Διακοπή αντικαταθλιπτικων

Εγω τα επαιρνα 11 χρονια και τα έκοψα με την βοηθεια ενός γκρουπ στο φβ παρα πολυ σιγά μετρώντας τις μπιλιτσες μεσα στην κάψουλα.
Δεν μπορω να πω οτι ημουν καλα ομως καλυτερα απο τωρα. Περασα covid και ειμαι ακομη χαλια. Εχω και ειχα προβλημα με πονοκεφάλους απο τον σβέρκο, τωρα ειναι καθημερινό. Το στομάχι μου με σφίγγει, με ποναει λιγο, μου ερχεται πολυ χαλια. Σκεφτομαι να τα αρχίσω παλι κι εγω, δεν μπορω αλλο να ειμαι ετσι. Ολο μούδιασμα τα εχω εδω κι εκει, πόνους σε ολο το σώμα ή και σε συγκεκριμένα σημεία, με πιανει κατάθλιψη με αυτη τη δυσφορία. Μην ανησυχεις δεν θα πάθεις τιποτα, ομως ξερω οι ενοχλήσεις ειναι τοσο έντονες που πεθαίνουμε μεσα μας σιγά σιγά. Και κανενας δεν καταλαβαίνει.

Μαλλον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πόσο αργά τα κόβεις. Αργά η γρήγορα με το παραμικρό τριγκαρισμα όλα επανέρχονται. Φαντάζομαι όπως καο με τα χαπια του θηροειδη και της υπέρτασης απαξ και τα ξεκινήσεις μια φορά δεν τα ξανακοβεις γιατι ο οργανισμός γίνεται τεμπέλης...πιθανότατα τπ ίδιο συμβαίνει και με αυτπ το σημείο του εγκεφάλου

Άρα είμαστε καταδικασμένοι στα ψυχοφάρμακα για πάντα;;;
Δεν θέλω να το πιστέψω ρε παιδιά αυτό. Υπάρχει κόσμος που τα έχει κόψει και δεν τα ξανάρχισε. Υποθέτω...
Υπάρχει κανεις εδώ να μας πει αντίστοιχη εμπειρία;;

Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν να τα σταμάτησε και να μην τα ξανάρχισε . Η μάνα μου πχ τα πήρε μια φορά έγινε καλα τα έκοψε γιατι δεν θελει φάρμακα δεν ξαναπήρε αλλα δεν έγινε και πότε ξανά καλα. Υποφέρει χρονια ολη μερα κάθε μέρα από απειρα ψυχοσωματικα. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη αλλα 3 χρονια τωρα κόβω και ξεκινω συνέχεια λαντοζ και χωρίς αυτό δεν τα βγάζω περα.

να πω και τις δικες μου εμπειρίες ,

έχω ξεκινήσει συστηματικά αγωγές και σταματήσει , με αντικαταθλιπτικά που μου έκατσαν καλά δε βάζω μέσα τις δοκιμές με αντικαταθλιπτικά που μου έβγαζαν παρενέργειες και τα πήρα για λίγο καιρό , 2 φορές

την πρώτη φορά με zoloft για κανένα χρόνο αν θυμάμαι καλά , όταν το σταμάτησα δεν μου βγήκαν "στερητικά" ή πισωγυρίσματα τότε

ίσως φταίει ότι τότε που το σταμάτησα σε όλους του προσωπικούς τομείς όλα πήγαιναν καλά

τη δεύτερη φορά πάλι με zoloft και xanax μερικούς μήνες , έκοψα το zoloft γιατί μου έβγαλε παρενέργεια γουργούριζαν συνέχεια τα έντερα μου ασταμάτητα...και γενικά δεν μου έκανε και ιδιαίτερη βελτίωση

το άλλαξα σε trittico για μερικούς μήνες στην αρχή παρενέργειες μετά το ψιλοσυνήθισα , τέλος το έκοψα απότομα και με μάμησε....πήγα δεκαετίες πίσω και δεν το πίστευα τόσο χάλι , αρνητικές σκέψεις , κατάθλιψη , να μην μπορώ να κάτσω πολύ ώρα με φίλους , να μη βρίσκω νόημα σε τίποτα...μαυρίλα

ευτυχώς μετά από μερικές μέρες και με βοήθεια xanax επανήλθα.

ξανάρχισα trittico αλλά μου έβγαλε ασταμάτητους πονοκεφάλους και το ξαναέκοψα

βάση αυτές τις εμπειρίες , για μένα μιλάω πάντα , έχω αποθαρυνθεί από τα αντικαταθλιπτικά και φοβάμαι να ξαναμπώ στη διαδικασία με νέο φάρμακο...

τώρα xanax σε μικρές δόσεις και γυμναστική καθημερινά , έτσι τη βγάζω...

Φίλοι και φίλες εγώ μέχρι τα 41 που είμαι τώρα, ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Τι εννοώ;
Εννοώ ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο άγχος λόγω επιληψίας μέχρι τα 22 μου όπου και σταμάτησαν εντελώς οι επιληπτικές κρίσεις μου και από τα 25 μου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και η αγοραφοβία. Ξεκίνησα τότε αγωγή με την εντολή νευρολογου, ladose για δύο χρόνια.
Δεν είχα ούτε παρενέργειες στην αρχή, με έπιασε σχεδόν αμέσως το φάρμακο, και στο τέλος της 2ετιας που το έκοψα σταδιακά δεν είχα ούτε στερητικά.
Από τότε μέχρι τώρα στα 41 μου υποτροπίασα με κρίσεις πανικού, αγοραφοβία και αρρωστοφοβία άλλες δύο φορές.
Και τις δύο φορές πήγα για μια συνέδρια στον εκάστοτε ψυχίατρο για να μου γράψει τα ladose και δεν ξανά πήγα. Τα πήρα και τις δύο φορές μόνος μου για ένα 6μηνο την μία φορά και για ένα 3μηνο την δεύτερη και τα έκοβα μόνος μου. ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ!!!!
Εγω ήμουν τυχερός βέβαια. Και τις δύο φορές πάλι με έπιασε το φάρμακο αμέσως χωρίς αρχικές παρενέργειες και χωρίς στερητικά όταν το σταματούσα μόνος μου.
Επίσης πολεμούσα την αρρωστοφοβία μου με χωρίς λόγο εξετάσεις σε γιατρούς. Για παράδειγμα είχα 'σουβλιές' στο στήθος, πήγαινα αμέσως στον καρδιολόγο. Με εξέταζε, μου έλεγε όλα καλά και τότε ηρεμούσα και τότε σταματούσε το άγχος και τότε σταματούσαν και οι σουβλιές. Είχα πονοκέφαλο που κρατούσε μέρες, πήγαινα για αξονική για να ηρεμήσω. Δεν καταλάβαινα τότε ότι όλο αυτό είναι φαύλος κύκλος.
ΑΛΛΑ δεν αντιμετώπισα ποτέ την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ.
Εδώ και 2 μήνες περίπου ξανά υποτροπίασα με κρίσεις πανικού στον ύπνο. Αυτή την στιγμή είμαι στην 49η μέρα με 1 ladose το πρωί και μισό remeron και ένα xanax το βράδυ για να κοιμηθώ.
Αλλά αυτή την φορά μαζί με την αγωγή κάνω και γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Αυτή την φορά όμως είχα φουλ αρνητικές παρενέργειες τις πρώτες 25 μέρες αλλά έκανα υπομονή στην κόλαση. Έκανα σκέψεις συνέχεια να αλλάξω γιατρό, να αλλάξω αγωγή, γιατί είμαι χειρότερα ενώ παίρνω αγωγή, θα τρελαθώ, δεν αντέχω άλλο κτλ.
Και το φάρμακο φαίνεται ότι αρχίζει να κάνει λίγο δουλίτσα τις τελευταίες δύο τρεις μέρες.
Θεωρώ ότι όσοι είμαστε χρόνια σε αυτό το 'κουρμπέτι' των αγωγών πρέπει να έχουμε υπομονή όταν δοκιμάζουμε αγωγές και να αποδεχτούμε ότι ενδέχεται είτε σε διαδικασία συντήρησης είτε με 'μπες - βγες' να έχουμε 'παρέα' τα φάρμακα για μια ζωή.
Μπορεί και όχι βέβαια αν κάποια στιγμή καταφέρουμε και εντοπίσουμε την αιτία του 'κακού' σε ψυχολογικό επίπεδο και την καταπολεμήσουμε.
Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό γιατί μπορεί να είναι πιο έντονο το παθολογικο πρόβλημα με τους νευροδιαβιβαστες στο μυαλό μας και χωρίς αγωγή να μην γίνεται δουλειά.
Είναι γεγονός ότι σχεδόν όλοι μας, και μερικές φορές ακόμη και οι γιατροί μας, έχουμε και έχουν κάνει λάθη.
Κάντε υπομονή μέχρι να βρείτε μια αγωγή που να σας ταιριάζει, βρείτε συγχρόνως έναν ψυχοθεραπευτή που να σας ταιριάζει, δοκιμάστε τα πάντα μέχρι να γίνετε αρκετά καλά ώστε να μπορέσετε τουλάχιστον να παλέψετε το ψυχολογικό παράγοντα.
Γιατί η ουσία είναι να είμαστε όσο πιο καλά γίνεται την κάθε μέρα. Αφήστε το μέλλον στην άκρη και κάντε τα πάντα ώστε να γίνετε καλά. Στις παρενέργειες παλέψετε το.
Πολλά φάρμακα μέχρι να δουλέψουν σου βγάζουν τον αδόξαστο.
Πολλα φάρμακα όταν τα διακόψετε βγάζουν στερητικά για πάνω από 2-3 μήνες ίσως και παραπάνω. Και όταν δεν έχει αντιμετωπιστεί ούτε καν η ψυχολογική αιτία, τότε ενδέχεται να ξανά γυρίσετε πάλι στην αγωγή.
Υπομονή, επιμονή, δοκιμές μέχρι κάτι να σας ταιριάξει και όχι λάθη.
Επίσης καλή διατροφη, αερόβια άσκηση, ασκήσεις αναπνοής και γιόγκα.
Αποδεδειγμένα λίγο ή πολύ όλα αυτά βοηθάνε.
Επίσης η φάρμακολογία στην επόμενη 5ετια θεωρώ θα φέρει καινούρια φάρμακα και νέες θεραπείες. Άρα παλέψετε το και μην απογοητεύεστε.
Για τέλος ξέρω ανθρώπους που ήταν μαύρα χάλια για πολλά χρόνια με κατάθλιψη, ΓΑΔ, ΙΔΨ που έγιναν καλά.
Είτε κάποια αγωγή τελικά έκανε την δουλειά, είτε ο κατάλληλος ψυχοθεραπευτης είτε ακόμη και η ηλικία η ίδια.
Ξέρω άνθρωπο που στα 46 χρόνια του η κατάθλιψη του απλά πέρασε!
Είχε από τα 19 του με αγωγές, ψυχοθεραπείες, υποτροπές και ξαφνικά η κατάθλιψη απλά τον βαρέθηκε.
Η απάντηση του όταν τον ρωτησα ήταν: 'νομίζω ότι απλά ωρίμασα αρκετά και άλλαξε η οπτική μου για το ποιος είμαι και το πώς αντιμετωπίζω τα πάντα. Και απλά η κατάθλιψη πέρασε'. 'Ακόμη και ο ψυχίατρος μου σήκωσε τα χέρια ψηλά'.
Μην απογοητεύεστε και παλέψτε το.
Μακάρι όλοι μας κάποια στιγμή να ζήσουμε όπως μας αξίζει γιατί είμαστε όλοι και όλες μας τεράστιοι μαχητές!!
Αυτό που ζούμε αν κάποιος δεν το ζήσει δεν μπορεί να το κατανοήσει.
Αλλά από την στιγμή που είμαστε ακόμη εδώ σημαίνει ότι υπάρχει μέλλον, υπάρχει ελπίδα και πρέπει να το παλέψουμε σωστά!

Quote:

---

Originally Posted by Unlucky1980

Φίλοι και φίλες εγώ μέχρι τα 41 που είμαι τώρα, ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Τι εννοώ;
Εννοώ ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο άγχος λόγω επιληψίας μέχρι τα 22 μου όπου και σταμάτησαν εντελώς οι επιληπτικές κρίσεις μου και από τα 25 μου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και η αγοραφοβία. Ξεκίνησα τότε αγωγή με την εντολή νευρολογου, ladose για δύο χρόνια.
Δεν είχα ούτε παρενέργειες στην αρχή, με έπιασε σχεδόν αμέσως το φάρμακο, και στο τέλος της 2ετιας που το έκοψα σταδιακά δεν είχα ούτε στερητικά.
Από τότε μέχρι τώρα στα 41 μου υποτροπίασα με κρίσεις πανικού, αγοραφοβία και αρρωστοφοβία άλλες δύο φορές.
Και τις δύο φορές πήγα για μια συνέδρια στον εκάστοτε ψυχίατρο για να μου γράψει τα ladose και δεν ξανά πήγα. Τα πήρα και τις δύο φορές μόνος μου για ένα 6μηνο την μία φορά και για ένα 3μηνο την δεύτερη και τα έκοβα μόνος μου. ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ!!!!
Εγω ήμουν τυχερός βέβαια. Και τις δύο φορές πάλι με έπιασε το φάρμακο αμέσως χωρίς αρχικές παρενέργειες και χωρίς στερητικά όταν το σταματούσα μόνος μου.
Επίσης πολεμούσα την αρρωστοφοβία μου με χωρίς λόγο εξετάσεις σε γιατρούς. Για παράδειγμα είχα 'σουβλιές' στο στήθος, πήγαινα αμέσως στον καρδιολόγο. Με εξέταζε, μου έλεγε όλα καλά και τότε ηρεμούσα και τότε σταματούσε το άγχος και τότε σταματούσαν και οι σουβλιές. Είχα πονοκέφαλο που κρατούσε μέρες, πήγαινα για αξονική για να ηρεμήσω. Δεν καταλάβαινα τότε ότι όλο αυτό είναι φαύλος κύκλος.
ΑΛΛΑ δεν αντιμετώπισα ποτέ την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ.
Εδώ και 2 μήνες περίπου ξανά υποτροπίασα με κρίσεις πανικού στον ύπνο. Αυτή την στιγμή είμαι στην 49η μέρα με 1 ladose το πρωί και μισό remeron και ένα xanax το βράδυ για να κοιμηθώ.
Αλλά αυτή την φορά μαζί με την αγωγή κάνω και γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Αυτή την φορά όμως είχα φουλ αρνητικές παρενέργειες τις πρώτες 25 μέρες αλλά έκανα υπομονή στην κόλαση. Έκανα σκέψεις συνέχεια να αλλάξω γιατρό, να αλλάξω αγωγή, γιατί είμαι χειρότερα ενώ παίρνω αγωγή, θα τρελαθώ, δεν αντέχω άλλο κτλ.
Και το φάρμακο φαίνεται ότι αρχίζει να κάνει λίγο δουλίτσα τις τελευταίες δύο τρεις μέρες.
Θεωρώ ότι όσοι είμαστε χρόνια σε αυτό το 'κουρμπέτι' των αγωγών πρέπει να έχουμε υπομονή όταν δοκιμάζουμε αγωγές και να αποδεχτούμε ότι ενδέχεται είτε σε διαδικασία συντήρησης είτε με 'μπες - βγες' να έχουμε 'παρέα' τα φάρμακα για μια ζωή.
Μπορεί και όχι βέβαια αν κάποια στιγμή καταφέρουμε και εντοπίσουμε την αιτία του 'κακού' σε ψυχολογικό επίπεδο και την καταπολεμήσουμε.
Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό γιατί μπορεί να είναι πιο έντονο το παθολογικο πρόβλημα με τους νευροδιαβιβαστες στο μυαλό μας και χωρίς αγωγή να μην γίνεται δουλειά.
Είναι γεγονός ότι σχεδόν όλοι μας, και μερικές φορές ακόμη και οι γιατροί μας, έχουμε και έχουν κάνει λάθη.
Κάντε υπομονή μέχρι να βρείτε μια αγωγή που να σας ταιριάζει, βρείτε συγχρόνως έναν ψυχοθεραπευτή που να σας ταιριάζει, δοκιμάστε τα πάντα μέχρι να γίνετε αρκετά καλά ώστε να μπορέσετε τουλάχιστον να παλέψετε το ψυχολογικό παράγοντα.
Γιατί η ουσία είναι να είμαστε όσο πιο καλά γίνεται την κάθε μέρα. Αφήστε το μέλλον στην άκρη και κάντε τα πάντα ώστε να γίνετε καλά. Στις παρενέργειες παλέψετε το.
Πολλά φάρμακα μέχρι να δουλέψουν σου βγάζουν τον αδόξαστο.
Πολλα φάρμακα όταν τα διακόψετε βγάζουν στερητικά για πάνω από 2-3 μήνες ίσως και παραπάνω. Και όταν δεν έχει αντιμετωπιστεί ούτε καν η ψυχολογική αιτία, τότε ενδέχεται να ξανά γυρίσετε πάλι στην αγωγή.
Υπομονή, επιμονή, δοκιμές μέχρι κάτι να σας ταιριάξει και όχι λάθη.
Επίσης καλή διατροφη, αερόβια άσκηση, ασκήσεις αναπνοής και γιόγκα.
Αποδεδειγμένα λίγο ή πολύ όλα αυτά βοηθάνε.
Επίσης η φάρμακολογία στην επόμενη 5ετια θεωρώ θα φέρει καινούρια φάρμακα και νέες θεραπείες. Άρα παλέψετε το και μην απογοητεύεστε.
Για τέλος ξέρω ανθρώπους που ήταν μαύρα χάλια για πολλά χρόνια με κατάθλιψη, ΓΑΔ, ΙΔΨ που έγιναν καλά.
Είτε κάποια αγωγή τελικά έκανε την δουλειά, είτε ο κατάλληλος ψυχοθεραπευτης είτε ακόμη και η ηλικία η ίδια.
Ξέρω άνθρωπο που στα 46 χρόνια του η κατάθλιψη του απλά πέρασε!
Είχε από τα 19 του με αγωγές, ψυχοθεραπείες, υποτροπές και ξαφνικά η κατάθλιψη απλά τον βαρέθηκε.
Η απάντηση του όταν τον ρωτησα ήταν: 'νομίζω ότι απλά ωρίμασα αρκετά και άλλαξε η οπτική μου για το ποιος είμαι και το πώς αντιμετωπίζω τα πάντα. Και απλά η κατάθλιψη πέρασε'. 'Ακόμη και ο ψυχίατρος μου σήκωσε τα χέρια ψηλά'.
Μην απογοητεύεστε και παλέψτε το.
Μακάρι όλοι μας κάποια στιγμή να ζήσουμε όπως μας αξίζει γιατί είμαστε όλοι και όλες μας τεράστιοι μαχητές!!
Αυτό που ζούμε αν κάποιος δεν το ζήσει δεν μπορεί να το κατανοήσει.
Αλλά από την στιγμή που είμαστε ακόμη εδώ σημαίνει ότι υπάρχει μέλλον, υπάρχει ελπίδα και πρέπει να το παλέψουμε σωστά!

---

Πολύ αισιόδοξο το μήνυμα σου!
Ας κρατήσουμε ότι υπάρχει ελπίδα και πρέπει να το παλέψουμε ...

Quote:

---

Originally Posted by Unlucky1980

Φίλοι και φίλες εγώ μέχρι τα 41 που είμαι τώρα, ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Τι εννοώ;
Εννοώ ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο άγχος λόγω επιληψίας μέχρι τα 22 μου όπου και σταμάτησαν εντελώς οι επιληπτικές κρίσεις μου και από τα 25 μου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και η αγοραφοβία. Ξεκίνησα τότε αγωγή με την εντολή νευρολογου, ladose για δύο χρόνια.
Δεν είχα ούτε παρενέργειες στην αρχή, με έπιασε σχεδόν αμέσως το φάρμακο, και στο τέλος της 2ετιας που το έκοψα σταδιακά δεν είχα ούτε στερητικά.
Από τότε μέχρι τώρα στα 41 μου υποτροπίασα με κρίσεις πανικού, αγοραφοβία και αρρωστοφοβία άλλες δύο φορές.
Και τις δύο φορές πήγα για μια συνέδρια στον εκάστοτε ψυχίατρο για να μου γράψει τα ladose και δεν ξανά πήγα. Τα πήρα και τις δύο φορές μόνος μου για ένα 6μηνο την μία φορά και για ένα 3μηνο την δεύτερη και τα έκοβα μόνος μου. ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ!!!!
Εγω ήμουν τυχερός βέβαια. Και τις δύο φορές πάλι με έπιασε το φάρμακο αμέσως χωρίς αρχικές παρενέργειες και χωρίς στερητικά όταν το σταματούσα μόνος μου.
Επίσης πολεμούσα την αρρωστοφοβία μου με χωρίς λόγο εξετάσεις σε γιατρούς. Για παράδειγμα είχα 'σουβλιές' στο στήθος, πήγαινα αμέσως στον καρδιολόγο. Με εξέταζε, μου έλεγε όλα καλά και τότε ηρεμούσα και τότε σταματούσε το άγχος και τότε σταματούσαν και οι σουβλιές. Είχα πονοκέφαλο που κρατούσε μέρες, πήγαινα για αξονική για να ηρεμήσω. Δεν καταλάβαινα τότε ότι όλο αυτό είναι φαύλος κύκλος.
ΑΛΛΑ δεν αντιμετώπισα ποτέ την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ.
Εδώ και 2 μήνες περίπου ξανά υποτροπίασα με κρίσεις πανικού στον ύπνο. Αυτή την στιγμή είμαι στην 49η μέρα με 1 ladose το πρωί και μισό remeron και ένα xanax το βράδυ για να κοιμηθώ.
Αλλά αυτή την φορά μαζί με την αγωγή κάνω και γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Αυτή την φορά όμως είχα φουλ αρνητικές παρενέργειες τις πρώτες 25 μέρες αλλά έκανα υπομονή στην κόλαση. Έκανα σκέψεις συνέχεια να αλλάξω γιατρό, να αλλάξω αγωγή, γιατί είμαι χειρότερα ενώ παίρνω αγωγή, θα τρελαθώ, δεν αντέχω άλλο κτλ.
Και το φάρμακο φαίνεται ότι αρχίζει να κάνει λίγο δουλίτσα τις τελευταίες δύο τρεις μέρες.
Θεωρώ ότι όσοι είμαστε χρόνια σε αυτό το 'κουρμπέτι' των αγωγών πρέπει να έχουμε υπομονή όταν δοκιμάζουμε αγωγές και να αποδεχτούμε ότι ενδέχεται είτε σε διαδικασία συντήρησης είτε με 'μπες - βγες' να έχουμε 'παρέα' τα φάρμακα για μια ζωή.
Μπορεί και όχι βέβαια αν κάποια στιγμή καταφέρουμε και εντοπίσουμε την αιτία του 'κακού' σε ψυχολογικό επίπεδο και την καταπολεμήσουμε.
Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό γιατί μπορεί να είναι πιο έντονο το παθολογικο πρόβλημα με τους νευροδιαβιβαστες στο μυαλό μας και χωρίς αγωγή να μην γίνεται δουλειά.
Είναι γεγονός ότι σχεδόν όλοι μας, και μερικές φορές ακόμη και οι γιατροί μας, έχουμε και έχουν κάνει λάθη.
Κάντε υπομονή μέχρι να βρείτε μια αγωγή που να σας ταιριάζει, βρείτε συγχρόνως έναν ψυχοθεραπευτή που να σας ταιριάζει, δοκιμάστε τα πάντα μέχρι να γίνετε αρκετά καλά ώστε να μπορέσετε τουλάχιστον να παλέψετε το ψυχολογικό παράγοντα.
Γιατί η ουσία είναι να είμαστε όσο πιο καλά γίνεται την κάθε μέρα. Αφήστε το μέλλον στην άκρη και κάντε τα πάντα ώστε να γίνετε καλά. Στις παρενέργειες παλέψετε το.
Πολλά φάρμακα μέχρι να δουλέψουν σου βγάζουν τον αδόξαστο.
Πολλα φάρμακα όταν τα διακόψετε βγάζουν στερητικά για πάνω από 2-3 μήνες ίσως και παραπάνω. Και όταν δεν έχει αντιμετωπιστεί ούτε καν η ψυχολογική αιτία, τότε ενδέχεται να ξανά γυρίσετε πάλι στην αγωγή.
Υπομονή, επιμονή, δοκιμές μέχρι κάτι να σας ταιριάξει και όχι λάθη.
Επίσης καλή διατροφη, αερόβια άσκηση, ασκήσεις αναπνοής και γιόγκα.
Αποδεδειγμένα λίγο ή πολύ όλα αυτά βοηθάνε.
Επίσης η φάρμακολογία στην επόμενη 5ετια θεωρώ θα φέρει καινούρια φάρμακα και νέες θεραπείες. Άρα παλέψετε το και μην απογοητεύεστε.
Για τέλος ξέρω ανθρώπους που ήταν μαύρα χάλια για πολλά χρόνια με κατάθλιψη, ΓΑΔ, ΙΔΨ που έγιναν καλά.
Είτε κάποια αγωγή τελικά έκανε την δουλειά, είτε ο κατάλληλος ψυχοθεραπευτης είτε ακόμη και η ηλικία η ίδια.
Ξέρω άνθρωπο που στα 46 χρόνια του η κατάθλιψη του απλά πέρασε!
Είχε από τα 19 του με αγωγές, ψυχοθεραπείες, υποτροπές και ξαφνικά η κατάθλιψη απλά τον βαρέθηκε.
Η απάντηση του όταν τον ρωτησα ήταν: 'νομίζω ότι απλά ωρίμασα αρκετά και άλλαξε η οπτική μου για το ποιος είμαι και το πώς αντιμετωπίζω τα πάντα. Και απλά η κατάθλιψη πέρασε'. 'Ακόμη και ο ψυχίατρος μου σήκωσε τα χέρια ψηλά'.
Μην απογοητεύεστε και παλέψτε το.
Μακάρι όλοι μας κάποια στιγμή να ζήσουμε όπως μας αξίζει γιατί είμαστε όλοι και όλες μας τεράστιοι μαχητές!!
Αυτό που ζούμε αν κάποιος δεν το ζήσει δεν μπορεί να το κατανοήσει.
Αλλά από την στιγμή που είμαστε ακόμη εδώ σημαίνει ότι υπάρχει μέλλον, υπάρχει ελπίδα και πρέπει να το παλέψουμε σωστά!

---

Καλημερα !

Αυτο το μηνυμα σου να το τυπώσεις και να το κρεμάσεις στον καθρέπτη σου !
Να το διαβαζεις καθε φορα που θα νοιωθεις οτι πεφτεις για να θυμασαι την δυναμη ολων αυτων που εγραψες !

2 και 50. Ήρθα για καφέ πάλι στην πλατεία του ΟΤΕ με τους δύο φίλους που ήμουν και χθες.
Αισθάνομαι κάτι σαν νευρικότητα. Μια τάση για τρέμουλο.

Παιδιά άκυρο. Είναι για το ημερολόγιο για screenshot για να τα γράψω σε χαρτί μετά. Δεν γίνεται να βγάλω στυλό και τεφτέρι εδώ στον καφέ.... χαχαχαχα. Αλλά όντως έχω μια νευρικότητα αλλα το παλεύω....

παιδια τα φαρμακα τα παιρνουμε και ταυτοχρωνο προσπαθουμε να κανουμε θεραπεια! δεν ειναι τα χαπια παντα αποκλιστικα η θεραπεια, αλλα υπαρχουν και μαζι η γνωστικιστικη θεραπεια κι πολλες αλλες! οταν τελειωσουμε τη θεραπεια και μας πει ο γιατρος ολα καλα, τοτε τα κοβουμε και πολυ πολυ σιγα! οχι μαχαιρι!, εξαρτησεις εχουν πολυ λιγες, το θεμα ειναι να μην σκεφτομαστε συνεχως πως θα ειμοασταν με τα φαρμακα, αλλα αν κανουμε υπομονη ποσο καλα θα ειμαστε και χωρις τα φαρμακα!