Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον πατέρα μου!

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Να σου πω δεν μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο στα 60 φεύγα του αυτός είναι όπως είναι είτε θα τον αποδεχτείς είτε θα αδιαφορήσεις. Επειδή όμως δεν γίνεται να αδιαφορείς θα συζητάτε μονο τα τυπικά και όλα τα υπόλοιπα θα τα συζητάς με άλλο κόσμο. Δηλαδή δε θα μπαίνεις στη διαδικασία να ανοίξεις ή να μπεις σε συζήτηση που ενδεχομένως να σε νευριάσει.
Δηλαδή στην ουσία σου λέω βοήθησε τον όσο μπορείς και μην τον παίρνεις στα σοβαρά γιατί ο χαρακτήρας του είναι ζαμάν φου και δεν ταιριάζετε σαν χαρακτήρες

---

Δεν προσπαθώ να τον αλλάξω, προσπαθώ να βρω τη χρυσή τομή, δε γίνεται να του λέω κάτι που έγινε και να μου λέει δεν μπορώ δεν είμαι καλά, κάνε ότι καταλαβαίνεις! Δεν το αποδέχομαι, όχι, απλά θα αδιαφορώ. Θα λέμε τα τυπικά ειδικά μετά το σημερινό που πήγα να μαγειρέψω και δεν μου είπε 2 ώρες μία κουβέντα! Σαν μουγκοί καθόμασταν. Το αποφάσισα σήμερα που ήμουν εκεί πως δεν θα ανοίγω θέματα συζήτησης αφού δεν θέλει να μιλάμε, αλλά πως θα τον επισκέπτομαι κιόλας που δεν μου μιλάει καθόλου; ΤΟ ότι δεν ταιριάζουμε με τίποτα σαν χαρακτήρες εξυπακούεται. Πως να βοηθήσω κάποιον που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να βοηθηθεί; Μου έχει κλείσει όλες τις πόρτες και έχει βάλει τείχος. Πως θα τον βοηθήσω τη στιγμή που του μιλάω και δεν μου απαντάει καν σαν; Εκεί σκέφτομαι τη μανούλα μου και λέω που είσαι; Με πονάει πολύ περισσότερο πλέον εκτός απο την απώλεια, ότι δεν υπάρχει πλέον ένα άτομο της οικογένειάς μου να στηριχτώ! Αυτό με πονάει!

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Θεματοθέτρια δεν σκέφτεσαι καθαρά, μιλάει το συναίσθημα. Η πρώτη μου σκέψη όταν διάβαζα το θέμα σου είναι "Μα καλά, τόσα χρόνια ήταν έτσι ο πατέρας της και έτσι ο τρόπος επικοινωνίας τους, γιατί περιμένει η κοπέλα ξαφνικά κάτι να αλλάξει και μάλιστα σε φάση που έχει κι αυτός το πένθος του; Τώρα το θυμήθηκε ότι έχει παράπονα από αυτόν και έχουν κακή επικοινωνία;" Φυσικά η δεύτερη σκέψη μου έδωσε αμέσως την απάντηση στην πρώτη " Της λείπει η μητέρα της και η καλή επικοινωνία που είχαν, σκέφτεται ότι έχει τώρα μόνο έναν γονιό και αισθάνεται την ανάγκη να γεμίσει με κάποιο τρόπο το κενό, να βρει την συναισθηματική κάλυψη που έχασε" .Στο καπάκι έρχονται και τα πρακτικά θέματα που όσο ζούσε η μητέρα δεν αγγίζαν άμεσα εσάς και σε έχουν φορτίσει ακόμα περισσότερο συναισθηματικά.
Σε καταλαβαίνω, ωστόσο όσο πιο σύντομα καταλάβεις ότι ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι κι ότι αν τυχόν αλλάξει θα αλλάξει επειδή το αποφασίσει ο ίδιος ή τον αναγκάσουν οι συνθήκες κι όχι επειδή προσπαθείς εσύ να "εκβιάσεις" το συναίσθημα και τις συμπεριφορές, τόσο το καλύτερο για εσένα.

Στα πρακτικά ζητήματα, θέσε κάποια όρια. Τι θα γίνει αν πεις π.χ. πατέρα πήγαινε να πληρώσεις αυτό στην εφορεία γιατί εγώ δεν μπορώ; Αν πει άστο κι ας μου ρίξουν πρόστιμο, άστον να του το ρίξουν. Θα πληρώσει πρόστιμο μία, δύο τρεις, θα ζοριστεί, μέτα θα κινητοποιηθεί. Δεν βοηθάτε με το να υποκύπτετε στους χειρισμούς του.

---

Έπεσες όχι απλά κοντά αλλά στο 100% σε αυτό που νιώθω! Τα είπες όλα! Με περιέγραψες απόλυτα! Σ'αυτό το σημείο βλέπω τον εαυτό μου! Ακρι΄βως, με πονάει που δεν μπορώ να βρω έστω και μια μικρή προσωρινή αντικατάσταση της παρουσίας τους γονιού! Έφυγε ο ένας γονιός και δεν νιώθω ότι έχω δεύτερο, νιώθω ότι απλά είμαι μόνη μου και δεν έχω άλλον! Νιώθω σαν να είχα μια ζωή έναν γονιό! Σκληρό αυτό που λέω αλλά τώρα ειδικά έτσι νιώθω! Δεν προσπαθώ να εκβιάσω πια το συναίσθημα και τη συζήτηση, κουράστηκα, απλά αδιαφορώ. Ήμουν εκεί πριν να μαγειρέψω για αύριο και δύο ώρες δεν μου είπε κουβέντα. Προσπάθησα στην αρχή αλλά μάταια. Έτσι είναι λέω, οκ δεν μιλάω κι εγώ! Δεν το πίστευα! Κι όμως πέρασαν δύο ώρες και είμασταν σαν μουγκοί!
Δεν είναι μόνο ότι έχω να διαχειριστώ το πένθος και την απώλεια της μητέρας μου, έχω να διαχειριστώ και το συναίσθημα που με σκοτώνει ακόμη περισσότερο, να νιώθω μόνη πια, ότι δεν υπάρχει άλλος γονιός απο πίσω. Νιώθω σαν να μην έχω οικογένεια, μόνο με τον αδερφό μου λίγο μιλάμε αλλά και αυτός πάει με τα νερά του πατέρα μου. Μου λέει άστον αφού έτσι είναι, θα μας πάθει και αυτός τίποτα.

Στην ουσία, ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας ήταν η μητέρα μου. Εγώ συνδεόμουν με τη μητέρα μου, ο αδερφός μου με τη μητέρα μου, ο πατέρας μου με τη μητέρα μου και η μητέρα μου με όλους μαζί! Τώρα έφυγε ο συνδετικός κρίκος και νιώθω ότι είμαι μετέωρη, είμαστε μετέωροι! Είμαστε μονάδες και όχι οικογένεια! Δεν με άφησε ποτέ να φτάσω στο ζουμί και να του πω αυτά που πραγματικά νιώθω μήπως και ταρακουνηθεί!

Εχει χασει τη γη κάτω από τα πόδια του τωρα αυτός και δεν είναι σε φάση να επανέλθει ακόμα. Αυτός μπορεί να κάθεται να κλαίει όλη νύχτα και εσύ να μην το ξέρεις. Δυστυχως ειναι και ξεροκέφαλος γιατι δεν σε ακούει να τον πας σε ένα γιατρό να τον βοηθήσει. Σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι πάρα μόνο υπομονή. Έχασε το στήριγμα του και αυτός τι ενδιαφέρον να έχει αυτός από τη ζωη τωρα και η καραντίνα τα κανει ακόμα χειρότερα. Σε νιώθω αλλα πρέπει να του δώσεις χρόνο μέχρι να συνέλθει γιατι οκ του κόστισε και μπορεί να μην το δείχνει η να μην το λέει αλλα έτσι είναι.

Μπορεί όντως να είναι έτσι όπως τα λες, όντως να κλαίει τα βράδια, σκέφτομαι πολλές φορές πως τώρα δεν έχει σε κάτι να ελπίζει. Αυτό με την καραντίνα μου το έχει πει, θα έβγαινε λίγο να δει κόσμο, μας διέλυσε γενικότερα αυτή η καραντίνα. Τι να κάνω θα του δώσω χρόνο. Φοβάμαι μήπως δεν συνέλθει και ποτέ.

Το πένθος ειναι πένθος και λες πως είναι λίγοι μήνες από τότε που πέθανε η μητέρα σου. Πόσοι μήνες; Είναι φρέσκο ακόμα... εσύ έχεις τον άντρα σου, αυτός είναι μόνος του. Πρεπει να τον πιάσεις με το χαλαρό δηλαδή να τον κάνεις να σου ανοιχτεί αυτός τώρα είναι πέτρα μπροστά στους άλλους σαν άμυνα στον εαυτό του. Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα του έλεγα ρε πατέρα επειδή η εποχή παραείναι βαριά για να το περνάς όλο αυτό μήπως να πηγαίναμε σε κάποιο γιατρό να σου έγραφε ένα αντικαταθλιπτικό για λίγους μήνες για να μην ζεις όλο αυτό το βάρος που ζεις τώρα ειδικα αυτή την εποχή. Δεν είναι κάτι το τρομερό και δεν θα τα παιρνεις για μια ζωή. Γιατί σε χτυπάει η κατάθλιψη έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον από τη ζωή και είναι κρίμα να το ζεις όλο αυτό τοσο βαριά, έτσι θα του έλεγα αλλά με πολύ χαλαρό τρόπο για να τον κάνω να το δεχθεί

Εγώ πάλι δε θα τον πίεζα να πάρει φάρμακα. Αυτό τον βάζει αυτόματα σε μια αμυντική στάση και δε θα τα πάρει από αντίδραση και μόνο. Δε χρειάζονται επιστήμονες και ψυχολόγοι για να τον βγάλουν από το πένθος, εκτός κι αν έχει αυτοκτονικές τάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι χρόνος και λίγο σπρώξιμο. Θα τον ταρακουνούσα με το να μην του τα έχω όλα έτοιμα. Εσύ τρέχεις, μαγειρεύεις, ασχολείσαι με εφορίες κι εκείνος έχει χρόνο να βυθιστεί στις σκέψεις του. Ε όχι, πρέπει να κάνεις κάτι να τον ξυπνήσεις. Σταμάτησε να τον επισκέπτεσαι για ένα χρονικό διάστημα, άφησέ τον να περάσει μόνος του την περίοδο του πένθους. Θα γίνει το σπίτι του ακατάστατο για λίγο, αλλά μετά θα το φροντίσει, είναι αρκετά μεγάλος για να ξέρει ότι δεν μπορεί να ζει απεριποίητος και πεινασμένος. Τι θα κάνει στο τέλος; Θα μαγειρέψει, θα βάλει πλυντήριο, θα σιδερώσει. Ο παππούς μου ήξερε να τα κάνει, οι άντρες δεν είναι ανίκανοι. Έτσι, με τη δουλειά θα αρχίσει να ξεφεύγει το μυαλό του από την απώλεια που βίωσε. Άφησέ τον και θα σε αναζητήσει μόνος του στο τέλος, θα ψάξει εκείνος τρόπους να επικοινωνήσετε ουσιαστικά όταν τα επεξεργαστεί όλα μέσα του. Εάν όχι, τότε δε θα γινόταν ποτέ έτσι κι αλλιώς. Τη θέση της μαμάς σου δεν μπορεί να την καλύψει κανένας άλλος. Και τέλος, προσπάθησε να μην επιβαρύνεις τον σύζυγό σου με το να του παραπονιέσαι συνέχεια για τον μπαμπά. Ας σε στηρίξει στο πένθος σου, τα άλλα δε χρειάζονται, είναι πολλά μαζεμένα για έναν νέο άνθρωπο.

αγαπητη φιλη
διαβαζω τα μηνυματα σου και σκεφτομαι (αν κρινω απο αυτα που γραφεις σε μας) οτι αυτο που σε καταρακωνει στον θανατο της μαμας σου, δεν ειναι τοσο το οτι εκεινη δεν εχει την ευκαιρια να ζησει κι αλλο, δεδομενου οτι ηταν τοσο νεα, αλλα οτι εσυ εχασες το στηριγμα σου και δεν ξερεις που να αποτανθεις για τα προβληματα σου και τις ανησυχιες σου.
δεν κρινω το πενθος σου, ΦΥΣΙΚΑ. προφανως και στεναχωριεσαι που πεθανε τοσο νεα, αλλα το αλυτο θεμα σου ειναι οτι την εχασες απο στηριγμα και ολο αυτο που περιγραφεις με τον μπαμπα σου.
παω και στοιχημα οτι μεσα σου θα εχεις κανει και ανταλλαγες του τυπου "μα ηταν αναγκη να φυγει πρωτη;;"

παρολο που για την σχεση σας με τον πατερα, ευθυνεται ξεκαθαρα εκεινος. επειδη ειναι ο γονιος, κι εσυ ανυπαρκτη οταν ξεκινησε η σχεση σας και ειχε την ευθυνη να κανει μια σχεση μεταξυ σας, αυτο που συμβαινει και σε εσενα και στον πατερα σου υατην την στιγμη, ειναι το ιδιο ακριβως πραγμα.
προσπαθειτε και οι δυο να αντικαταστησετε την στηριξη που ειχατε απο την μητερα σου, ο ενας με τον αλλον και αποτυγχανετε και οι δυο.
ουτε εσυ μπορεις να γινεις η γυναικα του, ουτε εκεινος να γινει η μανα σου.
ειναι μεν γονιος, και θεωρητικα επρεπε να εχει εναν αναλογο ρολο, ξερεις πολυ καλα ομως, οτι δεν τον ειχε και τωρα δεν μπορει να τον αποκτησεις, πρωτον γιατι ειναι μεγαλος και οι ανθρωποι δεν αλλαζουν σε αυτην την ηλικια, και δευτερον γιατι δεν το θελει.
θελει τον ρολο που ειχε.

επετρεψε μου ακομα να σου πω, οτι η μαμα σου ηταν καλη, χρηση και αξια, αλλα ενα πραγμα μονο δεν καταφερε.
κι αυτο ειναι να σε βοηθησει να απογαλακτιστεις και να απεξαρτηθεις απο την στηριξη της.
πριν μας πεις οτι εχεις οικογενεια, νομιζα οτι εισαι ενα ανηλικο κοριτσι που ζει στο πατρικο.
στην ηλικα που εισαι και με εναν καλο συντροφο διπλα σου, δεν δικαιολογειται να μην μπορεις να κανεις χωρις την στηριξη της μαμας..
ΑΛΛΟ το πενθος. εγω μιλαω για την αυτονομια σου.

μπορει και να ειναι το τελευταιο μαθημα απο την μαμα σου, αυτο. πρεπει να μαθεις να στηριζεσαι στα ποδια σου, στην νεα σου οικογενεια και οχι ακομα στην μαμα..

το αλλο που παρατηρησα, ειναι οτι ο μπαμπας σε θυμωνει, σε αγχωνει σε εκνευριζει, αλλα αντι να του βαλεις ορια εκει που σε ενοχλει, καθεσαι και τα ανεχεσαι και λες δικαιολογιες.
63 χρονων ανθρωπος, δεν ειναι γερος. μπορει μια χαρα να κανει τις δουλειες του.
δεν χρειαζεται να του λες δικαιολογιες οτι θα του κανει καλο το περπατημα. πες του οτι εργαζεσαι και θα πρεπει να το κανει μονος του.
αν προτιμησει να φαει προστιμο απο το να παει στον λογιστη η να το κανει ηλεκτρονικα (δεν παμε πλεον στις εφοριες), ας το φαει. δικια του θα ειναι η αποφαση. μην τον αφηνεις να την πεταει σε σενα.
λες οτι ο αδερφος σου μενει μαζι του. εχει ανεξαρτητο εισοδημα, η τον συντηρει ο μπαμπας σας; εαν τον συντηρει εκεινος, αλλα ακομα και μονο που τον φιλοξενει, γιατι δεν αναλαμβανει εκεινος καποιες δουλειες με υπηρεσιες; μενει κι εκεινος στο απιτι.
αλλα και περα απο αυτο, ειναι πιο λογικο να αναλαβει την στηριξη του πατερα σου σε πρακτικα θεματα , γιατι ζει εκει,
γιατι δεν τον κινητοποιεις;;

κατα τα αλλα, δεν προκυπτει απο καπου οτι επειδη πεθανε η μαμα σου, θα λυσετε τα θεματα σας με τον μπαμπα σου.
μπορει και να μην τα λυσετε.
εφοσον δεν δεχεται υποδειξεις, κι ε συ μην τον πρηζεις.
κρατα την επικοινωνια σας σε ανωδυνα επιπεδα, του τυπου τι θα φατε, αν ειναι ενταξει η υγεια του, καθημερινα τυπου τι εργο ειδατε, τι λενε οι ειδησεις και "γεια σας".
δεν χρειαζεται να επωμιστεις τις προβληματικες σας σχεσεις.
ας συνεχισουν ετσι...

Οταν χανει καποιος τον ανθρωπο του, του δινουμε χρονο και χωρο να βιωσει το πενθος του αλλα χωρις να τον αφησουμε τελειως μονο του. Ο χρονος θα εξομαλυνει τον πονο και θα επανελθει σιγα σιγα στις ασχολιες του. Ασε τον να μαγειρεψει μονος του εχει απλετο χρονο τωρα , κρατα τον σ εγρηγορση κι οχι μονο να μην πηγαινεις εσυ για τις δουλειες του αλλα αναθεσε του και καποιες ελαφριες δικες σου. Συλλυπητηρια και στους 2 σας.

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Το πένθος ειναι πένθος και λες πως είναι λίγοι μήνες από τότε που πέθανε η μητέρα σου. Πόσοι μήνες; Είναι φρέσκο ακόμα... εσύ έχεις τον άντρα σου, αυτός είναι μόνος του. Πρεπει να τον πιάσεις με το χαλαρό δηλαδή να τον κάνεις να σου ανοιχτεί αυτός τώρα είναι πέτρα μπροστά στους άλλους σαν άμυνα στον εαυτό του. Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα του έλεγα ρε πατέρα επειδή η εποχή παραείναι βαριά για να το περνάς όλο αυτό μήπως να πηγαίναμε σε κάποιο γιατρό να σου έγραφε ένα αντικαταθλιπτικό για λίγους μήνες για να μην ζεις όλο αυτό το βάρος που ζεις τώρα ειδικα αυτή την εποχή. Δεν είναι κάτι το τρομερό και δεν θα τα παιρνεις για μια ζωή. Γιατί σε χτυπάει η κατάθλιψη έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον από τη ζωή και είναι κρίμα να το ζεις όλο αυτό τοσο βαριά, έτσι θα του έλεγα αλλά με πολύ χαλαρό τρόπο για να τον κάνω να το δεχθεί

---

8 μήνες πέρασαν μπαίνουμε στον 9ο. Του τα είπα και χαλαρά αλλά δεν το δέχεται με τίποτα οπότε τον άφησα και αργότερα αν δω ότι χειροτερεύει θα το ξανα συζητήσω. Προς το παρών θα τον αφήσω τελείως να ηρεμίσει.

Quote:

---

Originally Posted by Chaos1

Εγώ πάλι δε θα τον πίεζα να πάρει φάρμακα. Αυτό τον βάζει αυτόματα σε μια αμυντική στάση και δε θα τα πάρει από αντίδραση και μόνο. Δε χρειάζονται επιστήμονες και ψυχολόγοι για να τον βγάλουν από το πένθος, εκτός κι αν έχει αυτοκτονικές τάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι χρόνος και λίγο σπρώξιμο. Θα τον ταρακουνούσα με το να μην του τα έχω όλα έτοιμα. Εσύ τρέχεις, μαγειρεύεις, ασχολείσαι με εφορίες κι εκείνος έχει χρόνο να βυθιστεί στις σκέψεις του. Ε όχι, πρέπει να κάνεις κάτι να τον ξυπνήσεις. Σταμάτησε να τον επισκέπτεσαι για ένα χρονικό διάστημα, άφησέ τον να περάσει μόνος του την περίοδο του πένθους. Θα γίνει το σπίτι του ακατάστατο για λίγο, αλλά μετά θα το φροντίσει, είναι αρκετά μεγάλος για να ξέρει ότι δεν μπορεί να ζει απεριποίητος και πεινασμένος. Τι θα κάνει στο τέλος; Θα μαγειρέψει, θα βάλει πλυντήριο, θα σιδερώσει. Ο παππούς μου ήξερε να τα κάνει, οι άντρες δεν είναι ανίκανοι. Έτσι, με τη δουλειά θα αρχίσει να ξεφεύγει το μυαλό του από την απώλεια που βίωσε. Άφησέ τον και θα σε αναζητήσει μόνος του στο τέλος, θα ψάξει εκείνος τρόπους να επικοινωνήσετε ουσιαστικά όταν τα επεξεργαστεί όλα μέσα του. Εάν όχι, τότε δε θα γινόταν ποτέ έτσι κι αλλιώς. Τη θέση της μαμάς σου δεν μπορεί να την καλύψει κανένας άλλος. Και τέλος, προσπάθησε να μην επιβαρύνεις τον σύζυγό σου με το να του παραπονιέσαι συνέχεια για τον μπαμπά. Ας σε στηρίξει στο πένθος σου, τα άλλα δε χρειάζονται, είναι πολλά μαζεμένα για έναν νέο άνθρωπο.

---

Ούτε εγώ τον πίεσα, απλά του πρότεινα, αλλά με το που το άκουσε έγινε έξαλλος!
Το θέμα είναι ότι τελευταία τον βλέπω να χειροτερεύει και πιστεύω πως έχει πάθει κατάθλιψη. Δεν τον νοιάζει η υγεία του, δεν τον νοιάζει αν πάθει τίποτα, ώρες ώρες νομίζω ότι το θέλει κιόλας να πάθει κανένα έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Δεν τον νοι΄ζει το τι θα φάει, δεν σηκώνει τηλέφωνα, δεν μας μιλάει, δεν συζητάει. Δεν τον πιέζω για τίποτα. Ήδη άρχισα να αραιώνω, έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο να δω τι κάνει, δεν με έπαιρνε ποτέ αυτός. Άφησα μετά δυο τρεις μέρες μήπως πάρει, δεν πήρε, πάλι εγώ τον πήρα να δω τι κάνει. Αυτό προσπαθώ να του πω, ότι αν ασχολείται ακόμη και με διαδικαστικά ξεχνιέται το μυαλό του. Όσο ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά του είπα να βγούμε για φαγητό, τον έβγαλα μια δυο φορές να ξεχαστεί. Όσο περνάει ο καιρός όχι μόνο δεν καλυτερεύει, γίνεται χειρότερα. Αυτό που τα αποτελειώνει όλα είναι ότι επειδή δεν εκφράζεται και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε δεν ξέρω πως νιώθει, τι νιώθει, τι μπορώ να κάνω, τι θα ήθελε να κάνω, να συζητήσουμε.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αγαπητη φιλη
διαβαζω τα μηνυματα σου και σκεφτομαι (αν κρινω απο αυτα που γραφεις σε μας) οτι αυτο που σε καταρακωνει στον θανατο της μαμας σου, δεν ειναι τοσο το οτι εκεινη δεν εχει την ευκαιρια να ζησει κι αλλο, δεδομενου οτι ηταν τοσο νεα, αλλα οτι εσυ εχασες το στηριγμα σου και δεν ξερεις που να αποτανθεις για τα προβληματα σου και τις ανησυχιες σου.
δεν κρινω το πενθος σου, ΦΥΣΙΚΑ. προφανως και στεναχωριεσαι που πεθανε τοσο νεα, αλλα το αλυτο θεμα σου ειναι οτι την εχασες απο στηριγμα και ολο αυτο που περιγραφεις με τον μπαμπα σου.
παω και στοιχημα οτι μεσα σου θα εχεις κανει και ανταλλαγες του τυπου "μα ηταν αναγκη να φυγει πρωτη;;"

παρολο που για την σχεση σας με τον πατερα, ευθυνεται ξεκαθαρα εκεινος. επειδη ειναι ο γονιος, κι εσυ ανυπαρκτη οταν ξεκινησε η σχεση σας και ειχε την ευθυνη να κανει μια σχεση μεταξυ σας, αυτο που συμβαινει και σε εσενα και στον πατερα σου υατην την στιγμη, ειναι το ιδιο ακριβως πραγμα.
προσπαθειτε και οι δυο να αντικαταστησετε την στηριξη που ειχατε απο την μητερα σου, ο ενας με τον αλλον και αποτυγχανετε και οι δυο.
ουτε εσυ μπορεις να γινεις η γυναικα του, ουτε εκεινος να γινει η μανα σου.
ειναι μεν γονιος, και θεωρητικα επρεπε να εχει εναν αναλογο ρολο, ξερεις πολυ καλα ομως, οτι δεν τον ειχε και τωρα δεν μπορει να τον αποκτησεις, πρωτον γιατι ειναι μεγαλος και οι ανθρωποι δεν αλλαζουν σε αυτην την ηλικια, και δευτερον γιατι δεν το θελει.
θελει τον ρολο που ειχε.

επετρεψε μου ακομα να σου πω, οτι η μαμα σου ηταν καλη, χρηση και αξια, αλλα ενα πραγμα μονο δεν καταφερε.
κι αυτο ειναι να σε βοηθησει να απογαλακτιστεις και να απεξαρτηθεις απο την στηριξη της.
πριν μας πεις οτι εχεις οικογενεια, νομιζα οτι εισαι ενα ανηλικο κοριτσι που ζει στο πατρικο.
στην ηλικα που εισαι και με εναν καλο συντροφο διπλα σου, δεν δικαιολογειται να μην μπορεις να κανεις χωρις την στηριξη της μαμας..
ΑΛΛΟ το πενθος. εγω μιλαω για την αυτονομια σου.

μπορει και να ειναι το τελευταιο μαθημα απο την μαμα σου, αυτο. πρεπει να μαθεις να στηριζεσαι στα ποδια σου, στην νεα σου οικογενεια και οχι ακομα στην μαμα..

το αλλο που παρατηρησα, ειναι οτι ο μπαμπας σε θυμωνει, σε αγχωνει σε εκνευριζει, αλλα αντι να του βαλεις ορια εκει που σε ενοχλει, καθεσαι και τα ανεχεσαι και λες δικαιολογιες.
63 χρονων ανθρωπος, δεν ειναι γερος. μπορει μια χαρα να κανει τις δουλειες του.
δεν χρειαζεται να του λες δικαιολογιες οτι θα του κανει καλο το περπατημα. πες του οτι εργαζεσαι και θα πρεπει να το κανει μονος του.
αν προτιμησει να φαει προστιμο απο το να παει στον λογιστη η να το κανει ηλεκτρονικα (δεν παμε πλεον στις εφοριες), ας το φαει. δικια του θα ειναι η αποφαση. μην τον αφηνεις να την πεταει σε σενα.
λες οτι ο αδερφος σου μενει μαζι του. εχει ανεξαρτητο εισοδημα, η τον συντηρει ο μπαμπας σας; εαν τον συντηρει εκεινος, αλλα ακομα και μονο που τον φιλοξενει, γιατι δεν αναλαμβανει εκεινος καποιες δουλειες με υπηρεσιες; μενει κι εκεινος στο απιτι.
αλλα και περα απο αυτο, ειναι πιο λογικο να αναλαβει την στηριξη του πατερα σου σε πρακτικα θεματα , γιατι ζει εκει,
γιατι δεν τον κινητοποιεις;;

κατα τα αλλα, δεν προκυπτει απο καπου οτι επειδη πεθανε η μαμα σου, θα λυσετε τα θεματα σας με τον μπαμπα σου.
μπορει και να μην τα λυσετε.
εφοσον δεν δεχεται υποδειξεις, κι ε συ μην τον πρηζεις.
κρατα την επικοινωνια σας σε ανωδυνα επιπεδα, του τυπου τι θα φατε, αν ειναι ενταξει η υγεια του, καθημερινα τυπου τι εργο ειδατε, τι λενε οι ειδησεις και "γεια σας".
δεν χρειαζεται να επωμιστεις τις προβληματικες σας σχεσεις.
ας συνεχισουν ετσι...

---

Βασικά δεν περιγράφεις καθόλου εμένα. Και μόνο που γράφεις ότι δεν με πόνεσε που έφυγε τόσο νέα αλλά ότι εγώ έχασα απλά το στήριγμά μου με προσβάλλει!
Λάθος τα έχεις καταλάβει όλα! Πονάω για τη μητέρα μου διότι έφυγε νέα, 50 χρονών να ήμουν η μάνα είναι μάνα και πάντα θα πονάει! Δεν είναι δυνατόν να λες πως φαίνεται σαν να είμαι κοριτσάκι! Ρώτα τον οποιονδήποτε αν έχανε τη μητέρα του τόσο νέα πως θα ένιωθε. Αν δεν είχα απογαλακτιστεί θα είχα αυτοκτονήσει τώρα απο την απουσία της. Εγώ αντιθέτω συνεχίζω, ζω, παλεύω, βγαίνω γιατί ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω και δεν γυρίζει πίσω. Το ότι είχα μια άριστη σχέση μαζί της δε σημαίνει ότι είμαι κανένα μαμόθρεφτο! Είμαι αυτόνομη εδώ και 10 χρόνια περίπου που έφυγα απο το σπίτι. Εργάζομαι, έχω τα δικά μου χρήματα, και ξέρω να επιβιώνω! Απορώ πως έβγαλες αυτά τα συμπεράσματα. Καμία μα καμία σχέση εκτός αν διάβασες τίποτα άλλο και μπερδεύτηκες. Ποιός άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη της μάνας; Η άλλη έχασε τη μάνα της 92 χρονών και φώναζε μάνα μου μάνα μου, τι ήταν μαμόθρεφτο;
Μετά απο 9 μήνες σχεδόν που πέρασαν τα βαριά πρώτα στάδια της αντιμετώπισης του πένθους, αρχίζει να καθαρίζει το τοπίο και να βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλα θέματα που πρέπει να δώ και να αντιμετωπίσω. Ένα απο αυτά είναι και η επικοινωνία με τον πατέρα μου.
Δεν νομίζω πως υπάρχει νόημα να σου απαντήσω σε άλλα, τα έχεις καταλάβει όλα λάθος στο μυαλό σου δυστυχώς.

Quote:

---

Originally Posted by katran

Οταν χανει καποιος τον ανθρωπο του, του δινουμε χρονο και χωρο να βιωσει το πενθος του αλλα χωρις να τον αφησουμε τελειως μονο του. Ο χρονος θα εξομαλυνει τον πονο και θα επανελθει σιγα σιγα στις ασχολιες του. Ασε τον να μαγειρεψει μονος του εχει απλετο χρονο τωρα , κρατα τον σ εγρηγορση κι οχι μονο να μην πηγαινεις εσυ για τις δουλειες του αλλα αναθεσε του και καποιες ελαφριες δικες σου. Συλλυπητηρια και στους 2 σας.

---

Στις αρχές ήταν καλύτερα, όσο περνάει ο καιρός τον βλέπω ολοένα και χειρότερα. Έκανα και το ένα και το άλλο, του έδωσα χώρο, χρόνο, τώρα δεν θέλει να μιλάει. Αυτό έκανα μέχρι τώρα και έπιανε, τον τελευταίο μήνα τον βλέπω να χειροτερεύει, δεν τον νοιάζει τίποτα, δεν τον νοιάζει η ζωή, το φαγητό, εμείς, και είμαι πλέον πεπεισμένη πως έχει πάθει κατάθλιψη, το θέμα είναι πως δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω αφού μόλις του λέω για γιατρό τρελαίνεται. Δεν θέλω να πάθει τίποτα.
Σ'ευχαριστώ πολύ!

Ο μπαμπάς σου χρειάζεται αλλαγή περιβάλλοντος έστω για λίγο καιρό, εκεί που μένει τα πάντα του θυμίζουν τη μαμά σου. Έχεις παιδιά;

Καλημέρα !

Καταρχήν συλλυπητήρια για την μανούλα σου ,να είσαι γερή να την θυμάσαι .

Είναι απόλυτα φυσιολογικά αυτά που νοιώθεις για εκείνη .
Έχασες την μαμά σου και πολύ περισσότερο την έχασες πολύ μικρή .
Ποιος άνθρωπος δεν πονάει για κάτι τέτοιο?
Είχες μια μητέρα που ουσιαστικά ήταν και πατέρας μαζί από τα λεγόμενα σου .
Αν το σκεφτείς δεν έχασες μόνο ένα γονιό αλλά δύο ,για αυτό πλέον νοιωθεις και αυτό το κενό .

Πίστεψέ με αν ο πατέρας σου ήταν διαφορετικός και βιωνατε το πένθος σας μαζί και είχατε μια πολύ καλή επικοινωνία όλα θα ήταν διαφορετικά .
Θα αναπληρωνατε κάπως το κενό που αφησε η μαμά σου .
Δεν θα ενοιωθες τελείως μόνη σε όλο αυτό το πένθος σας .
Γιατί αυτό σε θυμώνει ,ότι είσαι μόνη σου πλέον σε όλο αυτό..

Η μαμά σου κορίτσι μου έκανε αυτό που κάνει πλέον κάθε μάνα ως προς το κομμάτι της οικογένειας .Σας είχε δεμένους ,τι ποιο όμορφο !

Ήταν ο συνδετικός κρίκος με όλους σας.Ηταν εκείνη πιστεύω που κρατούσε τις ισσοροποιες στα πάντα .Ειδικά ανάμεσα σε εσένα και στον πατέρα σου .
Εδώ όμως είναι ένα μικρό αγκαθακι ..
Το ότι δεν κατάφερες να τον γνωρίσεις πιο καλά και να κάνεις αυτή την προσπάθεια ,να βρείτε ένα κοινο δρόμο επικοινωνίας μαζί του ,ήταν καθαρά γιατί αυτή την επικοινωνία την έβρισκες μέσω της μητέρας σου ή ήσουν απόλυτη καλυμμενη με την επικοινωνία που είχες με την ίδια .
Δεν προσπάθησε να σου δείξει τον τρόπο για το έχεις μαζί του .Νομίζω όμως ότι είχε τον λόγο της .Ίσως γιατί μάλλον το ηξερε πολύ καλά και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί κάτι τέτοιο .Ίσως όμως έγινε ασυναίσθητα ,ποτέ δεν ξέρεις ...

Ο πατέρας σου ,μας είπες ,ήταν ανέκαθεν αυτός απλά τόσα χρόνια τον αποδεχοσασταν γιατί τον αποδεχόταν η μητέρα σου .Κάλυπτε εκείνη το κενό το δικό του .
Εκείνος δυστηχως κορίτσι μου δεν μπορεί να αλλάξει τώρα,σε τόσο μεγάλη ηλικία οπότε εκ των πραγμάτων ζητάς να γίνει κάτι ακατόρθωτο .

Βιώνεται και οι δύο ένα.πενθος .
Ως γνωστό το πένθος έχει πολλά στάδια ,περνάς από την λυπη στο θυμό ,από τον θυμό στην θλίψη ,στην απομόνωση και σιγά σιγά με τον καιρό περνας στο συμβιμβασμο της κατάστασης και στο τέλος στην αποδοχή και στην πραγματικότητα που για κάποιους είναι σκληρή αλλά συνειδητοποιούν ότι έγινε και πρέπει να συνεχίσουν έστω και έτσι .

Έσυ σε.ποιο στάδιο πιστεύεις ότι είσαι αυτή την στιγμή
Έχεις σκεφτεί ότι ο θυμός που βγάζεις απέναντι στον πατέρα σου δεν είναι μόνο για την τωρινή του κατάσταση αλλά είναι ένας συσωρευμενος θυμός που είχες τόσα χρόνια για όλα αυτά που μας είπες, αλλά επειδή ήταν η μητέρα σου δεν είχες την 'ευκαιρια"να τον εκδηλώσεις ?

Συμφωνώ πως είναι πολύ δύσκολη η τωρινή κατάσταση και όντως σου σπάει τα νεύρα στην κυριολεξία να έχεις μπροστά σου ένα μεγάλο άνθρωπο ,ο οποίος βγάζει πολύ εγωιστικές και ανώριμες αντιδράσεις ,αλλά μας αναφέρεις και γεγονότα που υπήρχαν ανέκαθεν και πάντα σε θυμωναν ,απλά τώρα βγήκαν όλα στην επιφάνεια γιατί έφυγε από μπροστά σου η μητέρα σου και τα βλέπεις ποιο καθαρά .


Μπορώ να καταλάβω και όλη αυτή την υπερπροστασια που του δείχνεις .
Κάνεις ακριβώς ότι έκανε η μητέρα σου τόσα χρόνια .
Είσαι εσύ εκεί προσπαθώντας να καλύψεις την θέση της .
Εσύ θα κάνεις τις δουλειές ,θα αποφασίσεις για το φαγητό του ,θα κάνεις ακόμα και όλες τις εξωτερικές δουλειές του γιατί έτσι έχετε μάθει .
εκείνος κάνει ακριβώς ότι έκανε τόσα χρόνια , απλά τώρα έχει και ένα πένθος να διαχειριστεί.
Ξέρει ότι πριν είχε την γυναίκα του που ήταν εκεί για όλα και τώρα πλέον έχει την κόρη του .
Δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξεις εσυ απέναντι του .

Βέβαια αν έρθω στη θέση σου μπορεί να έκανα και εγώ τα ίδια με εσένα .
Να μην τον άφηνα ούτε χωρίς καθαρά ρούχα ούτε χωρίς φαγητό και γενικά δεν θα τον άφηνα στο έλεος του .
Γιατί πολύ απλά θα ήξερα ότι η μητέρα μου δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο και σίγουρα γιατί θα φοβόμουν μήπως αυτή η θλίψη τον παρασύρει ακόμα πιο πολύ και τον ρίξει σε μια κατάθλιψη .
Ούτε εγώ θα τον άφηνα μόνο του και παρατημένο σε αυτό είμαι μαζί σου ,δεν είναι λυση αυτή .
Ειναι το άλλο άκρο και σίγουρα όταν φτάνεις στα άκρα τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενομενα .

Όλα θέλουν μια μέση λύση .
Αυτό που θα προσπαθούσα να κάνω ήταν κάποια πράγματα να γίνονται παράλληλα .
Ας πουμε πηγαινε ετοίμασε βάλε ένα πλυντήριο αλλά όταν τελειώσει μπορείς να πεις φεύγοντας μπαμπά επειδή βιάζομαι με περιμένουν στο σπίτι βγάλε σε παρακαλώ τα ρούχα από το πλυντήριο και αν δεν μπορείς να τα απλώσεις άστα στη λεκάνη έξω και θα έρθω να τα απλώσω εγώ να μην μείνουν μέσα και μυρίζουν ...
Δεν νομίζω να μην το κάνει .Ίσως την πρώτη φορά απλώς να τα βγάλει και να τα αφησει εκεί όπως του είπες ,μπορεί όμως την επόμενη φορά να τα βγάλει και να προσπαθήσει να τα απλώσει εκείνος .
Ακόμα και με το φαγητό .Μπαίνεις κουζίνα να μαγειρέψεις μην φεύγοντας την αφήνεις λαμπικο ,άσε κάποιες εκρεμμοτητες να τις κάνει και εκείνος είτε με το συμμάζεμα είτε ακόμα και στο να τελειώσει εκείνος το φαγητό ,ακόμα και να του πεις φεύγω σβήστο σε μισή ωρίτσα γιατί δεν προλαβαίνω.

Έχει πολλά πράγματα να κάνεις και να του περάσεις ότι πλέον σιγά σιγά πρέπει να αναλάβει και άλλες ευθύνες .
Αυτό που πρέπει να καταλάβει πρώτα είναι ότι δεν είσαι η γυναίκα του .Εκείνη που του τα είχε όλα έτοιμα ώστε να μπορεί εκείνος να είναι χαλαρός .
Είσαι η κόρη του που έχει και δική της ζωή και οικογένεια και ζοριζεσαι πολύ ....
Απλά είναι δύσκολη η μετάβαση αυτή και πρέπει να γίνει σταδιακά .

Ούτε εγώ θα τον άφηνα στο ξαναπα και ξέρεις γιατί ,γιατί αυτό που σου λενα αστον να ζήσει και στην ακαταστασία και με την βρωμιά ελοχευει τον μεγαλύτερο κίνδυνο σε αυτή τη περίπτωση .

Να αφεθεί τελείως σε όλα ,να βυθιστεί και στην κατάθλιψη και σίγουρα δεν θα τον νοιάζει ούτε αν θα φάει ούτε αν θα είναι καθαρός .

Όλα θέλουν μέτρο υπομονή και μεθοδικότητα.
Ξεκινα σιγά σιγά με απλά πράγματα και το κυριότερο βγάλε τον θυμό από μέσα σου .
Έιναι δύσκολο γιατί σου είπα νομίζω ότι πηγάζει από τότε που ήσουν μικρή ,δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά αυτά μου βγάζουν όλα τα παράπονα σου ,γιατί παράπονα είναι να μην πάει στο σχολείο να πάρει βαθμούς και όλα αυτά που μας είπες .
Απόλυτα δικαιολογενα για ένα παιδί απλά όλα αυτά τα σκέπαζε η παρουσία της μαμά σου και τώρα που έφυγε βγήκαν όλα στην επιφάνεια και ήρθαν να κουμπωσουνε με ένα θυμό που πηγάζει και από τα τωρινά θέματα .

Προσπάθησε να τον βάλεις στην άκρη ,να αλλάξεις εσύ προτιστως συμπεριφορά απέναντι του σιγά σιγά και νομίζω ίσως καταλάβει και εκείνος κάποια πράγματα και βρείτε μια μέση λύση .

Μην τον αφήσεις όμως στο έλεος του γιατί ΑΝ ολο αυτό δεν δουλέψει και έχεις χειρότερα αποτελέσματα εσύ θα γίνεις ακόμα πιο χάλια να το ξέρεις .
Η μαμά σου έκανε άψογη δουλειά με εσένα .Άφησε ένα παιδί ή καλύτερα μια γυναίκα πλέον με ενσυναίσθηση .Μεγαλη υπόθεση να το ξέρεις .
Ολοι μπορούμε να πούμε ας τον να κάνει ότι θέλει δεν με νοιάζει πλέον, ή Άστον να δει την γλύκα και την αξία μου ...
Το θέμα είναι τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας και πως θα το ζήσει όλο αυτό .
Αν κάποιος.μποεει να είναι τόσο αναίσθητος και να το κάνει χωρίς να τον επηρεάζει το αποτελεσμα μεγια του με χαρά του ας το κάνει .Δεν πάει να πει ότι είναι και το σωστό ...
Ειδικά για ένα άνθρωπο που όλο αυτό θα τον τρώει και θα τον στεναχωρεί ....
Θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους ώστε να γίνει αυτή η μετάβαση για να είναι καλά και συναισθηματικά και ψυχολογικά.

Σου εύχομαι να καταφέρεις να τον βρεις αυτό .Και να ξέρεις πως η μαμά σου αυτό θα θέλει ,να είσαι εσύ καλά προτιστως κα να κάνεις όλα όσα σου έχει δείξει και μάθει!
Όπως να θυμάσαι ότι είσαι πολύ τυχερή που είχες μια τέτοια μαμα ακομα και αν την έχασες νωρίς

Άλλοι την χάνουν σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία αλλά δεν έχουν καταφέρει να ζήσουν και φυσικά να τους μάθουν ούτε τα μισά από ότι έχεις ζήσει και έχεις μάθει εσύ από την δική σου !

δεν μπορω να καταλαβω πως το 2021, υπαρχουν ακομα γυναικες που θεωρουν οτι "οι δουλειες του σπιτιου" ειναι γυναικεια υποθεση.
υπαρχουν εδω και δεκαετιες μορφωμενες γυναικες, που το επαγγελμα τους δεν ειναι "οικιακα". εχουνν καθε δικαιωμα να μοιραζονται δουλειες με τους ανδρες. δεν ειναι καθαριστριες οι γυναικες..
ο πατερας εχει και εναν γυιο που μενει μαζι του μαλιστα, πιθανον και να τον συντηρει, παντως σιγουρα τον φιλοξενει, και απ οσα λεει η κοπελα, δειχνει να ειναι μια χαρα στην ψυχολογια του. εαν ο πατερας ειναι τοσο καταβεβλημενος απο το πενθος και πιθανα απο καταθλιψη,
για ποιον λογο δεν επωμιζεται ο γυιος δουλειες του σπιτιου και του πατερα και πρεπει παντα "η κορη" να τρεχει "να τον πλενει", ενω μενει αλλου κι εχει δικη της οικογενεια;
γιατι ολοι το περιμενουν απο εκεινη, και γιατι κι εκεινη δεχεται αυτον τον ρολο; ο αδερφος εχει προβληματα υγειας;

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

Εκτός απο την απώλεια της μητέρας μου και τη προσπάθεια να συνεχίσω να παλεύω στη ζωή, έχω να αντιμετωπίσω και έναν πατέρα που δεν μπορώ να βρω τόσους μήνες μετά έναν δίαυλο επικοινωνίας!

---

Δίαυλο επικοινωνίας δεν είχες ποτέ με τον πατέρα σου (σύμφωνα με αυτά που περιγράφεις) και φταίει ο πατέρας σου γι' αυτό. Γιατί αυτό σε πονάει τόσο τώρα; Μήπως είναι κάτι που πρέπει να αποδεχθείς; Ότι δλδ ο πολυπόθητος δίαυλος ποτέ δεν θα υπάρξει, τουλάχιστον όπως τον θέλεις εσύ. Ίσως αυτό να σε ανακουφίσει από ματαιώσεις στην προσπάθειά σου να καταφέρεις κάτι που δεν ειναι εφικτό;