Originally Posted by
ab1995
Έχουν περάσει 2 μήνες που άνοιξα το thread, και η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετές αλλαγές στην ζωή μου αυτό το διάστημα.
Καταρχάς παραιτήθηκα από την δουλειά μου και επιστρέφω πίσω στην πόλη μου. Είναι κάτι που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό και κάτι που το έχω απίστευτα ανάγκη γιατί πρέπει να ξεκουραστώ. Η κούραση που έχω, τόσο η σωματική όσο και η ψυχική δεν παλεύεται άλλο. Και το κακό είναι ότι με το που παραιτήθηκα, άρχισε ένας ψυχολογικός εκβιασμός του στυλ "Τι θα κάνουμε χωρίς εσένα και που πας" και τα σχετικά ο οποίος με ενόχλησε απίστευτα, γιατί είναι υποκριτικός όσο δεν πάει και δείχνει το πόσο κορόιδο με θεωρούσαν. Βέβαια θα μου πείτε εσύ την επέλεξες την κατάσταση αυτή, αλλά ήλπιζα ότι όπως του στήριξα σε κάποιες δύσκολες στιγμές τους, έτσι θα είχα και κάποια αναγνώριση για την δουλειά που προσφέρω.
Με την κοπέλα είχαμε αρκετές εξελίξεις, βρεθήκαμε μια φορά και τα πράγματα πήγαν να ξεφύγουν, με άγχωσε απίστευτα το γεγονός ότι δεν με φιλούσε, έπιασε την απειρία μου στο πώς την χειρίστηκα, το έκοψε, γυρίσαμε σπίτια μας, μέχρι που είπα τέρμα τα ψέματα θα της μιλήσω για το τι συμβαίνει με εμένα και όπου βγεί. "Μου αξίζει κάτι παραπάνω και εγώ θέλω αλλά πράγματα στην ζωή μου". Έτσι απλά. Και με πόνεσε. Με πόνεσε γιατί όπως σε όλες μου τις σχέσεις -και στις φιλικές- είμαι διατεθειμένος να κάνω πίσω και να δείξω υπομονή στους άλλους για τραύματα που μπορεί να κουβαλάνε είτε από πρώην, είτε από το σπίτι τους. Αλλά στην δική μου την περίπτωση, εγώ θα έπρεπε να είμαι αψεγάδιαστος, ο τέλειος γκόμενος, ο πεπειραμένος, με το μεγάλο πουλί. Αλλιώς δεν κάνω.
Εκεί θόλωσα. Γιατί το θεώρησα απίστευτα άδικο εγώ να δέχομαι τον άλλον όπως είναι, και από την άλλη πλευρά να μην υπάρχει έστω ένα τσικ κατανόησης και συμπόνοιας. Έβγαλα ίσως τον χειρότερο μου εαυτό. Δεν έχω ξαναμιλήσει τόσο άσχημα σε άνθρωπο, ήταν ίσως η πρώτη φορά που αγανάκτησα τόσο πολύ με τις προσβολές που δεχομουν, που την έκανα ξεφτίλα.
Πέρασαν οι μέρες, είπαμε τις συγγνώμες μας, ενώ είχαμε κανονίσει να πάμε διακοπές με κάποια άτομα από την παρέα τελευταία στιγμή ήρθε και αυτή, δεν έγινε κάτι μεταξύ μας αν και έκανα κάποιες κινήσεις μέχρι που πήρα απόφαση ότι θα σταματήσω να ασχολούμαι εντελώς.
Προσέγγισα μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί για λίγο διάστημα, με απέρριψε κατευθείαν πολύ πλάγια, της πρότεινα να πάμε αν θέλει για κανένα ποτό, μου το άφησε λίγο στο φλου, της είπα ενημέρωσε με αν είναι να ξέρω και υποτίθεται κοιμήθηκε, μου έστειλε ότι θα το κανονίσουμε κάποια άλλη φορά, από τότε άκρα του τάφου σιωπή.
Είπα να ξαναδοκιμάσω μέσω tinder μήπως έχω κάποια γνωριμία. Η απογοήτευση μου δεν λέγεται. Μέσω γνωστής μου έριξα μια ματιά στον ανταγωνισμό, παιδιά όμορφα, αρρενωπά. Που πας καημένε είπα αλλά λέω ας δώσω μια ευκαιρία, τόσο κόσμο ξέρω που το δοκίμασε και βγήκε ένα - δύο ραντεβού. Κατέληξε να μου στέλνει η εφαρμογή ειδοποιήσεις ότι είμαι υπέροχος άνθρωπος και το ταίρι μου είναι κάπου εκεί έξω. Πλήρης αποτυχία. Ούτε μια κοπέλα δεν έδειξε ενδιαφέρον.
Παρόλο που το βάρος της δουλειάς μου έχει φύγει, αισθάνομαι αφόρητη πίεση από το γεγονός ότι με απορρίπτουν. Μέσα σε σχεδόν μια εβδομάδα, με απέρριψαν για την απειρία μου, για το πέος μου, για την εμφάνιση μου. Περνάω πάλι φάσεις που είμαι μονίμως στις μαύρες μου. Παρακαλάω να μου έρθει κάτι καλό στην ζωή μου, να έρθει κάτι που να μου δείξει ότι αξίζω και εγώ λίγο σαν άνθρωπος, ότι δεν είμαι σκουπίδι, ότι δεν θα ζήσω μια ολόκληρη ζωή μόνος μου. Και έρχεται μόνο απογοήτευση και πόνος. Και δεν το αντέχω άλλο αυτό.
