προσπαθεια για αλλαγη...κολλημα με οικογενεια...

Φαινεσαι θετικος ανθρωπος, ωριμη και με καλες προδιαγραφες παιδι. Ειναι παρα πολυ καλο το οτι προσπαθεις να σταθεις μονη σου στα ποδια σου αν και ακομα σπουδαζεις και ειναι λογικο οτι παρα το οτι οι γονεις ειναι διατεθιμενοι να σε στηριξουν οικονομικα μεχρι να τελειωσεις, εσυ θελεις να αποκτησεις μια σχετικη οικονομικη ανεξαρτησια. Η δουλεια εκτος απο ανεξαρτησια, φτιαχνει και προσωπικοτητα, οποιαδηποτε δουλεια.
Επειδη εχω δουλεψει σε παρομοια εταιρεια και ειμαι και καμμια 15αρια χρονια μεγαλυτερη σου, θελεις να μου στειλεις ενα U2U να συζητησουμε περι τινος προκειται;
Ειναι αληθεια οτι καποιες απο αυτες λειτουργουν εις βαρος των υπαλληλων τους.
Εγω ξοδεψα χρηματα, πουλησα προϊοντα αλλα κουραστηκα με το συστημα τους και εγκατελειψα.
Το θεμα ειναι οτι ισως καποια στιγμη βρεθεις με τα προιοντα στο χερι χωρις να μπορεις να τα προωθησεις και εκει ειναι που μπαινεις μεσα οικονομικα.

@ εμπνευστης: οπως προειπα και σε προηγουμενο ποστ, τα συγχαρητηρια τα ειχα απο μικρη οταν εκανα σωστα πραγματα και ειχα καλες επιδοσεις....γλυκαθηκα λοιπον. Με το που μπηκα στο πανεπιστημιο και αρχισα να εχω τις δικες μου αποψεις (ταυτοχρονα να πεφτω με τις τραγικες ιστοριες της σχολης) ερχομουν συχνα σε ριξη με τους γονεις μου. οχι απαραιτητα καβγα αλλα μια τεταμενη ατμοσφαιρα υπηρχε. Καποια στιγμη ειπα στον πατερα μου οτι οταν παω να κανω κατι δεν εχω εστω και λιγο την υποστηριξη η την εμπιστοσυνη τους. Εκεινος ειπε και ισως να εχει δικιο οτι ο καιρος των συγχαρητηριων περασε και οτι τωρα πρεπει να αρχισω να παλευω μονη μου...Καλα μεχρι εδω. Τωρα που θελω να κανω μια αρχη να αρχισω να παλευω μονη μου τα αρνητικα σχολια πεφτουν με τη μορφη σποντας. Αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι να παρω το πτυχιο μου οσο ειναι νωρις τωρα που εχουμε ακρες για να μπω στο δημοσιο....δηλαδη παλι θα μεσολαβησει, παλι θα βαλει ενα καλουπι στη ζωη μου. (δεν το κανει απο κακια φυσικα)....αλλα αυτη η αντιφαση που βλεπω με εχει κουρασει πολυ...επι ενα χρονο τους παρακαλουσα να μου δωσουν τη συγκαταθεση τους για να βρω δουλεια και ηταν και οι δυο αρνητικοι...τωρα τους εφερα προ τετελεσμενων για να μπορεσω να επεκταθω.

Πλεον εχω φτασει στο σημειο να κατηγορω και τον εαυτο μου για την αδυναμια μου τοσο καιρο να μην μπορω ξεφυγω απο το συναισθηματικο καλουπι στο οποιο ειμαι κλειδωμενη. Ντρεπομαι για αυτο, και εν τελει το παραδεχομαι....δε νιωθω αρκετα δυνατη για να συνεχισω. Εδω και αρκετο καιρο νιωθω ανικανη να κανω οτιδηποτε.....μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.

παρεπιπτοντως φυσικα και υπαρχουν παλιοτεροι απο μενα με υπηρεσια 3 και 4 χρονων και ειναι αυτοι που με εκπαιδευουν.

@ Sofia: περιττο να σου πω οτι η ορεξη που ειχα στο γυμνασιο, στο λυκειο, και οι επιδοσεις μου, οφειλοταν στην μετεπειτα επιβραβευση...ηξερα οτι θα ανταμοιβομουν για τον κοπο μου καποια στιγμη..οτι θα το εκτιμουσαν. Τωρα φυσικα αλλαξαν τα πραγματα...οταν συνηθιζεις κατι για πολυ καιρο μετα σου κακοφαινεται...χαχα. εχω παραιτηθει απο πολλα πραγματα. Και μαλλον τελικα φταιω εγω. Αποδεικνυεται οτι δεν ειμαι αρκετα δυνατη οσο πιστευα η οσο πιστευαν οι αλλοι για μενα. Για αυτο πηρα πρωτοβουλια τωρα με οποιες συνεπειες και να ειναι αυτη.

@ Weird: επιζητω ενα περιβαλλον στο οποιο οχι μονο να ταιριαξω, αλλα να αναδειξω τις ικανοτητες που ειχα και εχω και ΚΥΡΙΩΣ να εκτιμηθουν. αυτη ειναι η ουσιαστικη ωθηση για μενα την οποια δεν μπορω να ζητησω απο τους δικους μου. Ειναι μια ευκαιρια να αποδειξω οτι αξιζω και οτι μπορω να τα καταφερω σε καποιον τομεα. Στην εν λογω δουλεια η παροτρυνση των ανωτερων μου ηταν αρκετη για να παρω την αποφαση να συνεχισω.

Quote:

---

Originally posted by Triella
@ εμπνευστης: οπως προειπα και σε προηγουμενο ποστ, τα συγχαρητηρια τα ειχα απο μικρη οταν εκανα σωστα πραγματα και ειχα καλες επιδοσεις....γλυκαθηκα λοιπον. Με το που μπηκα στο πανεπιστημιο και αρχισα να εχω τις δικες μου αποψεις (ταυτοχρονα να πεφτω με τις τραγικες ιστοριες της σχολης) ερχομουν συχνα σε ριξη με τους γονεις μου. οχι απαραιτητα καβγα αλλα μια τεταμενη ατμοσφαιρα υπηρχε. Καποια στιγμη ειπα στον πατερα μου οτι οταν παω να κανω κατι δεν εχω εστω και λιγο την υποστηριξη η την εμπιστοσυνη τους. Εκεινος ειπε και ισως να εχει δικιο οτι ο καιρος των συγχαρητηριων περασε και οτι τωρα πρεπει να αρχισω να παλευω μονη μου...Καλα μεχρι εδω. Τωρα που θελω να κανω μια αρχη να αρχισω να παλευω μονη μου τα αρνητικα σχολια πεφτουν με τη μορφη σποντας. Αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι να παρω το πτυχιο μου οσο ειναι νωρις τωρα που εχουμε ακρες για να μπω στο δημοσιο....δηλαδη παλι θα μεσολαβησει, παλι θα βαλει ενα καλουπι στη ζωη μου. (δεν το κανει απο κακια φυσικα)....αλλα αυτη η αντιφαση που βλεπω με εχει κουρασει πολυ...επι ενα χρονο τους παρακαλουσα να μου δωσουν τη συγκαταθεση τους για να βρω δουλεια και ηταν και οι δυο αρνητικοι...τωρα τους εφερα προ τετελεσμενων για να μπορεσω να επεκταθω.

Πλεον εχω φτασει στο σημειο να κατηγορω και τον εαυτο μου για την αδυναμια μου τοσο καιρο να μην μπορω ξεφυγω απο το συναισθηματικο καλουπι στο οποιο ειμαι κλειδωμενη. Ντρεπομαι για αυτο, και εν τελει το παραδεχομαι....δε νιωθω αρκετα δυνατη για να συνεχισω. Εδω και αρκετο καιρο νιωθω ανικανη να κανω οτιδηποτε.....μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.

παρεπιπτοντως φυσικα και υπαρχουν παλιοτεροι απο μενα με υπηρεσια 3 και 4 χρονων και ειναι αυτοι που με εκπαιδευουν.

@ Sofia: περιττο να σου πω οτι η ορεξη που ειχα στο γυμνασιο, στο λυκειο, και οι επιδοσεις μου, οφειλοταν στην μετεπειτα επιβραβευση...ηξερα οτι θα ανταμοιβομουν για τον κοπο μου καποια στιγμη..οτι θα το εκτιμουσαν. Τωρα φυσικα αλλαξαν τα πραγματα...οταν συνηθιζεις κατι για πολυ καιρο μετα σου κακοφαινεται...χαχα. εχω παραιτηθει απο πολλα πραγματα. Και μαλλον τελικα φταιω εγω. Αποδεικνυεται οτι δεν ειμαι αρκετα δυνατη οσο πιστευα η οσο πιστευαν οι αλλοι για μενα. Για αυτο πηρα πρωτοβουλια τωρα με οποιες συνεπειες και να ειναι αυτη.

@ Weird: επιζητω ενα περιβαλλον στο οποιο οχι μονο να ταιριαξω, αλλα να αναδειξω τις ικανοτητες που ειχα και εχω και ΚΥΡΙΩΣ να εκτιμηθουν. αυτη ειναι η ουσιαστικη ωθηση για μενα την οποια δεν μπορω να ζητησω απο τους δικους μου. Ειναι μια ευκαιρια να αποδειξω οτι αξιζω και οτι μπορω να τα καταφερω σε καποιον τομεα. Στην εν λογω δουλεια η παροτρυνση των ανωτερων μου ηταν αρκετη για να παρω την αποφαση να συνεχισω.

---

Με το που άρχισες να έχεις τις δικές σου απόψεις, ελαττώθηκαν και οι έπαινοι ε.
Αλήθεια, οι απόψεις αυτές έρχονταν σε αντίθεση με των δικών σου?
Είναι εύκολο να γινόμαστε αρεστοί ή συμπαθείς ή να αποσπούμε επαίνους, όταν πηγαίνουμε με τα νερά κάποιου, όταν είμαστε «καλά παιδιά»…

Διακρίνω αντιφατικότητα στα λεγάμενα των γονιών. Από την μία σου περνούν το μνμ ότι έφτασε η ώρα να κοπούν οι έπαινοι και να ανεξαρτητοποιηθείς, από την άλλη, σου λέει να μεσολαβήσει για να σε βάλει το Δημόσιο.
Αλήθεια, έχεις κάνει κάποια συζήτηση μαζί τους, να δεις, τι εννοούν αυτοί ως ανεξαρτησία και πως το εκλαμβάνουν το να σε βοηθήσουν να μπεις στο Δημόσιο. Μοιράσου τα αυτά μαζί τους..

Γράφεις
μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.




Καταλαβαίνω ότι όταν νιώθεις αδύναμη, χρειάζεται να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν είναι έτσι. Ωστόσο, έχω να σου πω το εξής. Το ότι νιώθεις, δεν σημαίνει ότι εισαι και αδύναμη.
Δεύτερον, καλό είναι η ανεξαρτητοποίηση να γίνεται σιγά και σταδιακά κι όχι απότομα, με σπασμωδικές κινήσεις.
Τρίτον, το ρίσκο εμπεριέχει μέσα του τον κίνδυνο αλλά και κάθε κίνδυνος, είναι ένα ρίσκο. Στη θέση σου θα προσανατολιζόμουν σε ρίσκα – κινδύνους κι όχι σε κινδύνους – ρίσκα, αν με πιάνεις.

Γλυκιά μου, ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ! Κι είναι τόσο όμορφο όσο και δύσκολο!
Εμπιστεύσου τον εαυτό σου, μην σε λογοκρίνεις για τις στιγμές αδυναμίας, κι αυτές, μέσα στο πρόγραμμα είναι !
: )))
υγ. θα έχεις άπειρες ευκαιρίες γύρω σου να αρπάξεις για να αποδείξεις οτι αξίζεις στον επαγελματικό τομέα( αλήθεια σε εσένα ή τους γονείς?)

πρόσεχε, ποιές ευκαιρίες θα αρπάξεις, γιατί νομίζω οτι κάπου μέσα σου, έχεις επισημάνει κι εσύ τον κίνδυνο να σε γλυκάνει η παρότρυνση που τόσο επιθυμείς και το κλίμα που υπάρχει σε αυτή τη δουλειά, που να σε οδηγήσει σε εσπευσμένες αποφάσεις.

Ευχαριστω weird....η αντιφατικοτητα αυτη στα λογια τους ολο και μεγαλωνει και ιδιαιτερα στη μητερα μου...δεν ξερω αν φταιει το γηρας, η κλιμακτηριος και το χασμα γενεων το οποιο ειναι σαν απατο ρηγμα, αλλα η συνεννοηση μαζι της σε βασικα θεματα ειναι πλεον τρομερα δυσκολη.
Τρανο σημερινο παραδειγμα: σχεδιαζουμε να φυγουμε το σαββατοκυριακο και η φιλη της στα Τρικαλα προσφερθηκε να με φιλοξενησει και να παω το σαββατο το βραδυ να συναντησω τους γονεις μου μαζι με εκεινη και τις κορες της. Στην ουσια θα με φιλοξενουσε για να ειμαστε μαζι με τα κοριτσια της με τα οποια κανουμε πολυ καλη παρεα και υπαρχει μια καλη επικοινωνια.

Το μειονεκτημα: καθε φορα που κανουμε ταξιδι, κουβαλαμε ενα σωρο πραγματα μπρος και πισω και στο κουβαλημα και ξεκουβαλημα υπαρχει μια μικρη ταλαιπωρια. Ο παραγοντας λοιπον εκεινος αρχικα δεν περασε απο το μυαλο μου και της προτεινα την ιδεα να μεινω σπιτι της φιλης της.

Αμεσως υψωσε τον τονο της φωνης λεεγοντας πως θελει βοηθεια με το κουβαλημα και δεν θα ειμαι εκει. Της ειπα λοιπον οτι επρεπε να μου το πει γιατι δεν μπορω να ειμαι στο μυαλο της καθε φορα και να ξερω τι σκεφτεται και τι θελει. Επισης οταν μου εχει ζητησει βοηθεια, δεν εχω πει ποτε οχι (ισως αυτη να ειναι και η μαλακια που κανω...δε λεω και ποτε οχι).
Αγριεψε και μου ειπε οτι πρεπει να ειμαι μεσα στα πραγματα και οτι δεν ειχε καμμια υποχρεωση να μου πει. Με λιγα λογια να διαβαζω τη σκεψη της πριν μου πει κατι. Ε συγνωμη αυτο το θεωρω αδυνατο γιατι ουτε αινσταιν ειμαι αλλα ουτε και σε καμμια ηλικια για να εχω εκπαιδευτει αρκετα για να το κανω με ευκολια.

(Παρενθεση): Συνηθως αυτο που κανει ειναι να μην μιλαει πολυ και μερικες φορες προσφερει εκει που βλεπει οτι θελει να προσφερει και μεχρι εκει που μπορει. Λοιπον αυτο περιπου κανω και γω..εκει που θελω προσφερω. Αλλα οταν μου ζητησει καποιος βοηθεια δεν θα την αρνηθω. Αλλα επειδη εχω και δικα μου πραγματα να ασχοληθω δεν μπορω να καταλαβω τι σκεφτεται ο αλλος...Το ιδιο ισχυει και για την μητερα μου. (κλεινει η παρενθεση).

Τελικα εκλεισα με την εξης συζητηση:

Εγω: Λοιπον επειδη αλλα λες και αλλα κανεις και δεν μπορω να ειμαι μεσα στο μυαλο σου, τελειωσαμε απλα θα ερθω μαζι σου. Τελειωσε...
Μαμα: Φυγε και να πας να γαμηθεις...
Εγω: Ωραιες ευχες δινεις μπραβο σου....
Μαμα: Για να μαθεις να μη μιλας ετσι...

Δεν θυμαμαι να την εβρισα...το μονο που ηθελα ηταν να κλεισω τη ρημαδα τη συζητηση. Σε γενικες γραμμες η επικοινωνια εχει γινει αβιωτη. Ηθελε με το ζορι να μαθει τις προαλλες για την επιχειρηση αυτη και δεν της ειπα γιατι στο κατω κατω δεν θεωρω οτι της πεφτει λογος. Μουτρωσε περισσοτερο. Πραγματικα δεν ξερω πως να αντιδρασω. Υπαρχουν φορες που πιστευω οτι προσπαθει να με προσγειωσει μοναχα στα περι βοηθειας της οικογενειας...ουτε με αφηνει να συγκεντρωθω να διαβασω. Σημερα το πρωι με αποσυντονισε 3 φορες.

Με τον πατερα μου δεν εχω κανει καποια σοβαρη συζητηση αυτες τις μερες για να ξερω τι κλιμα επικρατει αλλα δεν επιχειρω να ανοιξω σοβαρη κουβεντα γιατι φοβαμαι οτι παλι κατι θα πει για να μου κοψει τα φτερα...δεν αντεχω αλλο εχω φτασει στα ορια μου.
Ο μονος ανθρωπος που με στηριζει πραγματικα ειναι μια φιλη μου που ειναι περιπου 4 χρονια μεγαλυτερη μου και γενικα ειναι ανοιχτομυαλος ανθρωπος.
Τελικα εκλεισα ραντεβου στις 9 Ιουνιου με ψυχολογο σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας. Δεν ξερω που θα με βγαλει αλλα ηδη νιωθω πολυ \"βαρια\".

Μεχρι τις 9 αν υπαρξει καμμι συμβουλη προς ψυχραιμη αντιμετωπιση ειναι ευπροσδεκτη και παρακαλω πολυ οποια και να ειναι η αποψη σας πειτε της καθαρα και ψυχρα. Την χρειαζομαι.

Και παλι ευχαριστω για το χρονο σας.

Καλημερα Τριελλα,

Μολις σημερα ειδα το μηνυμα σου.
Λυπαμαι πολυ για την λανθανουσα επικοινωνια που εχετε με τους γονεις σου.
Επειδη και εγω εχω παιδια, αλλα και επειδη θυμαμαι την επικοινωνια που ειχα με τους γονεις μου (το λεω γιατι καμμια φορα οταν γινομαστε γονεις, ξεχναμε απο που ξεκινησαμε)
θα ηθελα πολυ να μπορουσε να σε βοηθησω να αλλαξεις το κλιμα που επικρατει στο σπιτι σου, περισσοτερο για να ηρεμησεις, γιατι απο οτι καταλαβαινω καθε μερα εισαι στην τσιτα, γιατι ξερεις οτι απο καπου θα σκασει προβλημα, και ετσι βρισκεσαι σε διαρκη αμυνα (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΣΟΥ ΥΓΕΙΑ)
Δεν ξερω, πηγες στον ψυχολογο ή θα πας;

ΣΥΓΜΩΜΗ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ ΟΤΙ ΕΓΡΑΨΕΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ.

Quote:

---

Originally posted by Triella
Ευχαριστω weird....η αντιφατικοτητα αυτη στα λογια τους ολο και μεγαλωνει και ιδιαιτερα στη μητερα μου...δεν ξερω αν φταιει το γηρας, η κλιμακτηριος και το χασμα γενεων το οποιο ειναι σαν απατο ρηγμα, αλλα η συνεννοηση μαζι της σε βασικα θεματα ειναι πλεον τρομερα δυσκολη.


Τρανο σημερινο παραδειγμα: σχεδιαζουμε να φυγουμε το σαββατοκυριακο και η φιλη της στα Τρικαλα προσφερθηκε να με φιλοξενησει και να παω το σαββατο το βραδυ να συναντησω τους γονεις μου μαζι με εκεινη και τις κορες της. Στην ουσια θα με φιλοξενουσε για να ειμαστε μαζι με τα κοριτσια της με τα οποια κανουμε πολυ καλη παρεα και υπαρχει μια καλη επικοινωνια.

Το μειονεκτημα: καθε φορα που κανουμε ταξιδι, κουβαλαμε ενα σωρο πραγματα μπρος και πισω και στο κουβαλημα και ξεκουβαλημα υπαρχει μια μικρη ταλαιπωρια. Ο παραγοντας λοιπον εκεινος αρχικα δεν περασε απο το μυαλο μου και της προτεινα την ιδεα να μεινω σπιτι της φιλης της.

Αυθαίρτετα η μαμά σου θεώρησε πως το οτι δεν το σκέφτηκες = δεν την σκέφτηκες = αδιαφορείς!!! Κάνει σαν να είναι αυτή το παιδί κι εσύ η μάνα... μήπως έχουν αντιστραφεί λίγο οι ρόλοι σας? Πολλή ανασφάλεια μου βγάζει η μητέρα σου, χωρίς να μπορώ να είμαι βέβαιη και με κάθε δυνατή επιφύλαξη, σου λεω απλά τι εντύπωση σχηματίζω εγώ.

Αμεσως υψωσε τον τονο της φωνης λεεγοντας πως θελει βοηθεια με το κουβαλημα και δεν θα ειμαι εκει. Της ειπα λοιπον οτι επρεπε να μου το πει γιατι δεν μπορω να ειμαι στο μυαλο της καθε φορα και να ξερω τι σκεφτεται και τι θελει. Επισης οταν μου εχει ζητησει βοηθεια, δεν εχω πει ποτε οχι (ισως αυτη να ειναι και η μαλακια που κανω...δε λεω και ποτε οχι).
Αγριεψε και μου ειπε οτι πρεπει να ειμαι μεσα στα πραγματα και οτι δεν ειχε καμμια υποχρεωση να μου πει.
Εμένα αυτό μου ακούγεται σαν = πρέπει να φέρεσαι σαν τέλεια μητέρα, που μπορεί και κατανοεί όλες μου τις ανάγκες, χωρίς καν να της το ζητήσω!

Με λιγα λογια να διαβαζω τη σκεψη της πριν μου πει κατι. Ε συγνωμη αυτο το θεωρω αδυνατο γιατι ουτε αινσταιν ειμαι αλλα ουτε και σε καμμια ηλικια για να εχω εκπαιδευτει αρκετα για να το κανω με ευκολια.

(Παρενθεση): Συνηθως αυτο που κανει ειναι να μην μιλαει πολυ και μερικες φορες προσφερει εκει που βλεπει οτι θελει να προσφερει και μεχρι εκει που μπορει. Λοιπον αυτο περιπου κανω και γω..εκει που θελω προσφερω. Αλλα οταν μου ζητησει καποιος βοηθεια δεν θα την αρνηθω. Αλλα επειδη εχω και δικα μου πραγματα να ασχοληθω δεν μπορω να καταλαβω τι σκεφτεται ο αλλος...Το ιδιο ισχυει και για την μητερα μου. (κλεινει η παρενθεση).

Είναι λογικό να έχετε κοινές συμπεριφορές. Αρα κι αυτή λειτουργεί έτσι ακριβώς, αλλά δεν μπόρεσε να το δει λογικά στην περίπτωση αυτή.

Τελικα εκλεισα με την εξης συζητηση:

Εγω: Λοιπον επειδη αλλα λες και αλλα κανεις και δεν μπορω να ειμαι μεσα στο μυαλο σου, τελειωσαμε απλα θα ερθω μαζι σου. Τελειωσε...
Μαμα: Φυγε και να πας να γαμηθεις...
Εγω: Ωραιες ευχες δινεις μπραβο σου....
Μαμα: Για να μαθεις να μη μιλας ετσι...

Δεν θυμαμαι να την εβρισα...το μονο που ηθελα ηταν να κλεισω τη ρημαδα τη συζητηση. Σε γενικες γραμμες η επικοινωνια εχει γινει αβιωτη. Ηθελε με το ζορι να μαθει τις προαλλες για την επιχειρηση αυτη και δεν της ειπα γιατι στο κατω κατω δεν θεωρω οτι της πεφτει λογος. Μουτρωσε περισσοτερο.
Σαν μωρό παιδί!

Πραγματικα δεν ξερω πως να αντιδρασω. Υπαρχουν φορες που πιστευω οτι προσπαθει να με προσγειωσει μοναχα στα περι βοηθειας της οικογενειας...ουτε με αφηνει να συγκεντρωθω να διαβασω. Σημερα το πρωι με αποσυντονισε 3 φορες.

Χρειάζεσαι τον χώρο σου που να μπορείς να αναπνέεις μέσα του ελεύθερα μου φαίνεται...

Με τον πατερα μου δεν εχω κανει καποια σοβαρη συζητηση αυτες τις μερες για να ξερω τι κλιμα επικρατει αλλα δεν επιχειρω να ανοιξω σοβαρη κουβεντα γιατι φοβαμαι οτι παλι κατι θα πει για να μου κοψει τα φτερα...δεν αντεχω αλλο εχω φτασει στα ορια μου.
Ο μονος ανθρωπος που με στηριζει πραγματικα ειναι μια φιλη μου που ειναι περιπου 4 χρονια μεγαλυτερη μου και γενικα ειναι ανοιχτομυαλος ανθρωπος.

Είσαι τυχερή που κάποιος σε καταλαβάινει ακι σε στηρίζει κορίτσι μου.
Τελικα εκλεισα ραντεβου στις 9 Ιουνιου με ψυχολογο σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας. Δεν ξερω που θα με βγαλει αλλα ηδη νιωθω πολυ \"βαρια\".

Μεχρι τις 9 αν υπαρξει καμμι συμβουλη προς ψυχραιμη αντιμετωπιση ειναι ευπροσδεκτη και παρακαλω πολυ οποια και να ειναι η αποψη σας πειτε της καθαρα και ψυχρα. Την χρειαζομαι.

Και παλι ευχαριστω για το χρονο σας.

---

Μπράβο σου. πολύ καλά έκανες.
Πιστεύω οτι ένας ειδικός θα σε βοηθήσει, αφενός να προστατευτείς απο το κλίμα που επικρατεί στο σπίτι και αφετέρου να βάλεις τα θέλω σου σε μια σειρά και να αρχίσεις να παλεύεις όλο και πιο σθεναρά και ισορροπημένα και συνειδητοποιημένα για αυτά!

Καλή αρχη :)

@ boubourina: καλη μου πραγματικα διατηρω μια γαιδουρινη υπομονη πλεον...το προβλημα ουσιαστικα το αντιμετωπιζω κυριως με την μητερα μου.
Τον τελευταιο καιρο δε με πρηζουν για γαμο και παιδια (κοροιδευτικα...στα αστεια) και φανταζομαι τον εαυτο μου να εχω οικογενεια....ε λοιπον εχω αποβαλει απο το μυαλο μου αυτη την ιδεα για τον απλουστατο λογο οτι ΔΕΝ θελω να καταληξω με τετοια προβληματικη επικοινωνια και τετοια συμπεριφορα...με απωθει πλεον η ιδεα της οικογενειας και των παιδιων, συν το οτι, το γεγονος οτι φιλοι και συγγενεις μου πετανε σποντες για γαμο μου τη δινει οσο δεν παει. Ολοι περιμενουν απο εμενα αυτα που σκεφτονται εγω ομως δεν περιμενω τπτ απο τον εαυτο μου σε σχεση με το δικο τους σκεπτικο.
Εχτες ηρθαμε στο εξοχικο μας για να χαλαρωσουμε λιγο και σημερα το πρωι παλι ηταν ελαχιστα τεταμενα τα πραγματα...

Η πλακα ειναι οτι πριν απο χρονια μου ελεγε οτι αν καταληξω σαν την μανα της (τη γιαγια μου) να της το πω και να την κοροιδευω...και επειδη σχεδον κατεληξε εκει της το λεω και εμμεσως για να μην γινουμε ρεντικολο και καταληγουμε σε χειροτερο καυγα και φυσικα φταιω παντα εγω...

Λιγο ακομα υπομονη λοιπον να τα συζητησω και με εναν ειδικο, βρηκα να παω δωρεαν τελικα αφου ειναι δημοσια υπηρεσια. Ελπιζω να κανουν καλη δουλεια. Και αυτο θα παραμεινει μυστικο. Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου.

@ weird: οι εξηγησεις στις αντιδρασεις της μητερας μου με εβαλαν σε σκεψεις καθοτι φαινονται πολυ ψαγμενες και εν τελει μου φαινονται απολυτως λογικες (οι εξηγησεις). Γενικα τα τελευταια χρονια βγαζει αυθαιρετα συμπερασματα και οταν κανει λαθος δεν το παραδεχεται. Και στο τελος φωναζει και απο πανω.
Συνηθως κατανοει πιο ευκολα τις αναγκες των φιλων και αλλων συγγενων παρα τις δικες μας. Δυστυχως ομως ουτε ο πατερας μου κατανοει τις δικες της αναγκες. Ειναι λιγο.....βαρεμενος...μονιμως με ενα βιβλιο στο χερι και απο καναπε σε κρεβατι και κρεβατι σε καναπε μετα τη δουλεια. Φερνει πραγματα σπιτι σαν δωρα αλλα παραπανω δεν κανει. Της λειπουν πολλα απο τον πατερα μου και μαλλον τελικα ξεσπαει απανω μου.
Καποια πραγματα δεν μπορει να τα δει λογικα καθολου. Πιστευω κιολας οτι διανυει ακομα την κλιμακτηριο και για αυτο υπαρχει εκνευρισμος. Οταν της το λεω γινεται τουρμπο. Εμενα ομως μου τα ριχνει οταν περιμενω περιοδο και κραταω τα νευρα μου με τα χιλια ζορια για να μην ξεσπασω αδικα.

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας πραγματικα με βοηθουν πολυ!! Το εκτιμω αφανταστα.

Τριελα ...συγνώμη, δεν θυμάμαι αν το ανέφερες...πόσο χρονών είσαι?

Θεοφανια πραγματι δεν το ανεφερα (νομιζω)...ειμαι 23...τον αυγουστο κλεινω τα 24!!

Ξέρεις γιατί σε ρωτώ?
Γράφεις τα γεγονότα με τοςυ δικούς σου και αναφέρεις πως ακόμη και τα ΣΚ τα περνάς μαζί τους. Μήπως είσαι υπερβολικά προσκολημένη στην οικογένεια;
Ξέρεις γιατί στο λέω? Η αδελφή μιας φίλης μου μένει με τους γονείς της, δεν έχει φίλους και ασχολείται συνέχεια με το τι θα πει η μαμά της, τι θα πει ο μπαμπάς της, τι στραβό θα γίνει στην οικογένεια κλπ. Όλα αυτά τα υπερθεματίζει γιατί δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί. Οι δικοί της έχωσαν τη μουσούδα τους και στη σχέση της και η κοπέλα χώρισε. Πρόσεχε: Και έχει φτάσει σχεδόν 30....

οχι καλε...ισα ισα που και τις εξοδους μου εχω και τα ξενυχτια μου κανω και τη ζωη μου κανω οσο μου επιτρεπει το χαρτζιλικι που παιρνω απο τον πατερα μου. Για αυτο ξεκινησα δουλεια και τους εχει κακοκατσει...επειδη θελουν να παρω πρωτα το πτυχιο και μετα ολα τα αλλα...ελα ομως που οταν εχεις κατσει τοσο καιρο και σου εχουν κοπει τα φτερα δεν συνεχιζεις ευκολα αν δεν κανεις κατι καινουριο να σου δωσει δυναμη...

το σκ που πηγαμε μαζι, ηταν συμπτωματικο. κανονικα θα πηγαινα μονη μου αλλα επειδη ηθελαν και εκεινοι να ερθουν απλα γλιτωσα το εισιτηριο του τραινου...τπτ το ιδιαιτερο...δεν τους αφηνω ουτως η αλλως να μπλεξουν σε θεματα σχεσης ουτε και σε θεματα φιλιας...ουτε και εκεινοι μπλεκονται σε τετοια...με αφηνουν να παθω...

το προβλημα μου ειναι στο γεγονος οτι δεν τους αρεσει η δουλεια που διαλεξα και προσπαθουν να με \"προσγειωσουν\"....ειδικα η μητερα μου....και γενικα τον τελευταιο καιρο αυτο γινεται..προσπαθω να το αποδεχτω και να προχωρησω παραπερα γιατι να μενεις μονος με τους δικους σου και να εισαι και μοναχοπαιδι ειναι δυσκολο...το μονο καλο που εχει βγει ειναι οτι εχω μαθει στη μοναξια και δεν τη φοβαμαι οπως συμβαινει με ανθρωπους οι οποιοι εχουν μαθει με αδελφια. Διαφορετικα...τωρα δεν περιμενουν μοναχα εκεινοι απο εμενα, περιμενουν και οι φιλοι τους και οι υπολοιποι συγγενεις....βαρος πανω στο βαρος...σχεδον δεν αντεχω πλεον...

\"Διαφορετικα...τωρα δεν περιμενουν μοναχα εκεινοι απο εμενα, περιμενουν και οι φιλοι τους και οι υπολοιποι συγγενεις....βαρος πανω στο βαρος...σχεδον δεν αντεχω πλεον... \"


Καταλαβαίνω αγαπητή μου το βάρος που αισθάνεσαι.
Ξέρεις, κάποτε γύρισα στον πατέρα μου, όταν σε κύκλο γωνστών μας προδιέγραφε το μέλλον μου με στομφώδη λόγια και φανερή ικανοποίηση και του είπα
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"
Γέλασε, δεν μου απάντησε.

Εχεις λοιπόν καταλάβει, ότι \"Της λειπουν πολλα απο τον πατερα μου και μαλλον τελικα ξεσπαει απανω μου.\"

Απο τη στιγμή που το έχεις αντιληφθεί, είναι στην δική σου σφαίρα ευθύνης το κατα πόσο ανέχεσαι να είσαι ο σάκος του μποξ για την μητέρα σου.
Τον τρόπο για να βγεις απο τον ρόλο που θέλει να σου αναθέσει, θα τον βρεις εσύ :)

Quote:

---

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

---

Οι προσδοκίες και τα πρότυπα συμπεριφοράς είναι περισσότερο κληρονομικά απο τα ίδια τα γονίδια...κάπως έτσι θα απαντούσα αν είχα παιδί.