Printable View
εγω το μονο που εχω να πω επι του θεματος ειναι οτι μου φαινεται αξιοθαυμαστο καποιοι να εχουν πειστει οτι κατεχουν την μια και μοναδικη αληθεια, οτι ξερουν το νοημα της ζωης, οτι ακολουθουν μια πιστη και δεν αμφιβαλουν για τιποτε απο τα παραπανω.
μακαρι να μπορουσα να πεισω κι εγω τον εαυτο μου για ολα αυτα.
θα γλυτωνα απο πολλα....
Xm... πιστεύετε πως υπάρχει μονο μια και μοναδική αλήθεια, μονο ένα σωστό νόημα; Ξέρω πως κατά πασα πιθανότητα υπάρχει μια αλήθεια για τον καθένα μας, αλλα πανανθρώπινα, υποκείμεθα όλοι στην ίδια αρχή;Quote:
Originally posted by Remedy
εγω το μονο που εχω να πω επι του θεματος ειναι οτι μου φαινεται αξιοθαυμαστο καποιοι να εχουν πειστει οτι κατεχουν την μια και μοναδικη αληθεια, οτι ξερουν το νοημα της ζωης, οτι ακολουθουν μια πιστη και δεν αμφιβαλουν για τιποτε απο τα παραπανω.
Και... δεν ξέρω, δε θα ήταν λίγο βαρετό να έχεις πεισθεί ότι έχεις βρει όλες τις απαντήσεις; Να εξετάζεις τα γεγονότα γύρω σου πάντα υπό το ίδιο πρίσμα που έχεις αποφασίσει πως είναι το σωστό, έστω το σωστό μονο για εσένα; Υποθετικά μιλάω, αλλα μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα κάτω από διαφορετικό πρίσμα κάθε φορα, ενώ μια απόλυτη απάντηση μάλλον θα με στενοχωρούσε παρα θα με απελευθέρωνε. Εσύ από τι θα ήθελες να ξεφύγεις;
\"Πίστευε σε αυτούς που αναζητούν την αλήθεια. Αμφέβαλε για όσους τη βρίσκουν\"
Andre Gide
θεωρω οτι θα ηταν πολυ ανακουφιστικο.
πριν μπω στο βούρκο της βαριάς κατάθλιψης ήμουν εγωίστρια ,υλίστρια, αρνητική με τους άλλους, κυνηγούσα το χρήμα, αντιμιλούσα σε όλους, δεν υπολόγιζα τίποτα και κανέναν...για να μην τα πολυλογώ ήμουν ένα τέρας εγωισμού...
το μόνο που με γέμιζε ήταν πως θα κάνω shopping για να γεμίσω τις ντουλάπες μου, πώς θα ήμουν η πιο όμορφη στην παρέα και γενικώς να είμαι το επίκεντρο όλων...
όταν έπαθα κατάθλιψη είδα πως όλα αυτά δεν μπορούν να με βοηθήσουν...ο εγωισμός μου εξαφανίστηκε και ζητούσα απεγνωσμένα βοήθεια από όλους....
ποιό το νόημα λοιπόν της ζωής που ζούσα μέχρι τότε; ανύπαρκτο
αυτοκαταστράφηκα κατά κάποιον τρόπο γιατί η ψυχή μου στην πραγματικότητα ήταν άδεια...
προσπάθησα λοιπόν να βρω το πραγματικό νόημα της ζωής και τους πραγματικούς λόγους για να ζει κανείς και εν μέρει το έχω καταφέρει....
από τέρας εγωισμού έχω γίνει τέρας ταπεινότητας αν μπορώ να το πω έτσι....
δεν με νοιάζει πλέον αν έχω δύο ή τρία αυτοκίνητα, δεν με νοιάζει αν το σπίτι μου είναι μεγάλο ή μικρό, δεν με νοιάζει αν η ντουλάπα μου είναι άδεια ή γεμάτη...
το μόνο που με νοιάζει είναι να μπορώ να χαμογελώ κάθε πρωί που ξυπνάω και να ευχαριστώ τον θεό για αυτά που απλόχερα μου χαρίζει, να νιώθω υπέροχα βλέποντας τον ήλιο να δύει χρωματίζοντας τον ουρανό, οι άνθρωποι γύρω μου να είναι ευτυχισμένοι και να συμβάλλω και εγώ σε αυτό και πολλά άλλα απλά και καθημερινά πράγματα που όμως μπορούν να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.
πλέον οι αγκαλιές των παιδιών μου, μια βόλτα στην θάλασσα χέρι με χέρι με τον σύντροφό μου, μια προσευχή που θα αγαλλιάσει την ψυχή μου είναι αυτά που δίνουν νόημα στην δική μου ταπεινή και μικρή ζωή....
επιτέλους ανακουφίστηκα....
Σημερα το νοημα της ζωης μου ειναι πως να χακαρω ενα wifi wep δικτυο...αυριο θα εχω αλλες λοξες:D
Λίτσα πολύ όμορφα τα όσα γράφεις. Τελικά το σημαντικό μέσα από κάθε δυσκολία είναι να την αξιοποιούμε. Εϊδες τι στροφή έκανες και πόσο ωρίμασες ως ψυχή; Μπράβο σου κοπέλα μου.
Εγώ ήμουν στον αντίποδα. Ήμουν τέρας ταπεινότητας:) Έπρεπε να είναι όλοι πρώτα ευχαριστημένοι παρά εγώ. Έτσι βεβαια είχα μάθει από μικρή. Ήθελα την αποδοχή τους με κάθε θυσία. Ήμουν τελειομανής και για κάθε τι, ακόμα και για κάτι ασήμαντο φορτωνόμουν την ευθύνη όλη. Δεν ήμουν αληθινή γιατί φοβόμουν ότι αυτο δε θα με κάνει αποδεκτή. Έτρεμα το να μείνω μόνη με τον εαυτό μου. Πως λοιπόν να είμαι αγαπητή στους άλλους αφού ούτε εγώ η ίδια δε με άντεχα ως μοναξιά;
Έτσι, κάποια στιγμή ήρθε η κατάθλιψη και μετά οι κρίσεις πανικού. Τα ξεπέρασα μετά από πολύ κόπο και χρόνο εντελώς μόνη μου αλλά δεν μπορώ να πω ότι έβαλα μυαλό τότε. Μάλλον χρειάστηκε να με ξαναεπισκεφθούν για να αρχίσω να βάζω μυαλό. Έφτασα να μη με ενδιαφέρουν καθόλου τα υλικά όπως έιπες, να φτάνω να βάζω κάθε μέρα τα ίδια ρούχα, να μην ψωνίζω τίποτα, να μη φοβάμαι την επαφή με τον εαυτό μου, να μη φοβάμαι να είμαι αληθινή με μένα και με τους άλλους. Επιτέλους ζήτησα βοήθεια, άρχισα ψυχοθεραπεία. Άρχισα να νιώθω ευτυχία όταν απλά παρατηρώ τη φύση και όταν νιώθω απλές και σύντομες στιγμές ευτυχίας με τους ανθρώπους που αγαπώ.
Πόσο δρόμο όμως έχω ακόμα! Δεν ξέρω αν είμαι στο σωστό μονοπάτι αλλά και μόνο που μπήκα σε τέτοια διαδικασία αναζήτησης του εαυτού μου και της ευτυχίας θέλω να πιστεύω ότι και οι πίκρες που ίσως έχω ακόμα να φάω θα μου βγουν σε καλό. Αυτό λοιπόν είναι το τωρινό νόημα της ζωής μου.