Quote:
Originally posted by Sofia
Δεν ξερω απο το που να πρωτοξεκινησω....
Να σου πώ πώς για τα τραγουδια, ας πουμε αυτα που παραθετω τωρα στο music δεν υπήρχε περιπτωση να τα ακουγα τοτε χωρις να με παιρνουν τα κλαμματα...πολυ κλαμα ομως, πολυ \"κάτω\"....που παντα ακουγα τα συγκεκριμενα ειδη μουσικης...ε, εκεινη την περιοδο αντεχα μονο μπιτακια...οτιδηποτε πιο βαρυ με εριχνε στα πατωματα...( το τραγουδι \"το πατωμα\" το ξερεις?:)?))....εγω δεν τα ακουγα ουτε μονη μου. τα εκοψα μαχαιρι απο καποιο σημειο κ μετα.
Τωρα ομως εχω επανελθει. Ακουω τα παντα. Χωρις ομως να σημαινει πώς δεν μου προκαλουν συναισθηματα συγκεκριμενα τραγουδια. Που ειτε με ταξιδευουν σε περασμενα μου βιωματα ή μου λενε κατι....Με αγγιζουν, χωρις ομως να με λυγιζουν. Δεν ξερω αν καταλαβαινεις τί θελω να πω.
Η κατάσταση με την μουσικη, με τα τραγουδια ισως ακουγεται υπερβολικη ή γελοια. Πραγματικα νομιζω πώς δεν ειναι. Αντιθετα για μενα ειναι ενδεικτικη μιας εποχης. Δεν ειναι πολυ παλια εποχη. Ειχα ξεκινησει να αισθανομαι εντονα ετσι πριν 3-4 χρονια. Ηταν θλιβερη η περιοδος εκεινη κ εντονα μοναχικη. Δεν ειχα σημαδια εντονα, που καποιος που δεν με γνωριζε καλυτερα θα μπορουσε να πει οτι δεν ειμαι καλα. Δεν κυκλοφορουσα δλδ λετσαρια, απλυτη, απεριποιητη, αβαφη κλπ.
Αρχισα να υποψιαζομαι οτι κατι δεν πάει καλα, οταν για δραστηριοτητες που αλλους καιρους ειχα πολυ διαθεση, επαψα πλεον να εχω κεφι. Ας πουμε, οταν η καλυτερη μου φιλη κανονιζε να παμε για καφεδακι δεν υπηρχε περιπτωση να μην πάω. Ε, εκεινο το διαστημα πηγαινα σχεδον διαικπεραιωτικα. Παρολα αυτα οταν εβγαινα και εκανα πολυ χιουμορ κ γελουσα κ με τα προβληματα μου, κ αυτοσαρκαζομουν (στην πορεια ειδα πώς κ γιατι). Φυσικα κ ηθελα να ξερω πώς ειναι κ τί κανει η φιλη μου κ ηθελα να βοηθησω οσο μπορουσα σε ενα προβλημα που περνουσε, αλλα στερευα ταυτοχρονα και απο ενεργητικοτητα. Τοτε ηταν που εμαθα κ το φορουμ, θελοντας να μαθω κατι για τον φιλο της κ την ιδια...Κ ειδα πως κ εγω μπορει να εχω κατι....
Αλλο συμπτωμα που ειχα: ηθελα ησυχια, με ενοχλουσαν οι φωνες, ο θορυβος απο εξω....αν κ ειχα παντα κατι να παιζει, ραδιοφωνο, τηλεοραση....αισθανομουν ομως πολυ ευαισθητη με εξωτερικους θορυβους.
Στη δουλεια ημουν δραστηρια, στα πλαισια που ημουν παντα. Η ορεξη μου για φαγητο ηταν η ιδια. Αλλες μερες περισσοτερη αλλες λιγοτερη, αλλα στα ιδια πλαισια με το παλιοτερο διαστημα. Τα ιδια ισχυαν κ για το σεξ.
Το τελειωτικο \"χτυπημα\" ηρθε οταν ο φιλος μου, μου εφερε ενα βιβλιο για την κατάθλιψη, καποια αρθρα που ειχε εκτυπωσει απο το ιντερνετ κ μου ειπε πώς πρεπει να δω εναν ειδικο. Εκει θυμαμαι πώς θυμωσα παρα πολυ. Τον χαστουκισα μαλιστα....Εκ των υστέρων μπορω να σου πω πώς χρειαστηκα εκεινο το ταρακουνημα.
Συμπερασματικα εχω να σου πώ πώς υπήρχαν αλλαγες μου κατα τη διαρκεια του επεισοδιου, καποιες μπορουσα να τις δω καποιες δεν αντεχα να τις διαπιστώσω. Η αποψη του φιλου μου για το πώς με εβλεπε τοτε, ηταν πολυ σημαντικη. Γιατι περα απο το ερωτικο κομματι, εμπιστευομουν την ματια του στα πραγματα. Ηταν σκληρο πολυ για μενα να διαπιστώσω οτι \"βουλιαζω\". Τα συμπτωματα ήταν εντονα μεσα μου, οσο πιο πολυ αντεχα να τα δω, τοσο περισσοτερο διαπιστωνα το βαρος τους. Εξωτερικα φαινονταν αμελλητεα...ισως κ καθολου.
Ομως η σταθερη απουσια της ανεμελιας...(κι ας μην ηταν ποτε πρωταγωνιστρια, παντα επαιζε εστω λιγο) κ το κλεισιμο μου με προβληματισε.Σε συνδιασμο με τα οσα σου αναφέρω...
Υποθετω πώς ολα αυτα ακουγονται στεναχωρα κ θλιβερα. Και ηταν για μενα. Ομως Remedy ηταν ταυτοχρονα μια περιοδος μεσα στην οποια ειδα πιο καθαρα καποια πραγματα: ποιοι ειναι διπλα μου ας πουμε, πώς ειμαι εγω κ το βασικοτερο: οτι δεν περναω καλα. Κ σηματοδοτησε την αναγκη μου για αλλαγη. Που παντα ετρεμα αυτο: τις αλλαγες.Οποτε ηταν μια περιοδος που εκ των υστέρων βεβαια λέω πώς καλα εκανε κ ήρθε.
Αυτα.....:)
Υ.Γ. Μπορει να ειναι κ το μεγαλύτερο μνμ μου στο φορουμ:)...
μπα....