Είναι όντως ο πονος ψυχοσωματικος?

Για μενα ο μονος τροπος να γλιτωσω απο τις σκεψεις μου που αυτες μου δημιουργουν ολες τις φοβιες ειναι να μην εχω χρονο να σκεφτομαι.Γραψου,γυμναστηρ ιο,χωρο,whatever γεμισε το προγραμμα σου να απασχολειται το μυαλο να μην εχει χρονο να σκεφτει.Σιγα σιγα θα φυγουν και οι σκεψεις και οι πονοι και ολα.Οσο καθεσαι και σκεφτεσαι κανεις κακο στον εαυτο σου.το προβλημα δεν ειναι ο πονος αλλα σκεψεις.Ειναι λαθος σκεψεις,προβληματικες.

Quote:

---

Originally Posted by Jo1997

Και ολα αυτα τα ξεπερεσες με τα αντικαταθλιπτικα? Ναι γιατι χωρίς να το θελω η σκέψη μου πηγαίνει αυτόματα εκεί στον πόνο αμα με πιάσει ποσο έντονος θα είναι αν θα μπορώ να βγάλω εις πέρας τις υποχρεώσειςμου την δουλειά μου...δηλαδή δίνω τροφή στον πόνο μου και ο εγκέφαλος μου το αναγνωρίζει αυτος ως κάτι επικίνδυνο και λαμβάνει σήματα πόνου χωρίς να υπάρχει αιτία. Απλως δεν ξερω πως να βγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο.

---

Ναι, εννοείται οι σκέψεις μας δημιουργούν πραγματικότητα, δεν πρέπει να τις υποτιμούμε. Πιστεύω με την ψυχοθεραπεία σιγά σιγά, την αγωγή, αλλά και εστιάζοντας έξω από σένα, σε ανθρώπους, σε χόμπι, στην άσκηση, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν εφόσον αρχίσεις να είσαι ανοιχτή σε αυτά. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, για πολύ μεγάλο διάστημα οι πόνοι μου αποτελούσαν θέμα συζήτησης ακόμη και της ψυχοθεραπείας ενώ είχα κάνει και ένα σωρό εξετάσεις και δοκιμάσει ένα σωρό θεραπείες. Όλα βοήθησαν, άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο. Ναι με τα αντικαταθλιπτικά είμαι καλύτερα, έχει να κάνει και με τη δοσολογία κι ανάλογα το φάρμακο, δηλαδή από κάποια δοσολογία και πάνω στο cipralex εξαφανίζεται το δερματολογικό μου, από κάποια δοσολογία και πάνω στο ρεμερον σταματούν τα σενάρια, όταν φτιάχνει ο ύπνος σπάνια με πιάνει ίλιγγος κλπ οπότε έχει να κάνει με το τι επιλέγει ο καθένας από πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα (παρενέργειες) και καταλήγει στο φάρμακο που τον βολεύει. Αλλά με βοηθάει κι η ψυχοθεραπεία πολύ.

Καλημερα σου για αρχή! Θέλω να σου γράψω ότι αυτά που έχεις τα έχω και εγώ. Λέγεται όντως βουλβοδυνία και όντως υπάρχει. Έχω ακριβώς τα ίδια με σένα και όλοι θέλουν να με στείλουν σε ψυχίατρο. Εγώ μια βόλτα από εκεί πηγα , τα φάρμακα τα πήρα. Καμιά βελτίωση. Η θεραπεία για τη βουλβοδυνία είναι συγκεκριμένη και για να την κάνεις πρεπει να βρεις γυναικολόγο που να εξειδικευεται. Και εγώ αυτό ψάχνω. Εγώ αυτοκτονικες τάσεις και πολεμαω να πάρω το πτυχίο μου αλλά δεν μπορώ καν από το πονο να κάτσω σε καρέκλα, ποσο μάλλον να βγω εξω και να εργαστώ. ΚΑΙΓΟΜΑΙ 24/7. Μην διαβάζεις σχόλια ότι έχεις ψυχοσωματικά, έτσι μου έλεγαν και εμενα μέχρι που βρήκα ένα γκρουπ στο φβ με γυναίκες παγκοσμιως που έχουν τα ίδια θέματα και έχουν αυτά τα συμπτωματα. Στο εξωτερικό είναι πιο διαδεδομένη η βουλβοδυνία από ότι εδώ. Κάποιες μέχρι να βρουν το σωστό γυναικολόγο τις βγάζουν τρελές και τις στέλνουν σε ψυχίατρο. Όσες το έψαξαν παραπανω την βρήκαν την άκρη τους. Η βουλβοδυνία ανήκει στο χρόνιο πονο και έχει τα ίδια ποσοστα αυτοκτονίας με κάποιον που έχει σοβαρους χρόνιους πόνους. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΟ. Αν βρεις γυναικολόγο που εξειδικευεται γράψε ένα σχόλιο. Αν παλι βρω κάτι εγώ, θα γραψω εδώ. Ψάξε το καλυτερα και μην βλέπεις σχόλια που σου λένε για ψυχοσωματικά. Δεν θα μας βγάλουν τρελές επειδή ποναμε. Όσο για το ότι "έπιασαν" τα φάρμακα στην αρχή, ήταν τυχαίο. Βοηθάνε στα νευρικό συστημα και ίσως και η "χαρά " που σου έδωσαν να σε βοήθησε αλλά θεωρώ ήταν τυχαίο. Αν θελεις απάντησε μου, στο αν έβγαλες κάποια άκρη γιατί έχουν περάσει και κάποιοι μήνες από τότε. Επίσης είδα πως έχεις κάνει και άλλη ανάρτηση και ένας σε αποκάλεσε "τρολ", ελπίζω να μην είσαι.

Quote:

---

Originally Posted by Jo1997

Καλησπέρα παιδιά χρόνια πολλά και καλή χρονιά! Θέλω να σας πω την ιστορία μου αν και μεγάλη θα προσπαθήσω να την συνοψίσω. Το 2018 τον Μάιο ξεκίνησα να παθαίνω κρίσης πανικού με τρομερό άγχος με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βγω από το σπίτι. Σιγά σιγά το ξεπέρασα και συνέχισα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όμως το καλοκαίρι κατά την διάρκεια με είχε πιάσει μια εμμονή οτι κατι εχω κολλήσει από τον πρώην σύντροφο μου με αποκορύφωμα το AIDS. Είχα αγχωθεί τοσο πολυ που πήγα για εξετάσεις και ολα καθαρά. Έπειτα άρχισα να εχω τσουξιματα στην ουρηθρα μου νομίζοντας οτι εχω ουρολοιμωξη και πάλι τα παντα όλες εξετάσεις πεντακάθαρες. Το τσουξιμο στην ουρηθρα μεταφέρθηκε στον κολπο με αποτέλεσμα να παω σε 5-6 γυναικολογους θεραπείες για μυκητιασεις κρέμες από εδω κρέμες από εκει και εν τέλη πάλι καθαρή. Προς το τέλος του καλοκαιριού το τσούξιμο επεκτάθηκε σε όλη την περιοχή εξωτερικά στο αιδοιο απίστευτα έντονο τσούξιμο. Ξανα γυναικολογους δερματολο μέχρι και σε νευρολόγο πήγα όλοι μου έλεγαν ότι δεν βρίσκουν κατι και ειναι ψυχοσωματικο. Έμπαινα στο google προσπαθώντας να βρω τι είναι τα συμπτώματα μου μέχρι που επεσα πάνω στην βουλβοδυνια ένα χρόνιο πονο στο αιδοίο όπως λέει που δεν ξέρουν από τι προέρχεται και πως φεύγει....μπορεί και να το έχεις και χρόνια. Με έπιασε πανικός είχα καταρρεύσει κλάματα από άγχος από τον πόνο υπέφερα είχα πέσει σε βαριά κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονικες μέχρι τον Δεκέμβριο του 2018 να καταλήξω στον ψυχίατρο με αγωγή. Για να βεβαιωθεί και η ψυχίατρος οτι δεν έχω κάτι με έστειλε και σε έναν δικό της γυναικολο και πάλι όλα καλά. Ξεκίνησα αγωγή με ζολοφτ το οποίο το φτάσαμε στο 200 και Lyrica 100. Με παρότρυνε να βγαίνω είχα γνωρίσει κιολας τότε καινούργιο σύντροφο και ξαφνικά ο πονος πέρασε και για 2 χρονιά μέχρι τον Ιούνιο που μας πέρασε δεν ξανα πονεσα. Εκτός από κάποιες φορές που μπορεί να κρατούσε 1-2 μέρες αλλά σπάνια. Τον Απρίλιο αποφάσισα μονη μου (τεράστια βλακεια) να κόψω τα φάρμακα. Ήμουν καλά μέχρι τον Ιούνιο και ξαφνικά άρχισε πάλι ο πόνος άγχος θλίψη όλα. Ξεκίνησε πρώτα τι τσούξιμο εσωτερικά και μετα εξωτερικά. Ξεκίνησα και την πρακτική μου στο νοσοκομείο όπου εκεί επιδεινώθηκε ακόμα πιο πολύ με αποτέλεσμα να φύγω τρέχοντας σπίτι και κλαίγοντας από τον πόνο. Να συμπληρώσω εδω οτι έπαιρνα ladose ολο το καλοκαίρι λόγο του ότι είχα βάλει βάρος και πίστευα ότι έφταιγε το ζολοφτ χωρίς αποτέλεσμα ( εννοείται με συνεννόηση γιατρου) έπαιρνα και Lyrica 200 τίποτα. Αποφάσισα να πάω ξανα στην ψυχίατρο που πήγα και το 2018 γιατι ο πονος είναι αφόρητος δεν μπορω να παω στην πρακτική μου δεν έχω διάθεση να κανω τίποτα δεν έχω όρεξη να φαω να κάμω μπάνιο και αγχώνομαι και μου ξανα μπαίνει πάλι στο μυαλο οτι εχω βουλβοδυνια ενώ η γιατρός μου διαβεβαίωσε οτι είναι καθαρά ψυχοσωματικο γιατι την πρώτη φορά με την αγωγή έφυγε. Εγω ομως φοβαμαι παρα πολυ και σκέφτομαι συνέχεια μήπως και μήπως...πάλι πήγα σε γυναικολόγο εκανα εξετάσεις όλα καθαρά. Παίρνω αγωγή εδω και 2 εβδομάδες περίπου ξανα ζολφτ τον 100 που μπορεί να τι αυξήσουμε πάλι σταδιακά και lyrica τον 200. Δεν βλέπω καμία διαφορά και πραγματικά έχω πέσει στα πατώματα. Δεν έχω ζωη δεν αντεχω αλλο να ποναω να μην μπορώ να έχω καθημερινότητα να μένω πίσω με την σχολή μου ειμαι προς το τέλος για πτυχίο.....αφού πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν ειναι να ζω ετσι καλύτερα να μην ζω καθόλου μέχρι εκεί έχω φτάσει! Δεν αντεχω να το περάσω και δεύτερη φορά γιατί πέρασα βασανιστηκες μέρες που δεν ήθελα να τις ξανα ζησω. Πείτε μου αν κάποια γνωρίζει είναι δυνατόν να χτυπάει το ψυχοσωματικο εκεί κάτω? Γιατί εγώ αρνούμαι να το πιστέψω και δεν ξερω πως να το ξεφορτωθώ. Μόνο όταν κοιμάμαι δεν πονάω.

---

Καλησπέρα, έχω και εγώ παρόμοια συμπτώματα με εσάς με την διαφορά ότι στην αρχή είχα κολπίτιδα. Έκανα θεραπεία στην οποία πέρα άλλων φαρμάκων έπρεπε να παίρνω και ενδοκολπικά που διακόπηκαν νωρίς λόγου περιόδου. Όσο έπαιρνα την θεραπεία ήμουν εντάξει μεχρι που τελείωσε και άρχισαν ξανά οι ενοχλήσεις. Θεώρησα ότι δεν έκανα σωστά τγν θεραπεία και ξαναπήγα στον γυναικολόγο για εξετάσεις αλλά μου είπε οτι ήμουν καθαρή πλέον παρόλο που οι ενοχλήσεις είχαν αρχίσει να γίνονται πάλι έντονες. Μου έδωσε κάτι για κολπικές πλύσεις καλού κακού αλλά είναι επίφοβο να το χρησιμοποιείς συνέχεια. Επίσης τις περισσότερες φορές τα ντεπον και αλγκοφρεν δεν με πίανουν. Θεωρείται ότι είναι ψυχοσωματικό; Δεν είμαι σε τόσο χάλια κατάσταση όσο ήμουν αλλά ακόμα σκέφτομαι αν θα βγω ή θα πονάω και έχω να πατήσω στην σχολή 1 μήνα.