Printable View
Το να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους είναι λάθος. Δεν ξεκινούμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Με την ψυχοθεραπεία σιγά σιγά θα μάθεις να κοιτάς μόνο τη δική σου εξέλιξη και θα ελέγξεις καλύτερα τα συναισθήματα σου και τη ζήλια που νιώθεις για τους άλλους.
Εγώ νομίζω άλλαξα 4 ψυχολόγους ψυχιάτρους...είχα πάρει κάποτε μια αγωγή μόνο για 2-3 μήνες...και πλέον μετά από 6 χρόνια μπορώ να σου πω ότι ναι περνάνε....ναι σχεδόν έχουν φύγει όλα...οι πανικού είναι πάρα πολύ μικροί...τα προβλήματα που μου έχουν μείνει είναι μία ελαφρύα ταχυκαρδία ..μόνιμα έχω 90-95 σφυγμούς....αλλά ναι τελειώνουν όλα....να είσαι αισιόδοξος και όλα θα πάνε καλά ..
Ζήλεια με την έννοια οτι ευχαριστιόνται στιγμές ενώ εγω τιποτα
Το κατάλαβα πώς το εννοείς αλλά όταν αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα θα σταματήσεις να ασχολείσαι με τους άλλους. Το οποίο δεν μας βοηθάει έτσι κι αλλιώς, σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Βέβαια δεν είμαστε τέλειοι, κι εγώ το νιώθω και φαντάζομαι πάρα πολλοί αλλά έχει σημασία να το ελέγξουμε σε κάποιο βαθμό.
συμφωνω δεν περνανε... απλα γινετε και υποφερτη οπως λες....Quote:
Originally Posted by JimNirou
Μαλλον κανω λαθος ονειρα τα οποια δεν θα γινουν ποτε... και εγω δεινοπαθω και νομιζω οτι θα περασει... αλλα δεν θα περασει.. πρεπει να βρω τροπους να το διαχειριζομαι...
ειπες ολη την αληθεια!
εμενα ο καημος μου ειναι να βγω απο τα φαρμακα...
Όταν παθαίνεις 10 -20 πανικους την ημέρα και φτάνεις να παθαίνεις 1 την εβδομάδα και να μπορείς να τον ελέγχεις ...τότε ξέρεις οκ ότι όλα περνάνε...όλα έχουν τελειώσει...γιατί απλά κανένας ποτέ δεν μπορεί να έχει το τέλειο...Quote:
Originally Posted by hlias1988
Η ευα πωσ τι λενε πρεπει να παρει συμπληρωματα διατροφησ ο θεματοθετησ για να αλλαζει ψυχολογουσ τοσο ευκολα σημαινει οτι εχει προβλημα με το πωσ σχετιζεται με τον κοσμο ο ψυχολογοσ για να σε βοηθησει πρεπει να δει πραγματα απο σενα να πατησει πανω για να χτισει σχεση εμπιστοσυνησ κ ασφαλειασ εσυ δε δειχνεισ τιποτα
Αυτα απο το μετωπο
Elva αυτά που έγραψες. Τα είχα και γω περίπου σαν συμπτώματα.Quote:
Originally Posted by ElVa
Την πρώτη φορά την πρώτη χρονιά των σπουδών. Με πιεζε η μαμά μου (ευτυχως)να φάω γιατί είχα χάσει κιλά από το άγχος. Ένιωθα μεγάλη αδυναμία.
Ταχυκαρδιες τρελές.Ξυπνούσα με αυτές.
Τη δεύτερη φορά με λιγότερα ψυχοσωματικα θέματα όταν απολύθηκα απο τη δουλεα μου και ένιωθα χαμένη.
Δεν πίστευα ότι έχει άτομα σαν εμενα. Ένιωθα άχρηστη που σκεφτόμουνα ότι είμαι η μόνη στο κόσμο που νιώθει έτσι.
Meli-Meli δεν εισαι μονη. Και εγω ετσι πιστευα επειδη δεν γνωριζα καποιον που να τα εχει περασει.
Τα περνανε πολλοι απλα δεν τα λενε ολοι γιατι ακομα θεωρειται ταμπου.
Προ κοβιντ ειχαμε μαζευτει μια παρεα 20 ατομα σε ενα σπιτι και ξεκινησαμε δειλα την κουβεντα για ψυχολογια, ψυχοθεραπεια κλπ. Απο τα 20 ατομα μονο οι 2 δεν πηγαιναν σε ψυχολογο. Οι υπολοιποι ειχαν κρισεις πανικου, ψυχοσωματικα, καταθλιψη, αγχωδη διαταραχη κλπ. Οταν μαθαμε ο ενας για τον αλλον παθαμε σοκ, αλλο το ειναι και αλλο το φαινεσθαι τελικα. Και αυτο με εκανε να "χαρω" οταν καταλαβα οτι δεν ειμαι μονη, ο καθενας εχει το δικο του φορτιο και ομως αυτα τα ατομα, μαζι και εγω, μπορουμε και περναμε καλα! Με προσπαθεια ολα βελτιωνονται
Quote:
Originally Posted by ElVa
Ετσι οπως τα λες ειναι.Κι εγω απ οταν αρχισα να το συζητάω βρήκα πολλούς να έχουν τα ιδια θέματα.Εγω για να ειμαι ειλικρινης θεωρω οτι υπάρχει και κάποιο γονιδιακό υπόβαθρο πίσω από όλα αυτά.Γι αυτό και οχι...δε θεωρω οτι περνάνε οριστικά ολα αυτά.Μπορούν όμως να σε αφήσουν ησυχο για πολύ καιρό.Εγω για 10 χρόνια ημουν μια χαρά...τα ειχα αφήσει όλα πίσω.Ο κορονοιός και η καραντίνα δυστυχώς με πισωγύρισε.
Θέλει και τη δική μας προσπάθεια οπως λες ...να κανουμε πραγματα ακόμα και με το ζόρι ώστε να μένουμε λειτουργικοί και να μην κλεινόμαστε.
Παιδιά να κανονίσουμε καφεδακι να λέμε για τα συμπτώματα μας !!!
Σίγουρα είναι πολλά, κάποια προδιάθεση, τα παιδικά βιώματα, ακόμα και θυρεοειδή ή πολυκυστικές να έχεις κάποια στιγμή μπορεί να εμφανίσεις πανικό, κατάθλιψη, αγχώδης διαταραχες κλπ. Σίγουρα οι εποχές που ζούμε δεν βοηθάνε αλλά πως γίνεται βρε παιδιά οι γονείς μας να μεγάλωσαν τόσο ευτυχισμένοι ενώ δεν είχαν ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια και εμείς από παιδιά ακόμα μέσα στα πούπουλα να περνούσαμε καταθλιψάρες? Και να είμαστε τόσοι πολλοί αυτοί που υποφέρουμε?
Το κατά πόσο περνάν ή όχι τα ψυχολογικά είναι υποκειμενικό.
Ξεκίνησα να εχω κατάθλιψη και άγχος από τα έντεκα. Από τότε ανά δυο χρόνια έρχεται ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, φέτος η πρώτη χρονιά που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και τώρα έχω τέσσερις-πέντε μήνες παίρνω φάρμακα και ώρες ώρες και αγχολυτικά όταν χρειάζεται. Προσωπικά έχω αποδεχθεί ότι πολλές φορές θα έχω τα κάτω μου και δε θα μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.
Είναι σαν το μυαλό μου να με εγκαταλείπει.
Το θέμα με τους ψυχοθεραπευτές είναι να είναι οι κατάλληλοι για σενα. Προσωπικά ήμουν τυχερή σ αυτό. Κανε μια καλή έρευνα και πέρασε από όσους χρειάζεται μέχρι να βρεις αυτόν που σε βοηθάει
Εμένα κι οι γονείς μου είχαν ανά περιόδους κατάθλιψη (λόγω οικονομικών προβλημάτων, ιδιοσυγκρασίας και πένθους). Εγώ πιστεύω είναι πολυπαραγοντικό, δηλαδή μπορεί να ευθύνεται ο χαρακτήρας, ο τρόπος δηλαδή που σκεφτόμαστε και δρουμε, γονίδια αλλά κι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η ατομικότητα, ο καταναλωτισμός σαν ιδανικό κλπ.Quote:
Originally Posted by ElVa
Εμένα ο ένας γονιός είχε παρόμοια θέματα σε νεαρη ηλικια.Παρότι δεν τον ειχα ζησει εγω ετσι για να επηρεαστω...ουτε καν το γνωριζα ως γεγονός...ωστόσο κι εγω εβγαλα τα ίδια.Άτιμη κληρονομικότητα...Quote:
Originally Posted by ElVa