Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ...ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ

χίκα....σε καταλαβαίνω πάρα πολύ....έχασα και γω τη μαμά μου εδώ και 3,5 χρόνια και έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως τη ζωή σου έχει σκεπάσει μια απέραντη μαυρίλα που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις να τη χρωματίζεις όταν όλα σου πάνε στραβά.
Θα σου πω μερικά πράγματα και ελπίζω να σε βοηθήσουν:

Ότι μα ότι και αν κάνεις τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Εννοώ τον θάνατο. Όσο χάλια και να γίνεις, όσο και αν παραιτηθείς, όσο και αν κλάψεις, ότι και αν κάνεις η απώλεια θα παραμείνει η ίδια.
Στα υπόλοιπα, υπάρχει εξέλιξη και αυτή θα είναι πάντα χειρότερη αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.
Ούτε η μαμά σου θα αλλάξει, ούτε ο αδελφός σου γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει και έτσι διαχειρίζονται τις καταστάσεις.
Η δουλειά δεν θα πάει καλύτερα όσα χάπια και αν πάρεις, αν δεν πάρεις την κατασταση στα χέρια σου και δεν την πας μπροστά με στόχο φυσικά το κέρδος.
Πέρασα και γω από το στάδιο της εγκατάλειψης του εαυτού μου και αυτό σε πληροφορώ με έκανε για ένα διάστημα να νιώθω εκατό φορές χειρότερα. Σίγουρα είναι το τελευταίο που σε ενδιαφέρει αλλά κάποτε θα με θυμηθείς.
Όσον αφορά τη σχέση σου νομίζω πως είναι το τελευταίο πρόβλημα σου αυτή τη στιγμη, αλλά η μιζέρια και η μαυρίλα μόνο προς το τέλος μπορεί να την οδηγήσουν.

Έχω ακούσει πως τα σιπραλέξ θέλουν ένα χρονικό διάστημα ενός μήνα για να αρχίσουν να λειτουργούν. Σκέψου αντί να κλαις και πάρε αποφάσεις αντί να βουτάς στο κενό της απελπισίας σου....

Θεοφανια το ξερω οτι δεν μπορω να αλλαξω κατι οσον αφορα τον θανατο του πατερα μου. Κι εχω συμβιβστει με αυτο. Απλα η απωλεια του μου μεταβιβασε πολλες ευθυνες και αρμοδιοτητες σε πολλα επιπεδα με αποτελεσμα την σημερινη μου κατασταση. Ετσι και η απωλεια γινεται πιο αισθητη αναγκαστικα. Προσπαθω να βλεπω τα πραγματα οσο πιο αισιοδξα γινεται αλλα πολλες φορες μου φανταζει αδυνατο. Δεν βλεπω πουθενα φως.

koutavaki διαβασα προσεκτικα αυτα που εγραψες και ισως να εχεις δικιο. Ακομα ειμαι ομως επιφυλακτικη στο να το συζητησω με τον συντροφο μου. Βαθια μεσα μου ισως φοβαμαι και μηπως δει την ολη κατασταση \" περιεργη \" και απομακρυνθει. Δεν ξερω.... Αν και δεν ειναι τετοιος χαρακτηρας.
Ισως σε λιγο καιρο να ξεκινησω καποια κουβεντα. Θεωρω κι εγω ομως οτι θα ειναι καλυτερα αν γνωριζει απο καθε αποψη.

Νιωθω απορριψη απο ολους. Δεν με καταλαβαινει κανεις. Θελω να φυγω μακρια να μην με ξερει κανενας και να μην ξερω κανεναν. Αυτο θελω

Μολις βρηκες καποιον με την ιδια ακριβως σκεψη.

πώς από εκεί που είμαστε δυνατοί αρκεί μία στιγμή για να χάσουμε τα πάντα.
νιώθω να φεύγουν όλες μου οι δυνάμεις και είμαι ανίκανη να αντιμετωπίσω το αύριο!
ναι μια φύγη σε τετοιες στιγμές θα ήταν ότι καλύτερο..

ειχα μερες να γραψω γιατι περασα μια πολυ περιεργη φαση. διαβαζα συνεχως στο φορουμ και εβαζ ατα κλαματα.
νομιζω οτι τωρα ειμαι καλυτερα ομως. αν και ειμαι καινουρια στι φορουμ νιζω οτι με βοηθατε πολυ ολοι. ειτε απαντωντας σε δικα μου μηνυματα ειτε απλα διαβαζοντας σας σε διαφορα θεματα.

ειπα στον γιατρο μου οτι εχω τασεις φυγης και μου ειπε οτι πρεπει να προσεχω. τον ρωτησα τι εννοει και μου ειπε οτι θα καταλαβω αργοτερα...

εγω νιωθω αδυναμη παντως να καταλαβω το οτιδηποτε

Η ψυχολογια ειναι το παν,απο εκει ξεκινανε και αρχιζουν ολα,απο το πιο μικρο μεχρι το πιο μεγαλο πραγμα,πολλες φορες λενε οτι την ψυχολογια την φτιαχνουμε μονοι μας ,οτι ολα ειναι απλα στο μυαλο. Θεωρητικα ισως να ισχυει αυτο,στην πραξη ομως δεν ειναι τοσο ευκολα τα πραγματα,ειδικα αν εισαι αδυναμος χαρακτηρας και με το παραμικρο απογοητευεσαι και πεφτεις ψυχολογικα.

Δεν μπορω αλλο...νομιζω οτι δεν υπαρχει λογος που ξυπναω, δουλευω, μιλαω με τους ανθρωπους. Νομιζω οτι κανενας δεν μου δινει σημασια και οτι..δεν ξερω.

Μαλλον μονο εσεις με καταλαβαινετε

Quote:

---

Originally posted by xika
Δεν μπορω αλλο...νομιζω οτι δεν υπαρχει λογος που ξυπναω, δουλευω, μιλαω με τους ανθρωπους. Νομιζω οτι κανενας δεν μου δινει σημασια και οτι..δεν ξερω.

Μαλλον μονο εσεις με καταλαβαινετε

---

Για σου!Κοιτα και γω σε μια τετοια φαση ειμαι εχω και καταθλιψη και ο μονος λογος που με κραταει ειναι οιανθρωποι που αγαπαω και θελω να τους ξανακανω χαρουμενους και αυτα που μου εδιναν χαρα κοι θελω να τα επαναλαβω!!!Εσυ σιγουρα δεν εχεις κανεναν??Πολοι σε νοιαζοντε αλα οντος λιγοι σε καταλαβαινουν εγω ειμαι αντρας δεν προκειτε ποτε να καταλαυω μι γυνναικα που ειναι εγκυος ποσο μαλον το πως ποναει κατα τη γεννα,και θα ηταν παραλογο να το καταλαβαινο η ακομα πιο παραλογο να μου ζηταγαν να το καταλαβω ετσι ειναι τα παντα στη ζωη εμπιρειες καλεσ ηα ασχημες σαν αυτη εδω που περνας καλυτερα να μην καταλαβει κανεις τη περνας και απλα εσυ να βγεις πιο δυνατη απο αυτη τη φαση!!!!!Δηναμη και μην απελπιζεσαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

xika μπορω να φανταστω πως ειναι αυτο που περιγραφεις απλα εγω βλεπω οτι τωρα επικοινωνω με εναν ανθρωπο υπευθυνο,αξιολογο και σκεπτομενο πολυ.Το μονο που μου βγαινει να σου πω ειναι συνχαρητηρια!!Για την εξοχη δουλεια το\'τσαγανο\'και την απολυτα και δικαιολογημενη αντιδραση σου σε ολα!Δεν ειναι ειρωνικο ειναι απλα ο θαυμασμος μου σε εναν ανθρωπο που μαχεται...να θυμασαι οτι τα σημαδια ειναι αυτα που μας κανουν πολεμιστες....καλη συνεχεια!

Quote:

---

Originally posted by apaleftos

Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

---

Γιατί είναι σίγουρο ότι πάντα υπάρχει κάποιος γύρω μας που να μας νοιάζεται? Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε όντως μόνοι μας? Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας μας την μοναξιά είναι διαφορετικός.

Quote:

---

Originally posted by aretiva

Quote:

---

Originally posted by apaleftos

Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

---

Γιατί είναι σίγουρο ότι πάντα υπάρχει κάποιος γύρω μας που να μας νοιάζεται? Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε όντως μόνοι μας? Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας μας την μοναξιά είναι διαφορετικός.

---

Καλησπερα η γη εχει καπου στα εξι δισεκατομυρια κατικους νομιζω ειναι λιγο δυσκολο να εινε ολοι για τη παρτη τους

Quote:

---

Originally posted by xika
Νιωθω απορριψη απο ολους. Δεν με καταλαβαινει κανεις. Θελω να φυγω μακρια να μην με ξερει κανενας και να μην ξερω κανεναν. Αυτο θελω

---

Καλησπέρα,
Εχω ζήσει μια ίδια κατάσταση πριν απο οχτώ χρόνια όταν έχασα τον πατέρα μου και ανέλαβα την οικογενειακη επιχείρηση, όπως εσυ.Ο αδερφός μου δεν με βοήθουσε ιδιαίτερα, μάλιστα έφυγε για ενα διάστημα χωρίς να ξέρει κανείς που είχε πάει και είχαμε τρελαθεί οικογενειακώς. Η μητέρα μου άντεξε για περίπου τέσσερις πέντε μήνες μετά δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι και εγω στα είκοσι μου, όταν οι φίλες μου έβγαιναν εξω και διασκεδάζανε, όταν είχαν τους γονείς τους που τους πλήρωναν όλους τους λογαριασμούς,όταν βγαίνανε για ψώνια, για καφέ, εγω επρεπε να κουβαλίσω ενα τεράστιο φορτίο και δεν είχα ιδέα πως να το κάνω. Το αποτέλεσμα ήταν η συμπεριφορά μου να αλλάξει,να θεωρώ ότι όλοι είναι εχθροί μου και ότι όλοι θέλουν με κάποιο τρόπο να μου κάνουν κακο. Όταν προσπαθούσαν να με πλησιάσουν μια φωνή μέσα μου έλεγε να μην υποκύψω,να κλείσω τα αυτιά μου και να μην ακούω ούτε τα παρακαλέτα τους ούτε τις γλυκιές τους κουβέντες που με έκοβαν σαν ξυράφι, γιατί μου υπενθύμιζαν συνεχώς πως δεν είμαι φυσιολογική, πως κάτι πάει στραβά με μενα και πως θα περάσω το υπόλοιπο της ζωή μου με ενα ευατό που απεχθάνομαι. Όσο περνουσε ο καιρος γινομουν όλο και πιο εχθρική, ήθελα να μου κάνω κακό για να φύγω και έτσι να απαλλάξω τους ανθρώπους γύρω μου από την άχρηστη και άσκοπη παρουσία μου.Θυμάμαι την πρωτη φορά που η αδερφή μου με πήγε με το ζόρι σε ψυχολόγο. Όταν πήγα στο γραφείο του και με ρώτησε τι έχω του απάντησε τίποτα, είμαι μια χαρά,εσυ έχεις πρόβλημα οχι εγω και δεν ξαναπήγα, μου έδωσε ladose το οποιο δεν το πηρα ποτέ.Ζήτησα για πρώτη φορά βοήθεια πριν απο τέσσερα χρόνια,όταν μετά από μια λογομαχία με την μητέρα μου μου πέταξε στα μούτρα ότι είμαι ενα καμένο χαρτί και τίποτα παραπάνω.Δεν θα το ξεχασω ποτέ αυτό.Τότε είπα οτι έπρεπε κάτι να αλλάξει,έπρεπε με κάποιο τρόπο να κερδίσω πίσω τις φιλοδοξίες μου τα όνειρα μου, την φαντασία μου.

και τα κερδισες?καλωσορισες!!!