ΥΠΑΡΧΕΙ \"ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ\" ΔΙΑΖΥΓΙΟ;

Quote:

---

Originally posted by weird
Καταρχήν, θέλω να σε ρωτήσω το εξής μπουμπού.
Του μίλησες άμεσα?
Του είπες όλα όσα μας έχεις γράψει?
Τα παράπονά σου?
Το έκανες ΑΜΕΣΑ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, εκφράζοντας τα συναισθήματά σου?
Αν ναι και δεν βρήκες ανταπόκριση τότε..

δεν θα συμφωνήσω με την λύση που επέλεξες, εφόσον ζητάς την γνώμη μου.

Είναι μια μη ρεαλιστική λύση που την θεωρώ πιότερο υπεκφυγή της κατάστασης παρά λύση.

Με αγαπά τον αγαπώ,
με ποθεί τον ποθώ,
αλλά η καθημερινότητά μας δεν αντέχεται.

Γι αυτό, αν και έχουμε κι ένα παιδί μαζί, ας μείνουμε ωστόσο χώρια, ας μείνουμε μόνο ερωτικοί σύντροφοι.


Συγνώμη, εσύ τώρα έτσι όπως το διαβάζεις, το θεωρείς ώριμο, λειτουργικό, εφικτό?

Αν όχι, τότε σκέψου καλύτερα.

Μήπως πας να διαμορφώσεις την κατάσταση εκεί που σε βολεύει?

Εννοώ οτι, όπως έχεις αφήσει να εννοηθεί, μάλλον ως εργένη τον αγάπησες και τον ερωτεύτηκες.
Το υπόλοιπο πακέτο σου έκατσε βαρύ, αναφέρομαι στην όλη καθημερινότητα της συμβίωσης με τον άντρα και τα παιδιά. Έφαγες τα μούτρα σου, αλλά δεν αποχωρείς κιόλας... ( υπο την απαραίτητη προυπόθεση φυσικά οτι εχεις εξαντλήσει ΟΛΑ τα άλλα μέσα και δεν βλέπεις φως)
Προσπαθείς τώρα, με τα λόγια σου αυτά, να ζήστε μια εργένικα ερωτική ζωή μαζί? Αρα να ζήσεις το αρχικό σενάριο που είχες στο μυαλό σου, όταν τον γνώρισες.... α είναι και το παιδί σου στη μέση, αλλά, εντάξει, εσείς θα λειτουργείτε ως εραστές...

Τι να σου πω δεν ξέρω.

Αφού αγαπιέστε, καθίστε συζητήστε και βρείτε μια ρεαλιστική λύση ώστε ο έρωτας και η αγάπη σας να χωράει και την καθημερινότητά σας.
Αν η λύση δεν μπορεί να βρεθεί μάλλον η αγάπη και η καλή θέληση δεν είναι αμοιβαία, γιατί πιστεύω οτι χωρίς αληθή επικοινωνία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αγάπη. Οπότε, ας πάρει ο καθείς τον δρόμο του.

Απο εκεί και πέρα, μεσοβέζικες λύσεις και κάπως ανεδαφικές, προσωπικά δεν θα τις επέλεγα.

---

ΝΑΙ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΦ\'ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ.
ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΣΒΗΝΕΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ, ΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΔΥΟ ΕΧΘΡΟΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. ΕΑΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΝΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΙΙΙΙΙΙΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΙΣΩΣ.... ΔΕΝ ΞΕΡΩ......

Η λυση της παυσης της συμβιωσης μας και να μεινουμε ζευγαρι παντρεμενο σε διαφορετικα σπιτια ηταν προσωρινη απο πλευρας μου. Για να εχει το χρονο και την ηρεμια να τα βρει με τα παιδια του και να βαλει τα πραγματα σε μια σειρα χωρις την πιεση την δικη μου πανω απο το κεφαλι του.
Ξερω οτι αυτη η κατασταση μπορει να μασ σωσει ή να μου γυρισει μπουμερανγκ και να μας οδηγησει στην τελικη αποξενωση και το διαζυγιο.
Αλλα οπως λετε και εσεις, δεν θα ησυχασω ποτε ενα δεν βεβαιωθω οτι τα προσπαθησα ολα!

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by nature
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

---

Αν θελουν αλλαζουν ευτυχως.

---

για πιο λογο να το κανουν?

---

Συμφωνώ Sofia, ότι αν θέλουν αλλάζουν, αλλά αυτό θέλει πολλή ανάλυση.
Για να θέλουν, πρέπει, 1ο, να είναι πολύ ευρύννοες, 2ο, να έχουν το θάρρος και την τόλμη της αυτοκριτικής, 3ο, να έχουν παρατηρητική ματιά προς τον έξω κόσμο, 4ο, να έχουν προσωπική φιλοδοξία ως προς τον εαυτό τους και να βάζουν ψηλά τον πήχυ του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους, κοινώς να μην ευλογάνε τα γένια τους, ....και πολλά άλλα.
Πάντως, δεν έχω δει να αλλάζουν οι άνθρωποι για χάρη μιας αγάπης. ακόμα και αν το κάνουν, είναι παροδικό και για το \"φαίνεσθαι\".
Θεμελιακές αλλαγές γίνονται μόνο για λόγους σαν αυτούς που προανέφερα

nature, η αφορμη ειναι διαφορετικη καθε φορα. νομιζω πώς στην πορεια βλεπει κανεις γιατί κ πώς αλλαζει. μπορω να σου πώ απο προσωπικη εμπειρια, πώς τις δικες μου μικρες ή οχι αλλαγες αναρωτηθηκα αν πρεπει να τις κανω με αφορμη εναν ερωτα.

δεν λεω οτι για αυτο τις εκανα, αλλα ήταν το τρανταγμα που μαλλον χρειαστηκα για να αναθεωρησω εμενα.

Quote:

---

Originally posted by boubourina

ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.

---

το οποιο αν καταλαβα καλα,
θα το κρατησεις εσυ.


Επισης αν ξανακαταλαβα καλα,
απο τις απαντησεις που πηρες στα ερωτηματα που εβαλες,
δεν εγινες πιο σοφη.....

Quote:

---

Originally posted by Sofia


νομιζω πώς στην πορεια βλεπει κανεις γιατί κ πώς αλλαζει. μπορω να σου πώ απο προσωπικη εμπειρια, πώς τις δικες μου μικρες ή οχι αλλαγες

---

ο τελευταιος που μπορει να διακρινει αλλαγες μας,
ειναι ο εαυτος μας και ενδεχωμενα ο πρωτος που θα παρει λαθος μυνηματα.

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by nature
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

---

Αν θελουν αλλαζουν ευτυχως.

---

για πιο λογο να το κανουν?

---

Συμφωνώ Sofia, ότι αν θέλουν αλλάζουν, αλλά αυτό θέλει πολλή ανάλυση.
Για να θέλουν, πρέπει, 1ο, να είναι πολύ ευρύννοες, 2ο, να έχουν το θάρρος και την τόλμη της αυτοκριτικής, 3ο, να έχουν παρατηρητική ματιά προς τον έξω κόσμο, 4ο, να έχουν προσωπική φιλοδοξία ως προς τον εαυτό τους και να βάζουν ψηλά τον πήχυ του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους, κοινώς να μην ευλογάνε τα γένια τους, ....και πολλά άλλα.
Πάντως, δεν έχω δει να αλλάζουν οι άνθρωποι για χάρη μιας αγάπης. ακόμα και αν το κάνουν, είναι παροδικό και για το \"φαίνεσθαι\".
Θεμελιακές αλλαγές γίνονται μόνο για λόγους σαν αυτούς που προανέφερα

---

Νature,
θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές.
Το να αλλάζει ο άνθρωπος είναι κάτι που κάνει πρωτίστως ο ίδιος για τον εαυτό του και θέλει πολύ αγώνα, εφ΄όλης της ύλης.
Ούτε κι εγώ πιστεύω οτι μπορούμε να αλλάξουμε, στο όνομα της όποιας αγάπης, τον άλλο.
Επιρροή μπορούμε να ασκήσουμε, αλλά μέχρι εκεί.

Η αλλαγή είναι υπόθεση προσωπική.
Και σε αυτά που έβαλες, προσθέτω και το ταρακούνημα.
Αν δεν ταρακουνηθεί ο ανθρωπάκος απο την βόλεψή του, δεν κάνει αλλαγές ούτε αφήνει στην άκρη τα απαλά ασπρόρουχα της εθελοτυφλίας του.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by boubourina

ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.

---

το οποιο αν καταλαβα καλα,
θα το κρατησεις εσυ.
ναι κρινο καλα το καταλαβες. Αλλωστε εκ πειρας ξερω τι θα γινοταν αν το εγκατελειπα οπως η πρωην στον Μπουμπουρινο. Θα το φορτωνε στην επομενη γκομενα, συζυγος μητρια να μου το μεγαλωσει ; Αλλωστε του ειπα οτι ποτε μου δεν προκειται να ζητησω τιποτα για το παιδι. Ουτε διατροφες ουτε οποιαδηποτε αλλη διεκδικηση. Αλλωστε πριν παντρευτουμε περασε οτι περιουσια ειχε στα 2 πρωτα παιδια και ετσι δεν τειθεται θεμα. Εαν εχει και θελει ας προσφερει, εαν δεν εχει ή δεν θελει, τοτε ο Θεος να με εχει καλα να του προσφερω μονη μου οτι χρειαζεται


Επισης αν ξανακαταλαβα καλα,
απο τις απαντησεις που πηρες στα ερωτηματα που εβαλες,
δεν εγινες πιο σοφη.....
Οχι Κρινο, δεν καταδεχτηκε να μοιραστει λιγη απο την σοφια του μαζι μου.

---

Quote:

---

Originally posted by boubourina

ΝΑΙ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΦ\'ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ.
ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ

Το παλεύεις ακόμα?
Εχω την αίσθηση, οτι τόσο καιρό πάλευες ουσιαστικά μόνη, και τώρα, μπροστά σε ένα μαζί ( μια συνεννόηση) που δεν έρχεται, αλλάζεις σπίτι. Γιατί δεν έρχεται αυτό το μαζί? Εσύ τι πιστεύεις πάνω σε αυτό?




ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΣΒΗΝΕΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ, ΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΔΥΟ ΕΧΘΡΟΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. ΕΑΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΝΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΙΙΙΙΙΙΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΙΣΩΣ.... ΔΕΝ ΞΕΡΩ......

Σαν χωρισμένοι?
Απο το αρχικό σου μήνυμα, κατάλαβα ότι του ζήτησες να μείνετε ερωτικοί σύντροφοι. Κι αυτό θα το κάνετε πρώτα πρώτα για σας, για να χαίρεστε το πάθος σας, και μετά για το παιδί, το οποίο θα χαρεί έτσι λίγη απο την διασωθείσα αγάπη σας, σωστά?

Η λυση της παυσης της συμβιωσης μας και να μεινουμε ζευγαρι παντρεμενο σε διαφορετικα σπιτια ηταν προσωρινη απο πλευρας μου. Για να εχει το χρονο και την ηρεμια να τα βρει με τα παιδια του και να βαλει τα πραγματα σε μια σειρα χωρις την πιεση την δικη μου πανω απο το κεφαλι του.

Εσύ μαζί με το πρόβλημα , μοιάζει να του έθεσες και την λύση. Θέλοντας να πετύχεις τι? Την συμμόρφωση του άντρα σου, μπροστά στην μη βολικότητα της λύσης που του προτείνεις? Του έδωσες το στίγμα οτι δεν είσαι καλά και μετά του δήλωσες οτι φεύγεις... μήπως αυτή η δήλωση, θα μπορούσε να περιμένει να προηγηθεί μια δική του απάντηση? Και μετά αναλόγως, να δράσετε, να αποτύχετε και να φύγεις. Να επιτύχετε και να μείνεις.

Ξερω οτι αυτη η κατασταση μπορει να μασ σωσει ή να μου γυρισει μπουμερανγκ και να μας οδηγησει στην τελικη αποξενωση και το διαζυγιο.
Αλλα οπως λετε και εσεις, δεν θα ησυχασω ποτε ενα δεν βεβαιωθω οτι τα προσπαθησα ολα!

---

Μπουμπού μου, το πιστεύω οτι προσπαθείς, αλλά μήπως θα πρέπει να δεις πιο καθαρά, με ποιόν τρόπο προσπαθείς?
Προσωπικά βρίκσω τις ενέργειές σου βεβιασμένες, υπερβολικά φορτισμένες με το συναίσθημα του θυμού, της αγανάκτησης και κάπως εκβιαστικές της όλης κατάστασης.
Μήπως να πάρεις λίγο χρόνο μακριά απο όλους και απο όλα, να σκεφτείς πιο καθαρά?
Και παράλληλα να σκεφτεί κι εκείνος?

εφοσον λοιπον σε ολα καταλαβα καλα,
το τοπιο ειναι καθαρο μπροστα σου.
Δεν βλεπω απολυτως κανενα λογο να συνεχιζετε να πινετε και καφε ακομα,
ποσο μαλλον οτι αλλο.


Για μενα,
παιρνεις το παιδι σου και ξαναρχιζεις την ζωη σου με τον επομενο που θα νομιζεις οτι σου κανει.

Κρινω σκοπιμο να σου πω οτι τσουλησες την ζωη σου με λαθος σειρα.
Το παιδι επρεπε να ειναι το τελευταιο στην σειρα των οσων εκανες.
Το να κανεις μια σχεση και να παει στραφι εχει συμβει σε ολους μας.
Αν καναμε και απο ενα παιδι, το μονο θετικο θα ηταν οτι θα μειωνονταν η υπογεννητικοτητα στην ελλαδα.

Αλλα οτι εγινε - εγινε,
φροντισε τουλαχιστον απο εδω και περα να βαλεις αλλες βασεις οι οποιες δεν θα πατανε στα λαθη του παρελθωντος.
Τα λαθη σου θα πρεπει να σε πανε καλυτερα, ετσι τα λαθη σου θα γινουν χρησιμα.

Quote:

---

Originally posted by weird

Και παράλληλα να σκεφτεί κι εκείνος?

---

απο οσα εχω διαβασει,
ο διακοπτης ειναι κλειστος και εχει μπει λουκετο.

Και αυτο το λεω,
γιατι αμα η συντροφος μου, ειχε προβληματα τετιου τυπου,
αν με ενδιεφερε η σχεση θα κινουσα γη και ουρανο.
Αντιθετα ο τυπος δειχνει να σφυριζει αδιαφορα....

Νομίζω πως πριν κάνεις αυτό τον γάμο και συμβιώσεις με τον σύζυγο σου, είχες στο μυαλό σου μια εντελώς διαφορετική ζωή από αυτή που βιώνεις τώρα.
Και αυτό σε έχει ταρακουνήσει συθέμελα.

Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Ξέρεις όλοι ζουν σε ένα συννεφάκι στην αρχή και μετά πέφτουν απότομα και όρθιοι στην γη.

Το οποίο δεν σημαίνει ότι είναι κακό.΄

Ξέρεις είμαι κατά των άκρων..δεν θέλω ούτε τα ροζ σύννεφα αλλά ούτε και τον Άδη;)

Συμφωνώ και εγώ, πως οι κινήσεις σου είναι βεβιασμένες και πάνω στα νεύρα σου.
Ας μου επιτραπεί η έκφραση, σαν μικρό παιδάκι που χτυπάει επιτακτικά το πόδι του κάτω και φωνάζει \"ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ\"

Θα ήθελα πολύ να άκουγα και τις απόψεις του σύζυγου σου, για το θέμα σας
Πως νιώθει?
Είναι εξίσου κουρασμένος?
Νιώθει ερωτευμένος μαζί σου?
Νιώθει απλά αδιαφορία και έχει επιλέξει να μην συμμετέχει στο σπίτι?


Γενικά πάντως πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουν θέλοντας και μη.
Το πέρασμα του χρόνου, οι διάφορες καταστάσεις και γεγονότα που επιτακτικά μας αναγκάζουν να αλλάξουμε πλεύση.

Ο έρωτας είναι ένα από αυτά, γιατί όχι?

Μπουμπού μου, αυτό που ονειρεύεσαι ακριβώς δεν μπορείς να το έχεις.Οι συνθήκες της ζωής σου δεν το επιτρέπουν.
Τώρα πια έχεις και ένα μωρό και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένη!

Αν θεωρείς ότι μένοντας μακριά από τον σύζυγο, μεγαλώνοντας το παιδί μόνη σου, είναι η λύση, τότε there you go!

Quote:

---

Originally posted by krino
.................................

Κρινω σκοπιμο να σου πω οτι τσουλησες την ζωη σου με λαθος σειρα.
Το παιδι επρεπε να ειναι το τελευταιο στην σειρα των οσων εκανες.
Το να κανεις μια σχεση και να παει στραφι εχει συμβει σε ολους μας.
Αν καναμε και απο ενα παιδι, το μονο θετικο θα ηταν οτι θα μειωνονταν η υπογεννητικοτητα στην ελλαδα.
.........................
.

---

Το να χωρίζουν οι άνθρωποι που έχουν παιδιά, το βλέπεις σαν τη συντέλεια του κόσμου, μία παρατήρηση που έχω κάνει από πολλά ποστ σου. Σε διαβεβαιώ πως δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι.
Υπάρχουν και πολλά θετικά σ΄αυτό τον ισολογισμό (της απόφασης διαζυγίου εννοώ).
Αναρωτιέμαι γιατί το βλέπεις με τόσο τρομακτική αίσθηση.....

Quote:

---

Originally posted by Nora
Νομίζω πως πριν κάνεις αυτό τον γάμο και συμβιώσεις με τον σύζυγο σου, είχες στο μυαλό σου μια εντελώς διαφορετική ζωή από αυτή που βιώνεις τώρα.
Και αυτό σε έχει ταρακουνήσει συθέμελα.

Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Ξέρεις όλοι ζουν σε ένα συννεφάκι στην αρχή και μετά πέφτουν απότομα και όρθιοι στην γη.

Το οποίο δεν σημαίνει ότι είναι κακό.΄

Ξέρεις είμαι κατά των άκρων..δεν θέλω ούτε τα ροζ σύννεφα αλλά ούτε και τον Άδη;)

Συμφωνώ και εγώ, πως οι κινήσεις σου είναι βεβιασμένες και πάνω στα νεύρα σου.
Ας μου επιτραπεί η έκφραση, σαν μικρό παιδάκι που χτυπάει επιτακτικά το πόδι του κάτω και φωνάζει \"ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ\"

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ!
ΠΟΙΑ ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΑ;
ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕΤΑ ΣΥΖΗΣΑΜΕ 6 ΜΗΝΕΣ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ.
ΣΤΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΖΥΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΑΜΟ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ (ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΔΕΜΕΝΟ ΓΑΙΔΑΡΟ);

Θα ήθελα πολύ να άκουγα και τις απόψεις του σύζυγου σου, για το θέμα σας

ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΓΡΑΦΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΙΤΕ. TO BOUBOURINA ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΓΝΩΣΤΟ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙ ΛΕΩ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ.

Πως νιώθει? ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ, ΣΑΜΠΩΣ ΜΙΛΑΕΙ;

Είναι εξίσου κουρασμένος?
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΧΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ ΜΟΥ. ΠΑΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΛΕΕΙ: ΑΜΑΝ ΠΑΛΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΡΙΝΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Νιώθει ερωτευμένος μαζί σου?
ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΤΟΥ ΕΜΠΝΕΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!!!


Νιώθει απλά αδιαφορία και έχει επιλέξει να μην συμμετέχει στο σπίτι?
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΖΑΜΠΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ

Γενικά πάντως πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουν θέλοντας και μη.
Το πέρασμα του χρόνου, οι διάφορες καταστάσεις και γεγονότα που επιτακτικά μας αναγκάζουν να αλλάξουμε πλεύση.

Ο έρωτας είναι ένα από αυτά, γιατί όχι?

Μπουμπού μου, αυτό που ονειρεύεσαι ακριβώς δεν μπορείς να το έχεις.Οι συνθήκες της ζωής σου δεν το επιτρέπουν.
Τώρα πια έχεις και ένα μωρό και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένη!

Αν θεωρείς ότι μένοντας μακριά από τον σύζυγο, μεγαλώνοντας το παιδί μόνη σου, είναι η λύση, τότε there you go!

---

Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΧΘΕΣ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ:
ΣΟΦΙΑ ΕΣΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΛΑ ΣΕ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ!
ΑΚΟΜΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ

Quote:

---

Originally posted by Nora
Νομίζω πως πριν κάνεις αυτό τον γάμο και συμβιώσεις με τον σύζυγο σου, είχες στο μυαλό σου μια εντελώς διαφορετική ζωή από αυτή που βιώνεις τώρα.
Και αυτό σε έχει ταρακουνήσει συθέμελα.

Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Ξέρεις όλοι ζουν σε ένα συννεφάκι στην αρχή και μετά πέφτουν απότομα και όρθιοι στην γη.

Το οποίο δεν σημαίνει ότι είναι κακό.΄

Ξέρεις είμαι κατά των άκρων..δεν θέλω ούτε τα ροζ σύννεφα αλλά ούτε και τον Άδη;)

Συμφωνώ και εγώ, πως οι κινήσεις σου είναι βεβιασμένες και πάνω στα νεύρα σου.
Ας μου επιτραπεί η έκφραση, σαν μικρό παιδάκι που χτυπάει επιτακτικά το πόδι του κάτω και φωνάζει \"ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ\"

Θα ήθελα πολύ να άκουγα και τις απόψεις του σύζυγου σου, για το θέμα σας
Πως νιώθει?
Είναι εξίσου κουρασμένος?
Νιώθει ερωτευμένος μαζί σου?
Νιώθει απλά αδιαφορία και έχει επιλέξει να μην συμμετέχει στο σπίτι?


Γενικά πάντως πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουν θέλοντας και μη.
Το πέρασμα του χρόνου, οι διάφορες καταστάσεις και γεγονότα που επιτακτικά μας αναγκάζουν να αλλάξουμε πλεύση.

Ο έρωτας είναι ένα από αυτά, γιατί όχι?

Μπουμπού μου, αυτό που ονειρεύεσαι ακριβώς δεν μπορείς να το έχεις.Οι συνθήκες της ζωής σου δεν το επιτρέπουν.
Τώρα πια έχεις και ένα μωρό και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένη!

Αν θεωρείς ότι μένοντας μακριά από τον σύζυγο, μεγαλώνοντας το παιδί μόνη σου, είναι η λύση, τότε there you go!

---

Θα συμφωνήσω. Κι εμένα αυτή την αίσθηση μου δίνεις. Οτι το αντιμετωπίζεις παιδιάστικα κι όχι ώριμα. Χτυπώ το πόδι μου στη γη, και λέω φωνάζοντας \"Θέλω αυτόοοοοο!\"

Καταλαβαίνω οτι αγαπάς κι αυτόν και τα παιδιά του.
Και θέλεις να έχεις εξαντλήσει κάθε περιθώριο πριν αποφάσισεις πιο οριστικές λύσεις, όπως το διαζύγιο.

Κάνεις μια συζήτηση πάνω σε όσα σε ενοχλούν και τα μεζεύεις χρόνια τώρα.

Και μετά ?

Του δίνεις το περιθώριο να κάτσει να αναλογιστεί πάνω σε αυτό? Του λες οτι είσαι έτοιμη αν εκείνος διατίθεται, να κάνετε μια τελευταία προσπάθεια, να διαμορφωθεί πιο ομαλά η καθημερινότητά σας?
( θα ήθελα να ακούσω και τη μεριά του συντρόφου σου)

Η του ανακοινώνεις το ωραίο : Mόνο εραστές?

Εδώ όμως, μπαίνει στη μέση, πέρα απο τα βεβαρυμένα και καταπιεσμένα συναισθήματά σου που εκδηλώθηκαν επιτέλους, και το θέμα του πώς αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητά σου.

Σαν να θέλεις να αρνηθείς κάποιο βάρος του πραγματικού που δεν μπορείς να σηκώσεις και να αποσυρθείς στο συννεφάκι.... ας έχουμε παιδιά, εμείς θα δραπευτέυσουμε απο τη ρουτίνα και το χρόνο, θα μείνουμε εραστές....έτσι η αγάπη μας δεν θα γίνει μίσος.

Χμμμ....

Κι όμως, μπορείτε να βρείτε τη χρυσή τομή.
Κάτι ανάμεσα στα ροζ σύννεφα και τον Άδη που λεέι και η Νόρα.

Τόσα χρόνια δεν μίλαγες. Τώρα μίλησες.
Δώσε χρόνο...
Και κυρίως, μείνε με τον εαυτό σου να ζυγιάσεις απο δω και πέρα πως θα κινηθείς, ώριμα , με συναίσθηση της ευθύνης σου και χωρίς παραπλανητικά ημιμέτρα ( είμαστε μαζί και δεν είμαστε καθημερινά μαζί)...

Στα λέω με κάθε φιλική διάθεση.

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by krino
.................................

Κρινω σκοπιμο να σου πω οτι τσουλησες την ζωη σου με λαθος σειρα.
Το παιδι επρεπε να ειναι το τελευταιο στην σειρα των οσων εκανες.
Το να κανεις μια σχεση και να παει στραφι εχει συμβει σε ολους μας.
Αν καναμε και απο ενα παιδι, το μονο θετικο θα ηταν οτι θα μειωνονταν η υπογεννητικοτητα στην ελλαδα.
.........................
.

---

Το να χωρίζουν οι άνθρωποι που έχουν παιδιά, το βλέπεις σαν τη συντέλεια του κόσμου, μία παρατήρηση που έχω κάνει από πολλά ποστ σου. Σε διαβεβαιώ πως δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι.
Υπάρχουν και πολλά θετικά σ΄αυτό τον ισολογισμό (της απόφασης διαζυγίου εννοώ).
Αναρωτιέμαι γιατί το βλέπεις με τόσο τρομακτική αίσθηση.....

---

Θα συμφωνησω με την nature. Δεν το βρισκω τραγικο. Φτανει οι γονεις του παιδιου να κρατουν ενα επιπεδο και να μην σκοτωνονται για το σπιτι στη Μυκονο που εμεις ουτως ή αλλως δεν εχουμε.
Δεν μετανιωνω με τιποτα που εφερα στον κοσμο το μωρακι μου. Και θα κανω οτι περναει απο το χερι μου να μην το μετανιωσει και αυτο που ηρθε σε αυτον τον κοσμο!!!