φταίει κι η βροχή

Vaya το πρόβλημα το έχει ο άνδρας σου ίσως η ζήλεια ίσως ότι κατάφερες να τελειώσεις τις σπουδές σου κάτω απο αυτές τις συνθήκες.Προσπαθεί να σε μειώσει γιατό ο ίδιος αισθάνεται κατώτερος.Το να περιμένει να κλάψεις είναι σαδισμό.Ελπίζω να εργάζεσαι για πολλούς λόγους και αν όχι προσπάθησε να βρείς δουλειά ζήτα βοήθεια απο ειδικό απο ψυχοθεραπευτή φροντισε να δυναμώσεις και άλλαξε τακτική.Δεν θα κλαίς γιατί θέλει ο κύριος να αισθανθεί ότι είναι ανώτερός σου.Ευτυχώς είσαι ακόμη νέα μην αφήσεις την ζωή σου στα χέρια του.Είσαι καλύτερή του και το ξέρει.Χρειάζεται και ο ίδιος βοήθεια αλλά πρώτα κοίτα τον εαυτό σου και τα παιδιά σου και στην τελική φρόντισε να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις και αν δεν αλλάξει συμπεριφορά πάρε το καπελάκι σου και φύγε.Αυτό που κάνει είναι ψυχολογοκή κακοποίηση εσύ θα βρείς την δύναμη προσπάθησε να καταπολεμήσεις την κατάθλιψη σου ίσως και με φαρμακευτική αγωγή.Οσο είσαι έτσι τον εξυπηρετεί γιατί δτην ουσία αυτός έχει το πρόβλημα και το ξέρει

Vaya δεν καταλαβα αν ζειτε μαζι .Το σπιτι που το κανατε?Τα παιδια ποσο χρονων ειναι?Τι ζηλευε?Τις πετρες?

Δεν είμαι και στα καλύτερά μου και οι περιγραφές μου πιο πολύ μπερδεύουν ίσως παρά επεξηγούν. Ζούμε μαζί, διαφορετικά προς τι οι τριβες. Τα παιδια μου είναι 15 και 8 χρονών. Φύγαμε από το χωριο και ζουμε στην πόλη όπου και δουλεύουμε, όπου και φτιάξαμε το σπίτι μας.
mariafound82 με ρωτας τι ζηλευε. Τις πετρες ναι. Ό,τι έμπαινε στο οπτικό μου πεδίο. Τους συναδέλφους μου. Βασικά αυτούς. Επίσης ούτε στο σουπερμαρκετ μπορουσα να παω μονη και ουτε καλα καλα έχω αποκτήσει ακομα το δικαιωμα. Λαθος τηλεφωνήματα. το κινητο σε καραντινα. Τελος παντων με θυμωνει και να θυμαμαι. Αλλα με ανησυχεί που τα σημαντικοτερα τα ξεχνω. Πως γινεται και δεν μπορω να θυμηθω? Ληθη

vaya σου είπα σε προηγούμενο μήνυμα ότι καταλαβαίνω πώς είναι να μεταμορφώνεται κάποιος όταν κλείνει η πόρτα και είναι στο σπίτι του, όσο καλός κι αν είναι στα μάτια των άλλων. Τώρα καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο. Η ζήλεια είναι μεγάλο πρόβλημα κι έχω ζήσει αυτό που λες, ό,τι μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο να πυροδοτεί σκηνές. Όμως η συνεχής υποτίμηση, ο ψυχολογικός πόλεμος που σου κάνει για να αποφύγει να παραδεχτεί κάποια δικά του θέματα (είναι πολύ βολικό να έχουμε ένα \'θύμα\' για να μπορούμε να νιώθουμε καλοί κι ανώτεροι) σε επηρεάζει, σε κάνει να νιώθεις κατάθλιψη, ηττοπάθεια, σε \'τρελαίνει\'. Ενώ δεν είναι έτσι, ένα βήμα να τολμήσεις να κάνεις θα δεις πως γύρω σου υπάρχουν κι άλλου είδους άνθρωποι που δεν τους έβλεπες, ακριβώς γιατί μέσα σου δεν ήσουν καλά. Και μέσα σου υπάρχουν δυνάμεις που είναι σε λήθαργο, όσο τις καλύπτει ο θυμός, η \'λήθη\', η απελπισία.

Εργάζεσαι λοιπόν? Ζήτα βοήθεια για να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα και να δεις πώς θα προχωρήσεις.

Vaya Εγραψες σε προηγουμενο μηνυμα οτι αυτη την χρονια ψυχολογικη κακοποιηση την δεχθηκες γιατι σου ηταν γνωριμη.θελεις να μας μιλησεις περισσοτερο γιαυτο?Πιστευεις οτι τα γνωριμα βιωματα κ τις αναμνησεις τις εχεις αφησει πισω σου?

Δεν νομιζω πως ό,τι ζούμε μπορεί να αποκοπεί από πάνω μας ποτέ. Μπορεί να ξεχαστεί, να κρυφτεί, να περάσει σε ένα χώρο κενό που όμως στέκεται πάνω από το κεφάλι μας και περιμένει ευκαιρία να εμφανιστεί καλυμένο με τη μάσκα νέων γεγονότων και καταστάσεων.
Η ψυχολογική κακοποίηση της μητέρας μου ναι, υπήρξε σαν γεγονός των παιδικών μου χρόνων. Επίσης δεν υπήρξε σωματική της κακοποίηση μα εκείνη είχε μια δύναμη αλλιώτικη, ένα περιβάλλον ασφαλέστερο γύρω της (εννοώ συγγενών, φίλων), στηριζόταν και παρηγοριόταν. Ακόμα νομίζω και η εποχή της ήταν διαφορετική, δηλαδή το έβλεπες και το δεχόσουν αδιαμαρτύρητα γιατί άλλη ήταν η θέση της γυναίκας τότε. Δεν συνέβαινε μόνο στην ίδια, στις αδερφές της, στις γνωστές της, όλες λίγο πολύ έτσι αντιμετωπίζονταν ή ίσως εγώ λόγο υπερβολικής ευαισθησίας και ευθυξίας το βλεπω έτσι?

Vaya στο μηνυμα σου πιστευεις οτι μη αντιδραση της μητερας σου εκεινα τα χρονια οφειλοταν στην κοινωνικη θεση της γυναικας.Πιστευεις οτι αν ηταν νεα την σημερινη εποχη κ αν δεν ειχε διπλα της γυναικες επισης κακοποιημενες θα αντιδρουσε?
Νιωθω κ διορθωσε με αν κανω λαθος οτι προσπαθεις να εξηγησεις κ βασικα να δικαιολογησεις την αντιδραση στην κακοποιηση σου.Μην δικαιολογεισαι Vaya.Πρεπει να το κανεις για τον εαυτο σου πρωτα κ για τα παιδια σου επειτα.Για να δουν οτι αυτο που ζουν δεν ειναι υγιης σχεση,οτι η κακοποιηση δεν προερχεται απο αγαπη κ δεν ειναι δικαιολογημενη.Πως φερεται ο ιδιος στα παιδια?Τι μηνυματα τους περναει?
Μην ανησυχεις καθολου για την αντιδραση του ανδρα σου.Απο την πρωτη στιγμη που θα δει ενα νεο ανθρωπο μπροστα του θα αρχισει να μαζευεται.Θα χασει την τροφη που ενδυναμωνει το εγω του αλλα τι να κανουμε.Μαλλον ειναι καιρος να αλλαξει διατροφη.

Προσπαθώ πολύ, τώρα νιώθω πιο ήρεμη, λιγότερη η μοναξιά μου έγινε, αφου βρήκα τέτοια παρέα. Κοπιάστε στο τραπέζι μας και πιείτε στην υγειά μας. Λίγο ακόμα να δούμε το ξημέρωμα.

Μην ξεχνας \"Ο πονος οταν λεγεται ειναι μισος και ο φοβος οταν κρυβεται διπλος\"

Θα πιω στην υγεια σου,στην υγεια μου,στην υγεια τους.Θα πιουμε για την ελπιδα και την συντροφια,την αγαπη και την ζωη.
Το ξημερωμα θα φερει μια αλλη ημερα,μια καινουργια ημερα.Ακομη ενα βημα πιο μπροστα..

Φίλε μου θρονιάστηκες πλάι στο δέντρο
το αρρίζωτο
με λόγια καλοπλασμένα
Κέρδισες
κατάφερες το απίστευτο
έσβησες χρόνια πυροθρεμένα

Καλό ταξίδι στα όνειρα σου
τα αφύτευτα
Και στης ψυχής σου τα χιλιοζήλευτα
Χίλιες κρυψώνες να ‘χεις
να ξεχνάς

Μην λιγώνεσαι
Θα γίνεις ότι θες
Μην αγχώνεσαι

Είδες τα ασύγκριτα

Σε καιρούς φοβισμένους
μόνο την αλήθεια να καρπώνεσαι
γεννήθηκες
να είσαι στους κερδισμένους

Εκείνους με τα ανάλαφρα χνάρια
Που λοιδορούν τα σφαχτάρια

Χίλιες αγάπες να ‘χεις
να ξεχνάς

Φίλε μου πάνω στο χαμό μου
Δεν σου είπα χαιρετίσματα
Από το δέντρο
το λατρεμένο
Από τον μάγο
και από της βροχής τα ξεχειλίσματα

Στο φράγμα
Το ξωτικό το λαβωμένο

Τους είδα μες τα όνειροπαλέματα
Τους είπα ψέματα
Για σένα τα ίδια ψέματα
Αλλά εσύ χίλιες αλήθειες να λες, για να ξεχνάς

Φίλε μου εγώ
ακόμα τραγούδια φτιάχνω
Τραγούδια λέω
Κι επειδή γουστάρεις την βροχή

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς

Φτιάχνει τα χρώματα
Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Φέρνει κι αρώματα

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Γυρίζει θύμισες

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Και κοίτα γύρω σου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Γείρε στον μύθο σου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Και χαμογέλα μου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς

Active Member

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνον όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που είναι τόσο τρυφερό
είναι απο χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ\'άκουσα ποτε πικρή να πουνε λέξη

για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει σαν το δώ
και χάνονται μεμιάς τα σύννεφα της λύπης

είμαι στ\'αλήθεια τυχερός που σ\'έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα\'σαί στο πλάι μου επάνω σου να γείρω

(παπαζογλου)

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ\' όλες τις καρδιές, σ\' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: \"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα\". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ\' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο
(Ρίτσος )

Μια καλη καλημερα...

Τα ζήτησα όλα απ\' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία(εχει;)
Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου \'χει λείψει
Το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία

Όση και να \'ναι η δύναμη μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει

Αλεξιου Χαρις

Καλημερα ξημερωμα..

μοναχα εγω του συμπαντος..
Member Is Offline

Διάθεση: Ολα η τιποτα...
Εστάλη στις 19-7-2009 στις 03:54



Καλημερα ξημερωμα..




Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις