Υπάρχει κανείς εκεί έξω;

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

H ανωνυμία είναι μεγάλο δώρο, ξέρεις μπορείς να πεις πράγματα που δεν θα μπορούσες να αναφέρεις ούτε στο ψυχοθεραπευτή σου. Ξέρεις είναι καλό να τα βγάλεις από μέσα σου, γιατί θα νιώσεις και εσύ καλύτερα και πίστεψε με υπάρχουν λύσεις, είσαι μικρή ακόμα. Στην ουσία λοιπόν ο γονέας ήθελε ντε και καλά να σε κάνει αυτό που δεν έγινε εκείνος-η ή θεωρούσε τον εαυτό του τόσο τέλειο που σε ήθελε πιστό αντίγραφο του, αδιαφορώντας για εσένα; Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υποθέτω πως συνεχίζεις να συνυπάρχεις με αυτόν τον γονέα στο ίδιο σπίτι έτσι δεν είναι; Στο σήμερα τι λέει; Εχει την ίδια συμπεριφορά; Αναγνωρίζει τα λάθη που έκανε εκείνος; Γιατί ναι μεν ο τρόπος σου ήταν; ανορθόδοξος, αλλά ήταν; ή ήταν μια φυσική αντίδραση ενός παιδιού που προσπαθούσαν να το βάλουν σε ένα καλούπι; Αλήθεια σπούδασες κάτι; Αν ναι αυτό το αποφάσισες εσύ ή το αποφάσισαν άλλοι για εσένα; Υποθέτω λοιπόν πως ανέκαθεν ήσουν μια προσωπικότητα που την είχαν σε διαρκή περιορισμό; Μετά το σχολείο τι έκανες; Στο σχολείο είχες φίλους γενικά, εντάξει μπορεί πχ να μην σε άφηναν να βγαίνεις έξω ή δεν ξέρω τι αλλά στο σχολείο είχες παρέες δεν είχες;

---

Από κει κι έπειτα φίλε μου το χάος....θα μου επιτρέψεις να μην επεκταθω...ίσως κάποια στιγμή το κάνω όχι τώρα δεν είμαι έτοιμη...ας πούμε πως έγιναν λάθη σημαντικά και σταματάω εδώ.η ερώτηση μου είναι η εξής.με δεδομένο ότι "ότι γράφεται δεν ξεγραφεται"πως συνεχίζεις τη ζωή σου κουβαλώντας ένα μόνιμο βάρος;ρητορική η ερωτηση μου και ουτοπική.

Quote:

---

Originally Posted by Walk alone

Από κει κι έπειτα φίλε μου το χάος....θα μου επιτρέψεις να μην επεκταθω...ίσως κάποια στιγμή το κάνω όχι τώρα δεν είμαι έτοιμη...ας πούμε πως έγιναν λάθη σημαντικά και σταματάω εδώ.η ερώτηση μου είναι η εξής.με δεδομένο ότι "ότι γράφεται δεν ξεγραφεται"πως συνεχίζεις τη ζωή σου κουβαλώντας ένα μόνιμο βάρος;ρητορική η ερωτηση μου και ουτοπική.

---

Σου εύχομαι το συντομότερο δυνατόν να βρεις την λύση στα προβλήματα σου

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Σου εύχομαι το συντομότερο δυνατόν να βρεις την λύση στα προβλήματα σου

---

Σε ευχαριστώ πολύ

Ενα κοινο θεμα που αντιμετωπιζουμε πολλοι...ειναι αυτο το λεγομενο ovethinking.Πολυς χρονος χαμενος στο να σκεφτομαστε και να αναλυουμε λαθος σκεψεις,λαθος πραξεις.λαθος αποφασεις.Και τελικα το μονο λαθος ειναι το οτι καθομαστε και τα σκεφτομαστε.Γιατι οσο σκεφτεσαι βυθιζεσαι.Ειναι αυτο το σημειο μαλλον που ο ιδιος μας ο εαυτος στρεφεται εναντιον μας δημιουργοντας διαστρεβλομενες σκεψεις που μονο κακο μας κανουν.Ο μονος τροπος να σταματησεις μα σκεφτεσαι ειναιι να μην εχεις χρονο για σκεψη.Βρες πραγματα να κανεις οπωσδηποτε για να μη σκεφτεσαι.Εκει καπου θα βρεις τον εαυτο σου.

Quote:

---

Originally Posted by nicolina

Ενα κοινο θεμα που αντιμετωπιζουμε πολλοι...ειναι αυτο το λεγομενο ovethinking.Πολυς χρονος χαμενος στο να σκεφτομαστε και να αναλυουμε λαθος σκεψεις,λαθος πραξεις.λαθος αποφασεις.Και τελικα το μονο λαθος ειναι το οτι καθομαστε και τα σκεφτομαστε.Γιατι οσο σκεφτεσαι βυθιζεσαι.Ειναι αυτο το σημειο μαλλον που ο ιδιος μας ο εαυτος στρεφεται εναντιον μας δημιουργοντας διαστρεβλομενες σκεψεις που μονο κακο μας κανουν.Ο μονος τροπος να σταματησεις μα σκεφτεσαι ειναιι να μην εχεις χρονο για σκεψη.Βρες πραγματα να κανεις οπωσδηποτε για να μη σκεφτεσαι.Εκει καπου θα βρεις τον εαυτο σου.

---

Σε ευχαριστώ Νικολινα!όντως πέφτω σε αυτή την παγίδα.πολλες φορές το παρομοιαζω σαν να κάνω ένα βήμα μπρος και κάποιο μαγικό χέρι με τραβάει με μανία προς τα πίσω(ο ίδιος μου ο εαυτός).θα προσπαθήσω...

Καλησπέρα.
Διάβασα με πολύ προσοχή το ποστ σου,νομίζω μπορώ να σε καταλάβω πολύ καλά τι θες να πεις και ίσως μπορώ να νοιώσω τι ακριβώς χρειάζεσαι.
Μιας και είμαστε κάπως σε παρόμοιο δρόμο (για τον δικό μου θα γράψω σε άλλο ποστ) έχω να σου πω ότι εάν η διάγνωση που σου έκαναν ευσταθεί,τότε είναι μια αρκετά δύσκολη περίπτωση που δε θεραπευετε εύκολα και τα χάπια δεν βοηθούν πάντα τη συγκεκριμένη διαταραχή.
Όμως υπάρχει ελπίδα και για εσένα,υπάρχει μια χαραμάδα φωτός που την ανοίγεις σιγά σιγά με τα ίδια σου τα χέρια,βλέπω νοερά την προσπάθεια που καταβαλεις,το χέρι που ανοίγει αυτή την πόρτα είναι και το χέρι που την κλείνει ξανά κάθε τρεις και λίγο και τότε ξανά επιστρέφει το σκοτάδι και το εσωτερικό κενο.
Όμως δε θες,δε το βάζεις κάτω,προσπαθείς ξανά και ξανά,άλλη μια φορά και άλλη μία και πάει λέγοντας.
Κατάλαβα τι εννουσες όταν μιλούσες για κάποιο τέλος,αυτή η απόφαση που τίθεται στο τραπέζι μου θυμίζει την έκφραση του Καμύ "Να αυτοκτονήσω ή να φτιάξω καφέ ?"
Φτιάχνεις καφέ ξανά και ξανά όπως όλοι μας και συνειδητά το προσπαθείς πολύ.
Μπράβο σου που κάνεις ψυχοθεραπεία,ο θεραπευτής εφόσον αγκαλιάσει το τραύμα σου και σε βοηθήσει να το κατανοήσεις είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου μετά από την αυτοφροντιδα και τον αυτο-ενναγκαλιασμο του εαυτού σου,έχω την τύχη να έχω έναν τέτοιο θεραπευτή και μου πήρε 1χρονο να αποφασίσω να αλλάξω θεραπευτή μιας και ο προηγούμενος με έμαθε πολλά άλλα δεν είχε άλλες δυνατότητες,είχαμε πιάσει ταβάνι,όμως όπως όλες τις αποφάσεις που έχω πάρει,έτσι και αυτή την αλλαγή την αποφάσισα αργά αργά αφού πρώτα είδα πολλά δείγματα δουλειάς του επόμενου μέσω σελίδας που διατηρεί στο FB.
Πιστεύω ότι η εμπιστοσύνη και η αποδοχή είναι από τα πράγματα που πρέπει να χτιστούν σε μια θεραπευτική σχέση καθώς και η διάθεση του θεραπευόμενου να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Για τα φάρμακα γενικώς δεν έχω καλή εντύπωση αν και ίσως μερικές φορές κάποιοι από εμάς τα χρειαζόμαστε όντως,τώρα τα ladose δε ξέρω γιατί στα έγραψε μιας και έχουν αμφιλεγόμενη δράση και αρκετές παρενέργειες,πάντως καλά κάνεις και το προσπαθείς πάρα πολύ,σχεδόν νοιωθω την ανάγκη σου για μια μέρα που θα ξημερώσει επιτέλους ποιο χαρούμενη και η πίστη μου είναι ότι αυτή η μέρα υπάρχει,όσο δε τα παρατάς αυτή τη μέρα την δημιουργείς εσύ,την χτίζεις.
Ξέρω αυτό δεν είναι αρκετό,οι περισσότεροι γύρω μας μοιάζουν να έχουν πολύ παραπάνω χωρίς κόπο,για ανθρώπους σαν εσένα,σαν εμένα,σαν πολλούς εδώ μέσα ο αγώνας είναι τεράστιος και επίπονος,τώρα κατά πόσο είναι δίκαιο αυτό ή όχι,δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει μόνο η προσπάθεια.
Δε θα τα παρατήσεις,το ξέρω.
Προσπάθησε για λίγο να νοιώσεις τον εαυτό σου σε βαθύ επίπεδο,να επικοινωνήσεις εσύ με εσένα,να σε αγκαλιάσεις και να προσφέρεις εσύ η ίδια αυτή την κατανόηση,την αποδοχή και την αγάπη που προσμονεις από τους ανθρώπους και τη ζωή αλλά αυτή δεν έχετε πάντα και τόσο εύκολα.
Αυτά είναι πράγματα που προσπαθώ και ο ίδιος εδώ και πολύ καιρό,κάποιες μέρες είναι καλές,κάποιες αφόρητες,κάνε υπομονή,θα περάσει και αυτό,το ξέρεις...

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Καλησπέρα.
Διάβασα με πολύ προσοχή το ποστ σου,νομίζω μπορώ να σε καταλάβω πολύ καλά τι θες να πεις και ίσως μπορώ να νοιώσω τι ακριβώς χρειάζεσαι.
Μιας και είμαστε κάπως σε παρόμοιο δρόμο (για τον δικό μου θα γράψω σε άλλο ποστ) έχω να σου πω ότι εάν η διάγνωση που σου έκαναν ευσταθεί,τότε είναι μια αρκετά δύσκολη περίπτωση που δε θεραπευετε εύκολα και τα χάπια δεν βοηθούν πάντα τη συγκεκριμένη διαταραχή.
Όμως υπάρχει ελπίδα και για εσένα,υπάρχει μια χαραμάδα φωτός που την ανοίγεις σιγά σιγά με τα ίδια σου τα χέρια,βλέπω νοερά την προσπάθεια που καταβαλεις,το χέρι που ανοίγει αυτή την πόρτα είναι και το χέρι που την κλείνει ξανά κάθε τρεις και λίγο και τότε ξανά επιστρέφει το σκοτάδι και το εσωτερικό κενο.
Όμως δε θες,δε το βάζεις κάτω,προσπαθείς ξανά και ξανά,άλλη μια φορά και άλλη μία και πάει λέγοντας.
Κατάλαβα τι εννουσες όταν μιλούσες για κάποιο τέλος,αυτή η απόφαση που τίθεται στο τραπέζι μου θυμίζει την έκφραση του Καμύ "Να αυτοκτονήσω ή να φτιάξω καφέ ?"
Φτιάχνεις καφέ ξανά και ξανά όπως όλοι μας και συνειδητά το προσπαθείς πολύ.
Μπράβο σου που κάνεις ψυχοθεραπεία,ο θεραπευτής εφόσον αγκαλιάσει το τραύμα σου και σε βοηθήσει να το κατανοήσεις είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου μετά από την αυτοφροντιδα και τον αυτο-ενναγκαλιασμο του εαυτού σου,έχω την τύχη να έχω έναν τέτοιο θεραπευτή και μου πήρε 1χρονο να αποφασίσω να αλλάξω θεραπευτή μιας και ο προηγούμενος με έμαθε πολλά άλλα δεν είχε άλλες δυνατότητες,είχαμε πιάσει ταβάνι,όμως όπως όλες τις αποφάσεις που έχω πάρει,έτσι και αυτή την αλλαγή την αποφάσισα αργά αργά αφού πρώτα είδα πολλά δείγματα δουλειάς του επόμενου μέσω σελίδας που διατηρεί στο FB.
Πιστεύω ότι η εμπιστοσύνη και η αποδοχή είναι από τα πράγματα που πρέπει να χτιστούν σε μια θεραπευτική σχέση καθώς και η διάθεση του θεραπευόμενου να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Για τα φάρμακα γενικώς δεν έχω καλή εντύπωση αν και ίσως μερικές φορές κάποιοι από εμάς τα χρειαζόμαστε όντως,τώρα τα ladose δε ξέρω γιατί στα έγραψε μιας και έχουν αμφιλεγόμενη δράση και αρκετές παρενέργειες,πάντως καλά κάνεις και το προσπαθείς πάρα πολύ,σχεδόν νοιωθω την ανάγκη σου για μια μέρα που θα ξημερώσει επιτέλους ποιο χαρούμενη και η πίστη μου είναι ότι αυτή η μέρα υπάρχει,όσο δε τα παρατάς αυτή τη μέρα την δημιουργείς εσύ,την χτίζεις.
Ξέρω αυτό δεν είναι αρκετό,οι περισσότεροι γύρω μας μοιάζουν να έχουν πολύ παραπάνω χωρίς κόπο,για ανθρώπους σαν εσένα,σαν εμένα,σαν πολλούς εδώ μέσα ο αγώνας είναι τεράστιος και επίπονος,τώρα κατά πόσο είναι δίκαιο αυτό ή όχι,δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει μόνο η προσπάθεια.
Δε θα τα παρατήσεις,το ξέρω.
Προσπάθησε για λίγο να νοιώσεις τον εαυτό σου σε βαθύ επίπεδο,να επικοινωνήσεις εσύ με εσένα,να σε αγκαλιάσεις και να προσφέρεις εσύ η ίδια αυτή την κατανόηση,την αποδοχή και την αγάπη που προσμονεις από τους ανθρώπους και τη ζωή αλλά αυτή δεν έχετε πάντα και τόσο εύκολα.
Αυτά είναι πράγματα που προσπαθώ και ο ίδιος εδώ και πολύ καιρό,κάποιες μέρες είναι καλές,κάποιες αφόρητες,κάνε υπομονή,θα περάσει και αυτό,το ξέρεις...

---

Δεν ξέρω πως κατάφερες και μπήκες στα άδυτα της ψυχής μου με τόσο λακωνικές περιγραφές που κάνω.Με συγκινήσες πραγματικά.ξερεις είναι παρηγορο να συνειδητοποιεις πως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα.πως δεν είσαι μόνος.
Αχ αυτές οι αφόρητες μέρες...πόσος πόνος...να θέλεις να ουρλιάξεις να "ξερασεις" όλα αυτά τα ανείπωτα που χρόνια έμαθες με απίστευτη δεξιοτεχνία να πνίγεις σε βουβους ωκεανούς δακρύων.κι εκεί που σηκώνεις δειλά κεφάλι να πέφτει το ταβάνι της ίδιας σου της ύπαρξης και να σε πλακώνει.χωρις έλεος.λες και στο χρωστούσε.και εσύ...μουδιάζεις...αόρατες αλυσίδες σε κρατάνε να κοιτάς αποσβολωμενος το είδωλο σου στον καθρέφτη και να απορεις..άραγε πόσο ψηλά βρίσκεται το ταβάνι της δικής μου ευτυχίας;και πάλι σκοτάδι...δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις δεν το αναγνωρίζεις,κάπου ενδομυχα ίσως το μισεις κι όλας που δεν κατάφερε να ανάψει τη σπίθα...και πάνω στις στάχτες φτιάχνεις τον καφέ....
Μας εύχομαι δύναμη να αντέχουμε τον εαυτό μας!

Quote:

---

Originally Posted by Walk alone

Καλησπέρα σε όλους..είναι καιρός που διαβάζω τις ιστορίες σας εδώ μέσα και σκέφτηκα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου.εχω διαγνωστεί με οριακή διαταραχή εδώ και πέντε περίπου χρόνια.εχω λάβει φαρμακευτική αγωγή καθώς και ψυχολογική υποστήριξη.παρατηρω όμως πως αντί να βελτιώνομαι,βυθίζομαι όλο και περισσότερο.δεν έχω διάθεση για ζωή.ολα μου φαίνονται τόσο μάταια και το κυριότερο έχω κολλήσει στην αδράνεια.δεν εργάζομαι δεν έχω φίλους δεν έχω χόμπι δεν λέω να ξεκολλήσω απ' το κρεβάτι μου.και το βασικότερο ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ τι να κάνω με τη ζωή μου.φοβαμαι που θα καταλήξει όλο αυτό...συν του ότι "αυτομαστιγωνομαι"για τα λάθη μου(που είναι και μπόλικα)και έχω βυθιστεί σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκατηγοριας-αυτοτιμωριας-αυτοκαταστροφης.η ενοχική μου προσωπικότητα επιπλέον δεν με βοηθάει να "πάρω τα πάνω μου"καθώς στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο και τον χτυπάω ανελέητα.νιωθω τόσο μόνη.υπαρχει κάνεις εκεί έξω;

---

Για πες ....
1)ηλικία
2)έχεις εξασφαλισμένη επιβίωση ;; από εισόδημα εννοώ ...
3)σχέσεις είχες ποτέ ;;;

Quote:

---

Originally Posted by Walk alone

Δεν ξέρω πως κατάφερες και μπήκες στα άδυτα της ψυχής μου με τόσο λακωνικές περιγραφές που κάνω.Με συγκινήσες πραγματικά.ξερεις είναι παρηγορο να συνειδητοποιεις πως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα.πως δεν είσαι μόνος.
Αχ αυτές οι αφόρητες μέρες...πόσος πόνος...να θέλεις να ουρλιάξεις να "ξερασεις" όλα αυτά τα ανείπωτα που χρόνια έμαθες με απίστευτη δεξιοτεχνία να πνίγεις σε βουβους ωκεανούς δακρύων.κι εκεί που σηκώνεις δειλά κεφάλι να πέφτει το ταβάνι της ίδιας σου της ύπαρξης και να σε πλακώνει.χωρις έλεος.λες και στο χρωστούσε.και εσύ...μουδιάζεις...αόρατες αλυσίδες σε κρατάνε να κοιτάς αποσβολωμενος το είδωλο σου στον καθρέφτη και να απορεις..άραγε πόσο ψηλά βρίσκεται το ταβάνι της δικής μου ευτυχίας;και πάλι σκοτάδι...δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις δεν το αναγνωρίζεις,κάπου ενδομυχα ίσως το μισεις κι όλας που δεν κατάφερε να ανάψει τη σπίθα...και πάνω στις στάχτες φτιάχνεις τον καφέ....
Μας εύχομαι δύναμη να αντέχουμε τον εαυτό μας!

---

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα και το ξέρω πως ίσως είναι λίγο καλύτερη ή ίσως λίγο χειρότερη,σε κάθε περίπτωση είμαστε και πάλι εδώ σε αυτή τη ζωή.
Ξέρουμε πολλά,νοιωθουμε πολλά και ψάχνουμε ακόμα περισσότερα,δεν είναι λίγες οι στιγμές που ενώ φαίνεται να πηγαίνουμε καλύτερα,κάτι μας πιάνει και ρίχνουμε μια κλωτσιά γκρεμίζοντας κάθε τι όμορφο μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας,ενδομυχα πιστεύουμε δεν μας αξίζει.
Ύστερα πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο και πάλι από την αρχή,περπατάμε αργά,μερικές φορές σερνομαστε,είμαστε άλλοτε αποκομμένοι και άλλοτε συντονισμένοι με όλο τον κόσμο,όλα μέσα μας είναι μεγάλα και σχεδόν προσευχόμαστε να μας ανακαλύψει κάποιος.
Είναι σαν να βγαίνει μια κραυγή από μέσα μας που
φωνάζει:
Κοίτα με !
Είμαι εδώ !
Είμαι πολύ καλός/ή
Αξίζω για εσένα !
Καμιά φορά σιωπή,πολλές φορές σιωπή,σχεδόν πάντα σιωπή.
Τότε μια σπάνια μέρα απαντάμε εμείς στον εαυτό μας.
"Είμαι εδώ εγώ για εσένα και θα είμαι για πάντα"
Τότε και μόνο τότε περνούμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης,έστω προσωρινής.
Τα έγραψα αυτά και θυμήθηκα και ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Μίλαν Κούντερα.
Στο προσφέρω να το διαβάσεις αυτούσιο.
Ξέρω πολύ καλά πως νοιώθει,φοράω άνετα τα παπούτσια σου,το έχω κάνει πολλές φορές.

Του διηγήθηκε: «Ήμουν θαμμένη. Από καιρό. Ερχόσουν να με δεις μια φορά την εβδομάδα. Χτυπούσες στον τάφο κι έβγαινα. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα χώματα.

«Έλεγες: «Δεν μπορείς να δεις τίποτα», και μου έβγαζες τα χώματα απ’ τα μάτια.

»Σου απαντούσα: Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δε βλέπω. Έχω τρύπες στη θέση των ματιών».
Θα σε βοηθήσω να δεις μέσα από τα δικά μου μάτια τότε...

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα και το ξέρω πως ίσως είναι λίγο καλύτερη ή ίσως λίγο χειρότερη,σε κάθε περίπτωση είμαστε και πάλι εδώ σε αυτή τη ζωή.
Ξέρουμε πολλά,νοιωθουμε πολλά και ψάχνουμε ακόμα περισσότερα,δεν είναι λίγες οι στιγμές που ενώ φαίνεται να πηγαίνουμε καλύτερα,κάτι μας πιάνει και ρίχνουμε μια κλωτσιά γκρεμίζοντας κάθε τι όμορφο μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας,ενδομυχα πιστεύουμε δεν μας αξίζει.
Ύστερα πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο και πάλι από την αρχή,περπατάμε αργά,μερικές φορές σερνομαστε,είμαστε άλλοτε αποκομμένοι και άλλοτε συντονισμένοι με όλο τον κόσμο,όλα μέσα μας είναι μεγάλα και σχεδόν προσευχόμαστε να μας ανακαλύψει κάποιος.
Είναι σαν να βγαίνει μια κραυγή από μέσα μας που
φωνάζει:
Κοίτα με !
Είμαι εδώ !
Είμαι πολύ καλός/ή
Αξίζω για εσένα !
Καμιά φορά σιωπή,πολλές φορές σιωπή,σχεδόν πάντα σιωπή.
Τότε μια σπάνια μέρα απαντάμε εμείς στον εαυτό μας.
"Είμαι εδώ εγώ για εσένα και θα είμαι για πάντα"
Τότε και μόνο τότε περνούμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης,έστω προσωρινής.
Τα έγραψα αυτά και θυμήθηκα και ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Μίλαν Κούντερα.
Στο προσφέρω να το διαβάσεις αυτούσιο.
Ξέρω πολύ καλά πως νοιώθει,φοράω άνετα τα παπούτσια σου,το έχω κάνει πολλές φορές.

Του διηγήθηκε: «Ήμουν θαμμένη. Από καιρό. Ερχόσουν να με δεις μια φορά την εβδομάδα. Χτυπούσες στον τάφο κι έβγαινα. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα χώματα.

«Έλεγες: «Δεν μπορείς να δεις τίποτα», και μου έβγαζες τα χώματα απ’ τα μάτια.

»Σου απαντούσα: Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δε βλέπω. Έχω τρύπες στη θέση των ματιών».
Θα σε βοηθήσω να δεις μέσα από τα δικά μου μάτια τότε...

---

Καλή σου μέρα Μάτριξ..διαβάζοντας το μήνυμα σου πάλι ένα δάκρυ κύλησε κι είμαι κι ευσυγκινητη παναθεμα με.ομολογω πως δεν το γνώριζα αυτό το βιβλίο.μπορεις να μου πεις τον τίτλο;απ' τα γραφόμενα σου φαίνεσαι πολύ συνειδητοποιημένος ανθρωπος και δυνατός.αυτη τη σπάνια μέρα περιμένω κι εγώ να ξέρεις...

Quote:

---

Originally Posted by Walk alone

Καλή σου μέρα Μάτριξ..διαβάζοντας το μήνυμα σου πάλι ένα δάκρυ κύλησε κι είμαι κι ευσυγκινητη παναθεμα με.ομολογω πως δεν το γνώριζα αυτό το βιβλίο.μπορεις να μου πεις τον τίτλο;απ' τα γραφόμενα σου φαίνεσαι πολύ συνειδητοποιημένος ανθρωπος και δυνατός.αυτη τη σπάνια μέρα περιμένω κι εγώ να ξέρεις...

---

Καλημέρα και σε εσένα.
Θέλω να σου πω ότι δεν διαφέρουμε και πολύ,δεν έχω διαγνωστεί με οριακή αλλά έχω όλες τις ενδείξεις ότι είμαι,θα το συζητήσω αυτή την εβδομάδα με την ψυχοθεραπευτρια μου που είναι πολύ καταρτισμένη και ξέρει πως να με καθοδηγήσει.
Σίγουρα η ψυχοθεραπεία βοηθάει πάρα πολύ,ίσως και τα φάρμακα αν και δεν είμαι πολύ υπέρ τους.
Από τον τρόπο που εκφράζεται και από τον δικό μου τρόπο έκφρασης διακρίνω ένα μεγάλο εσωτερικό πόνο και μια αυξημένη αίσθηση του κάθε συναισθήματος,έχω την εντύπωση ότι τα βιώνεις όλα πολύ έντονα,είναι σαν το συναίσθημα σου να υπερβαίνει τον εαυτό σου,αυτό που έχω διαπιστώσει ο ίδιος είναι ότι η δύναμη υπάρχει αλλά μειώνετε η προοπτική να βρεθεί μια άλλη δύναμη εξίσου σημαντική με τη δική μας για να μοιραστούμε την ζωή,στην ουσία πιστεύω νοιώθεις μια απογοήτευση γιατί κάτι μεγάλο ζει μέσα σου και δεν μπορείς να το μοιραστείς σχεδόν με κανέναν ή αν το κάνεις αυτό διαρκεί ελάχιστα,έτσι επιστρέφεις ξανά και ξανά στο καβούκι σου,κάθε φορά και ποιο κλεισμένο μου φαντάζει.
Όμως υπάρχει ελπίδα και για εσένα και για εμένα,δε ξέρω που κρύβετε,ίσως να είναι στο κείμενο που έγραψες στην προηγούμενη σου απάντηση,την βρήκα πολύ καλή και σκέφτηκα πως ίσως να μπορουσες να εξωτερικευσεις αυτά που νοιώθεις γράφοντας διηγήματα,εγώ αυτό κάνω και για να είμαι ειλικρινής η απάντηση σου η προηγούμενη θα μπορούσε να με εμπνεύσει αρκετά,σκέψου έναν ήρωα σαν εσένα να ξεπηδούσε από κάποια σελίδα.
Η ψυχοθεραπευτρια μου με ενθαρρύνει πολύ στο να γράφω,μου έχει πει ότι όσο σκοτεινό και να είναι ένα κείμενο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει φως μέσα του,για αυτό σε προτρέπω να δοκιμάσεις κάτι ανάλογο.
Το βιβλίο λέγεται
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Δεν το έχω διαβάσει όλο αλλά το απόσπασμα που σου έγραψα είναι πολύ καλό και πιστεύω σου ταιριάζει απόλυτα.
Κάτι τέτοιο περιμένω και εγώ αν και αυτό όλο και απομακρύνετε,όσο και να προσπαθώ να το φτάσω,τόσο αυτό τρέχει μακρυά.

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Καλημέρα και σε εσένα.
Θέλω να σου πω ότι δεν διαφέρουμε και πολύ,δεν έχω διαγνωστεί με οριακή αλλά έχω όλες τις ενδείξεις ότι είμαι,θα το συζητήσω αυτή την εβδομάδα με την ψυχοθεραπευτρια μου που είναι πολύ καταρτισμένη και ξέρει πως να με καθοδηγήσει.
Σίγουρα η ψυχοθεραπεία βοηθάει πάρα πολύ,ίσως και τα φάρμακα αν και δεν είμαι πολύ υπέρ τους.
Από τον τρόπο που εκφράζεται και από τον δικό μου τρόπο έκφρασης διακρίνω ένα μεγάλο εσωτερικό πόνο και μια αυξημένη αίσθηση του κάθε συναισθήματος,έχω την εντύπωση ότι τα βιώνεις όλα πολύ έντονα,είναι σαν το συναίσθημα σου να υπερβαίνει τον εαυτό σου,αυτό που έχω διαπιστώσει ο ίδιος είναι ότι η δύναμη υπάρχει αλλά μειώνετε η προοπτική να βρεθεί μια άλλη δύναμη εξίσου σημαντική με τη δική μας για να μοιραστούμε την ζωή,στην ουσία πιστεύω νοιώθεις μια απογοήτευση γιατί κάτι μεγάλο ζει μέσα σου και δεν μπορείς να το μοιραστείς σχεδόν με κανέναν ή αν το κάνεις αυτό διαρκεί ελάχιστα,έτσι επιστρέφεις ξανά και ξανά στο καβούκι σου,κάθε φορά και ποιο κλεισμένο μου φαντάζει.
Όμως υπάρχει ελπίδα και για εσένα και για εμένα,δε ξέρω που κρύβετε,ίσως να είναι στο κείμενο που έγραψες στην προηγούμενη σου απάντηση,την βρήκα πολύ καλή και σκέφτηκα πως ίσως να μπορουσες να εξωτερικευσεις αυτά που νοιώθεις γράφοντας διηγήματα,εγώ αυτό κάνω και για να είμαι ειλικρινής η απάντηση σου η προηγούμενη θα μπορούσε να με εμπνεύσει αρκετά,σκέψου έναν ήρωα σαν εσένα να ξεπηδούσε από κάποια σελίδα.
Η ψυχοθεραπευτρια μου με ενθαρρύνει πολύ στο να γράφω,μου έχει πει ότι όσο σκοτεινό και να είναι ένα κείμενο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει φως μέσα του,για αυτό σε προτρέπω να δοκιμάσεις κάτι ανάλογο.
Το βιβλίο λέγεται
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Δεν το έχω διαβάσει όλο αλλά το απόσπασμα που σου έγραψα είναι πολύ καλό και πιστεύω σου ταιριάζει απόλυτα.
Κάτι τέτοιο περιμένω και εγώ αν και αυτό όλο και απομακρύνετε,όσο και να προσπαθώ να το φτάσω,τόσο αυτό τρέχει μακρυά.

---

Πόνος.5 μόλις γράμματα έχουν τη δύναμη να απεικονίσουν μια ολόκληρη ζωή.κι εγώ ένας μόνιμα θλιμμένος ακροβάτης που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο χάος του μυαλού του.κενο εκκωφαντικό που σπάει από μια κραυγή λες και σου ξεριζώνουν το παιδί απ' τα σπλάχνα.σκεψεις αμέτρητες.ακόμα και στην αγκαλιά του Μορφέα δεν ησυχάζουν οι ατιμες.στην προσπάθεια να πάρουν μορφή μέσω του γραπτού λόγου ξεγλιστρουν και εξαϋλώνονται.σαν να μην είναι έτοιμες κι εκείνες να αναμετρηθουν με θηρία."έρχονται κάποτε όλα μαζεμένα.πού να πας;πού να κρυφτείς;"είπε ο Τάσος Λειβαδίτης.κρυβομαι.σε εκείνο το μικρό μελαχρινό κοριτσάκι που κάποτε η λαχτάρα της για ζωή έγινε η τιμωρία της.ακομα ουρλιάζουν στα αυτιά μου οι Ερινύες.-
Σταματα! Απαγορεύεται να ονειρεύεσαι.Απαγορευεται να είσαι εσύ.Ακους τι σου λέω;Δεν έχεις δικαίωμα στη χαρά.-
-Έχω δικαίωμα με ακούς;Σου φωνάζω.εδω είμαι δεν με βλέπεις;Θα σε κάνω να με δεις.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η επανάσταση.Η οποια φυσικά έχει έχει μεγάλο κόστος και σίγουρα αφήνει πολλά θύματα,κυρίως τα σπασμένα κομμάτια στη ψυχή μου.
Γιατί ναι Γ..... υπάρχουν παιδιά που πέφτουν απ' τον ουρανό και τσακίζονται.Και πώς μαθαίνουν να σηκώνονται όταν είναι τόσο μικρά αθώα και αβοήθητα;
Όπως αντιλαμβάνεσαι διάβασα τα ποστ σου και την ιστορία σου.
Κάποιος μου κάνει πλάκα δεν μπορεί.Η ταύτιση τρομακτική σε πολλά σημεία.Συνεχισε να γράφεις είσαι απίστευτα καλός.Και θα ήμουν απ' τους πρώτους που θα αγόραζα το βιβλίο σου στο λέω έντιμα.

Quote:

---

Originally Posted by Walk alone

Πόνος.5 μόλις γράμματα έχουν τη δύναμη να απεικονίσουν μια ολόκληρη ζωή.κι εγώ ένας μόνιμα θλιμμένος ακροβάτης που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο χάος του μυαλού του.κενο εκκωφαντικό που σπάει από μια κραυγή λες και σου ξεριζώνουν το παιδί απ' τα σπλάχνα.σκεψεις αμέτρητες.ακόμα και στην αγκαλιά του Μορφέα δεν ησυχάζουν οι ατιμες.στην προσπάθεια να πάρουν μορφή μέσω του γραπτού λόγου ξεγλιστρουν και εξαϋλώνονται.σαν να μην είναι έτοιμες κι εκείνες να αναμετρηθουν με θηρία."έρχονται κάποτε όλα μαζεμένα.πού να πας;πού να κρυφτείς;"είπε ο Τάσος Λειβαδίτης.κρυβομαι.σε εκείνο το μικρό μελαχρινό κοριτσάκι που κάποτε η λαχτάρα της για ζωή έγινε η τιμωρία της.ακομα ουρλιάζουν στα αυτιά μου οι Ερινύες.-
Σταματα! Απαγορεύεται να ονειρεύεσαι.Απαγορευεται να είσαι εσύ.Ακους τι σου λέω;Δεν έχεις δικαίωμα στη χαρά.-
-Έχω δικαίωμα με ακούς;Σου φωνάζω.εδω είμαι δεν με βλέπεις;Θα σε κάνω να με δεις.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η επανάσταση.Η οποια φυσικά έχει έχει μεγάλο κόστος και σίγουρα αφήνει πολλά θύματα,κυρίως τα σπασμένα κομμάτια στη ψυχή μου.
Γιατί ναι Γ..... υπάρχουν παιδιά που πέφτουν απ' τον ουρανό και τσακίζονται.Και πώς μαθαίνουν να σηκώνονται όταν είναι τόσο μικρά αθώα και αβοήθητα;
Όπως αντιλαμβάνεσαι διάβασα τα ποστ σου και την ιστορία σου.
Κάποιος μου κάνει πλάκα δεν μπορεί.Η ταύτιση τρομακτική σε πολλά σημεία.Συνεχισε να γράφεις είσαι απίστευτα καλός.Και θα ήμουν απ' τους πρώτους που θα αγόραζα το βιβλίο σου στο λέω έντιμα.

---

https://youtu.be/5P4n6wITFYo
Δεν ξέρω τι μουσική ακούς.αυτο το τραγούδι αν υποθέσουμε ότι μιλάει για τον ίδιο μας τον εαυτό με χαρακτηρίζει πολύ.

Γράφεις πολύ ωραία να το ξέρεις,μπορείς πολύ άνετα..Θα σου απαντήσω αργότερα σε όλα..
Έρχονται στην Ελλάδα...Τους ακούω πολύ...Θα πάω..Το νέο τους τραγούδι είναι για ανθρώπους σαν εμάς.
Το majesty...Φυσικά...και αυτό το λάιβ που έβαλες...
https://youtu.be/eZc16uncwnQ

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Γράφεις πολύ ωραία να το ξέρεις,μπορείς πολύ άνετα..Θα σου απαντήσω αργότερα σε όλα..
Έρχονται στην Ελλάδα...Τους ακούω πολύ...Θα πάω..Το νέο τους τραγούδι είναι για ανθρώπους σαν εμάς.
Το majesty...Φυσικά...και αυτό το λάιβ που έβαλες...
https://youtu.be/eZc16uncwnQ

---

Σε ευχαριστώ πολύ!ναι ξέρω ότι έρχονται,θα προσπαθήσω κι εγώ να πάω..με κάνω ήδη εικόνα.μονη μες στη μέση με μια μπύρα στο χέρι και κλάμα.γνωστη καταθλιψαρα φίλη μου καλή!το νέο τους τραγούδι όνειρο!