Printable View
μμμμμμμ...συνθετο το ερωτημα σου θα ελεγα....ο μεγαλυτερος φοβος μου νομιζω,πως ειναι η γελοιοποιηση,....Δεν θελω να με λυπαται κανεις...Παλια νομιζα οι αρρωστιες αλλα μετα απο πολλες σκεψεις κατασταλαξα,πως μεγαλυτερος φοβος μου ειναι η ιδεα των αλλων για εμενα...Τωρα προσπαθω να γουρουνοποιηθω....Να μην με απασχολει
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΟΒΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ
φοβαμαι το χρονο που περναει...φοβαμαι κατι δεδομενο δηλαδη .οτι μεγαλωνω.και θα μεγαλωνω..:P.παραδοξως τον θανατο δεν τον φοβαμαι τοσο.
φοβαμαι μηπως ερθει καποια μερα που μετανιωσω για τις επιλογες μου η δω οτι δεν εκμεταλλευτηκα <ευκαιριες> οπως επρεπε..αλλα θα ειναι <αργα >για καποια πραγματα.
εγω φοβαμαι μηπως δν προλαβω να ζησω την ζωη μου.μηπως περασουν τα χρονια κ δν προλαβω να κανω αυτα που θελω ή μηπως με καταπιει η ρουτινα της φυσιολογικης ζωης...το τρεμω αυτο.
καλα για μικροπραγματα φοβαμαι αρκετα πραγματα σκοταδι κτλπ επειδη απο μικρη εβλεπα με μανια πολλες πολλες πολλες ταινιες τρομου και ακομα καμια φορα γυρναω σαν χαζη να κοιταξω πισω μου μηπως τπτ με ακολουθει :P:P:P:P
Kykno το γεγονός ότι μεγαλόνουμε πιστεύω πως λίγο πολύ μας φοβίζει όλους! Από την άλλη όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε να το δούμε θετικά. Αποκτάμε εμπιρείες, γίνόμασται πιο ανεξάρτητοι, αντιμετοπίζουμε πιο εύκολα την κριτική των άλλων ή τα κοινωνικά ταμπού, κλπ.... Αυτά για μένα είναι αρκετά για να το δω εν μέρη ως κάτι θετικό!
Kira πιστεύω πως από εμάς εξαρτάτε το αν θα μας καταπιει ή όχι η ρουτίνα. Η αποψή μου εδώ κ χρόνια είναι πως πρέπει να κάνουμε πράγματα που θέλουμε ακόμη κ αν αυτά δεν είναι πάντα σωστά γιατί πιθανά αργότερα να μετανιώσουμε που δεν ζήσαμε τα όσα θέλαμε!
η μεγαλυτερη φοβια μου ειναι οτι νομιζω οτι με ακουνε οι αλλοι και αυτο με αποσιντονιζει γενικα.κανω διαφορες σκεψεις και νομιζω οτι τις ακουνε οι αλλοι και αυτο με ριχνει πολλυ.αυτη ειναι η μεγαλυτερη φοβια μου οτι με ακουνε οι αλλοι
φοβαμαι οτι δεν θα γινω ποτε οπως ημουν πριν ξεκινησει αυτη η καταστση που βιωνω!!!
θα ελεγα οχι ως φοβια ακριβως
δεν δυσκολευει τη ζωη μου π.χ εντονα σε καθημερινη βαση
αλλα ως φοβος ειναι ο εξης:
δεν θελω να χανεται η αισθηση της μοναδικοτητας καθε προσωπου
φοβαμαι οτι χανεται
και με φοβιζει αυτο
να πω παραδειγματα
π.χ κατα ποσο μπορεις να αισθανθεις ξεχωριστος σε μια μεγαλουπολη οπως η αθηνα;
ποσο ξεχωριστα προσωπα νιωθουν τα παιδια σε ενα σχολειο;
ποσο προσωπο μπορει να ειμαι σε μια ουρα απο κοσμο κι εναν αγενη υπαλληλο μπροστα;
σε αυτες τις καταστασεις αισθανομαι ενα χασιμο του προσωπου που με φοβιζει...
φοβάμαι να είμαι μόνη τις δύσκολες ώρες όπως τώρα..
τους ανθρωπους να φοβαστε... \"οι περισσοτερες\" αρρωστιες απο ανθρωπους επινοουνται και κατ επεκταση διατηρουνται....
φανταστειτε τον εαυτο σας σε ενα καταπρασινο λιβαδι απεραντο,ατελειωτο.........
μονοι....χωρις αγχη.... χωρις φοβο για το μελλον,σχεσεις,χρηματα,φορ� �υς,απογοητευσεις,καυσαερι� �,πλυσεις εγκεφαλου,πολιτικους,τηλεο ραση,αμαξια,πιεσεις,καταπι� �σεις,διαταγες......
TI EXEIS?PWS NIWTHEIS?Quote:
Originally posted by εσωτερική_σήψη
φοβάμαι να είμαι μόνη τις δύσκολες ώρες όπως τώρα..
νώθω ότι πάλι επέστρεψα στο χάος ενώ είχα κάποια μικρή πρόοδο.έχω απογοητευθεί δε θέλω να ξαναγίνουν ανεξέλεγκτα τα πράγματα.δεν αντέχω να περνάω τα ίδιαQuote:
Originally posted by haniel
TI EXEIS?PWS NIWTHEIS?Quote:
Originally posted by εσωτερική_σήψη
φοβάμαι να είμαι μόνη τις δύσκολες ώρες όπως τώρα..
Γεια σας εγω φοβαμαι τις ανιατες αρρωστιες και ειδικα τον καρκινο..Εφτασα σε σημειο να εχω ψυχωσωματικα:μουδιασμα χερι ποδι και μουδιασμα-τραβηγμα στο μισο μου προσωπο(πανω απο το φρυδι μεχρι το σαγονι) το οποιο ηταν και το χειροτερο...
επηρεασμενη απο κτ που διαβαζα εχω να πω πως δν πρεπει να φοβομαστε το θανατο γιατι ετσι φοβομαστε και να ζησουμε.στην ουσια ολοι τον θανατο κυνηγαμε οσο περιεργο κ αν ακουγεται...
Φοβάμαι τους μεγάλους σεισμούς και την πτώση των αεροπλάνων. Το δεύτερο δεν το αφήνω να σταθεί εμπόδιο στην επαφή μου με τον υπόλοιπο κόσμο και έτσι το χρησιμοποιώ τουλάχιστον 10 φορές το χρόνο. Σκέφτομαι πως είναι κρίμα να χάσω τόσες ευκαιρίες και παραστάσεις λόγω αυτού του φόβου, που όμως είναι πραγματικά μεγάλος. Από την πύλη εξόδου μέχρι να φτάσουμε πάνω από τα σύννεφα, φέρομαι ψυχαναγκαστικά.