Originally Posted by
It's a long way
Καλησπέρα σε όλους!
Γράφω κι εγώ δύο λόγια με την ελπίδα να βοηθήσω όποιον το χρειάζεται..
Προφανώς για να γράφω τα έχω περάσει και εγώ και είναι στο μεγαλύτερο βαθμό πίσω μου. Τα φάρμακα δεν κουκουλωνουν τίποτα, είναι η πάρα πολύ σημαντική βοήθεια της επιστήμης που έχουμε όλοι σήμερα και δεν μας κάνουν εξορκισμούς. Βοηθούν πολύ στην ποιότητα της καθημερινότητας σας/μας και βοηθούν ακόμα πιο πολύ στο να μπορέσουμε να εστιάσουμε στο πρόβλημα και στη λύση του.
Το να περιμένουμε κουκουλωμενοι στο κρεββάτι να περάσει μόνο του είναι όσο έξυπνο θα ήταν να έχει κάποιος σπάσει το πόδι του, να πονάει, να μην μπορεί να περπατήσει και παρόλα αυτά να μην πηγαίνει στο γιατρό, να μην βάζει γύψο και να περιμένει να περάσει μόνο του...είναι δυνατόν; Είναι λογικό;
Όταν το πρωτοεπαθα, είχα βρει βοήθεια εκτός απ' το ζαναξ (σε ελάχιστη δόση, αυτή που μου είχε πει ο γιατρός εννοείται) , στη γυμναστική, στο περπάτημα, στις δουλειές, στις ταινίες..γενικά σε ο,τι είναι αυτό που βοηθάει τον καθένα να μην σκέφτεται ότι την κρίση πανικού αλλά αυτό που κάνει επειδή τον απορροφά.
Δεύτερη συμβουλή είναι να σκεφτείτε όταν το πάθατε, γιατί το πάθατε..με κάτι πιεστηκατε (μάλλον) και πρέπει να καταλάβετε ποιός ή τι είναι αυτό. Στη φάση αυτή, καλό είναι να μην κάνετε πράγματα που σας πιέζουν και δεν θέλετε να τα κάνετε (με εξαίρεση τη δουλειά)
Η αγωγή με φάρμακα τύπου ζολοφτ, εννοείται ότι βοηθάει, αλλά θέλει 2-3 μήνες και στο διάστημα αυτό, θέλει ψυχραιμία και αυτοβοηθεια.
Με αγάπη σε όλους
It's a long way????