μοναξια.την νιωθετε και σεις?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όλη η αλήθεια είναι σε αυτό που είπες: υπάρχουν άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους και μόνο διώχνουν τους άλλους αλλά ποτέ δεν φτάνουν στο επίπεδο αυτογνωσίας ώστε να το καταλάβουν και να το παραδεχτούν....

---

Αυτό είναι πολύ μεγάλη αλήθεια.Συμφωνώ απόλυτα.
Η συμπεριφορά μας διώχνει τους άλλους.Τι γίνεται όμως όταν η συμπεριφορά μας είναι απόροια των συμπτωμάτων μιας ασθένειας?
Τότε είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε μόνοι ένα διαστημα εκτός από κάποιους πολύ κοντινούς ανθρώπους(αν είμαστε τυχεροί και έχουμε γιατί εγώ δεν είχα καλές σχέσεις και με την οικογένεια-μόνο με τον αδερφό μου)μέχρι να παλέψουμε να ανακάμψουμε και να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα μιας προβληματικής ίσως συμπεριφοράς.
Είναι λίγοι αυτοί που θα μπουν στη διαδικασία να σταθούν δίπλα σε κάποιον που αντιμετωπίζει μια ψυχική ασθένεια.Αυτό είδα τουλάχιστον μέχρι την τωρινή μου εμπειρία και από μένα και από άλλους.
Ρε παιδιά μην πάω παραπέρα...ντρέπομαι που το λέω αλλά κ ενώ έχω περάσει όλα αυτά μου έτυχε να απομακρυνθώ από άτομο που περνούσε κατάθλιψη επειδή είχε έντονα συμπτώματα,μου έριχνε βάρη,με χαλούσε,ήταν σε φάση που δεν έβλεπε ΄καθαρά΄ κ εγώ ήμουν σε φάση ανάκαμψης.Δεν άντεχα,με πισωγύριζε πολύ έντονα.Προτίμησα να κοιτάξω το καλό της ψυχολογίας μου και να αποχωρήσω σε κείνη τη φάση.

εγω παντως μια φιλη που εχω(την μοναδικη) την παιρνω τηλεφωνο και με γραφει.
αντε το πολυ πολυ να μου στειλει ενα sms.(οπου μου λεει οτι με αγαπαει πολυ και δεν θα με αφησει ποτε και οτι ειμαι η καλυτερη της φιλη.)
μου εχει πει ομως με τροπο οτι την ριχνω....
να φανταστειτε οτι εχουμε ενα χρονο να βρεθουμε.
αλλα δεν μπορω να την ξεγραψω βρε παιδια γιατι την ξερω 10 χρονια και στο παρελθον εχουμε περασει πολλα μαζι,ευχαριστα και δυσαρεστα.
ακομα και αυτο το sms που μου στελνει αραια και που ειναι μια παρηγορια για μενα.
οχι δεν θα την ξεγραψω!

Μια από τα ίδια ferro,για αυτή τη φίλη που είπα και καλά ότι με δεχόταν.
Μου έλεγε για μένα είσαι η αδερφή που δεν έχω κ.λ.π. αλλά όλα από απόσταση,τουλάχιστον εκείνη δεν είχε εξαφανιστεί εντελώς.Μιλούσαμε που και που,βρισκόμασταν κιόλας αλλά στην ουσία ήμουν μόνη.
Μην την ξεγράφεις αλλά φρόντισε τον εαυτό σου.
Στάσου πλάι σου,θα περάσει αυτή η φάση κι όλα θα γίνουν....

Άσχετο αλλά γιατί έχετε ένα χρόνο να βρεθείτε?εσύ το αποφεύγεις ή αυτή?

Quote:

---

Originally posted by ferro
εγω παντως μια φιλη που εχω(την μοναδικη) την παιρνω τηλεφωνο και με γραφει.
αντε το πολυ πολυ να μου στειλει ενα sms.(οπου μου λεει οτι με αγαπαει πολυ και δεν θα με αφησει ποτε και οτι ειμαι η καλυτερη της φιλη.)
μου εχει πει ομως με τροπο οτι την ριχνω....
να φανταστειτε οτι εχουμε ενα χρονο να βρεθουμε.
αλλα δεν μπορω να την ξεγραψω βρε παιδια γιατι την ξερω 10 χρονια και στο παρελθον εχουμε περασει πολλα μαζι,ευχαριστα και δυσαρεστα.
ακομα και αυτο το sms που μου στελνει αραια και που ειναι μια παρηγορια για μενα.
οχι δεν θα την ξεγραψω!

---

να μην την ξεγραψεις!


και αλλωστε ξερεις τι σκεφτηκα τωρα?

οτι η καταθλιψη ειναι πολυ συχνο φαινομενο
και μπορει να νομιζουμε πως εμεις περναμε ζωρια και οι φιλοι μας οχι αλλα δεν ειναι ετσι

ο αδελφος μου π.χ. νομιζει πως το παιζω ανεμελη και ωραια και οτι τους γραφω ολους

σε πληροφορω πως δεν ειναι ετσι

μπορει ουτε καν να το διαννοειται αλλα περνω πολυ ασχημες φασεις αλλα προς το παρον ακομα κι αν το λεω η το δειχνω ουτε το πιστευευει ουτε τον νοιαζει καθως ισως περνα κι αυτος τα δικα του

ομως δεν ειναι ετσι

το πιστευω αυτο

μπορει η φιλη σου να περνα κι αυτη τα δικα της

οποτε μπορειτε και προκυψει να μπορεσει να σου τα πει

να το διαπιστωσεις και μονη σου

δεν πιστευω πως διαλεγουμε μονο τους υγειεις και καλα για παρεα

ολοι διαλεγουμε αυτο που μπορουμε καθε φορα

και δεν τα μπορουμε ολα

θεωρω τελικα πολυ κλισε

το..


οι φιλοι μου με παρατησαν στη δυσκολη στιγμη!

εμεις ποσες φορες εχουμε παρατησει λογω συγκυριων ταχα , εναν *καταθλιπτικο* φιλο μας?


μπορουμε?

εγω δεν μπορω


και μια φιλη που ειχα ετσι δεν μπορουσα

το μοτιβο της ζωης της στο μυαλο της ηταν μαυρο

και μενα απλα με καλουσε να δω ποσο μαυρο ειναι

και καθε φορα εγω να καταβαλω προσπαθειες και καθε φορα λιγη ανακουφιση και μετα παλι μαυρο

εεεεεεε

δεν αντεξα

θες κοριτσακι μου μαυρο?

κατσε και φατο

εγω κουραστηκα

Quote:

---

Originally posted by researcher
θεωρω τελικα πολυ κλισε

το..


οι φιλοι μου με παρατησαν στη δυσκολη στιγμη!

εμεις ποσες φορες εχουμε παρατησει λογω συγκυριων ταχα , εναν *καταθλιπτικο* φιλο μας?


μπορουμε?

εγω δεν μπορω


και μια φιλη που ειχα ετσι δεν μπορουσα

το μοτιβο της ζωης της στο μυαλο της ηταν μαυρο

και μενα απλα με καλουσε να δω ποσο μαυρο ειναι

και καθε φορα εγω να καταβαλω προσπαθειες και καθε φορα λιγη ανακουφιση και μετα παλι μαυρο

εεεεεεε

δεν αντεξα

θες κοριτσακι μου μαυρο?

κατσε και φατο

εγω κουραστηκα

---

Λίγο σκληρό το μνμ σου researcher. Κανείς που περνάει κατάθλιψη δε ΘΕΛΕΙ το μαύρο αλλά έρχεται και μαυρίζει τη ζωή ανεξέλεγκτα.Προσωπικά το μισούσα το μαύρο αλλά πέρασε περίοδος που δε μπορούσα με τπτ να το βγάλω απ\'τη ζωή μου όσο κι αν το ήθελα.Είναι σύμπτωμα της ασθένειας,δεν είναι επιλογή.

Από κει και πέρα το είπα κι εγώ πως ελάχιστοι αντέχουν να μείνουν πλάι σου σε μια τέτοια φάση κι αυτό δε βγάζει τον εαυτό μας απ\'έξω.Είναι μια πολύ δύσκολη φάση που αν δεν την περάσει κάποιος δε μπορεί να καταλάβει.Δε θες να είσαι μέσα στο μαύρο,δε θες να είσαι μόνος,δε θες να είσαι ανήμπορος να πιάσεις τη ζωή απ\'τα μαλιά κι όμως είσαι κι εσύ δε μπορείς να κάνεις τπτ γι\'αυτό εκτός απ\'το να ακολουθείς τη θεραπεία σου.Είναι πολύ σκληρό να πεις ΄κάτσε κ φάτο΄.

Arsi εχεις δικιο

ειναι σκληρο συγγνωμη που το ειπα

ομως η κοπελα δεν περνα καταθλιψη

περνα ενα χρονιο κατι και δεν θελει εκεινη να βγει

θελει ολοι να γινουν σαν εκεινη

τουλαχιστον αυτο διαπιστωσα

η οι δυναμεις του μυαλου τους δεν την πειθουν με τιποτα για το κατι αλλο

παντως ζει και κινειται στο επιπεδο που θελει η τη βολευει η που μπορει

τηλεφωνιομαστε αραια και που

μια η δυο φορες το χρονο

τοσο θελω

αλλα δεν περνα καταθλιψη

ειναι κατι χρονιο

μια κουλτουρα ας πουμε προσωπικη


εχεις δικιο ομως μου βγαινει σκληροτητα

ποναω σωματικα αυτη τη στιγμη

πονα πολυ το ματι μου και δεν γνωριζω και γιατι

και ισως γι αυτο μου βγαινει και μιλω τοσο σκληρα

συγγνωμη

δεν το θελω

Οκ researcher!

νιωθω πιο εντονα την μοναξια οταν ειμαι με παρεα, οταν προσπαθω να γεμισω την μοναξια μου με λαθος τροπο, δινομαι, δε μου μενει τιποτα οταν κλειστω κ παλι στους τεσσερις τοιχους, ενα κενο κ το συναισθημα της απομονωσης καταλαμβανει ολο το χώρο. δεν ειναι οτι δεν τους καταννοω ή δεν ρίχνω την ευθύνη πάνω μου, απλα αδυνατούν να κατανοησουν την κατάσταση, κουραστικα να κρεμομαι απο λεξεις που ισως μετριασουν την πικρία μου, βαρεθηκα να προσποιουμαι για να δινω αυτο που ζητανε. αν η ελπίδα παραμένει στο φάρμακο, ας παρω ενα παραπάνω.. μεσα μου δεν αλλαζει, ουτε θα αλλαξει αν δεν αγκαλιάσω εγω την μοναξιά μου.

Όλοι νιώθουν τη μοναξία σε τέτοιας φύσεως ασθένειες...
Δυστυχώς, όσους αι να χεις δίπλα σου, πάντα το περνάς μόνος σου το πακέτο...εσωτερικά εννοώ

Μίλαγα με άτομα που ερχόντουσαν να με δούν, γιατί δεν είχα το κουράγιο να πάω εγώ, και ένιωθα ότι και να θελαν, δε μπορούσαν να με ανακουφίσουν...\"αφού έχεις τα πάντα, γιατί είσαι έτσι?\"
\"έλα, γέλα λίγο. όλα καλά είναι\". Καλοπροαίρετα βέβαια, αλλά δε βοηθούσε και πολύ...

Οι μόνοι που μου στάθηκαν ουσιαστικά, ήταν όσοι το χαν περάσει \"ναι, είναι αφόρητο, το ξέρω ότι δε φταις εσύ, κι ίσως να μη το βλέπεις τώρα, αλλά θα περάσει\"

Θέλει πολλή ωριμότητα παιδιά, ας μη γελιόμαστε, δεν την έχουν ολοι, ούτε κι είναι διατεθειμένοι να τη βρουν, ακόμα κι αν είναι, πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη

εμενα επιτεινει την μοναξια μου και η θεια μου.
μου λεει \"εσυ προσπαθησες να αρρωστησεις με το να μενεις αδρανης\".
εχω προσπαθησει πολλες φορες να της εξηγησω οτι αυτο που εχω δεν το επελεξα,αλλα δεν καταλαβαινει.
μου λεει οτι απο ολα της τα ανιψια ειμαι το πιο αγαπημενο,αλλα δεν το δειχνει.
παντως ετσι σκληρη ειναι και με τα παιδια της.
ειναι ο χαρακτηρας της ετσι...
καλος ανθρωπος αλλα σκληρος.πολυ σκληρος...

πολλοι ειναι οι ανθρωποι που δεν μπορουν να δειξουν το συναισθημα τους. δλδ να το εκφρασουν με καποιο τροπο. κριμα ειναι....

ferro καταλαβαινω πώς η θεια, η μαμα δεν σε βοηθουν με τα λογια κ τις πραξεις,ε?

εχεις προσπαθήσει να μη δινεις βαση στα οσα λενε?

εχω προσπαθησει σοφια μου, αλλα μου ειναι δυσκολο εως ακατορθωτο....

Quote:

---

Originally posted by efi26
Όλοι νιώθουν τη μοναξία σε τέτοιας φύσεως ασθένειες...
Δυστυχώς, όσους αι να χεις δίπλα σου, πάντα το περνάς μόνος σου το πακέτο...εσωτερικά εννοώ

Μίλαγα με άτομα που ερχόντουσαν να με δούν, γιατί δεν είχα το κουράγιο να πάω εγώ, και ένιωθα ότι και να θελαν, δε μπορούσαν να με ανακουφίσουν...\"αφού έχεις τα πάντα, γιατί είσαι έτσι?\"
\"έλα, γέλα λίγο. όλα καλά είναι\". Καλοπροαίρετα βέβαια, αλλά δε βοηθούσε και πολύ...

Οι μόνοι που μου στάθηκαν ουσιαστικά, ήταν όσοι το χαν περάσει \"ναι, είναι αφόρητο, το ξέρω ότι δε φταις εσύ, κι ίσως να μη το βλέπεις τώρα, αλλά θα περάσει\"

Θέλει πολλή ωριμότητα παιδιά, ας μη γελιόμαστε, δεν την έχουν ολοι, ούτε κι είναι διατεθειμένοι να τη βρουν, ακόμα κι αν είναι, πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη

---

efi καταλαβαινω τί λες κ σε πολλα συμφωνω μαζι σου.

ουσιαστικα ο καθενας το περνάει μονος του. Τουλαχιστον εγω πολλες φορες δεν ημουν καν σε φαση να δω ποιος ειναι διπλα μου. Ειχα αρνηση.

Αλλες φορες παλι μπορουσα να δω. Αναλογα....

Οι ανθρωποι που περνουν ή περασαν κατι αναλογο μπορει να μπορουν να καταλαβουν πιο ευκολα. Δεν σημαινει ομως οτι μπορει κ να βοηθησουν. Εχει να κανει νομιζω με τον ανθρωπο περισσοτερο κ την ευαισθησια του, παρα με την παθηση αυτη καθαυτη.

Quote:

---

Originally posted by ferro
εχω προσπαθησει σοφια μου, αλλα μου ειναι δυσκολο εως ακατορθωτο....

---

ferro ξερω πώς ειναι πολυ δυσκολο. δεν γινεται αυτοματα...αλλα σιγα σιγα:)

με τους γιατρους που σε παρακολουθουν μιλας? κανεις καποιας μορφης ψυχοθεραπεια.