει να ανεχομαστε τον πονο, απο αγαπημενα ατομα, στο ονομα της αγαπης που μας εχουν. Ο πονος εχεις κ αυτος ενα οριο.
προσδοκιες...
αυτο μου ερχεται στου μυαλο μου τωρα
πως το πληγωμα ερχεται ως αποτελεσμα των προσδοκιων που εχουμε απο τους αλλους
εαν εσυ εδω πεις κατι προσβλητικο η κατι που μου προκαλει ασχημα συναισθηματα αυτο θα με πληγωσει λιγο
εαν πει ομως κατι αναλογο ο ανθρωπος μου , αυτο θα με πληγωσει πολυ
γιατι?
γιατι σε εκεινον εχω επενδυσει αλιως
περιμενω αλλα...
αρα εχω προσδοκιες...
εσυ Σοφια με ποιο σκεπτικο ρωτησες αυτο που ρωτησες για το πληγωμα;
οτι ετσι μηπως μας μαθαινουν;
Η Arsi εγραψε μια σκεψη της....εγω μια δικη μου σκεψη, με αφορμη τη δικη της. Δεν ηταν ερωτημα. Πιστευω πολυ στα μηνυματα που παιρνουμε απο τα πρωτα κιολας χρονια μας. Και ενα πολυ συνηθισμενο ειναι η ταυτιση της αγαπης με τον πονο.
ειπα ρωτησες σορρυQuote:
Originally posted by Sofia
ή μπορει να εχουμε (ή μας εχουν) μαθει πώς πανε μαζι....Quote:
Originally posted by researcher
αλλα μηπως αυτα πανε ολα μαζι;πληγωμτα και αγαπες;
μπορει....
αυτο εννοουσα το μυνημα.
δεν ξερω
δε λεω πως η αγαπη ταυτιζεται με τον πονο
αλλα πως το αγαπω μας εχει αλλο νοημα για μας και αλλο για τους αλλους
και οτι μπορει γενικως να υπαρχουν αντιφατικα συναισθηματα για τα ιδιο προσωπο...
Πέρα όμως απ\'τα μηνύματα,ακόμα κ αν πάρουμε θετικά μηνύματα στα πρώτα χρόνια της ζωής μας κ μετέπειτα,δεν έχω γνωρίσει ποτέ άνθρωπο που να μην έχει πληγωθεί έστω μια φορά στη ζωή του από κάποιον που αγαπάει.
Τι συμβαίνει?Γιατί πληγωνόμαστε επειδή δεν αγαπάμε χωρίς να αναμένουμε κάτι?επειδή αναζητάμε την επιβεβαίωση της αγάπης?από ανασφάλεια?από φόβο?