Απώλεια γονεων

Ο καθένας χρωστάει και από έναν θάνατο.
Μπορεί να γεννηθηκαμε και για αυτόν τον λόγο. Για να πεθάνουμε.
Οι γονείς του θα υπάρχουν στη σκέψη του η και στον ύπνο του. Όσο τους θυμάται θα υπάρχουν.
Επίσης,σε κάποιες περιπτώσεις ο θάνατος είναι η καλύτερη λύση. Μην είμαστε εγωιστές. Να ζουν άλλοι γιατί εμείς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την ύπαρξη μας δίχως εκείνοι να ζουν μιαν άθλια ζωή. Ας μην είμαστε εγωιστές.
Τέλος, δεν υφίσταται θάνατος. Ανασχηματισμός υφίσταται. Ένας φυσικός νόμος.
Εγώ αυτά σκεφτόμουν όσες φορές βίωσα θάνατο δικού μου ανθρώπου. Και αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώθω πιο καλά.

Αν δει το συμφερον της μητερας του και μονον, περα απο ενοχες και την κριτικη των απεξω, θα κατανοησει οτι η ειδικη βοηθεια απο ενα κεντρο ειναι πιο χρησιμη. Αρκει βεβαια αυτη να ειναι πραγματι ειδικη κι οχι απλα ενας οικος ευγηριας. Διαφορετικα στο σπιτι που ζουν μαζι μια κυρια θα ειναι χρησιμη και για το μαγειρεμα , τη φροντιδα του σπιτιου και της μητερας του. Οικονομικα , επειδη τα εχω δοκιμασει και τα 2 η εσωτερικη γυναικα συμφερει, τα γηροκομεια ειναι πιο ακριβα, απλα δεν εχεις την "εννοια" του αρρωστου. Διαλεγει και πραττει.
Εμενα ομως μου φαινεται οτι μεγαλυτερος ειναι ο φοβος του οτι θα μεινει μονος, χωρις τη φροντιδα των γονιων. Αλλα κι αυτο με το χρονο θα ξεπεραστει.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Τίποτα δεν θα την απαλύνει δυστυχώς. Όλοι θα χάσουμε τους γονείς μας και τα παιδιά μας θα χάσουν εμάς. Η απώλεια μπορεί να είναι βίαιη (ξαφνικός θάνατος) ή σε μεγάλη ηλικία. Είναι από τα πικρά μαθήματα της ζωής. Παύεις να είσαι παιδί όταν χάνεις τους γονείς σου. Είναι τραύμα βαθύ που πρέπει να το περάσεις γιατί έτσι γίνεται στην ανθρώπινη ζωή. Μα πρέπει και να πας παρακάτω και να δημιουργήσεις και εσύ με τη σειρά σου. Οικονομικά ίσως επιβαρυνθεί, ψυχικά σίγουρα. Μπορείς, εφόσον είσαστε κοντά να τον επισκέπτεσαι συχνά ή να μιλάτε. Επειδή έχασα τον πατέρα μου η παρεα βοηθούσε πολύ. Φοβόμουν όταν ήμουν μόνος.

---

Μεγάλες αλήθειες. Είναι δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις γενικά. Το μόνο που μπορείς είναι να προσφερθείς να βοηθάς τον φίλο σου, ακόμη και σε μικρά καθημερινά πράγματα, αν χρειάζεται να πας ένα φαρμακείο ή κάτι να πάρεις από ψώνια, ένα μαγείρεμα, γιατί σίγουρα έχει φορτωθεί πολλά. Για το ψυχολογικό μέρος, ένα "είμαι εδώ για σένα", είναι αρκετό, αυτό το αίσθημα της μοναχικότητας του πόνου μαλακώνει όταν ξέρεις ότι κάποιος βρίσκεται εκεί για σένα. Και τίποτε να μην κάνει και μόνο που θα το γνωρίζει, θα τον βοηθήσει πιστεύω. Να μπορεί να γκρινιάξει, να μπορεί να ξεσπάσει χωρίς να φοβάται πως θα τον παρεξηγήσεις, να είναι ελεύθερος να πει κουράστηκα, να βγάλει και την πίκρα του, όχι πάνω σου, αλλά μαζί σου.