Ανθεκτικη καταθλιψη ελεος

τι γινεται με τους κληρονομικους παραγοντες ; αν υπαρχουν.

κληρονομικότητα...
ναι, ως προς την μετάδοση της προδιάθεσης για εκδήλωση και όχι για την ίδια την νόσο. Αυτό δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία αλλά και μελέτες σε διδύμους.
Σε αυτή τη περίπτωση η νόσος θα εκδηλωθεί συνήθως έπειτα από κάποιο ψυχοπιεστικό συμβάν.
Θα διαγνωσθεί μεν από ψυχίατρο αλλά χρειάζονται επιπλέον εξετάσεις (απαντητικότητας σε συγκεκριμένες ουσίες όχι απλές αίματος) για να μιλήσουμε για βιολογικούς παράγοντες ή έστω κληρονομικότητα.
Πάντως, ξαναλέω και το πιστεύω ακράδαντα, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο προ της νόσου χαρακτήρας του κάθε ατόμου (βαθμός ωριμότητας και υπευθυνότητας)

δεν ξερω αν η ωριμοτητα και η υπευθυνοτητα φθανουν.
πιστευω οτι η ψυχοσυνθεση ειναι η κυρια αιτια, δηλαδη το ποσο ευαισθητος εισαι, ποσο ευαλωτος κλπ.
μπορει να εχεις ωριμη σκεψη αλλα η ψυχη σου να μην αντεχει ουτε ενα μοριο πονου η στενοχωριας.
και εδω ειναι το μεγαλο προβλημα.

εάν το αίτιο για την οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση που περνά κάποιος είναι η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του, τότε σαφώς και δεν μιλάμε για κατάθλιψη αλλά για μία δυσθυμική διαταραχή.
επίσης, το να μην αντέχεις μόριο πόνου η στενοχώριας όπως λές και να σε φέρνει σε τόσο δύσκολη κατάσταση, δεν είναι φυσιολογικό...
σε τόσο ¨ευαίσθητες ψυχοσυνθέσεις¨ συνήθως υποβόσκουν άλλοι παράγοντες.

πες μου εναν απο αυτους τους παραγοντες ;
εγω σκεπτομαι μονοτ ην κληρονομικοτητα εδω.

Μηπως στη διαμορφωση μιας ευαισθητης ψυχοσυνθεσης παιζει ρολο και το περιβαλλον, δηλαδη ο τροπος που μεγαλωνει κανεις και οι συνθηκες μεσα στις οποιες γινεται αυτο?

Σίγουρα παίζει ρόλο το περιβάλλον που μεγαλώνεις.Είμαι σίγουρη γι\' αυτό και εξ αιτίας του περιβάλοντος πήρα λάθος αποφάσεις.Μεγάλωσα με ένα μη με πρέπει με ενοχές πως θα μπορούσα να μην κάνω λάθος επιλογές; Εγινα και εγώ με την σειρά μου αιτία να κάνω και τα παιδιά μου ευαίσθητα γιατί δεν βοήθησε και η τύχη.Εφυγα απο ένα περιβάλλον να γλυτώσω την καθημερινη γκρίνια και τσακωμούς των γονιών μου και έπεσα μέσα σε άγρια θηρία.

ναι, το περιβάλλον που μεγαλώνει κάποιος είναι πολύ σημαντικός παράγοντας!
πολλά ¨δεινά¨ της μετέπειτα ενήλικης ζωής θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν το οικογενειακό (που αυτό είναι το σημαντικότερο) περιβάλλον ήταν πιο ¨ώριμο¨...
ακούγεται χιλιοειπωμένο και πεζό αλλά έτσι είναι.
Το ερώτημα τώρα είναι: μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον γίνεται κάποιος καταθλιπτικός ως ενήλικας?
ναι, αν προυπάρχει κληρονομική προδιάθεση.
αν όμως δεν υπάρχει προδιάθεση, γίνεσαι δυσθυμικός. δλδ ένας άνθρωπος με δυσλειτουργικό συναισθηματισμό (π.χ ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά δεν το κάνω γιατί οι γονείς μου σε αντίστοιχη περίσταση δεν το έκαναν ή με είχαν αποτρέψει όταν το είχα αντιμετωπίσει πάλι στο παρελθόν, μένω σε δυσάρεστες και αδιέξοδες καταστάσεις χωρίς να αναλαμβάνω την ευθύνη και την πρωτοβουλία να κάνω κάτι δεχόμενος παθητικά ότι συμβεί κ.α...) και μετρίου βαθμού ωριμότητα και υπευθυνότητα...
πρέπει πάντα να διακρίνουμε (τις πιο πολλές φορές δεν το κάνουν) τις έννοιες ¨κατάθλιψη-καταθλιπτικός¨ από ¨δυσθυμία-δυσθυμικός¨
πρόκειται για διαφορετικές συναισθηματικές διαταραχές (φαινομενικά ίδιες) με διαφορετική εξέλιξη και διαφορετικά αίτια...

ναι, το περιβάλλον που μεγαλώνει κάποιος είναι πολύ σημαντικός παράγοντας!
πολλά ¨δεινά¨ της μετέπειτα ενήλικης ζωής θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν το οικογενειακό (που αυτό είναι το σημαντικότερο) περιβάλλον ήταν πιο ¨ώριμο¨...
ακούγεται χιλιοειπωμένο και πεζό αλλά έτσι είναι.
Το ερώτημα τώρα είναι: μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον γίνεται κάποιος καταθλιπτικός ως ενήλικας?
ναι, αν προυπάρχει κληρονομική προδιάθεση.
αν όμως δεν υπάρχει προδιάθεση, γίνεσαι δυσθυμικός. δλδ ένας άνθρωπος με δυσλειτουργικό συναισθηματισμό (π.χ ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά δεν το κάνω γιατί οι γονείς μου σε αντίστοιχη περίσταση δεν το έκαναν ή με είχαν αποτρέψει όταν το είχα αντιμετωπίσει πάλι στο παρελθόν, μένω σε δυσάρεστες και αδιέξοδες καταστάσεις χωρίς να αναλαμβάνω την ευθύνη και την πρωτοβουλία να κάνω κάτι δεχόμενος παθητικά ότι συμβεί κ.α...) και μετρίου βαθμού ωριμότητα και υπευθυνότητα...
πρέπει πάντα να διακρίνουμε (τις πιο πολλές φορές δεν το κάνουν) τις έννοιες ¨κατάθλιψη-καταθλιπτικός¨ από ¨δυσθυμία-δυσθυμικός¨
πρόκειται για διαφορετικές συναισθηματικές διαταραχές (φαινομενικά ίδιες) με διαφορετική εξέλιξη και διαφορετικά αίτια...

θεωρω οτι η συναισθηματικη ισορροπια ειναι πολυ σημαντικη.
αν αυτη διαταραχθει τοτε γεννωνται πολλα.
το πως θα διαχειρισθεις τις φοβιες σου, την ανασφαλεια σου, τον θυμο σου, τον φοβο σου κλπ. ειναι ενα απο τα σημαντικοτερα κεφαλαια στην ζωη μας.
αναρωτιεμαι οταν γινεται το \" μπαμ \" και πια αρχιζουν τα προβληματα να τρεχεις στον ψυχολογο η στον ψυχιατρο, αναρωτιεμαι αν θα μπορουσες να το ειχες προλαβει ολο αυτο αν ειχες μαθει πως να διαχειριζεσαι τον εσωτερικο σου κοσμο.
γιατι ολοι οι ανθρωποι πασχουν απο αυτα αλλα δεν παιρνουν φαρμακα ουτε εχουν αναγκη απο ψυχολογικη υποστηριξη.

προσωπική μου άποψη είναι ότι: ναι, θα μπορούσες να είχες προλάβει τον εαυτό σου αν είχες μάθει να διαχειρίζεσαι τον ψυχισμό σου χωρίς να τρέχεις σε ψυχο-ειδικούς και ψυχοφάρμακα.
αυτό όμως το μαθαίνεις από μικρή ηλικία και με καθοδήγηση (ασυνείδητη) από την οικογένειά σου (πιο πολύ) που ήδη με τη σειρά της έχει μάθει να διαχειρίζεται τον εσώκοσμό της και δίνει το παράδειγμα στο παιδί.
αν δεν υπάρχει σωστή-ώριμη αντιμετώπιση των θεμάτων από την οικογένεια, τότε είναι δύσκολο (αλλά ευτυχώς όχι ακατόρθωτο) να το μάθεις και να το κάνεις από μόνος σου.

Εναλακτικες θεραπειες.Δοκιμασε μπορει να βγεις κερδισμενος (βελονισμος ομοιοπαθητικη)
;)

βελονισμος??τι μπορει να κανει??

Δεν με ευχαριστει τιποτα,τρώω συνέχεια,έχω ενοχές για τα πάντα,ειδικά για όλες μου τισ πράξεις,δεν διεκδικώ ΤΙΠΟΤΑ,κουράζομαι μόνο που αναπνέω,απομονώνομαι,τα παίρνω όλα στραβά,κοιμάμαι μέχρι θανάτου,νυστάζω συνέχεια,δεν παίρνω καμία απόφαση για μένα και έχω παψει να ελπίζω για μένα.Κλαίω κάθε βράδυ......Παρόλα αυτά δουλεύω όλη μέρα μηχανικά και έχω νεύρα όλη την ώρα.Για σεξ ούτε λόγος.Νομίζω πως με απωθεί.Όλα αυτά 1,5-2 χρόνια.Έχω κατάθλιψη?Και αν ναι,προχωρημένη?

και αν ναι,τι να κάνω?δεν ήμουν παλιοτερα τοσο χάλια.Μάλλον ήμουν πιο δυναμική,αλλά σκεφτόμενη τον εαυτό μου,υπάρχει περίπτωση να το έχω πολύ περισσότερο α΄πο ότι νομίζω?