Originally Posted by
Art_Phil
Πιστεύω στην άνευ όρων αγάπη και εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μπορούν να αγαπούν έτσι.
Θέλει πολλή δύναμη και έναν πιο πνευματικό νου.
Όμως, η άνευ όρων αγάπη δεν μπορεί να λειτουργήσει πάντα σε μία σχέση.
Μία σχέση είναι ένα τάνγκο που χορεύεις μαζί με τον άλλον.
Δεν μπορείς να κάνεις 15 βήματα εσύ όταν ο άλλος έχει κάνει μόνο ένα, τον έχεις τσαλαπατήσει και έχεις φύγει από τον χορό.
Δεν γίνεται εσύ να είσαι εκεί, να ακούς με κάθε ψυχικό κόστος που ένεχει και αυτό, να ενδιαφέρεσαι, να ρωτάς και ο άλλος να μην ενδιαφέρεται για εσένα.
Αυτό δεν είναι αυθεντική φιλία, δεν είναι αυθεντική σχέση.
Η σχέση βασίζεται στην εμπιστοσύνη και τον αμοιβαίο, σεβασμό, αγάπη και ενδιαφέρον.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πιο παθητικοί. Ανθρωποι που δεν θα σε ψάχνουν τόσο συχνά, και θα χάνονται στον κόσμο τους.
Όμως εκεί υπάρχει μια ζυγαριά. Αυτός ο άνθρωπος δείχνει το ενδιαφέρον του αλλιώς; Σε αγαπάει; Το νιώθεις;
Μας περιγράφεις για μια σχέση αδερφική, και εγώ δεν διαβάζω για καμία τέτοια σχέση.
Η αδερφική σχέση χτίζεται στις δυσκολίες κυρίως. Ο άλλος σε βοηθάει σαν αίμα σου. Αυτό θα πει.
Δεν έχει καμία σχέση με το πόσες φορές βγήκατε για καφέ και περάσατε καλά.
Αυτό μπορείς να το κάνεις με οποιονδήποτε άνθρωπο.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως όλα αυτά τα χρόνια πάντα δίνεις μα δεν ζητάς.
Εσύ δεν αξίζεις το ενδιαφέρον και τον σεβασμό;
Βοήθεια ζητάς μόνο όταν σκάσεις; Γιατί;
Εσύ δεν αξίζεις το ενδιαφέρον του άλλου, ακόμη και όταν αυτό που σε απασχολεί δεν είναι τόσο σπουδαίο;
Οι άλλοι γιατί το αξίζουν και όχι εσύ;
Γιατί οι ανησυχίες των άλλων είναι πιο σημαντικές από τις δικές σου;
Η σχέση είναι ένα πάρε-δώσε, Καιι αυτό είναι που μας κάνει ευτυχισμένους. Να ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιστούμε όπως να βασιστούν και οι άλλοι πάνω μας.
Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πώς τόσα χρόνια, είχες μια τέτοια πικριά μέσα σου, που δεν εξέφραζες και ταυτόχρονα θεωρούσες αδερφική φίλη μία κοπέλα που καλά καλά δεν ήξερε τις σκέψεις σου...
