Έρωτας (;) με μια καθηγήτρια

Quote:

---

Originally posted by melene

ζηλευω τοσο πολυ το παιδι της...

την αγαπαω.θα θυσιαζα σχεδον τα παντα για αυτη τη γυναικα.

---

Έτσι κι εγώ ζήλευα το παιδί της και πέρασα χρόνια μέσα στην ενοχή. Ένιωθα τύψεις που την ήθελα μόνο για εμένα. ¨Ηξερα μέσα μου οτι αυτό είχε σσχέση με την απώλεια της μητέρας μου, σαν να είχα βρει στο πρόσωπό της ένα υποκατάστατο.
Τόσο ήταν το κενό και η δυστυχία μέσα μου, που δέθηκα με αυτήν την γυναίκα και την έκανα σκοπότης ζωής μου..
Οι ώρες που ήμουν μακριά της ήταν εφιαλτικές, της έγραφα διαρκώς, παρατηρούσα τα αυτοκίνητα μήπως και πετύχω το δικό της, όταν την έπαιρνα τηλ μου κοβόταν η ανάσα...

Τι μου θυμήσατε κορίτσια...
Πράγματα περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα.

Πάντως χαίρομαι που ανοιχτήκατε και βλέπω οτι δεν ήμουν τόσο μόνη τελικά, όπως πίστευα τότε, και πως η όλη συμπεριφορά μου έχει πολύ λογικές προεκτάσεις και πως ακόμα και παιδιά που δεν είχαν τα δικά μου βιώματα, μπορούν να βιώσουν κάτι ανάλογο. .

Προσωπικά κάτι μέσα μου πάλευε να γυρίσει σελίδα, να απεξαρτηθεί απο εκείνη την εμμονή.
Και το κατάφερα, με πολύ κόπο, και πολλές απεγνωσμένες προσπάθειες να τραβήξω πάνω μου την προσοχή της....

Με βοήθησε κι ο τότε μου έρωτας, η σχέση μου.

Θα έλεγα, να μην το πιέσετε κορίτσια, ούτε να καταφύγετε στα άκρα, όπως έκανα εγώ.
Με τον χρόνο, το συναίσθημα αυτό, πιστεύω θα ατονήσει.

Εγώ γενικά είμαι των άκρων και έχω αντιδράσει υπερβολικά πολλές φορές...Αλλα αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως όσο περισσότερο τη γνωρίζω,όσο περισσότερο χρόνο περνάω μαζί της, τόσο ηρεμώ...Συνειδητοποιώ ότι είναι και αυτή ένας άνθρωπος και όχι κάτι το εξωπραγματικό, όπως τη θεωρούσα...Το μεγάλο το πρόβλημα το είχα τον πρώτο 1,5 χρόνο...κατάπινα τη γλώσσα μου μπροστά της...έγραφα συνέχεια γράμματα τα οποία ήταν γεμάτα απελπισία και όταν τα διάβαζα μετά τρόμαζα με τον ίδιο μου τον εαυτό... φυσικά δεν της τα έδινα ποτέ.τώρα έχω ηρεμήσει κάπως και το γεγονός ότι άνοίγω το στόμα μου πλέον και της λέω πως νιώθω και ταυτόχρονα εκείνη όχι μόνο δεν με παρεξηγεί αλλά το θεωρεί γλυκό και ανταποδίδει με έχει βοηθήσει πραγματικά..

Επίσης όλη αυτή η ιστορία με κάνει να νιώθω ότι υστερώ κάτι σε σχέση με τους άλλους...νιώθω ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο..φοβάμαι να ανοιχτώ...και να πω σε κάποιον που με γνωρίζει για πρώτη φορά τι; Ότι ο κόσμος μου όλος περιστρέφεται γύρω από μία γυναίκα 37 χρονών και τις προσπάθειες μου να την κάνω να με αγαπήσει; Πόσο στα σοβαρά μπορεί να με πάρει; Εδώ δεν με παίρνουν στα σοβαρά άνθρωποι που υποτίθεται ότι με νοιάζονται και με αγαπούν... :(

δεν ειναι ωραιο ομως να εχεις κατι να αγαπας τοσο πολυ ασχετα το τι θα πουν οι αλλοι?
εγω δεν νιωθω ασχημα παρα μονο τις στιγμες που υπολειτουργω μπροστα της...
ειναι η σκεψη η μαλλον το κινητρο που με κραταει σε ωρες απελπισιας.
οταν εχεις αγνοια δεν μπορεις να παρεις κατι στα σοβαρα,φυσικο ειναι,δεν μπορεις να καταλαβεις.
η μανα μου σε κρισεις πανικου που ειχα παροτι με εβλεπε ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ!και τι εκανε?
με μαλωνε...........
δεν χρειαζεται να σε καταλαβουν!σε καταλαβαινει και σε στηριζει η καθηγητρια σου,δεν ειναι υπεροχο?

Quote:

---

Originally posted by littleboat
Επίσης όλη αυτή η ιστορία με κάνει να νιώθω ότι υστερώ κάτι σε σχέση με τους άλλους...νιώθω ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο..φοβάμαι να ανοιχτώ...και να πω σε κάποιον που με γνωρίζει για πρώτη φορά τι; Ότι ο κόσμος μου όλος περιστρέφεται γύρω από μία γυναίκα 37 χρονών και τις προσπάθειες μου να την κάνω να με αγαπήσει; Πόσο στα σοβαρά μπορεί να με πάρει; Εδώ δεν με παίρνουν στα σοβαρά άνθρωποι που υποτίθεται ότι με νοιάζονται και με αγαπούν... :(

---

Βλέπεις οτι έχεις τοποθετήσει το κέντρο σου γύρω απο αυτήν την γυναίκα κορίτσι μου, ενώ οι άλλοι μπορεί να είναι πιο αυτόνομοι, αφοσιωμένοι σε πράγματα που έχουν να κάνουν με τους ίδιους, με κάποιον έρωτα....κι απο εκεί έρχεται το συναίσθημα της μειονεκτικότητας, που βέβαια οι ρίζες του είναι βαθυύτερες.

Απο την άλλη, ακόμα κι αν σε αγαπήσει αυτή η γυναίκα στο βαθμό και με τον τρόπο που το θέλεις, δεν θα γίνει ποτέ η μητέρα σου...

Με την τελευταία σου πρόταση μάλλον αναφέρεσαι στις αντιδράσεις του περιβάλλοντός σου σε σχέση με αυτή σου την αγάπη....
Είναι βαρύ το να μην μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον γι αυτό που είναι για σένα σημαντικό, γιατί ξέρεις οτι δεν θα καταλάβει.

Θεωρείς οτι η έντονη ενασχόλησή σου με εκείνη, σου στερεί άλλα πράγματα απο τη ζωή?

Quote:

---

Originally posted by melene
δεν ειναι ωραιο ομως να εχεις κατι να αγαπας τοσο πολύ ;

---

Και ωραίο είναι και \"απραίτητο\", αρκεί να μην υπερβεί κάποια όρια, αυτό πιστεύω.
Μια φάση είναι, θα περάσει κορίτσια μου :)

Quote:

---

Θεωρείς οτι η έντονη ενασχόλησή σου με εκείνη, σου στερεί άλλα πράγματα απο τη ζωή?

---

Όχι δε θεωρώ ότι μου στερεί πράγματα που θα ήθελα να κάνω ή που έκανα στο παρελθόν και τώρα δεν κάνω. Έχω ζωή και πέρα από εκείνη. Απλα την έχω τοποθετήσει στο κέντρο και είναι από τα λίγα άτομα, από τα πραγματικά πολύ λίγα αυτόν τον καιρό, που με κάνουν ευτυχισμένη όταν έρχομαι σε επαφή μαζί τους. Αυτό που μου στερεί η κατάσταση είναι κάποια άτομα που θεωρούσα πως νοιάζονται για μένα και λόγω του ότι δεν μπορώ να ανοιχτώ κοντά τους γι\'αυτό το θέμα διότι όταν το έκανα στο παρελθόν με αντιμετώπισαν άσχημα,έχω απομακρυνθεί...Υπάρχουν ωστόσο στιγμές που νιώθω πραγματικά πολύ ευτυχισμένη με την κατάσταση αυτή, νιώθω πως το ότι κατάφερα να κάνω αυτόν τον τόσο σημαντικό για μένα άνθρωπο να με αγαπήσει είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω πετύχει στη ζωή μου...κι ενώ ζω στο συννεφάκι της ευτυχίας μου και μοιράζομαι τις σκέψεις μου με ανθρώπους που αισθάνομαι πως χαίρονται με την ευτυχία μου, όταν επικοινωνώ με ανθρώπους που δεν αποδέχονται το οτι μια καθηγήτρια μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη και ταυτόχρονα χλευάζουν τόσο τα συναισθήματά μου για εκείνη όσο και τη σχέση που έχουμε αναπτύξει, νιώθω ο πιο αφύσικος άνθρωπος που υπάρχει στον κόσμο, νιώθω πως δεν ταιριάζω πουθενά και με κανέναν...

Quote:

---

Originally posted by littleboat

Quote:

---

Θεωρείς οτι η έντονη ενασχόλησή σου με εκείνη, σου στερεί άλλα πράγματα απο τη ζωή?

---

Υπάρχουν ωστόσο στιγμές που νιώθω πραγματικά πολύ ευτυχισμένη με την κατάσταση αυτή, ...κι ενώ ζω στο συννεφάκι της ευτυχίας μου και μοιράζομαι τις σκέψεις μου με ανθρώπους που αισθάνομαι πως χαίρονται με την ευτυχία μου, όταν επικοινωνώ με ανθρώπους που δεν αποδέχονται το οτι μια καθηγήτρια μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη και ταυτόχρονα χλευάζουν τόσο τα συναισθήματά μου για εκείνη όσο και τη σχέση που έχουμε αναπτύξει, νιώθω ο πιο αφύσικος άνθρωπος που υπάρχει στον κόσμο, νιώθω πως δεν ταιριάζω πουθενά και με κανέναν...

---

Καλή μου, δεν γίνεται ούτε να μας καταλαβαίνουν ΟΛΟΙ, ούτε να μας αποδέχονται ΟΛΟΙ...

Μείνε στα λιγοστά άτομα που μπορούν να σε νιώσουν, μέσα στα οποία είμαστε κι εγώ κι η Μελένια, και μην επιζητάς την αποδοχή απο κάθε κατεύθυνση.
Η διαφορετικότητά σου, δεν σε κάνει εξωγήινη, όπως τη νιώθεις, αλλά απλά, ξεχωριστή :)
Αποδέξου εσύ η ίδια τον εαυτό σου, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, μην ντρέπεσαι για τίποτα, και δεν θα έχεις τόσο έντονη την ανάγκη να το μοιράζεσαι με τον καθένα...

Δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι.
Αγάπησες την ομορφιά της ψυχής της και σου δίνει το πρότυπο που τόσο έχεις ανάγκη ως κοριτσάκι, αλλα και τη ζεστασιά.
Κάποια μέρα, όλα αυτά θα δεις, θα καταλάβεις ακριβώς τί ρόλο έπαιξαν στην ζωή και την εξέλιξή σου.

Quote:

---

Originally posted by weird


Καλή μου, δεν γίνεται ούτε να μας καταλαβαίνουν ΟΛΟΙ, ούτε να μας αποδέχονται ΟΛΟΙ...

Μείνε στα λιγοστά άτομα που μπορούν να σε νιώσουν, μέσα στα οποία είμαστε κι εγώ κι η Μελένια, και μην επιζητάς την αποδοχή απο κάθε κατεύθυνση.
Η διαφορετικότητά σου, δεν σε κάνει εξωγήινη, όπως τη νιώθεις, αλλά απλά, ξεχωριστή :)
Αποδέξου εσύ η ίδια τον εαυτό σου, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, μην ντρέπεσαι για τίποτα, και δεν θα έχεις τόσο έντονη την ανάγκη να το μοιράζεσαι με τον καθένα...

Δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι.
Αγάπησες την ομορφιά της ψυχής της και σου δίνει το πρότυπο που τόσο έχεις ανάγκη ως κοριτσάκι, αλλα και τη ζεστασιά.
Κάποια μέρα, όλα αυτά θα δεις, θα καταλάβεις ακριβώς τί ρόλο έπαιξαν στην ζωή και την εξέλιξή σου.

---

Σ\'ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια, με ενθαρρύνουν και το έχω μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή.
Μακάρι να μπορούσα να σκέφτομαι συνέχεια έτσι γιατί έχεις απόλυτο δίκιο,μόνο με τον τρόπο αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπίζω την κατάσταση αυτή.
Βέβαια εγώ δεν ζήτησα να με καταλάβουν ΟΛΟΙ. Το κυρίως πρόβλημα το έχω όταν δεν με καταλαβαίνουν κάποιοι κοντινοί μου άνθρωποι... Όταν δεν είμαι καλά, με ρωτούν \"τι έχεις;\" και ξέροντας το ποια θα είναι η αντίδρασή τους απέναντι στα συναισθήματά μου, δεν ανοίγομαι ποτέ και απομακρύνομαι από εκείνους... Άλλες φορές πάλι το γεγονός ότι δεν με καταλαβαίνουν σε αυτό το θέμα μου δείχνει πως απλά δεν αξίζει να τους έχω στη ζωή μου γιατί το να μη δείχνουν διάθεση ποτέ να με ακούσουν ή όταν το κάνουν να με υποτιμούν και να με χλευάζουν επειδή ίσως δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα αυτό που νιώθω μου δείχνει πως και σε κάποιο άλλο θέμα θα έκαναν το αντίστοιχο... Αλλά πάλι δεν ξέρω, ίσως φταίω εγώ και το γεγονός ότι δεν είναι κάτι συνηθισμένο αυτό που νιώθω...

Quote:

---

Originally posted by littleboat

Quote:

---

Originally posted by weird


Καλή μου, δεν γίνεται ούτε να μας καταλαβαίνουν ΟΛΟΙ, ούτε να μας αποδέχονται ΟΛΟΙ...

Μείνε στα λιγοστά άτομα που μπορούν να σε νιώσουν, μέσα στα οποία είμαστε κι εγώ κι η Μελένια, και μην επιζητάς την αποδοχή απο κάθε κατεύθυνση.
Η διαφορετικότητά σου, δεν σε κάνει εξωγήινη, όπως τη νιώθεις, αλλά απλά, ξεχωριστή :)
Αποδέξου εσύ η ίδια τον εαυτό σου, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, μην ντρέπεσαι για τίποτα, και δεν θα έχεις τόσο έντονη την ανάγκη να το μοιράζεσαι με τον καθένα...

Δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι.
Αγάπησες την ομορφιά της ψυχής της και σου δίνει το πρότυπο που τόσο έχεις ανάγκη ως κοριτσάκι, αλλα και τη ζεστασιά.
Κάποια μέρα, όλα αυτά θα δεις, θα καταλάβεις ακριβώς τί ρόλο έπαιξαν στην ζωή και την εξέλιξή σου.

---

Σ\'ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια, με ενθαρρύνουν και το έχω μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή.
Μακάρι να μπορούσα να σκέφτομαι συνέχεια έτσι γιατί έχεις απόλυτο δίκιο,μόνο με τον τρόπο αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπίζω την κατάσταση αυτή.
Βέβαια εγώ δεν ζήτησα να με καταλάβουν ΟΛΟΙ. Το κυρίως πρόβλημα το έχω όταν δεν με καταλαβαίνουν κάποιοι κοντινοί μου άνθρωποι... Όταν δεν είμαι καλά, με ρωτούν \"τι έχεις;\" και ξέροντας το ποια θα είναι η αντίδρασή τους απέναντι στα συναισθήματά μου, δεν ανοίγομαι ποτέ και απομακρύνομαι από εκείνους... Άλλες φορές πάλι το γεγονός ότι δεν με καταλαβαίνουν σε αυτό το θέμα μου δείχνει πως απλά δεν αξίζει να τους έχω στη ζωή μου γιατί το να μη δείχνουν διάθεση ποτέ να με ακούσουν ή όταν το κάνουν να με υποτιμούν και να με χλευάζουν επειδή ίσως δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα αυτό που νιώθω μου δείχνει πως και σε κάποιο άλλο θέμα θα έκαναν το αντίστοιχο... Αλλά πάλι δεν ξέρω, ίσως φταίω εγώ και το γεγονός ότι δεν είναι κάτι συνηθισμένο αυτό που νιώθω...

---

Σε καταλαβαίνω..
Κι εμένα τότε, η παραμικρή της κίνηση, επηρέαζε όλη την διάθεσή μου.
Κι ήθελα να πω τον πόνο μου, ήθελα να έχω κάποιον να με ακούσει...
Ευτυχώς μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία παραμένει και σήμερα φίλη μου, ήταν δίπλα μου, με άκουγε και με στήριζε.
Χωρίς να με κατακρίνει, ούτε και να με νιώθει απόλυτα, απλά ήταν εκεί και με παρηγορούσε όταν χρειαζόταν..
Πάντως κι εγώ είχα κλειστεί αρκετά στον εαυτό μου, ένιωθα αυτό που λέμε\" δεν με πιάνει κανείς\"....

Ισως και να μην γίνεται, να μην κλειστείς, όταν βιώνεις κάτι τόσο ιδιαίτερο.
Αυτό που νιώθεις, δεν το περνούν πολλοί.
Αλλα ενώ απο τη μία, το να μην το περνούν πολλοί σε απομονώνει κάπως απο τους άλλους,
απο την άλλη, το κάνει να είναι κάτι τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο...

Μοιράσου το λοιπόν με τους λίγους και τους καλούς, κι όσο για τους υπόλοιπους, μην τους κρίνεις μόνο με βάση την αντίδρασή τους στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά κράτα και μια πισινή, όταν βλέπεις επιφανειακές και επιπόλαιες συμπεριφορές..
Ετσι, για να ξέρεις, μέχρι πού φτάνει η αντίληψη του καθενός και τι μπορείς να περιμένεις απο τον καθένα..

:)

χμμμ... μου εχει συμβει κ μενα αυτο που περιγράφεται, ηταν η σωσιβια λεμβος μου για αρκετα χρόνια κ ακομα κραταω επαφες κ την εχω αναγκη, εστω να μοιραστω αυτό που περνάω. τον τελευταίο χρόνο, διαπιστώνοντας αρκετα μεσα απο την ψυχοθεραπεία κ μιλόντας μαζί της αραια κ που, μου ειπε το κορυφαίο \"τα ειχαν πει ολα οι σιωπες σου\". δεν ειχα καταφερει να της μιλησω για οτι περνουσα, απλα η υπαρξη της κ μονο ηταν αρκετη για να εχω λογο να ζω τις φορες που εφτανα στο τερμα. ξεκαθαρισα μεσα μου, οτι προκειται για εναν ανθρωπο που γατζωθηκα για να σωθω, δεν θα την βγαλω ποτε απο μεσα μου, η αγαπη που μου δειξε, ηταν υπεραρκετη για μενα, πρωτογνωρη κ μ αυτην επιβιωσα. τωρα πια ξεχωριζω τους ανθρωπους που μπορουν να δωσουν νοημα στη ζωη μου, αλλα καπου μπερδευτικα με την ψυχ μου κ τι ζηταω απο εκεινη.

Εγώ στο παρελθόν είχα και μία αρνητική εμπειρία από μία καθηγήτρια...Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο.Μικρή βέβαια τότε,12 χρονών.Μέχρι τα 15 μου, όταν έφυγα από το γυμνάσιο την είχα σαν θεά μου.Εκείνη βέβαια το ακριβώς αντίθετο από την τωρινή φιλόλογό μου. Στα 13 μου της έγραψα ένα γράμμα...ήταν λίγο τεράστιο και ομολογώ πως ήταν υπερβολικό. Της εξέφραζα τα συναισθήματα μου,ξεκαθάρισα όμως και τότε ακόμη ότι δεν ήμουν λεσβία και ότι δεν ήθελα να με παρεξηγήσει.Εκείνη αντέδρασε άσχημα...μου είπε πως όλα ήταν πολύ υπερβολικά,ότι την έφερα σε πολύ δύσκολη θέση και ότι θεωρεί τελείως ανωμαλία την όλη αυτή συμπεριφορά μου.Επίσης μου είπε ότι γενικά έχει αδυναμία στα \"χαριτωμένα\" παιδιά και πως σε καμία περίπτωση εμένα δεν με θεωρεί ένα από αυτά. Μου έκοψε και την καλημέρα...Άρχισε να με αποκαλεί με το επώνυμό μου και όποτε αντιδρούσα πάλι λίγο περίεργα μου έλεγε ότι την φτάνω στα όριά της και ότι δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί μου, δεν ήθελε να ακούει τίποτα. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε κάνει δώρο στην κολλητή μου ένα cd με τραγούδια λέγοντας της ότι την ξεχωρίζει. Εγώ φυσικά τα πήρα όλα κατάκαρδα. Ένιωθα τόσες ενοχές...δεν σταμάτησα να την αγαπώ. Θεωρούσα πως ήμουν εγώ υπεύθυνη για όλα. Κλείστηκα τότε πολύ στον εαυτό μου, ελάχιστοι ήξεραν το πως ένιωθα, με ελάχιστους ανθρώπους επιχειρούσα να κάνω παρέα. Ώσπου έφυγα από το γυμνάσιο...και ησύχασα.
Όταν στη δευτέρα λυκείου γνώρισα την τωρινή καθηγήτρια μου κατάλαβα αμέσως ότι μπορεί να \"πάθαινα\" το ίδιο. Παρακαλούσα το τότε αγόρι μου να με προσέξει για να μην κολλήσω και πληγωθώ ξανά. Μάταια όπως γιατί έπεσα ξανα στην ίδια \"παγίδα\". Και αυτό είχε ως συνέπεια να μην ανοίγομαι σε κανέναν από το καινούριο σχολείο που πήγαινα γιατί φοβόμουν την κοροϊδία καθώς και το να μην μιλάω σχεδόν καθόλου στην καθηγήτρια μου,με το ζόρι μόνο την ώρα του μαθήματος. Ευτυχώς με τον καιρό χαλάρωσα... πέρασε σχεδόν 1,5 χρόνος αλλά κατάφερα να της ανοιχτώ και δεν κατέφυγα σε υπερβολές.Εκείνη με κατάλαβε και με τον καιρό δέθηκε μαζί μου και μου ανταπόδωσε την αγάπη και την αδυναμία που της είχα...
Πιστεύω πάντως σίγουρα πως η φιλόλογος μου επούλωσε κάποιες από τις πληγές που μου είχε αφήσει η καθηγήτρια του γυμνασίου μου...
ουφ,περίεργο παιδί μια ζωή :P

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
καπου μπερδευτικα με την ψυχ μου κ τι ζηταω απο εκεινη.

---

Πολύ σημαντική αυτή η σχέση και μέσα της γίνονται κάθε είδους προβολές...
ΘΑ καταλάβεις με τον καιρό, τι προσδοκίες κυρίως συναισθηματικές, αναπτύσεις γύρω απο το πρόσωπό της, είναι μια επώδυνη διαδικασία που πέρασα κι εγώ.

Το μπέρδεμα νομίζω, είναι ένα απαραίτητο προστάδιο :)

Εχω πιει με τον ευατό μου παρέα, στο στοίχημα του να μην χρειάζομαι δεκανίκια, σωσίβιες λέμβους και νοηματοδότες της ζωής μου, έξω απο εμένα. Στο στοίχημα του να στρέψω μέσα μου το κέντρο μου.
Δεν μιλάω για αυτάρκεια απόλυτη, μα για αυτονομία.

Εύχομαι, σε όσους την επιθυμουν, να την κατακτήσουν.

Γειά σας.Είμαι 18 ετών.Διάβασα όλα τα σχόλια και έβλεπα τον εαυτό μου μέσα από αυτά...Έχω και εγώ ένα παρόμοιο πρόβλημα με την δασκάλα μου αλλά πιο σοβαρό...Όταν ήμουν Τετάρτη δημοτικού (10 χρονών),μισούσα τόσο πολύ μια δασκάλα που έλεγα ότι εάν του χρόνου θα την έχω δασκάλα μου θα αλλάξω σχολείο...Την μισούσα τόσο πολύ που δεν μου είχε κάνει τίποτα και ήταν και πολύ καλή με τα παιδιά...Νόμιζα ότι δεν θα μάθω τίποτα από αυτή την δασκάλα...Και του χρόνου λοιπόν στην Πέμπτη Δημοτικού για 2 ολόκληρα χρόνια είχα την δασκάλα που μισούσα.Μία μέρα πριν αρχίσουν τα σχολεία την μισούσα φοβερά...Και την επόμενη μέρα που είχαν αρχίσει τα σχολεία ένιωθα από μέσα μου ένα φοβερό συναίσθημα που με έκανε όχι μόνο να μην την μισώ,αλλά να την αγαπώ παραπάνω από όλες τις δασκάλες του σχολείου...Μέσα μου ένιωθα ΠΟΛΎ περίεργα...Και το ξαναλέω ότι μία μέρα πριν γίνει δασκάλα μου την μισούσα για κανέναν λόγο...Και την επόμενη μέρα στην τάξη όταν μίλαγε για την αρχική μας περίοδο του σχολείου,άρχιζα να νιώθω πολύ περίεργα...Την λάτρεψα,και όσο περνούσαν οι μέρες την αγαπούσα ακόμη παρά πάνω...Κοιτάξτε το ξεκαθαρίζω από τώρα ότι δεν είμαι λεσβία...Κάνω παρέα με ένα αγόρι και τον αγαπώ πολύ...Όλος μου ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της.Και θέλω να σας πω ότι οι σχέσεις μου με την μητέρα μου είναι πολύ καλές,είμαστε φίλες και της λέω τα πάντα εκτός από την σχέση που έχω με την δασκάλα μου...Θα σας εξηγήσω τι εννοώ...Όσο πέρναγαν οι μέρες την αγαπούσα ακόμη πιο πολύ την δασκάλα μου...Και έτσι αποφάσισα σιγά σιγά να της γράφω ποιήματα και γράμματα...Της έγραφα και κάποια στιγμή μου είπε η ίδια η δασκάλα μου να γίνουμαι φίλες...Μου είπε ότι με νιώθει σαν να είμαι η κόρη της...Από τότε ένιωθα ότι την νιώθω και εγώ σαν μητέρα μου...ΉΘΕΛΑ,ΘΈΛΩ ΚΑΙ ΘΑ ΘΈΛΩ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΜΗΤΈΡΑ ΜΟΥ...Είμαστε παρά πάνω φίλες από την μαμά μου...Την αγαπώ παρά πάνω από την μητέρα μου...ΤΗΝ ΑΓΑΠΏ ΠΑΡΆ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΌΛΟΝ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΡΊΣΚΑΡΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΚΕΊΝΗ ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ ΘΑ ΤΗΣ ΈΔΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΆ...Κάποια στιγμή έμαθα τα πάντα για εκείνη...Που μένει, το τηλέφωνο της, πόσο χρονών είναι, πότε γιορτάζει, πώς λένε τον άντρα της γιατί είναι παντρεμένη, πόσα παιδιά έχει, ποιό είναι το όνομα των παιδιών της, πότε έχει γενέθλια ο γιός της (Έχει δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι), και άλλα πάρα πολλά έχω μάθει για αυτή την γυναίκα...Μια φορά της είχα γράψει ότι νιώθω για εκείνη...Της είχα γράψει τι σημαίνει για μένα ΑΓΆΠΗ...(Φυσικά τα είχα γράψει για εκείνη...Τι νιώθω για αυτή την γυναίκα της είχα γράψει).Τα είχα γράψει σε ένα τετράδιο και της το είχα δώσει να τα διαβάσει...Όταν τα είχε διαβάσει με είχε φωνάξει και μου είχε πει ότι αυτά που της είχα γράψει ήταν πάρα πολύ ωραία λόγια...Πάρα πολύ...Και μου είχε πει ότι είμαι πολύ τρυφερή...Όταν μου είχε πει αυτά εκείνη την στιγμή ένιωθα τόσο χαρούμενη που δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο...Μετά μου είχε δώσει το τετράδιο και το είχα ανοίξει για να ξαναδώ για εκατοστή φορά αυτά που της είχα γράψει...Και βλέπω ξαφνικά να μου έχει γράψει από δίπλα κάτι πολύ ωραία λόγια που με βοήθησαν ΠΟΛΎ και επειδή για μένα αυτά τα λόγια είναι πολύ πολύτιμα δεν μπορώ να σας γράψω τι μου έχει γράψει...ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΚΑΝΕΊΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΆ ΜΟΥ...ΚΑΝΕΊΣ...Και το ξαναλέω δεν είμαι λεσβία...Από τα 11 χρονών έως τώρα τα 18 ετών αγαπάω αυτή την κυρία και την αγαπούσα, την αγαπάω και θα την αγαπάω μέχρι να πεθάνω...Κάθε μέρα την σκέφτομαι από τα 11 χρονών...Την αγαπάω αληθινά...Δεν θα την ξεπεράσω ΠΟΤΈ...Και δεν ξέρω εάν είναι φυσιολογικά ΌΛΑ αυτά που είπα...Και τι πρέπει να κάνω...Να συνεχίζω να την σκέφτομαι συνέχεια και να την αγαπάω μέχρι να πεθάνω?ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΩ...ΕΙΛΙΚΡΙΝΆ...Εδώ και 7 χρόνια προσπαθώ να βρω μόνη μου την απάντηση αλλά δεν γίνεται...Βλέπω και όνειρα με εκείνη...Και κακά και καλά και φανταστικά όνειρα βλέπω με την αγαπημένη μου δασκάλα...Και το χειρότερο είναι ότι μερικές φορές μπορεί να δω και 3-4 συνεχώμενες μέρες όνειρα με εκείνη...Αυτό το πρόσωπο και να θέλω να το ξεχάσω και να το ξεπεράσω δεν γίνεται...Ζηλεύω ακόμη και τα παιδιά της...Ακόμη και κάθε φορά που βλέπω να έχει μια καλή σχέση με κάποιο παιδί και κάθε φορά που βλέπω να αγκαλιάζει κάποιο παιδί ή να το φυλάει στο μάγουλο την ζηλεύω...Γιατί θα ήθελα εκείνη την στιγμή σε εμένα να μιλάει η κυρία ή να με αγκαλιάζει ή να μου δίνει ένα φυλή στο μάγουλο...Θυμάμαι ακόμη και την τελεταία της λέξη και κίνηση που έκανε όταν είχα πάρει το απολλυτήριο από το δημοτικό...Με κοίταξε και μου είπε ''Εδώ είμαι εγώ''...Και μετά μου είχε δώσει ένα μεγάλο φυλή στο κεφάλι μου...Το πρώτο καλοκαίρι που πέρασα χωρίς εκείνη ήταν το χειρότερο της ζωής μου...Δεν περίμενα δευτερόλεπτο για να την δω μπροστά μου...Και το χειρότερο είναι ότι κάθε φορά που πάω κάπου έξω νιώθω ότι θα την δω κάπου ή ότι είναι κάπου κοντά...Δυστιχώς έχω παρατηρίσει ότι εδώ και 7 χρόνια εάν δω κάποιον γνωστό οποιονδήποτε μπορεί να τον έχω μόνο μία φορά στην ζωή μου δεν θα δω την κυρία...Πάντα αυτό είναι μοιραίο...Εάν δω κάποιον έστο και από μακρά που μπορεί να τον έχω δει ΜΌΝΟ μία φορά στην ζωή μου δεν θα την δω...Θα την δω ΜΌΝΟ όταν δεν δω κανέναν γνωστό μου στον δρόμο...Και δυστιχώς ΜΌΝΟ μία φορά στην ζωή μου την έχω δει...Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πραγματικά ότι θα την δω...Μια φορά ήμουνα σε ένα μαγαζί που για πρώτη φορά ένιωθα ένα συναίσθημα ότι θα την δω μπροστά μου...Και τελικά έγινε...Μετά από 1 ώρα που πίστευα ότι θα την δω...ΤΗΝ ΕΊΔΑΑΑΑΑ...Και θυμάμαι ακόμη πότε ήταν αυτό...Ήμουν 12 χρονών και ήταν Παρασκευή...Κάθε Παρασκευή στεναχωριόμουνα που δεν θα την δω Σαββατοκύριακο...Θα ήθελα όποιος έχει ή βρει την απάντηση για το προβλημά μου και για αυτά που ψάχνω εδώ και 7 χρόνια... ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙ ΕΠΕΙΓΌΝΤΟΣ...Γειά σας και ευχαριστώ............

Εγώ δεν βλέπω τίποτα άσχημο σε όλη αυτή την ιστορία. Υπερβολικό ναι, άσχημο όχι.
Οι δάσκαλοι όταν αγαπούν τα παιδιά είναι δεύτεροι γονείς. Εγώ αγαπούσα πολύ τον δάσκαλό μου στο δημοτικό. Έμενε κοντά στο σπίτι μου και τον έβλεπα πολύ συχνά και μετά την αποφοίτησή μου από το δημοτικό. Νοιαζόταν πολύ για τα παιδιά που είχε μαθητές και τα θυμόταν όλα, ένα προς ένα και ρωτούσε συνεχώς τί κάνουμε. Σαν δάσκαλος τότε ήταν πολύ αυστηρός αλλά εγώ τον ένιωθα σαν πατέρα μου και τον έβλεπα στον ύπνο μου στα πιο όμορφα όνειρά μου. Μια φορά είχα δει στον ύπνο μου οτι ήμουν μικρή, με κρατούσε από το χέρι και περπατούσαμε σε ένα τοπίο που ήταν παράδεισος, γεμάτος χρυσαφένια φύλλα από τα δέντρα.
Και λίγο πριν πεθάνει είχα την ευτυχία να τον συναντήσω, γερούλη πια και τον βοήθησα να πάει μέχρι το σπίτι του. Μιλήσαμε λίγο, τον αγκάλιασα και του ζήτησα να μου δώσει την ευχή του. Μετά από λίγες μέρες "έφυγε".