Printable View
αυτες τις σκεψεις τις εχουμε κανει κι αλλοι....ειναι κι αυτη η περιβοητη ηλικια οροσημο..τι θα κανω που βαδιζω θα <τακτοποιηθω >με ποιον κτλ...θαρρεις και ειναι εμποτισμενο στο dna μας βρε παιδι μου....συμβουλη δεν εχω να σου δωσω αλλη παρα το να προσπαθησεις να εισαι οσο το δυνατον πιο ειλικρινης με τον εαυτο σου..
Helena
καλώς ή κακώς, αυτό \"το με ποιον θα τακτοποιηθώ\" έπαψα να το σκέφτομαι πλέον. Πραγματικά. Λέω, δεν μπορώ να σκέφτομαι ΚΑΙ αυτό. Ας βρέξει ότι κατεβάσει! Αν δεν είμαι εγώ καλά, ψυχικά και συναισθηματικά, πως μπορώ να σκέφτομαι τέτοιες καθοριστικές αποφάσεις; Και μάλιστα σε τέτοια σχέση που αμφιταλαντεύομαι.
Και ναι, καλύτερα να μείνω μόνη μου, ακόμα και στο ράφι που λένε. Δεν είναι όλοι πλασμένοι για οικογένεια.
Αν και νιώθω, ότι αν νιώθω κάποτε καλά με μένα και έχω μια σχέση που με γεμίζει (αλλά και που τον γεμίζω) θα ήθελα πραγματικά να κάνω οικογένεια...Τα αγαπώ τα παιδιά.
Αν όμως δεν καλύπτονται προηγουμένως αυτές οι προϋποθέσεις δε θα κάνω τέτοιο βήμα. Δε θέλω να αναπαράγω δυστυχισμένους ανθρώπους...
Τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτό είναι μακρινόοο μέλλον. Δυστυχως ναι, ο χρόνος δεν απομένει και πολύς αλλά μια ζωή αγχωνόμουν για τα πάντα, αν αγχωθω΄και για αυτό τώρα θα έπρεπε να σχεδιάζω ήδη γάμους και παιδιά (άσε που όλες μου οι φίλες παντρεύονται η μία μετά την άλλη, βαρέθηκα να πηγαίνω σε γάμους:) ) Και αν το έκανα αυτό με φαντάζομαι να έπαιρνα τα αγχολυτικά αβέρτα αφού όλα αυτά θα ήταν κόντρα στα πραγματικά θέλω μου...
Αλλά ναι, η ηλικία αυτή είναι ορόσημο πλέον. Του να μην κάνω πλέον ότι έκανα, να κάνω στροφή. Κι ας μείνω μόνη μου. Τώρα αν είναι να φάω τα μούτρα μου τι να πω. Τουλάχιστον θα πω προσπάθησα...
Είμαι με τις ώρες πάντως. Μια αισιόδοξη, μια απαισιόδοξη. Μια έτοιμη, μια ανήμπορη. Μια ήρεμη, μια αγχωμένη, ταραγμένη. Τώρα σας μιλάω όντας στη φάση της αισιοδοξίας. Χτες σας μιλούσα στη φάση της απαισιοδοξίας.
Είμαι αρκετά κυκλοθυμική στο θέμα αυτό, άλλο ένα αρνητικο μου στοιχείο...
Σ\'ευχαριστώ. Ειλικρίνεια με τον εαυτό μου. Έχεις δίκιο. Σε αυτό προσπαθώ πολύ...
Το άλλο κομμάτι είναι το: Ειλικρίνεια στη σχέση. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Προσπαθώ να είμαι αλλά θέλω να γίνει αποδεκτή αυτή η ειλικρίνειά μου. Κι αφού δε γίνεται αποδεκτή, είναι σαν να αμφιβάλλω για μένα, σαν να χάνω την αλήθεια μου, σαν να μη πιστεύω κι εγώ σε μένα, ούτε σε αυτά που νιώθω, σκέφτομαι και λέω.
Σαν να θελω ίσως ο άλλος να δεχτεί ντε και καλά ως σωστά και δίκαια αυτά που εγώ νιώθω.
Οπότε έτσι να μη νιώθω ότι τον πλήγωσα.
Οπότε να μη νιώθω τύψεις.
...
Οπότε ίσως να έχω και στο μυαλό μου έτσι ότι η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή για αργότερα(;)
Ανώνυμη η απάντησή σου με συγκινεί ιδιαίτερα. Νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου και με την ιστορία σου, παρόλο που καταλαβαίνω οτι όσο και να μοιάζουν δεν είναι σίγουρα ίδιες.
Μια τέτοια διαδικασία σαν αυτή που περιγράφεις εδώ την πέρασα κι εγώ. Ναι, άρχισα να αλλάζω τότε, ή μάλλον καλύτερα, όπως το γράφεις κι εσύ, άρχισα να επιτρέπω σε νέες πλευρές της Φοίβης να έρχονται και να κάνουν παρέα με την παλιά Φοίβη. Το αποτέλεσμα ήταν ένα άνοιγμα του εαυτού μου και μια μεταμόρφωση που επηρέασε ολόκληρη τη ζωή μου. Συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπλουτισμένη Φοίβη άρχισε να μην χωράει ολόκληρη σε διάφορους τομείς της ζωής μου. Χρειάστηκε να αφήνω έξω απο την πόρτα ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μου για να μπορέσω να χωρέσω στη δουλειά μου ή στις παρέες μου ή στη σχέση μου. Κι αυτό πονούσε και πονάει, γιατί αυτά τα κομμάτια μου, τα τόσο πολύτιμα για μένα, που έκανα ολόκληρο αγώνα για να τα δω και να τα αποδεχτώ έτρωγαν και τρώνε χώμα απο κάποιους ανθρώπους γύρω μου.Quote:
Originally posted by anwnimi
Παράλληλα μέσα μου και έξω μου όμως άλλαζα... Έπαψε να με εκφράζει ότι με εξέφραζε παλιά, χόμπυ, παρέες, συμπεριφορά και στάση ζωής δική μου.
Και μέρα με τη μέρα, έγινα μια νέα (μαζι με παλιά) ανώνυμη:)
Ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου μου έλεγε πόσο έχεις αλλάξει.!.. Πως με προτιμάς; του έλεγα ...όπως ήσουν, μου είπε.
Γιατί τότε ταιριάζαμε. Όμως εγώ δεν με προτιμώ καθόλου έτσι, όπως ήμουν, ζούσα και συμπεριφερόμουν.
Και νιώθω, ότι τα βήματα που έχω κάνει, να γίνω όπως πραγματικά θα ήθελα, τα κάνω μισά. Σαν να είμαι μέσα στη σχέση η παλιά και έξω από τη σχέση η καινούρια. Κι όταν γίνομαι η καινούρια μέσα στη σχέση, εκεί δεν υπάρχει επαφή...
Τότε ειδικά που ήταν και η αρχή, η αγωνία μου και η μοναξιά μου ήταν μεγάλες. Ένιωθα σαν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στις σχέσεις μου και ανάμεσα σε ολόκληρη εμένα. Και μένα ο σύντροφός μου παραπονιόταν οτι άλλαξα και μου έλεγε με θυμό οτι δεν του αρέσει η καινούρια Φοίβη, οτι προτιμά την παλιά. Άκουγα επίσης πόσο ήλπιζε οτι όλα αυτά ήταν περαστικά, οτι όταν τελειώσω με την ομάδα θα γίνω πάλι η παλιά καλή Φοίβη, με την οποία ταίριαζε, και η οποία δεν ξυπνούσε μέσα του τις δικές του ανασφάλειες. Θυμάμαι πόσο με πλήγωνε αυτή του η στάση και πόσο μόνη ένιωθα. Θυμάμαι να μπαίνω μισή μέσα στη σχέση, γιατί ολόκληρη δεν χωρούσα πια, και θυμάμαι αυτά τα κομμάτια που δεν χωρούσαν να νιώθουν απελπιστικά νεκρά και απαξιωμένα. Τα παλιά όμως έβρισκαν ανακούφιση εκεί, έβρισκαν ασφάλεια και τη γνωστή αγαπημένη φωλιά τους. Με λίγα λόγια σκιζόμουν στα δυο.
Τελικά εκ των υστέρων σκέφτομαι οτι πολλή απο αυτή τη διαμάχη ήταν προσωπικά δική μου. Το παλιό με το νέο δικό μου τρωγόντουσαν μέσα τους, προσπαθούσαν να χωρέσουν και τα δυο εντός μου. Κι αυτή η μάχη, αυτή η ανακατάταξη φαινόταν κι έξω, καθρεφτιζόταν σε όλη τη ζωή μου.
Δεν μπορώ να πω οτι πήρα δραστικές αποφάσεις καθόλη τη διάρκεια αυτής της ανακατάταξης. Παρόλα αυτά κάποια πράγματα άλλαξαν δραστικά σχεδόν απο μόνα τους. Ουσιαστικά ακολούθησαν τη δική μου αλλαγή. Σχέσεις διαλύθηκαν χωρίς πολύ σαματά, άλλες μεταμορφώθηκαν, νέες πιο σύμφωνες με μένα ήρθαν στη ζωή μου.
Απο τη θέση που είμαι αυτή τη στιγμή, μετά απο όλα αυτά(τα οποία συνεχίζονται αλλά με πιο ομαλό ρυθμό αυτή τη στιγμή και με λιγότερη αγωνία εκ μέρους μου)θέλω να σου πω οτι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη διαδικασία σου. Όπου κι αν σε πάει, ό, τι κι αν σου φέρει, είναι σίγουρα για καλό. Εμπιστεύσου το μέσα σου, όσο μπορείς, και θα δεις οτι το έξω απλά θα ακολουθήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Κάποια στιγμή, στην αρχή της δικιάς μου διαδικασίας, μιλούσα με μια γνωστή μου. Χωρίς να γνωρίζει κάτι για τη δική μου οικογένεια και μιλώντας μου για το χωρισμό της απο τη δική της μακροχρόνια σχέση μου είπε : \"Ήταν δύσκολο αλλά ευτυχώς είχα δίπλα μου την οικογένειά μου να με στηρίξει σε όλο αυτο\". Θυμάμαι πόσο παραπονεμένη ένιωσα τότε και πόσο τη ζήλεψα εκείνη τη στιγμή. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα να δικαιολογώ τον εαυτό μου για τη δική μου προσκόληση στη δική μου σχέση. Αν χώριζα εγώ, εκτός απο μια μακροχρόνια σχέση, θα έχανα και το υποκατάστατο μιας οικογένειας που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί για κάποιους άλλους είναι πιο εύκολο να πάρουν μια τέτοια απόφαση ενώ για μένα ισοδυναμούσε με το να μου κόβονται τα πόδια, οι ρίζες μου.Quote:
Originally posted by anwnimi
Όμως, τελικά φτάνει η αγάπη; Κι όταν δεν είναι και ερωτική, άστα να πάνε.
Το τόσο δυνατό που με δένει μαζί του είναι το ότι αισθάνομαι ότι εκεί μπορώ να βασιστώ σε όποια δυσκολία μου. Είναι κάτι σαν...αυτό είναι δύσκολο που θα πω. Σαν την οικογένεια που υποτίθεται πρέπει να παίζει αυτό τον ρόλο για ένα παιδί, ειδικά πριν ενηλικωθεί. Επειδή εκεί δεν το βρήκα αυτό το στοιχείο, ούτε ως παιδί, ούτε μετά, δυστυχώς, βρήκα υποκατάστατα.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Κάθε σχέση είναι μοναδική και αξίζει για όποιο λόγο και να υπάρχει, για όποια ανάγκη και να καλύπτει. Ό, τι κι αν ανακαλύψεις για σένα και για τη σχέση σου, είναι δικαιολογημένο και σοφό, σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής σου ως τώρα και με τον τρόπο που αντιλαμβανόσουν τον κόσμο ως τώρα. Οι ανάγκες σου αλλάζουν, ο εαυτός σου μεταμορφώνεται κι οι σχέσεις σου θα πάρουν μέρος σε αυτό το χορό. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση οτι το παλιό ήταν λάθος ή κακό και το καινούριο είναι σωστό ή καλό ή/και αντίστροφα. Είναι απλά διαφορετικά αλλά αξίζουν το ίδιο.
Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου οπτική και εμπειρία. Κράτα ό, τι σου κάνει και πέτα όλα τα περιττά που γράφω, οκ?
Διαβαζοντάς σε, μια εικόνα μου ήρθε στο νου.
Μια εικόνα τόσο.. φυσική.
Σου παραθέτω κειμενάκια που θεωρώ ενδιαφέροντα.
Πιστεύω οτι ταιριάζουν με την διαδικασία σου. :)
Δεν θέλω να σου δώσω καμία απάντηση.
θέλω μόνο να σου πω, να δώσεις εσύ χρόνο.
Καμιά φορά, νομίζω παλεύουμε πιο πολύ με τον χρόνο παρά με την δυσκολία μας.
Κι όμως, είναι πολύ σοφή η ρήση, το κάθε πράγμα στον καιρό του...
Ορίστε λοιπόν.
Η μεταμόρφωση της πεταλούδας είναι ένα από τα μυστήρια της φύσης. Η δυνατότητα αυτών των εντόμων να αλλάζουν τη μορφή τους από έρπουσα κάμπια σε ιπτάμενη ύπαρξη είναι σχεδόν μαγική. Πολλοί άνθρωποι εμπνέονται τόσο από την ιδέα της μεταμόρφωσης, ώστε θεωρούν πως οι πεταλούδες δε θα μπορούσαν ποτέ να έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων ετών εξέλιξης χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση. Είτε όμως είναι έργο θεϊκής παρέμβασης ή απλά μια διαδικασία της φύσης, εκείνο που πυροδοτεί την ανθρώπινη φαντασία είναι ή ίδια η έννοια της μεταμορφωτικής διαδικασίας και της ελευθερίας που συνεπάγεται η δυνατότητα της πτήσης. Φαίνεται να αγνοεί το ανθρώπινο πλάσμα πως προέρχεται από το ίδιο κουκούλι της σκοτεινής μήτρας και πως υφίσταται την ίδια μετουσιωτική διαδικασία, ή απλά αναγνωρίζει ενδόμυχα κάποια συγγένεια σε τούτη τη διαδικασία; Ο κύκλος μεταμόρφωσης της πεταλούδας συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα εν είδει μαγείας. Η ανθρώπινη αλλαγή ακολουθεί τους δικούς της χρονικούς περιορισμούς και περνά συνήθως απαρατήρητη. Είναι όμως η ίδια μεταμόρφωση και ακολουθεί τους ίδιους αμετάβλητους εξελικτικούς νόμους, έως ότου φθάσει στη δική της πτήση.
«Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;» - Τσουάνγκ Τζου
...............................................
Η πεταλούδα στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού».
Στην ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλίδας της. Ο μύθος γενικώς για την αρχαία ρητορική τέχνη είναι πιθανώς «ένα αναληθές αφήγημα που αντιπροσωπεύει την αλήθεια». Ο συγκεκριμένος μύθος, όμως, είναι ένα καλό παράδειγμα αντίληψης «μιας βαθιάς πραγματικότητας της φύσης μέσω της διαίσθησης».
Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και μπροσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.
Στο μύθο η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας. Η νυχτοπεταλούδα που προσελκύεται από τη φλόγα, σαν την ψυχή που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες, καίει τα φτερά της. Τούτη η εικονοπλασία είναι μια συμβολική απόδοση των δοκιμασιών που πρέπει να υπομένει η ψυχή, πριν γνωρίσει την αθανασία του επέκεινα.
.....................................
Η μεταμόρφωσή τους από την στιγμή της γέννησης, σε μορφή κάμπιας (προνύμφες), είναι τεράστια. Έχουν σκωληκόμορφο σώμα και μασητικό στοματικό τύπο, ενώ συχνά διαθέτουν μεταξοειδείς αδένες και με τα λεπτά στρώματα μεταξιού που παράγουν, δημιουργούν ένα κουκούλι, στο οποίο εισέρχονται και μετατρέπονται σε χρυσαλίδες. Όταν βγαίνουν από το κουκούλι, έχουν πλέον τη μορφή ενήλικης πεταλούδας.
....................................
Εκείνο όμως που έχει ιδιάζουσα σημασία για τον άνθρωπο, είναι η εκπληκτική δυνατότητα της πεταλούδας για μεταμόρφωση. Τούτη η συναρπαστική μετουσίωσή της είναι ταυτισμένη στην ανθρώπινη φαντασία με την ιδέα της ψυχής, του θανάτου και της αναγέννησης. Πολλά μπορεί να μάθει κανείς από αυτά –και για αυτά- τα όμορφα έντομα.
Μερικές εικόνες.. σαν ζωγραφιές..
http://www.ces.ncsu.edu/depts/hort/c.../butterfly.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ra_athamas.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ue_Pierrot.JPG
http://www.howdididoit.com/wp-conten...fly-garden.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedi..._butterfly.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedi..._Butterfly.jpg
μετά τις παραπάνω πεταλούδες...κι επειδη πρεπει να την πεσω , το μονο που εχω να πω διαβαζοντας με εκπληξη τα γραφομενα σου ανωνυμη ειναι..: ουπς ! η ιστορια της ζωης μου! από το ημερολογιο μου τα αντεγραψες;;; χαχα ! και μετα σου λεει οτι ο ανθρωπος ειναι μοναδικος και καθε σχεση μοναδικη...μμμμ..τελικα δεν ειμαι ουτε και σε αυτο μονη!
Φοίβη με συγκίνησε κι εμένα ιδιαίτερα η απάντησή σου, στο λέω αλήθεια...
Πόσο πολύ με εκφράζουν όλα αυτά που περιγράφεις, λέξη προς λέξη.Quote:
originally posted by Φοίβη
Και μένα ο σύντροφός μου παραπονιόταν οτι άλλαξα και μου έλεγε με θυμό οτι δεν του αρέσει η καινούρια Φοίβη, οτι προτιμά την παλιά. Άκουγα επίσης πόσο ήλπιζε οτι όλα αυτά ήταν περαστικά, οτι όταν τελειώσω με την ομάδα θα γίνω πάλι η παλιά καλή Φοίβη, με την οποία ταίριαζε, και η οποία δεν ξυπνούσε μέσα του τις δικές του ανασφάλειες. Θυμάμαι πόσο με πλήγωνε αυτή του η στάση και πόσο μόνη ένιωθα. Θυμάμαι να μπαίνω μισή μέσα στη σχέση, γιατί ολόκληρη δεν χωρούσα πια, και θυμάμαι αυτά τα κομμάτια που δεν χωρούσαν να νιώθουν απελπιστικά νεκρά και απαξιωμένα. Τα παλιά όμως έβρισκαν ανακούφιση εκεί, έβρισκαν ασφάλεια και τη γνωστή αγαπημένη φωλιά τους. Με λίγα λόγια σκιζόμουν στα δυο.
....
Παρόλα αυτά κάποια πράγματα άλλαξαν δραστικά σχεδόν απο μόνα τους. Ουσιαστικά ακολούθησαν τη δική μου αλλαγή. Σχέσεις διαλύθηκαν χωρίς πολύ σαματά, άλλες μεταμορφώθηκαν, νέες πιο σύμφωνες με μένα ήρθαν στη ζωή μου.
Για τις ανασφάλειες του άλλου, το ότι τα παλιά σου γνώριμα κομμάτια έβρισκαν την ασφάλεια, τη φωλιά τους εκεί...Το σκίσιμο στα δύο...Κάποιες σχέσεις που διαλύθηκαν δραστικά, κάποιες που μεταμορφώθηκαν και κάποιες νέες, πιο γεμάτες που ήρθαν στη ζωή μου/σου σαν να συμπλήρωναν ένα κομμάτι που πάντα έλειπε...
Αυτό δεν μπορώ να σου περιγράψω με΄λόγια πόσο με άγγιξε. Άρχισα να κλαίω μετά από αυτό. Για τις ρίζες μου, για το πόσο αδύναμες είναι, για το πόσο δεν βρήκαν αυτό που τους άξιζε στην ηλικία που έπρεπε. Για το τώρα, το πως τις απλώνω για να αποκομίσω αυτό που μου λείπει. Ένα γιατί παραπονεμένο με πλημμύρισε. Γιατί;Quote:
originally posted by Φοίβη
\"Ήταν δύσκολο αλλά ευτυχώς είχα δίπλα μου την οικογένειά μου να με στηρίξει σε όλο αυτο\". Θυμάμαι πόσο παραπονεμένη ένιωσα τότε και πόσο τη ζήλεψα εκείνη τη στιγμή. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα να δικαιολογώ τον εαυτό μου για τη δική μου προσκόληση στη δική μου σχέση. Αν χώριζα εγώ, εκτός απο μια μακροχρόνια σχέση, θα έχανα και το υποκατάστατο μιας οικογένειας που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί για κάποιους άλλους είναι πιο εύκολο να πάρουν μια τέτοια απόφαση ενώ για μένα ισοδυναμούσε με το να μου κόβονται τα πόδια, οι ρίζες μου.
Γιατί μαμά, γιατί μπαμπά;
Μετά από αυτό το κλάμα, όλη την ημέρα ήμουν σε μια θλίψη.
Περίεργη θλίψη.
Όχι ταραγμένη, μα ήρεμη. Αλλά και συνάμα βαθιά.
Δάκρυα να έρχονται σε ανύποπτες στιγμές, στο δρόμο, μετά από μία έξοδο με φίλους, το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Δάκρυα λύπης, σα δάκρυα...πένθους. Συνειδητοποίησης. Ότι τελικά κάποια πράγματα χάθηκαν για πάντα, ίσως. Πέθαναν. Κι εγώ θλιβόμουν για αυτά. Τα αποχαιρετούσα έτσι, κάπως.
Και μια φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό. \"Πέσε επιτέλους και κολύμπα\". Σε όλη μου τη ζωή, ότι κι αν αντιμετώπισα, όσο τρομερό κι αν ήταν, όσο κι αν το έτρεμα, (είτε πανικοί, είτε το πένθος, είτε διακοπή μακροχρόνιων φιλικών σχέσεων που ήταν το μοναδικό μου στήριγμα αλλά στην ουσία δεν ήταν έτσι τα πράγματα γιατί η φιλία δεν ήταν αληθινή) όταν αποφάσιζα να...πέσω και να κολυμπήσω, μπορεί να πνιγόμουν, αλλά στο τέλος έμαθα να κολυμπάω.
Που είναι λοιπόν εκείνη η μαχητικότητά σου; Είπα στον εαυτό μου. Πως την ξέχασες λοιπόν; Αν δε δοκιμάσεις ξανά να κολυμπήσεις, πώς θα ξαναθυμηθεις πως είναι να κολυμπάς, ελεύθερη, από ότι σε πνίγει;
Κι αν πνιγώ αυτή τη φορά; Τώρα έχω περάσει περισσότερα, πιο πολλά έχουν βαρύνει και γρατσουνίσει την ψυχή μου, σε σχέση με παλαιότερα, μου έλεγα. Δεν έχω ίσως την ίδια μαχητικότητα, αντοχή με παλαιότερα.
Και ξανά μου απαντουσα. Πέσε και κολύμπα... Αν δεν το κάνεις, αυτό δε θα το μάθεις ποτέ.
Ναι, αυτό κατάλαβα τόσο καιρό και προσπαθώ να το εμπεδώσω και συναισθηματικά, εκτός από λογικά. Την απενοχοποίηση για αυτά τα κομμάτια στα οποία δε φταίει ένας άνθρωπος. Είναι δύσκολη και επίπονη διαδικασία, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα για τα οποία πραγματικά φταίω και βλάπτω και τον εαυτό μου αλλά κυρίως και τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου. Και ο διαχωρισμός, πόσο εύκολος μπορεί να είναι; Καθόλου...Quote:
originally posted by Φοίβη
Οι ανάγκες σου αλλάζουν, ο εαυτός σου μεταμορφώνεται κι οι σχέσεις σου θα πάρουν μέρος σε αυτό το χορό. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση οτι το παλιό ήταν λάθος ή κακό και το καινούριο είναι σωστό ή καλό ή/και αντίστροφα. Είναι απλά διαφορετικά αλλά αξίζουν το ίδιο.
Σ\'ευχαριστώ Φοίβη.
weird μου τόσο όμορφο το κείμενο που πόσταρες.
Και οι πανέμορφες φωτογραφίες του vince ήρθαν και το συμπλήρωσαν...
Σας ευχαριστώ.
Μια πεταλούδα...η ψυχή του καθενός.
Που μεταμορφώνεται μέσα από τη ζωή.
Εύθραστη
στις μπόρες
Μα και με φτερά
που αν μάθει να τα χρησιμοποιεί
μπορεί να ζήσει καλύτερα
πιο όμορφα,
με αλήθεια,
γεμάτα.
Μου θύμισε το τραγούδι:)
\"Σε λάθος δρόμους σε ζητώ
αυτό μου λες και με πονάς
σαν να΄σαι σκόνη μαγική
εξαφανίζεσαι σκορπάς
Δεν σε φτάνω κύκλους κάνω
Μια πεταλούδα η ζωή σου
που πετάει εδώ κι εκεί
μια ηλιαχτίδα το φιλί σου
που γυρεύει να με βρεί\"
Χαχα ανταρούλα, πάντα απολαμβάνω το χιούμορ σου:) Είδες; Μοιάζουμε! Χαίρομαι:) Ελπίζω να μοιάζουμε και στο ότι θα έχουμε και οι δύο την ευκαιρία και τη δύναμη να κάνουμε τη ζωή μας όπως θα θέλαμε.Quote:
Originally posted by antara
μετά τις παραπάνω πεταλούδες...κι επειδη πρεπει να την πεσω , το μονο που εχω να πω διαβαζοντας με εκπληξη τα γραφομενα σου ανωνυμη ειναι..: ουπς ! η ιστορια της ζωης μου! από το ημερολογιο μου τα αντεγραψες;;; χαχα ! και μετα σου λεει οτι ο ανθρωπος ειναι μοναδικος και καθε σχεση μοναδικη...μμμμ..τελικα δεν ειμαι ουτε και σε αυτο μονη!
Είμαστε μαζί και μόνοι. Τελικά, αναπάντεχα πολλές φορές, συναντούμε ανθρώπους με τους οποίους μοιάζουμε τόσο πολύ! Μα και διαφέρουμε επίσης. Αυτό είναι που το κάνει πιο όμορφο. Αν ήμασταν ολόιδιοι θα ήταν και πολύ βαρετό.
Αν πάλι όλοι είμασταν μεταξύ μας εντελώς διαφορετικοί, η μοναξιά μας θα ήταν ανυπόφορη. Έτσι, ακουμπόύμε ο ένας τον άλλο, μοιραζόμαστε, αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι.
Γιατί, δυστυχώς, σε αυτή τη ζωή, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε...
Οπότε η ανθρώπινη επαφή, η ουσιαστική, μας λυτρώνει.
Διαβαζοντας αυτο (αλλα και άλλα σημεια) μου ηρθαν στο μυαλο δυο λεξεις: εμπιστοσυνη κ ευθυνη. Ποση δλδ εμπιστοσυνη εχω στις επιλογες που εγω παιρνω? Πόση ευθυνη των πραξεων μου αντεχω να σηκωσω?Quote:
Originally posted by anwnimi
Μερικές φορές σκέφτομαι το εξής κουφό: αν με χώριζε εκείνος, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Εκεί θα το έπαιρνα απόφαση. Τελεία και παύλα. Δε με θέλει, πάω παρακάτω.
Ειναι λοιπον δυσκολο να αποφασισω αν θα μεινω, αν θα φύγω...Κι αν θα μεινω πώς εγω μπορω να διαμορφωσω στο κομματι που μου αναλογει τις προυποθεσεις για την σχεση μας?
Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος.
Σοφία έχεις δίκιο.
Μετάθεση της ευθύνης του εαυτού μου στον άλλο.
Υποσυνείδητα, όσες φορές άνοιξα συζητήσεις, ήταν σαν να λέω: κοίτα πως έχουν τα πράγματα, είναι πολύ αβέβαια, καλύτερα να φύγεις. Εγώ όμως, δεν παίρνω την απόφαση αυτή (την ευθύνη δηλαδή). Αν θέλεις, πάρ\'την εσύ!
Γιατί αν την πάρεις εσύ κι όχι εγώ, δε θα έχω μετά να κατηγορήσω εμένα αν τελικά η απόφαση που πήρα δε με ικανοποιεί. Το μονο που θα πρέπει να κάνω είναι να την αποδεχτώ. Κάτι που σε μένα μοιάζει λιγότερο τρομερό από το να σηκώσω το βάρος της ευθύνης για την επιλογή μιας απόφασης.
Έχεις δίκιο...
\"Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος. \"
Και μαζί με αυτό, αυτό θα κάνει και σ\'εμένα την ίδια πιο δύσκολη τη διαχείριση της δικής μου απώλειας. Οπότε, αν ο άλλος ήταν \"καλά\" με όλο αυτό, αυτό θα με ανακούφιζε αρκετά. Όμως, αυτό που ζητάω είναι παράλογο...
Μήπως πας να παρεις την και την ευθυνη του πώς θα ειναι αυτος? ή μηπως το χρησιμοποιεις σαν αλλοθι ωστε να μην λαβεις αποφασεις?....Quote:
Originally posted by anwnimi
\"Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος. \"
Και μαζί με αυτό, αυτό θα κάνει και σ\'εμένα την ίδια πιο δύσκολη τη διαχείριση της δικής μου απώλειας. Οπότε, αν ο άλλος ήταν \"καλά\" με όλο αυτό, αυτό θα με ανακούφιζε αρκετά. Όμως, αυτό που ζητάω είναι παράλογο...
anwnimi νομίζω οτι συναντηθήκαμε πολύ βαθιά αυτές τις μέρες με όλη τη συν-κίνηση που αυτό φέρνει...
Δεν έχω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται απο το ποστ σου.
Θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω κι εγώ, μέσα απο την ψυχή μου, και να σου χαρίσω μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά...
Πάντως ανώνυμή μου πιστεύω ότι όλα θα πάρουν το δρόμο τους στην ώρα τους.Θέλεις απλά το χρόνο σου.Για μένα χαλάρωσε απέναντι στο θέμα της απόφασης κ απλά σκέψου,σύλλεξε πληροφορίες:τι θες απ\'τη σχέση σου?σε καλύπτει?σαν άνθρωπο?σαν γυναίκα?σαν προσωπικότητα?θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου μαζί του για πάντα?..κ.λ.π.Quote:
Originally posted by anwnimi
Σ\'ευχαριστώ που με ένιωσες Άρσι. Μια χαρά το έκανες. Το θέμα είναι ότι και πάλι, έχω κολλήσει.Quote:
Originally posted by Arsi
Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).
Άρσι μου μέσα πέφτεις.
Το μόνο θετικό είναι ότι η επιλογή \"να επισημοποιήσω\" δεν υπάρχει πλέον - ευτυχώς σε αυτό είμαι κάθετη. Όσο για τις άλλες δύο \"να μείνω ή να φύγω\" το ξέρω ότι πρέπει να φύγω. Το ξέρω. Αλλιώς κάνω κακό τόσο σε μένα όσο και στον άλλο. Το θέμα είναι ότι δε θελω να φύγω και να γυρίσω τρέχοντας από αδυναμία, από μοναξιά, από νοσταλγία. Εκεί θα μου/του κάνω περισσότερο κακό.
Απλά ε΄πειδή δε νιώθω τη δύναμη, μάλλον δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα πως ακριβώς είμαι, μένω.
Έλα όμως που υπάρχουν στιγμές που δεν έχω ούτε τη δύναμη να φύγω ούτε να μείνω! Και χτες ήταν ακόμα μία τέτοια στιγμή. Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς αυτό, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Πνίγομαι που μένω, πνίγομαι και αν φύγω.
Είναι η σύγκρουση ανώνυμη....θέλει το χρόνο της κ τη δουλειά της να γύρει ομαλά στη μια κατεύθυνση απ\'τις δύο.Υπό πίεση ντε κ καλά να γύρει,συμβαίνουν τα υπόλοιπα...με το χρόνο όλα θα γίνουν.Όχι με το άφημα αλλά με τον εποικοδομητικό χρόνο.
Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.
Ναι ο χρόνος πάντα με πίεζε. Όσο μικρή κι αν ήμουν τον ένιωθα απειλή.
Τώρα τελευταία όμως άλλαξα τακτική.
Προσπαθώ να μη με νοιάζει.
Από την άλλη, κάποιες φορές φτάνω στο αντιθετο άκρο. Του να μη με νοιάζει καθόλου οπότε να επαναπαύομαι στην στασιμότητα.
Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.
Εδώ έπεσες τόσο μέσα.
Ακριβώς. Μεταθέτω την εύθύνη αλλού.
Τι πονάει πιο πολύ; Να μη βλέπεις και να κάνεις τα λάθη ή να τα βλέπεις και να εξακολουθείς να τα κάνεις;
Τι να πω στην παραπάνω ερώτηση...κ τα 2 είναι άστα να πάνε αφού το λάθος τελικά γίνεται κ αυτό είναι που πονάει..
Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.
Κι όμως φταίω Άρσι. Δεν είμαι άμοιρη ευθυνων. Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου. Επειδή το έχω ξαναζήσει το έργο, κάθε φορά που πιεζόμουν έτσι συνασθηματικά (να μείνω ή να φύγω- 2 φορές για την ακρίβεια) ξανακορυφώνονταν οι πανικοί. Και λέω πότε το πάθημα θα μου γίνει μάθημα επιτέλους;
Μπορεί να φταις ανώνυμη που τον πιέζεις.Σ\'αυτό το συγκεκριμένο σημείο.Ο τρόπος που τον στήνεις στη γωνία κ ζητάς να αποφασίσει εδώ κ τώρα.Μάλλον δεν είναι έτοιμος ακόμα αλλά προετοιμάζεται..
Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....
Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???
Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.
Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....
Εύχομαι να είσαι καλύτερα:)