Ειλικρινα τι θα σκεφτοσασταν...

Keep
μου αρέσει πολύ η ερώτησή σου, είναι πολύ ειλικρινής και άμεση.
Προσωπικά, θα μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια, όπως εσύ.
Παλαιότερα, ακόμα κι αν είχα και έχω στο οικογενεικό μου περιβάλλον την ψύχωση, δεν ήθελα, δεν άντεχα, φοβόμουν να ακούσω ή να πλησιάσω άτομο με κάθε είδους ψυχολογικό πρόβλημα. Ήταν καθαρά για λόγους ντροπής, ένας τρόπος άμυνας, τελείως ανώριμος. Ένας τρόπος να αρνηθώ το γεγονός της ύπαρξης αυτής της κατάστασης στο περιβάλλον μου, στους άλλους και τελικά στον εαυτό μου! Παρόλο που ήξερα ότι ένας άνθρωπος με ψύχωση μπορεί να αγαπά, να νοιάζεται, να είναι όπως όλοι οι άλλοι, με τα θετικά του και τα ελαττώματά του, και η αντιμετώπιση της ασθένειας να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπικότητά του. Παρόλα αυτά εγώ το έπαιζα καλά το θεατράκι μου.

Μέχρι που άρχισα να υποφέρω από πανικούς. Είδα πόσο λεπτή είναι η κλωστή τελικά ανάμεσα στην ψυχική υγεία και τη διατάραξή της. Εϊδα πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να πονά γιατί φοβάται να μιλήσει στους άλλους με το φόβο ότι θα τον παρεξηγήσουν, θα τον περιθωριοποιήσουν.

Είδα και εδώ στο φόρουμ, άτομα όπως εσύ και ο vince, να μου επαληθεύουν στο μυαλό μου ότι τελικά είναι όλα θέμα προσωπικότητας και όχι ταμπέλας. Όπως σε όλους τους ανθρώπους άλλωστε είναι όλα θέμα προσωπικότητας, το αν θα μπορούσα να κάνω οποιαδήποτε σχέση μαζί τους, είτε εγώ, είτε εκείνοι με μένα.

Και είδα, μεσα από αποκαλύψεις φίλων μου, άλλοτε μικρές άλλοτε μεγαλύτερες, ότι πολλοί έχουν ευαίσθητο ψυχικό κόσμο, άλλοι πέρασαν ή περνούν ψυχολογικά προβλήματα, κι εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι, όπως κι εκείνοι για μένα το ίδιο. Αλλά και για γνωστούς απλούς που ούτε φανταζόμουν τι περνούν.

Άρα, η ταμπέλα αυτή, έστω κι αν δεν την ήξερα, τελικά δεν έπαιξε ρόλο. Γιατί μετρούσε η προσωπικότητά τους.

Εν κατακλέιδι, θα συμφωνήσω ότι δεδομένου ότι είναι πολύ ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο η οποιαδήποτε ταμπέλα, δεν μπορεί να βγαίνει ο καθένας και να τη διαλαλέι. Αλλά θα συμφωνήσω με τη Σοφία, ότι ανοιγόμενος σε ανθρώπους που νιώθεις ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη σου, μόνο να κερδίσεις μπορείς από αυτό. Αν τελικά αποδειχθεί ότι δεν άξιζε, πάλι κερδισμένος θα βγεις. Αν όμως αποδειχθεί ότι άξιζε, η σχέση θα γίνει πολύ πιο δεμένη και αληθινή...Κι εσύ πιο ελέυθερος, πιο ανακουφισμένος.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
...αν συναντουσατε καποιον και σας ελεγε οτι πασχει απο σχιζοφρενεια?
Βεβαια το ειλικρινα ειναι μεγαλη υποθεση...λεμε τωρα.

---

Αρχικά θα ένιωθα ένα φόβο. Για λίγα δευτερόλεπτα όλα τα κοινωνικά κλισέ θα είχαν περάσει νοητά μπροστά απο το βλέμμα μου. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, ο φόβος αυτός θα καταλάγιαζε. Θα επιθυμούσα να μιλήσω με τον άνθρωπο αυτό.
Να γνωρίζω τον κόσμο του.
Με τα θετικά και τα αρνητικά του, στο μέτρο βέβαια που θα μου το επέτρεπε.
Τέλος, θα αναρωτιόμουν, γιατί μου το λέει.
Αν είναι φίλος που ξέρω καιρό, θα το εκτιμήσω σαν μια βαθιά εξομολόγηση που δηλώνει εμπιστοσύνη.
Αν είναι γνωστός, θα αναρωτηθώ κατά πόσο τον αγχώνει η ταμπέλα και πόσο τον έχει απορροφήσει, ώστε να αυτοπροδιορίζεται μέσω αυτής.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ως άνθρωπος που εκτιμώ και σέβομαι οποιασδήποτε μορφής διαφορετικότητα, θα είχα μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω και να γνωρίσω.

Quote:

---

Originally posted by vince
Το θέμα νομίζω keep είναι να εξετάσεις την ερώτηση σου και από άλλη οπτική. Σε απασχολεί τι θα σκεφτεί κάποιος που θα γνωρίσει έναν \"σχιζοφρενή\" ή σε απασχολεί τι θα πει κάποιος που θα γνωρίσει τον keep_walking? Σε επέκταση της ερώτησης σου συλλογίζομαι. Τι θα σκεφτεί ο οποιοσδήποτε αν γνωρίσει έναν ψυχικά ασθενή < έναν ψυχικά κουρασμένο < έναν άνθρωπο με προβληματισμούς < έναν άλλο οποιονδήποτε άνθρωπο?

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν να κάνουμε σκέψεις για τον τάδε, να λέμε για παράδειγμα ότι είναι ανέλπιστος, να κατανοούμε την έννοια της απελπισίας αλλά να μην την έχουμε γνωρίσει και εμείς οι ίδιοι ως πιο συχνό ή λιγότερο συχνό στοιχείο της ψυχής μας. Νομίζω πως ένας άνθρωπος κατανοεί καλύτερα κάτι που το έχει βιώσει και ο ίδιος ασχέτως αν το έχει βιώσει με διαφορετική μορφή..

Σκέψου το εξής παράδειγμα. Σε έναν πόλεμο υπάρχουν δέκα τραυματίες πολέμου. Τι θα σκεφτείς? Πώς ήταν/ είναι σαν άνθρωποι αυτοί οι δέκα τραυματίες? Ή μήπως το ότι είναι τραυματίες πολέμου αναιρεί τα υπόλοιπα?

---

Vince,

Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου. Οτι δηλ ο άλλος που δεν πάσχει, δεν μπορεί να κατανοήσει τον δικό σου ψυχικό κόσμο. Μπορεί να κατανοήσει βέβαια σημασιολογικά την λέξη σχιζοφρένεια, αλλά δεν μπορεί να την νιώσει.
Κι όμως, πιστεύω οτι ένας κοντινός άνθρωπος, μπορεί να σχεδόν να νιώσει τον κοσμο σου, όπως κι εσύ τον δικό του, αν επιλέγετε να δίνετε ο ένας στον άλλο με τον ίδιο τρόπο.

Η τελευταία ερώτηση σχετίζεται άμεσα με την λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού. Το τελευταίο, έχει την ανάγκη ταμπελοποίησης - ταξινόμησης των πάσης φύσεως δεδομένων.
Οπότε, στην περίπτωση του σχιζοφρενούς, ανάμεσα σε πολλές άλλες ταμπέλες-επιλογες ( πχ. έξυπνος/μυστήριος/ζηλιάρης/κακόβουλος/εριστικός/ενδιαφέρωνκτλ) θα επιλέξει, την νόσο του.
Είναι το βαραίνον στοιχείο. Κι όλα τα άλλα, αχνοφέγγουν απο πίσω.

Ωστόσο, αυτή η σχεδόν αυτόματη διεργασία, μπορεί να γίνει αντικείμενο επεξεργασιάς.
Δηλ, γνωρίζοντας έναν τέτοιον άνθρωπο, να σε ενδιαφέρει πιότερο ο άνθρωπος σαν ξεχωριστή οντότητα, κι όχι σαν έκφραση μιας ασθένειας...

Τέλος, θα ήθελα να θέσω και σε σένα και στον Keep την εξής ερώτηση.

Μιλάμε εδώ για το πώς θα ένιωθαν οι άλλοι στο άκουσμα του όρου.

Εσάς, ειλικρινά, πώς σας επηρεάζει η ταμπέλα σε σχέση με την αντίληψη του ίδιου σας του εαυτού?

Quote:

---

Originally posted by VelvetUnderground

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Κηπ...ειλικρινά, πριν αρχίσω να μπαίνω στο φόρουμ και να γνωρίζω από \"κοντά\" ανθρώπους που πάσχουν από διάφορες ψυχολογικές ασθένειες θα σκεφτόμουν: \"δηλαδή ο τύπος είναι τρελλός?\", \"μπορεί κάποια στιγμή εκεί που μιλάμε να μου κάνει κακό?\".
Αυτά πριν.
Μετά την εμπειρία μου εδώ, ανακάλυψα πως τα περισσότερα άτομα που πάσχουν από κάποια ασθένεια τέτοιου είδους, είναι βαθιά σκεπτόμενα, ταλαιπωρημένα και ευαίσθητα άτομα.
Τώρα πλέον \"φοβάμαι\" αυτούς που πιστεύουν πως δεν έχουν τίποτα. Και το λέω με κάθε ειλικρίνεια.....

---

Κανείς \"τρελλός\" δεν θα σου κάνει κακό. Μόνο οι \"λογικοί\" και οι \"σώφρονες\". Από μικρό παιδί γνώρισα πολλά και είδα πολλά. Θα δινα και το τελευταίο μου ρούχο για μερικούς ανθρώπους, και έδωσα πάρα πολλά, και πράγματα που δεν μπορούσα να δώσω και μόνο από αγάπη. Το αντάλγμα κάθε φορά και ένας κλονισμός. Οχι του νευρικού μου συστήματος μόνο, αλλά κλονισμός της πεποίθησης που είχα έως τότε τι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν είναι ακόμα, ΘΑ γίνει μια μέρα ΕΑΝ γίνει. Δεν έχω πειράξει μύγα στη ζωή μου, τουναντίον τάιζα μύγες (και σφήκες και ποντίκια και φίδια). Ολα ήταν δική μου ευθύνη. Τώρα είναι αργά. Κι εγώ αυτούς φοβάμαι που λένε ότι δεν έχουν τίποτα, γιατί αυτοί είχαν, μπόρεσα και το είδα νωρίς κι όμως έμενα μαζί τους γιατί τους αγαπούσα όπως ένα παιδί.

---

Το μήνυμά σου αυτό με άγγιξε βαθύτατα.. μια εικόνα της ψυχης σου.
Δείχνει τόσο μεγάλη ευαισθησία....

Ανθρωπος είναι.
Υπάρχει η ανθρωπιά, κάπου χωμένη μέσα στον βούρκο της ανθρωπίλας.

Καλως όρισες φίλε μου :)

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Οχι δεν σκοπευω να πω σε καποιον απο τι πασχω,αυτο θα ηταν πιστευω μεγαλο σφαλμα απο μερους μου αλλωστε εχω εσας για να μιλαω για αυτην την ασθενεια:)

---

Πόσο σε συμμερίζομαι σε αυτό που λες...

Και εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι. Γνωρίζω το πρόβλημα μου και όμως πέραν του οικογενειακού μου κύκλου (οπού ακόμα και εκεί δεν μιλάω με ορολογίες) δεν έχω καθίσει να μιλήσω με συγκεκριμένες λέξεις σε φίλους, σχέση, γνωστούς. Τίποτα περί σχιζοφρένειας η ψύχωσης. Μπορεί οι άνθρωποι εδώ στο φορουμ να έχουν μια οικειότητα με τον όρο ψύχωση, ακόμα και σε δημόσιες συζητήσεις να χρησιμοποιούνται οι συγκεκριμένες ορολογίες, όμως το να πει ένας άνθρωπος στην κοπέλα του, ή στον φίλο του ότι πάσχει από ψυχώσεις είναι κάτι που μπορεί να κοστίσει. Το κοινωνικό στίγμα υπάρχει φίλε μου keep. Υπάρχει γενικά για τις ψυχασθένειες αλλά για τις ψυχώσεις νομίζω πως υπάρχει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Έλεγα που λες σε έναν φίλο μου τις προάλλες, πίνοντας καφέ μαζί του, ότι ο τάδε πάσχει από κατάθλιψη. Ξέρεις η απάντηση του ήταν...\"αφού είναι μόνο κατάθλιψη όλα καλά, εδώ υπάρχουν άλλοι που πάσχουν από χειρότερα\". Βλέπεις οι λέξεις είναι πολύ δυνατές. Μπορούν να κυριαρχούν μέσα μας αλλά και στην κοινωνία γενικότερα πολύ αποτελεσματικά....ακόμα και από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Πόσο συχνά έχεις ακούσει στην τηλεόραση την λέξη ψύχωση? Ακόμα και μια πρόταση με χιούμορ μπορεί να εμπεριέχει την λέξη ψύχωση. Βέβαια αυτό ίσως να είναι και θετικό. Να δίνει μια πιο ευχάριστη διάσταση στην ορολογία της ψύχωσης.

Με ανθρώπους που ζούμε στην καθημερινότητα μας το θέμα αλλάζει. Όσον αφορά εμένα...μπορεί να παρουσιάζω μια εικόνα πότε ανάλαφρη και αποδεκτή, πότε διαφορετική και πνευματώδης, όμως δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ρισκάρω και να μπω στο παιχνίδι της ορολογίας.

Αυτό που τελικά λέω στον εαυτό μου είναι ότι οι άνθρωποι που με ξέρουν, ξέρουν και τα \"καλά\" μου και τα \"κακά\" μου, και δεν έχουν ανάγκη από μια δύο ορολογίες για να αντικαταστήσουν τον ρόλο του φίλου/της κοπέλας με τον ρόλο του ψυχιάτρου ή στην χειρότερη περίπτωση να ανατρέψουν παντελώς την εικόνα που έχουν για τον άνθρωπο που έχουν γνωρίσει μέσα από τις πράξεις του και όχι μέσα από τα λόγια και τις ορολογίες.

---

Το να το πει στην κοπέλα ή τον φίλο του είναι κάτι που μπορεί να κοστίσει. Αλλά και το να μην το πει, είναι κάτι που επίσης κοστίζει. Αυτό πιστεύω.

Το κοινωνικό στίγμα, είναι η αντίληψη της κοινής γνώμης ή καλύτερα, του μέσου κοινωνικού ανθρώπου. Όταν ακόμα και τους πιο στενούς μας ανθρώπους, τους φοβόμαστε σας εκπροσώπους αυτού του στίγματος, αυτό δεν δείχνει μια αφάνταστη μοναξιά? Και παραπέρα, δεν δείχνει κάτι για την ποιότητα των δεσμών μας, των μη ανεκτικών σε τέτοιες ορολογίες?

Και πέραν τούτου, δεν δείχνει και μια ψυχική απομόνωση την οποία, αφήνουμε την ταμπέλα και τον φόβο που προκαλεί, να μας επιβάλλει?

Ναι, οι λέξεις είναι δυνατές.
Μα σε ένα επιφανειακό επίπεδο μένει κανείς στην ταμπέλα για να κατανοεί το νόημα, την ουσία.
Οι λέξεις είναι και βαριές και πολυσήμαντες και απλά ενδεικτικές αλλά δεν κάθονται όλοι να τις εξερευνήσουν σε βάθος. Πολλές φορές οι λέξεις τους «γλυτώνουν» από την επαφή τους με τις έννοιες.
Η αντίδραση του φίλου σου είναι τυπική.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που θα είχαν πολύ διαφορετικές αντιδράσεις, τόσο στο θέμα της κατάθλιψης, όσο και σε εκείνο της ψύχωσης.
Και πίστεψε, οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ, δεν είναι απαραίτητα οι καταθλιπτικοί ή οι ψυχωτικοί. ( Είναι ίσως, οι άνθρωποι οι εκλεπτυσμένοι στα θέματα αντίληψης και ευαισθησίας.) Στο γράφω αυτό γιατί έχω την αμυδρή αίσθηση ότι στο μυαλό σου υφίσταται ένας διαχωρισμός των όντων σε φυσιολογικά και μη, ανάλογα με το ψυχολογικό τους υπόβαθρο.

Δεν γίνεται να αντιμετωπίζουμε τους κοντινούς μας σαν την κοινωνία. Άλλο οι δικοί μας άνθρωποι, κι άλλο η κοινωνία.
Η, για να το πώ διαφορετικά, οι δικοί μας, είναι κοντύτερα σε εμάς από ότι η κοινωνία, και μπορεί να μας κατανοήσουν βαθύτερα, από ότι «η κοινωνία»( που παραπέμπει στο στίγμα).

Γράφεις, όσον αφορά την καθημερινότητα « μπορεί να παρουσιάζω μια εικόνα….πότε έτσι και πότε αλλιώς».. Μένεις στην εικόνα και αποφεύγεις την ορολογία. Τελικά καταλήγω στο ότι περισσότερο εσύ ο ίδιος φοβάσαι να σε φαντάζεσαι υπό το πρίσμα της ορολογίας.

Δεν είσαι αυτό που είσαι λόγω της ασθένειάς σου.
Το είναι σου δεν είναι ένα φυτό που αναπτύσσεται μέσα στην γλάστρα της ψύχωσης.
Το είναι σου, είναι το φυτό, το έδαφος είναι οι ρίζες σου και η ψύχωση είναι απλά ένα άνθος πάνω σου λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Συνήθως βέβαια η αντίληψη των ανθρώπων είναι τόσο στενή σαν γλάστρα, αλλά εκκινεί εκεί το θέμα, με ποιους ανθρώπους επιλέγουμε να συμπορευόμαστε ο καθείς.




Στις τελευταίες γραμμές διαφαίνεται καθαρά το ενδότερο στοιχείο του φόβου σου ως προς την ορολογία.
Φοβάσαι ότι θα σου φέρονται σαν να ήταν ψυχίατροι, ότι θα σου έδιναν δηλ διαφορετική αντιμετώπιση.
Φοβάσαι τέλος, ότι θα ανατραπεί η εικόνα που έχουν για σένα, και μια ορολογία θα αναιρέσει τις ίδιες σου τις πράξεις και τις συμπεριφορές ( ή θα τις επανερμηνεύσει?).

Ωστόσο έχω να παρατηρήσω ότι αν κάποιος ευθύς εξαρχής σε γνωρίσει και εσένα και την νόσο σου, μια τέτοια ανατροπή δεν έχει λόγο ύπαρξης. ( Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, και πάλι εξαρτάται απο την στενότητα ή την ευρύτητα της αντίληψης του άλλου, το πώς θα σε αντιμετωπίσει).

Και τέλος, ότι αν ψύχωση θεωρηθεί στην χειρότερή της εκδοχή σαν κουσούρι ( που σε καμιά περίπτωση δεν το βλέπω έτσι), προτιμότερο είναι τους δικούς μας ανθρώπους να τους ξέρουμε και να τους αγαπάμε και με τα κουσούρια τους.

Quote:

---

Originally posted by Sofia


Πολυ πιθανον. Δεν πιστεύεις ομως πώς σ αυτη σου την αντιμετώπιση εχει συντελεσει καταλυτικα ισως το προσωπικο σου βιωμα?

Εχω θυμωσει πολλες φορές με τις προκαταληψεις που κυριαρχουν με καθε ειδους ταμπέλα. Το θεμα ειναι εμεις πώς στεκομαστε κ αν υιοθετουμε ακριτα ολες αυτες τις προκαταληψεις μεχρι το τελος της ζωης μας. Εχουμε αναρωτηθει ποτε ποιες απο αυτες κουβαλαμε κ πώς τις φερουμε στον τροπο που αντιμετωπιζουμε τον άλλο?

---

Κι αν υιοθετούμε άκριτα αυτές τις προκαταλήψεις μέχρι το τέλος της ζωής μας....

Φοβερή φράση Σοφία.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Οχι δεν σκοπευω να πω σε καποιον απο τι πασχω,αυτο θα ηταν πιστευω μεγαλο σφαλμα απο μερους μου αλλωστε εχω εσας για να μιλαω για αυτην την ασθενεια:)

---

τί αλήθεια σε κανει να προκαταβάλεις απο τώρα τί θα κανεις κ πώς θα συμπεριφερθείς στο μέλλον σε σχέση με κατι τοσο σημαντικο στη ζωη σου?

απο την μια λες πώς εσυ θα συμπεριφεροσουν σε εναν σχιζοφρενη νορμαλ, ξεκινώντας απο μηδενικη βάση, απο την άλλη ομως δεν δινεις την ευκαιρια σε εναν ανθρωπο να σε συναντησει ή να σε πλησιασει?

εχοντας κ η ιδια περάσει δυσκολα κ εχοντας αφησει ανθρωπους απ εξω, εχω να πώ πώς δινοντας την ευκαιρια στον εαυτο μου να εκτεθω σε πιο αγαπημενα ατομα, ήταν σαν να δινω την ευκαιρια στη σχεση μου να γινεται περισσοτερο στενη κ ολοκληρωμενη....

---

Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκα κι εγώ.
Μήπως τελικά υποβόσκει η αντίληψη, οτι \" μόνο ένας σχιζοφρενής θα με αντιμετώπιζε απο μηδενικής βάσης?\"

Όσο για την στενή και ολοκληρωμένη σχέση, συμφωνώ απόλυτα.

Κατανοώ τον φόβο της ταμπέλας που περιορίζει μέσα στα πλαίσια προκαταλήψεων.
¨ομως η ταμπέλα, έχει την χρήση που ο καθένας επιλέγει.
Ετσι, μια ταμπέλα, μπορεί να αποκαλύτπει κατι προσδιοριστικό. Ενα στοιχέιο του άλλου κι όχι το όλον του.
Και σε μια σχέση στενή, αυτό το στοιχείο που έρχεται στην επιφάνεια, δένει σε ακόμα μεγαλύτερο δεσμό τα άτομα.
Μα αν δεν αποκαλυφθούμε σε αυτους που αγαπάμε, αξίζει?

Κατά την άποψή μου... αξίζει λιγότερο.
Και μάλλον εμείς οι ίδιοι φορέσαμε στον λαιμό μας την αλυσίδα του στίγματος, παρά οι άλλοι.

Quote:

---

Originally posted by weird
Και μάλλον εμείς οι ίδιοι φορέσαμε στον λαιμό μας την αλυσίδα του στίγματος, παρά οι άλλοι.

---

ειναι ξεκαθαρο: κρατώντας ως επτασφραγιστο μυστικο κατι, ειναι πρωτα εμεις που νιωθουμε ασχημα γι αυτο, ντροπη ισως παρα ο οποιος αλλος. στον αλλο, καθρεφτιζουμε την δικη μας σταση. την δικη του ομως? μπορουμε να τη δουμε καθαρα?

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by weird
Και μάλλον εμείς οι ίδιοι φορέσαμε στον λαιμό μας την αλυσίδα του στίγματος, παρά οι άλλοι.

---

ειναι ξεκαθαρο: κρατώντας ως επτασφραγιστο μυστικο κατι, ειναι πρωτα εμεις που νιωθουμε ασχημα γι αυτο, ντροπη ισως παρα ο οποιος αλλος. στον αλλο, καθρεφτιζουμε την δικη μας σταση. την δικη του ομως? μπορουμε να τη δουμε καθαρα?

---

Ακριβώς γλυκιά μου. Αυτός είναι ο πυρήνας του προβληματισμού μου.

Τελικά, όταν κάποιος συντηρεί έναν τέτοιο απομονωτισμό απο τον κοντινό του περίγυρο, ενός κομματιού του εαυτού του, τότε, πιστεύω, αυτός είναι που κυρίως ντρέπεται. Αυτός είναι που ο ίδιος θα έχει πρόβλημα να ξέρουν οι άλλοι.

Αυτός είναι που προτιμά οι άλλοι να μην ξέρουν, ασχέτως του οτι μπορεί και να αποδεχόντουσαν την γνώση αυτή.
Ο ίδιος δεν την αποδέχεται.

Κοίτα σύμπτωση με αυτά που λέτε πατάτε στο ευαίσθητο σημείο της ψυχής μου.Γυρίζει το μυαλό μου πίσω και έχω συγκινηθεί να πω την αλήθεια κλαίω.

Tι ακριβώς αισθάνθηκες Γιώτα μου?
Είναι γλυκιά ή πικρή συγκίνηση?

Δυστυχώς πικρή για ευθύνες άλλων.

Διάβασα με ενδιαφέρον τις απαντήσεις ... Θα ήθελα να γράψω δυο λόγια αλλά κάπως έχω ηρεμήσει αυτές τις μέρες από τους προβληματισμούς μου και δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να αναπτύξω νέα θέματα. Εν συντομία θα έλεγα πως με συγκινεί η άποψη μερικών ανθρώπων .. πως μια ταμπέλα ψυχικής ασθένειας δεν λέει τίποτα απολύτως για όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της ψυχής.

Κατά τα άλλα εύχομαι να είστε όλοι καλά, είτε έχετε κρίσεις πανικού, είτε κατάθλιψη, είτε ψυχώσεις... άλλωστε δεν θα υπήρχε άνοδος αν δεν υπήρχαν εμπόδια στην διαδρομή.

Μην τα παρατάτε :)

λοιπον ειλικρινα επειδη καταλαβατε πιστευω οτι ειμαι παντοτε ειλικρινης.Καταρχας εφοσον θα συνομιλουσα μαζι του και ξαφνικα μου το πεταγε,πρωτον θα φοβομουν πολυ γιατι δε ξερω τι μπορει να κανει αν τον πιασει τιποτα αλλα δευτερον ΘΑ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ που ειναι εξω στη ζωη ,το πολεμαει και θα αισθανομουν :) μπροστα του ενα τιποτα!!Μα το Θεο.....

vince, θελω να σου ζητησω συγγνωμη ειλικρινα μεσα απο τη ψυχη μου.Το μυαλο μου ηταν γεματο ιδεες .Αλλα σε θαυμασα, γιατι με καταλαβες και δε μου απαντησες!!Εκει καταλαβα δεν υπαρχουν παιδια, ταμπελες απλως τι ζορια τραβαει ο ενας απο τον αλλον ειναι η διαφορα.Σου ευχομαι τα καλυτερα.Και ειλικρινα λυπαμαι για τη συμπεριφορα μου .:(