ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΑΚΗ

Να μην ψυχιατροποιούμε τα πάντα στις συμπεριφορές μας ? Μια γυναίκα στην (μετ)εφηβεία μπορεί να είναι μία διαταραχή από μόνη της.
Αυτό που (μάλλον) κάνει την διαφορά στις διαταραχές είναι η διάρκεια και η ένταση. Συμπεριφορές (που κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει κάπια στιγμή στη ζωή του), συμπεριφορές που εμποδίζουν την ανάπτυξη και διατήρηση υγειών σχέσεων και λειτουργικής καθημερινότητας. Αυτές εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα, σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, σε διαφορετικά περιβάλλοντα και με διαφορετικούς ανθρώπους.

Για την οριακή συγκεκριμένα, παραθέτω τα εξής, αντιγραμμένα και λίγο βιωματικά :

1) Συχνά να καταφεύγει κανείς στο splitting σαν άμυνα. Αλλιώς, τους ίδιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο έχεις στη ζωή σου είτε υποχρεωτικά (οικογένεια) είτε από επιλογή (φίλους, συντρόφους) να τους βλέπεις τη μία σαν πολύ καλούς και την άλλη σαν πολύ κακούς με τα αντίστοιχα παρατράγουδα στο πως τους φέρεσαι, τους μιλάς …..
2) Την έλειψη ικανότητας να βλέπεις και να διατηρείς την εικόνα του ευατού σου και των άλλων με σταθερό, δομημένο και ρεαλιστικό τρόπο.
3) Να είσαι συναισθηματικά <απορρυθμισμένος/η> χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη αιτία πχ κατάθλιψη
4) Να έχεις σοβαρό θέμα φόβου εγκατάληψης ή φόβου να σε απορροφήσουν οι συναισθηματικές ανάγκες κάποιου άλλου, σημαντικού στη ζωή σου.
5) Να υπάρχει σοβαρό θέμα οργάνωσης, τάξης, προτεραιοτήτων της καθημερινότητας ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της <ενήλικης> ζωής.
6) Να αισθάνεσαι σαν παιδί σε σώμα μεγάλου.
7) Να βγαίνει μία (βαριά/αφόρητη) αίσθηση κενού και δυσφορίας όταν είσαι μόνος/μόνη
8) Να χρησιμοποιείς <νοσηρούς> μηχανισμούς για να μπορείς να ισορροπήσεις το χάος των συναισθημάτων μέσα σου, ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, αυτοτραυματισμούς, επιθετικότητα/ξύλο, βουλιμία, αδρεναλίνη…..

Το ύπουλο σε αυτές τις συμπεριφορές είναι ότι φυτεύονται βαθιά στον εγκέφαλο και τελικά καθορίζουν το τι είμαστε.
Μπορεί να υπάρχουν χίλιες δικαιολογίες για να τις απωθήσει κανείς ή να μην τις επεξεργαστεί καν, είχα δίκιο αυτός/αυτή έφταιγε, είμαι αυθεντικός, είμαι διαφορετικός, μου αξίζει κάτι καλύτερο, ζω έξω από την μικροαστίλα σας βαρετά ανθρωπάκια, έχω περάσει πολλά, θα ζήσω όπως θέλω, μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε, άπονα σε λεηλάτησαν καρδιά μου οι τόσες οι αγάπες, μια γαρδένια η καρδιά μου και όμως άντεξε κλπ κλπ

Παραδείγματα μπορείς να πάρεις από άλλους ανθρώπους, αλλά δεν εκδηλώνονται όλα με τον ίδιο τρόπο σε όλους, είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα γιατί οι (ενδεχόμενες) διαταραχές προσωπικότητας χτίζονται πάνω στην προσωπικότητα, την διαφορετική του καθενός.
Το ότι επεξεργάζεσαι κάποια πράγματα είναι πολύ θετικό, κάποια από αυτά που αναφέρεις βαράνε <καμπανάκια>
Εγώ πχ είχα από μικρός πρόβλημα με το αλκοόλ. Είχα πέσει λιπόθυμος κάποιες φορές, είχα πάει μόνος μου στα επείγοντα με ταξί από δηλητηρίαση αλκοόλ με σοκολάτα, έλεγα εντάξει δικαιούμαι στα 20 κάτι μου να τεζάρω και να πειραματίζομαι. Μεγαλώνοντας όμως το να μη μπορώ να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά, ή να πηγαίνω και να φεύγω, ή να κλείνομαι στην τουαλέτα και να ξερνάω ή να έχω διάρροιες από το πολύ ποτό και να λερώνω τα παντελόνια μου εκτός από τα εσώρουχα ή να μη θέλω να θυμηθώ τις μαλακίες που έκανα και είπα το προηγούμενο βράδυ , δείχνουν έναν άνθρωπο που εμφανώς κάτι δεν πάει καλά με αυτόν, μιλώντας για την ένταση και την συχνότητα των συμπεριφορών.

Το να μάθει κανείς να αναγνωρίζει αυτές τις συμπεριφορές πριν ξεσπάσουν, θέλει δουλειά και είναι βασικό για την βελτίωση.
Για παράδειγμα, το συγκρουσιακό με τους γονείς είναι μάλλον αναπόφευκτο σε κάθε οικογένεια.
Το να τους επιτίθεσαι όμως συχνά (χωρίς να ξέρω ότι συμβαίνει αυτό), με μεγάλη ένταση, φωνές , χαρακτηρισμούς, βρισιές, να εξαφανίζεσαι και να μην τους μιλάς και άλλα τέτοια ωραία, είναι και αυτό καμπανάκι.
Αν μπορέσεις να τους αναγνωρίσεις, μετά από δουλειά και συζήτηση με κάποιον ειδικό, ότι άνθρωποι είναι και αυτοί , με τα καλά τους και τα κακά τους, που προσπάθησαν να προσφέρουν (όπως και αν προσπάθησαν) σε ένα κόσμο στον οποίο γίνονται τεκτονικές αλλαγές και ότι και εσύ δεν τα κάνεις όλα τέλεια, ούτε όλα χάλια, μπορεί να κάνει την σχέση σου μαζί τους πολύ διαφορετική.

Έχει κανείς γνώση για το πώς εξελίσσεται η συγκεκριμένη διαταραχή μετά τη μέση ηλικία του ανθρώπου? Εξακολουθεί να τον βασανίζεις σε όλη τη διάρκεια της Ζωής η μετριάζεται με τη πάροδο του χρόνου? Εξασθενούν έστω ποτέ τα συμπτώματα?

Λένε ότι εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου. Εγώ εμπειρικά δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Μάλλον έχει σχέση και με το πόσο το παλεύει ο καθένας. Δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, σίγουρα. Αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι δεν παλεύονται, ακόμα και μεγάλοι. Όπως εχω διαβάσει "αν θες να τους κρατήσεις πρέπει να είσαι με το ένα πόδι έξω από τη σχέση".

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Λένε ότι εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου. Εγώ εμπειρικά δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Μάλλον έχει σχέση και με το πόσο το παλεύει ο καθένας. Δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, σίγουρα. Αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι δεν παλεύονται, ακόμα και μεγάλοι. Όπως εχω διαβάσει "αν θες να τους κρατήσεις πρέπει να είσαι με το ένα πόδι έξω από τη σχέση".

---

Να το νιώθουν αυτό το έξω από τη σχέση ή να το έχεις μέσα σου?
Από αυτά που έχω καταλάβει χρειάζονται και ασφάλεια.

Kαλή ερώτηση. Χρειάζονται ασφάλεια, αλλά αν γίνεσαι και χαλί να σε πατήσουν, σε πατάνε. Είναι σαν παιδιά που σε δοκιμάζουν για να δουν τα όριά σου. Εσύ που έχεις παιδιά 10 και 11 ετών, να θυμάσαι ότι κι εκείνη συναισθηματικά δεν είναι μεγαλύτερη από τα παιδιά σας. Όπως φέρεσαι στα παιδιά πρέπει να φερθείς και στην ίδια, πιστεύω.

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Έμεινα στο «Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη». Το παθαίνω 100% όπως το είπες αλλά και γενικά σαν κοσμοθεωρία. Μπορεί σήμερα να γίνομαι πιο basic προσωπικότητα και αύριο να είμαι φουλ εναλλακτικός.

20 χρονών είμαι...Ψυχοθεραπεία έκανα για 1.5 χρόνο λόγω κρίσεων πανικού, αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ ήμουν πάντα έτσι (όπως περιγράφω και περιγράφεις), το ανακάλυψα διεξοδικότερα το τελευταίο διάστημα (είχα γράψει και ένα thread περί αυτού πριν λίγο καιρό). Υπάρχουν στιγμές που δε με ενοχλεί, αλλά και κάποιες άλλες που καταλαβαίνω ότι μου δημιουργεί προβλήματα. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης και άμυνα στις αντιδράσεις των άλλων.

Υ.Γ Το ότι έχω βρει άτομο να παθαίνει ακριβώς τα ίδια μου φαίνεται φουλ περίεργο...

---

Καλησπέρα Ερημίτη! Αρχικά ζητώ συγνώμη για τις μέρες αναμονής...έλειπα σε διακοπές και είχα να τακτοποιήσω κάποιες προσωπικές υποχρεώσεις, οπότε δεν είχα ιδιαίτερο χρόνο. Αυτές τις αλλαγές που περιγράφεις τις βιώνεις και με τις απόψεις σου ή με τα γούστα σου στα φαγητά ή με τη σεξουαλικότητα σου; Γιατί εγώ νιώθω πως έχω μέσα μου δύο αντίθετες προσωπικότητες οι οποίες εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον, τη διάθεση, το κλίμα και τα βαιμπς που μου δίνουν οι άλλοι. Βέβαια δεν αλλάζω όλες μου τις απόψεις, αλλά ορισμένες, ανάλογα με το ποια προσωπικότητα βρίσκεται στο προσκήνιο εκείνη τη στιγμή. Την μια νιώθω και φέρομαι σαν wild child, ανυπότακτη, εκρηκτική, δυναμική, αντιδραστική, ελεύθερο πνεύμα και την άλλη είμαι ορθολογική, υποτάσσομαι και μ' αρέσει ο έλεγχος. Έχω παρατηρήσει πως αλλάζω συνεχώς εκ διαμέτρου την άποψη μου για τον γάμο. Την μια σκέφτομαι πως θέλω να παντρευτώ με παραδοσιακό γάμο, να κάνω οικογένεια και να ζήσω κάπου σταθερά και την άλλη πιστεύω πως ο γάμος είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που έχει πατριαρχικές ρίζες και πλέον έχει καταντήσει "πασαρέλα". Την μια θέλω να ζήσω σύμφωνα με το Δυτικό πρότυπο που μας πλασάρει, βασικά ούτε καν πλασάρει-επιβάλλει καλύτερα ας πω-η κοινωνία και την άλλη θέλω να τα παρατήσω όλα, να πάρω ένα σακίδιο και να πάω να ζήσω σε καμιά ζούγκλα ξερωγω. Απο φαγητά, έχω παρατηρήσει πως την μια μ'αρέσουν οι πατάτες με αυγά, ενώ την άλλη το σιχαίνομαι αυτό το πιάτο, λέω πως μ'αρέσει η φέτα, αλλά δεν μ'αρέσει κάθε φέτα, μόνο μια μάρκα, λέω πως δεν μ'αρέσει το μέλι, αλλά αν είναι μαζί με ψωμί και βιταμ το λατρεύω. Όσον αφορά την σεξουαλικότητα την μια νιώθω στρειτ, φλερτάρω με άντρες, φαντασιώνομαι άντρες και σχέση με άντρα και την άλλη μέρα ξαφνικά νιώθω πως δεν μ' αρέσουν οι άντρες αλλά οι γυναίκες. Α και έχω και πολλές ιδιοτροπίες, εμμονές πες το όπως θες...με εκνευρίζουν διάφοροι ήχοι (το μάσημα της τροφής, η τριβή ανάμεσα σε μαχαιροπίρουνα, οι βαθιές ανάσες), οσμές (ο καπνός του τσιγάρου, κάποιες κολόνιες, η χλωρίνη) και άλλες λεπτομέρειες, ακόμη και λέξεις που μπορεί να χρησιμοποιήσουν άτομα της οικογένειας μου (πχ. νευριάζω να λένε την ισιωτική μαλλιών, ισιωτήρι. Γενικά φάσκω και αντιφάσκω, πολλές εξαιρέσεις, πολλές ιδιοτροπίες. Ούτε εγώ με μπορώ κάποιες στιγμές αν και όπως λες εσύ κάποιες φορές νιώθω ωραία και καλά με όλο αυτό, το διασκεδάζω και άλλες φορές νιώθω μπερδεμένη και πως έχω πρόβλημα να εκφράσω την προσωπικότητα μου.

Έχεις ρωτήσει ποτέ τον/την ψυχολόγο σου σχετικά με αυτο;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Ανέφερες ότι ήδη σε παρακολουθεί ψυχίατρος. Νομίζω ότι σε αυτόν πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση (αν έχεις οριακή ή κάτι άλλο). Εμείς εδώ έχουμε πολύ λίγα στοιχεία και κυρίως δεν είμαστε ψυχίατροι για να σου πούμε κάτι.

---

Γεια σου Ε. Έχεις δίκιο σε αυτά που λες...η ψυχίατρος μου ρυθμίζει την αγωγή ως επι το πλείστον, δεν κάνουμε πολύωρη συζήτηση. Της έχω αναφέρει μόνο κάποια σκηνικά, πχ. τότε που αυτοτραυματίστηκα και που είχα συχνά ξεσπάσματα θυμού (τα πιο σοβαρά ας πούμε) και μου είπε αυτό που σας γράφω παραπάνω (πως είναι θέμα προσωπικότητας, δεν σχετίζεται με την ΙΨΔ και να κάνω μακρόχρονη ψυχοθεραπεία για τον έλεγχο αυτών των συμπεριφορών). Προς το παρόν ψάχνω να βρω άλλη ψυχίατρο. Να την ρωτήσω αν έχω οριακή δεν ξέρω αν θα πάρω και κάποια σίγουρη απάντηση να σου πω την αλήθεια, μιας και πρόκειται για μια διαταραχή που αφενός έχει πολλές μορφές και βαθμούς έντασης, αφετέρου είναι δύσκολο να διαγνωσθεί. Πιστεύω πως απαιτεί αρκετό χρόνο και μια καλή σχέση μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου. Άλλωστε, τόσοι εδώ μέσα που ψυχοψάχνονται χρόνια και μάλιστα σε μεγαλύτερες ηλικίες, έχουν λάβει τόσες λανθασμένες διαγνώσεις, ενώ ήταν οριακοί ας πούμε. Ακόμη και μένα όταν πρωτοπήγα στην ψυχίατρο (σε άλλη είχα πάει την 1η φορά), μου είπε πως έχω ΙΨΔΠ που συνυπάρχει με αγχώδη διαταραχή. Με στέλνει για ψυχοθεραπεία, μαθαίνω από την ψυχολόγο πως έχω ΙΨΔ, ζητάει επαναξιολόγηση από άλλη ψυχίατρο, η οποία μου αναιρεί την ΙΨΔΠ που μου είχε διαγνώσει η άλλη (είχα εκφράσει κιολας την καχυποψία μου πάνω στην διάγνωση της) και μου λέει, έχεις μόνο ΙΨΔ. Τώρα η ίδια μου λέει πως θα χρειαστώ μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είσαι σε μια ηλικία (όχι ακόμη ενήλικας αλλά μετέφηβος) που ο χαρακτήρας σου ακόμη πλάθεται.
Κάποια στοιχεία που αναφέρεις είναι όντως "συμπτώματα" της ηλικίας.
Όμως υπάρχουν και σημαδια που θορυβούν. Ο αυτατρασματικός για παράδειγμα, η τα ξεσπάσματα.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε ένα ψυχοθεραπευτή και να μην το αναβάλλεις.
Είναι σπουδαία ωφέλιμο και σημαντικό το να έχεις μια καθοδήγηση σε μια τέτοια ηλικία.
Ο χαρακτήρας σου ακομη πλάθεται.
Φυσικά, χωρίς τη διαγνωση του ειδικού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διάγνωση.
Όμως η Διαλεκτική Ψυχοθεραπεία είναι ειδικά σχεδιασμένη για άτομα με οριακότητα.

---

Σε ευχαριστώ που παρέθεσες το όνομα της ψυχοθεραπείας. Σκεφτόμουν να ακολουθήσω μια άλλη μέθοδο είναι η αλήθεια. Θα ψάξω την συγκεκριμένη τώρα που το λες...
Σίγουρα, ο χαρακτήρας μου πλάθεται, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κι εγώ η ίδια νιώθω τώρα πιο χαμένη κ' πιο μπερδεμένη από ποτέ. Παλιότερα έχω την εντύπωση πως ήμουν πιο βέβαιη για μένα και την προσωπικότητα μου. Τα 5 τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Γνωρίζεις μετά από ποια ηλικία διαπλάθεται η προσωπικότητα και πλέον μπορούμε να ανησυχούμε για πιθανά σημάδια κάποιας υποβόσκουσας διαταραχής; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γεια σου Ε. Έχεις δίκιο σε αυτά που λες...η ψυχίατρος μου ρυθμίζει την αγωγή ως επι το πλείστον, δεν κάνουμε πολύωρη συζήτηση. Της έχω αναφέρει μόνο κάποια σκηνικά, πχ. τότε που αυτοτραυματίστηκα και που είχα συχνά ξεσπάσματα θυμού (τα πιο σοβαρά ας πούμε) και μου είπε αυτό που σας γράφω παραπάνω (πως είναι θέμα προσωπικότητας, δεν σχετίζεται με την ΙΨΔ και να κάνω μακρόχρονη ψυχοθεραπεία για τον έλεγχο αυτών των συμπεριφορών). Προς το παρόν ψάχνω να βρω άλλη ψυχίατρο. Να την ρωτήσω αν έχω οριακή δεν ξέρω αν θα πάρω και κάποια σίγουρη απάντηση να σου πω την αλήθεια, μιας και πρόκειται για μια διαταραχή που αφενός έχει πολλές μορφές και βαθμούς έντασης, αφετέρου είναι δύσκολο να διαγνωσθεί. Πιστεύω πως απαιτεί αρκετό χρόνο και μια καλή σχέση μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου. Άλλωστε, τόσοι εδώ μέσα που ψυχοψάχνονται χρόνια και μάλιστα σε μεγαλύτερες ηλικίες, έχουν λάβει τόσες λανθασμένες διαγνώσεις, ενώ ήταν οριακοί ας πούμε. Ακόμη και μένα όταν πρωτοπήγα στην ψυχίατρο (σε άλλη είχα πάει την 1η φορά), μου είπε πως έχω ΙΨΔΠ που συνυπάρχει με αγχώδη διαταραχή. Με στέλνει για ψυχοθεραπεία, μαθαίνω από την ψυχολόγο πως έχω ΙΨΔ, ζητάει επαναξιολόγηση από άλλη ψυχίατρο, η οποία μου αναιρεί την ΙΨΔΠ που μου είχε διαγνώσει η άλλη (είχα εκφράσει κιολας την καχυποψία μου πάνω στην διάγνωση της) και μου λέει, έχεις μόνο ΙΨΔ. Τώρα η ίδια μου λέει πως θα χρειαστώ μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.

---

Μου φαίνεται πως ακυρώνεις τους ψυχιάτρους πριν ακόμα πας και όταν πας δεν τους δίνεις επαρκεις πληροφορίες. Φοβάσαι τη διάγνωση; Τους θεωρείς άχρηστους; Πιστεύεις πως εσύ, μόνη σου, θα επιλέξεις και θα εφαρμόσεις μια θεραπεία;

Quote:

---

Originally Posted by mantelas nelson

Για την οριακή συγκεκριμένα, παραθέτω τα εξής, αντιγραμμένα και λίγο βιωματικά :

1) Συχνά να καταφεύγει κανείς στο splitting σαν άμυνα. Αλλιώς, τους ίδιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο έχεις στη ζωή σου είτε υποχρεωτικά (οικογένεια) είτε από επιλογή (φίλους, συντρόφους) να τους βλέπεις τη μία σαν πολύ καλούς και την άλλη σαν πολύ κακούς με τα αντίστοιχα παρατράγουδα στο πως τους φέρεσαι, τους μιλάς …..
2) Την έλειψη ικανότητας να βλέπεις και να διατηρείς την εικόνα του ευατού σου και των άλλων με σταθερό, δομημένο και ρεαλιστικό τρόπο.
3) Να είσαι συναισθηματικά <απορρυθμισμένος/η> χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη αιτία πχ κατάθλιψη
4) Να έχεις σοβαρό θέμα φόβου εγκατάληψης ή φόβου να σε απορροφήσουν οι συναισθηματικές ανάγκες κάποιου άλλου, σημαντικού στη ζωή σου.
5) Να υπάρχει σοβαρό θέμα οργάνωσης, τάξης, προτεραιοτήτων της καθημερινότητας ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της <ενήλικης> ζωής.
6) Να αισθάνεσαι σαν παιδί σε σώμα μεγάλου.
7) Να βγαίνει μία (βαριά/αφόρητη) αίσθηση κενού και δυσφορίας όταν είσαι μόνος/μόνη
8) Να χρησιμοποιείς <νοσηρούς> μηχανισμούς για να μπορείς να ισορροπήσεις το χάος των συναισθημάτων μέσα σου, ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, αυτοτραυματισμούς, επιθετικότητα/ξύλο, βουλιμία, αδρεναλίνη…..

---

Παρατηρώ 5/8 συμπεριφορές μου. Αυτά που με θορυβούν περισσότερο είναι τα εξής:
1. άτομα μπορεί να με χαρακτηρίσουν κάπως ας πούμε "είσαι πολύ ήρεμος άνθρωπος", ενώ άλλα άτομα μπορεί να μου πουν το αντίθετο "είσαι πολλή εκρηκτική προσωπικότητα". Εγώ νιώθω πως μπορώ να είμαι και τα δύο, το να μην μπορώ όμως να διατηρήσω μια σταθερή και ξεκάθαρη προσωπικότητα είναι κάτι που με προβληματίζει. Αναρωτιέμαι συνεχώς γιατί και μπερδεύομαι.
2. Οι γονείς μου μου λένε πως μια την μια είμαι πολύ καλή μαζί τους, δοτική, εύθυμη κλπ και την άλλη είμαι το αντίθετο, γίνομαι προσβλητική, καχύποπτη
3. Δένομαι συναισθηματικά πολύ εύκολα σε κάθε άτομο που θα μου επιδείξει φροντίδα, προσοχή και θα με κάνει να νιώσω ασφάλεια. Έτσι γίνομαι χαλί να με πατήσουν και αγχώνομαι μην με εγκαταλείψουν.
4. Όταν φίλοι μου δεν μου δείξουν πως με νοιάζονται ή με αγαπάνε, αποστασιοποιούμαι, πληγώνομαι, αμφιβάλλω για μένα, γι' αυτούς, γίνομαι καχύποπτη και απογοητεύομαι
5. Έχω ξεσπάσματα θυμού κατα καιρούς, νιώθω πως θέλω να μου κάνω κακό, μπορεί να απειλήσω για αυτοκτονία (αν και συνήθως το κάνω για λόγους χειριστικότητας ή απλά το λέω πάνω στα νεύρα μου)
6. Επηρεάζομαι πολύ από τα συναισθήματα μου και των άλλων. Εάν νιώσω πως κάποιος δικός μου άνθρωπος δεν νιώθει τόσο καλά, νιώθω κι εγώ άβολα
7. Όταν δένομαι με κάποιο άτομο καταλήγω εξαρτημένη σε αυτό και θέλω να μου λένε τι να κάνω. Αν τους χάσω, χάνω εμένα
8. Έχω ασταθής εικόνα εαυτού: τη μια με βλέπω ως σημαντική και την άλλη νιώθω σκατά
9. Περνάω φάσεις όπου νιώθω είτε μοναξιά, είτε μια μελαγχολία, είτε ένα κενό, χωρίς λόγο. Απλά έτσι νιώθω και περιμένω να περάσει.
10. Είμαι κυκλοθυμική. Τώρα νιώθω κουρασμένη, άδεια και θλιμμένη και μετά από κανα 2ωρο μπορεί να πεταω απ'τη χαρά μου και να προσγειωθώ πάλι απότομα...
11. Έχω αλλάξει αρκετές παρέες. Ενώ έχω ανάγκη από σταθερότητα δεν την έχω βρει πουθενά. Οι σχέσεις μου με τους άλλους έχουν υπάρξει αρκετά εκρηκτικές
12. Προσποιούμαι κάποιες φορές πως δεν με νοιάζει τίποτα, ως άμυνα
13. Όταν αγαπάω κάποιο άτομο, το οποίο νιώσω έστω για μια στιγμή πως απομακρύνεται, νιώθω τον κόσμο μου να καταρρέει και γίνομαι χειριστική: συνήθως κάνω το εξής: κατεβάζω μούτρα, δείχνω ότι δεν νιώθω καλά για να δω αν θα νοιαστεί για μένα.
14. Ψάχνω συνέχεια κάποιον να με σώσει

Όχι, καμία σχέση. Πάω ήδη σε ψυχίατρο, απλά η σχέση μας είναι τέτοια που δεν έχω καταφέρει να εμβαθύνω σε πολλές λεπτομέρειες. Ως προς τις διαγνώσεις είμαι λίγο καχύποπτη με την έννοια του ότι θεωρώ πως για να πραγματοποιηθεί σε κάποιο άτομο μια έγκυρη διάγνωση σίγουρα απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα με ώρες συζητήσεων και αναλύσεων. Η πρώτη ψυχίατρος που είχα πάει με το καλημέρα με διέγνωσε με ΙΨΔΠ. Πως να μην θεωρήσω την στάση της επιπόλαια;