Originally Posted by
Nafkoko
Παιδια νονιζω πως πλεον οντως τρελαίνομαι.
Η σωματοποιηση τους αγχους και της θλίψης ππυ νιωθω με κάνει ράκος. Σε συνδυασμό δε με τις αρρωστοφοβικες μου σκέψεις γινομαι κουρέλι.
Νιώθω το σώμα μου να με εγκαταλείπει. Το νευρικό μου συστημα εχει βαρεσει κόκκινο. Ξυπνάω πιασμενη και κουρασμένη. Γκουγκλαρω συμπτώματα παρότι εχω απευθυνθεί σε γιατρους και ειναι ολα καθαρά. Ο νευρολόγος ειπε για αντικαταθλιπτικά, τα οποία αρνήθηκα. Και τώρα το μετανιώνω. Αν θα μπορούσα να νιώσω εστω και λιγο καλύτερα θα τα έπαιρνα ευθείς αμέσως.
Πηγαίνω στη δουλειά μου και κλαιω απο πανικό, γυρίζω σπίτι τα ίδια.
Το σωμα δεν ακούει στο ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!.
ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ
Δεν αντέχω αλλο. Δεκ αντέχω πραγματικά.
Δεν ξερω τι αλλο πρέπει να κάνω. Παίρνω βιταμίνες, περνάω χρονο με το σύντροφό μου, κανω δραστηριότητες. Δεν αντέχω.
Ειμαι στα πρόθυρα να πάρω παλι ρους γιατρους με σειρά (πραγμα πολυ πιθανο) η να παθω κλονισμό.
Δωστε μου λιγο κουράγιο.