Originally Posted by
Epitheoritis
και εγω τα σκεφτομαι αυτα.
σκέφτομαι ότι παρουσιάζουν τον Θεό σαν Θεό αγάπης και ότι μας αγαπάει πολυ περισσότερο από τον πατέρα μας. Πως γίνεται να ζητάς κάποιον να καταπιέζεται σεξουαλικα, να ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο του χριστιανισμουύ, να προσεύχεται και να πιστεύει σε κάποιον που δεν του μιλάει? Γιατί ο Θεός αντί να στέλνει άγγελους σε όλους μας, περιμένει απλά να έχουμε πίστη σε Αυτόν μέσα από τα λεγόμενα άλλων που έζησαν πριν πολλά χρόνια.
Είναι σαν να σου λέει κάποιος:
Θα σε βοηθάω με τον τρόπο μου, δεν θα με βλέπεις, δεν θα με ακούς, αλλά επειδή το λένε οι άλλοι, θα πρέπει να πιστεύεις και να λειτουργείς σαν να με βλέπεις και να με ακούς. Αντι να με βλέπεις, θα πιστεύεις στα λεγόμενα άλλων και θα είναι σαν να με βλέπεις.
Αν είανι έτσι και τίθεται το θέμα της πίστης, τότε δεν έχουν οι άλλοι καθε δικαίωμα να επιλέξουν για τον χ,ψ λόγο να ΜΗΝ πιστέψουν? Στα θέματα πίστεως πάντα θα υπάρχουν και άπιστοι. Δηλαδή, το θεωρώ κάτι απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο.
όταν οι άπιστοι δουν τον Θεό στην κρίση και εξηγήσουν για ποιον λόγο δεν πίστεψαν και ζητήσουν συγνώμη, ο Θεός θα τους συγχωρέσει? Νομίζω οι περίσσοτεροι πιστεύουν ότι δεν θα τους συγχωρέσει. Είναι δηλαδή σαν να σου λέει κάποιος:
"Έπρεπε να πιστέψεις στα λεγόμενα των άλλων όσο δεν με έβλεπες ή ακουγες. Τωρα παρολο που ζητας συγνωμη και με εχεις δει και ξέρεις ότι υπάρχω είναι αργα"
Αυτό έρχεται νομίζω σε αντιφαση με τον πατέρα που αγαπάει πολυ τα παιδιά του. Μου φαίνεται ότι η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι τζόγου.