:(
Printable View
:(
Κουράγιο mstrouf, κουράγιο...
Ο χρόνος θα γλυκάνει τον πόνο κάποια μέρα... Είναι τόσο δύσκολο μα αυτή η μέρα θα έρθει...
Ξέρεις πότε θα χαίρεται η ψυχούλα της;Quote:
originally posted by mstrouf
μου μιλουσε κ ενιωθα οτι υπαρχει καποιος που δεν με θεωρει αναξιο, σιχαμερο πλασμα
Όταν θα νιώθεις εσύ η ίδια ένα άξιο, υπέροχο πλάσμα. Και είσαι για να σε αγαπήσει και να την αγαπήσεις τόσο. Νιώσε το...
Γαληνεψε κοπελα μου . \" Ολα εχουν καποιο σκοπο στο συμπαν \" αυτο εγραψε ο λατρεμενος γυιος μου στο ημερολογιο του λιγο πριν τον χασω. Πανε τρεις βδομαδες ηδη !!! Η αγαπημενη σου θα ειναι παντα διπλα σου - με καποιο τροπο - θα σε στηριζει , θα σε βοηθα ,θα σε παρηγορη και θα σε σωζει . Στο λεω απο πειρα : Εχασα τον αδελφο μου 32 χρονων πριν απο 17 χρονια .Σε ΟΛΕΣ τις δυσκολες στιγμες μου ηταν διπλα μου. Για πολυ δυσκολες στιγμες μιλαμε. Και τωρα ακομα τον νοιωθω διπλα μου στι φρικτη απωλεια του αγαπημενου 22χρονου γυιου μου. Δεν ημαστε μονο σωματα νοιωσε το ......
Σε φρόντισε σαν πουλάκι έξω απ\'τη φωλιά του. Σε έκανε δυνατή. Ανοιξε τα φτερά σου κι εκείνη θα είναι τώρα ο αέρας που θα σε κρατά ψηλά. Θα είναι δίπλα σου όταν φυσά στο πρόσωπό σου. Κάνε κουράγιο και κρατήσου. Σε ήθελε χαρούμενη μην την απογοητεύεις.
Αυτό το ένιωσα όταν έχασα τον πατέρα μου πριν3-4 χρόνια.Αισθανόμουν ότι με ακούει.Πολλές φορές πήγαινα στον τάφο του και του μιλούσα ήξερε τον πόνο μου πέθανε εκτός απο τον καρκίνο και με μαράζει γι\'αυτό που με βασάνιζε.Τον παρακαλούσα,το παιδί και τα μάτια σου του έλεγα πάει φαντάρος το παιδί, ήξερε τι του έλεγα είχα την αίσθηση ότι με άκουγε πολλές φορές ζητούσα να δώ κάποιο σημάδι να πιστέψω ότι με ακούει.Δεν ξέρω αν ήταν συμπτώσεις αλλά κάτι συνέβαινε μετά 1-2 μέρες και έλεγα ότι πράγματι με βοηθά. Δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση αν και με αγαπούσε με είχε πληγώσει βαθιά και μου έδειξε τις τελευταίες του μέρες την αγάπη του.Ηταν το βάλσαμό μου να μου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση να ξεχάσω πόσα με πλήγωσαν και να θεωρώ ότι έχω έναν άγγελο που με προστατεύει Απο τα 20 μου μέχρι τα 47 που πέθανε δεν είμαστε καθόλου κοντά λίγες μέρες έφτασαν για να μου δείξει την αγάπη του.Ισως αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στην ζωή το πραγματοποιούσε απο ψηλά
Γιωτα , συχνα η απουσια μιας πηγης αγχους στην ζωη μας , μας ανοιγει τα ματια να δουμε κρυμμένες οψεις της σχεσης μας μαζι τους...Quote:
Originally posted by giota
Αυτό το ένιωσα όταν έχασα τον πατέρα μου πριν3-4 χρόνια.Αισθανόμουν ότι με ακούει.Πολλές φορές πήγαινα στον τάφο του και του μιλούσα ήξερε τον πόνο μου πέθανε εκτός απο τον καρκίνο και με μαράζει γι\'αυτό που με βασάνιζε.Τον παρακαλούσα,το παιδί και τα μάτια σου του έλεγα πάει φαντάρος το παιδί, ήξερε τι του έλεγα είχα την αίσθηση ότι με άκουγε πολλές φορές ζητούσα να δώ κάποιο σημάδι να πιστέψω ότι με ακούει.Δεν ξέρω αν ήταν συμπτώσεις αλλά κάτι συνέβαινε μετά 1-2 μέρες και έλεγα ότι πράγματι με βοηθά. Δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση αν και με αγαπούσε με είχε πληγώσει βαθιά και μου έδειξε τις τελευταίες του μέρες την αγάπη του.Ηταν το βάλσαμό μου να μου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση να ξεχάσω πόσα με πλήγωσαν και να θεωρώ ότι έχω έναν άγγελο που με προστατεύει Απο τα 20 μου μέχρι τα 47 που πέθανε δεν είμαστε καθόλου κοντά λίγες μέρες έφτασαν για να μου δείξει την αγάπη του.Ισως αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στην ζωή το πραγματοποιούσε απο ψηλά
Το αγχος ειναι σαν ενα καμπανακι που μας ειδοποιει για καποιο προβλημα...Καμμια φορα συνεχιζει να χτυπαει και οταν το προβλημα εχει ηδη παψει να υφισταται...
Ο πατερας σου και καθε πατερας , εβαζε στην ζωη τους καποιες προταιραιοτητες που ισως να μην ηταν παντα αναλογες με τα πραγματικα του αισθηματα για την κορη του....
Οταν ηρθε η ωρα να φυγει σου εδειξε αυτο που πολλα χρονια εκρυβε προκειμενου να μπορεσει να εκπληρωσει το καθηκον του που σχεδον παντα ειναι δυσαναλογο απο τα αισθηματα που εκδηλωνε για να διατηρησει την επιρροη και τον σεβασμο του πανω σου...
θα ξαναρθει; νομιζω οτι με το να πιεζω τον εαυτο μου κ να κανω πραγματα συνεχεια, απασχολω το μυαλο μου κ δεν καταλαβαινω τι γινεται. εχω κλειστη, δεν εχω διαθεση για τιποτα, αισθανομαι τοσο κουρασμενη, εχω υπερβει καθε οριο της αντοχης μου. δουλευω πολλες ωρες κ παλι ξεκλεβω χρονο να βρεθω σπιτι της.. δεν ειναι εκει ομως, μια ανατριχιλα ακινητοποιει καθετι μεσα μου.. παω καθημερινα για τα τυπικα στο νεκροταφειο κ ομως με πιανει τρελα κ θελω να μπηξω τα χερια μου στο χωμα κ ν αρχισω να σκαβω. δεν ξερω πως μοιαζει ετσι η ζωη, ειναι πολυ αδικη γμτ, δεν την ηθελα εκατο φορες παλιοτερα, τωρα δεν την θελω χιλιες. δεν ξερω γμτ, τι θελω κ γραφω, ας το καλο μου επιτελους, με βαρεθηκα
στρουμφ
κανε λιγη υπομονη να περασει λιγο ο καιρος...
θα δεις που θ αλλαξουν τα πραγματα αργοτερα, δεν θα ειναι ετσι ο πονος...
Mstrouf,
μίλα, γράφε, κλάψε, βγάζε το...Μην λογοκρίνεις και μαστιγώνεις τον εαυτό σου καλή μου!
Πήγαινε όσο συχνά θες στο σπίτι της, αν το νιώθεις. Αν την νιώθεις κοντά σου εκεί.
Όλα αυτά που περιγράφεις καλή μου, για το νεκροταφείο, για τη ζωή, τα έχω νιώσει...Σε νιώθω.
Το σώμα της καρδούλα μου δυστυχώς δεν υπάρχει πια...
Η παρουσία της όμως καλή μου είναι στην καρδιά σου και στη μνημη σου, αυτά που ζήσατε, η τόση αγάπη που της έδωσες και σου έδωσε δεν θα πεθάνει ΠΟΤΕ...
Είμαστε εδώ για να σε ακούμε mstrouf...
δεν την παλευω αλλο ρε παιδια
εχω ζησει ακομα χειροτερα αυτη την εμπειρια φιλεναδα με την πραγματικη μου μανα!
θα εμπαινε σε λιγες μερες για χημειοθεραπεια ...
ειχε γενικευμενο καρκινο και μονο αυτο θα μπορουσε να καθυστερησει τα αναποφευκτα...
ηταν χειμωνας του 1987 ...σαν χθες ...μετα απο μηνες σκυλισιας παρουσιας καθημερινα διπλα στο κρεββατι του πονου, μια κοινη φιλη που γνωρισαμ στο τελευατιαο μας ταξιδι στην τουρκια , εδινε ενα παρτυ και με ειχε καλεσει ..Μ\'εφαγε για να παω.... Το βραδυ γυρισα στις 3πμ και ημουνα τοσο κουρασμενος που δεν πηγα καν στο δωματιο της να δω τι κανει...
την αλλη μερα το πρωι ανακαλυψα οτι ειχε παρει ενα ολοκληρο κουτι ρομιντον και οτι ηθελε να εκμεταλευτει ψυχολογικα την απουσια μου για να μην ξυπνησει ποτε...
Σαν γυναικα ηταν κοκετα και μονο η ιδεα οτι η χημειοθεραπεια απαιτουσε να της επσουν τα μαλλια την αποδιοργανωνε....
Εχουν περασει 22 χρονια ...παντρευτηκα την γυναικα που γνωρισα εκεινη την χρονια ..
υπηρετησα για 24 χρονια μια βιομηχανια που κανενας σε αυτο το κρατο δεν καταλαβε ποτε την αξια της γιατι δεν υπαρχει στις αλλες Χωρες της Ε.Ε ποιυ μας εχωσαν με το ζορι ...Φτανει πια λεω σημερα ..τερμα το κλαμμα τερμα η οδυνη και προσπαθω οπως μπορω να κοψω τον ομφαλιο λωρο....Μπορει να μην τα καταφερω ποτε ...Εσυ ομως ισως τα καταφερεις ....
Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει αλλά θα σας πω την δική μου οδυνηρή εμπειρία. Ο πατέρας μου πέθανε πριν 15 χρόνια από ανακοπή και η μητέρα μου πριν 6 από καρκίνο. Ήταν απλοί άνθρωποι που μια ζωή κόπιαζαν για τα παιδία τους. Δουλεύοντας μόνοι τους την λίγη γη τους κατάφεραν να σπουδάσουν δυο παιδιά, ώστε να ζήσουν καλύτερα από αυτούς. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ο αδερφός μου θα έπαιρνε το πτυχίο του και θα μπορούσε και αυτός να τον ξεκουράσει λίγο. Η μητέρα μου όταν εγώ πήρα το πτυχίο μου, οπότε θα μπορούσε και αυτή να ξεκουραστεί και να απολαύσει πλέον τους καρπούς των κόπων της. Μια ζωή αγωνιστήκαν για τα δυο παιδιά τους, για να τους εξασφαλίσουν τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή και αυτοί δεν πρόλαβαν να τα χαρούν.
Η ζωή συνεχίζεται όμως και όπως έλεγε και η μητέρα μου ‘αλλοίμονο από αυτόν που πάει’. Όσοι μένουμε πίσω δεν τους ξεχνάμε ποτέ αλλά θα προχωρήσουμε. Θα γελάσουμε, θα χαρούμε, θα ερωτευτούμε κ.ο.κ. Αυτοί που έφυγαν όμως?
Να ξέρετε αγαπητοί φίλοι ότι κάποιοι έχουν περάσει χειρότερες καταστάσεις από μας και δεν είναι και πολύ μακριά μας, ζουν διπλά μας.
Για τον λόγο αυτό ας είμαστε μετριοπαθείς. Ξέρω πως ο καθένας την απώλεια του δικού του ανθρώπου δεν την συγκρίνει με τίποτα, αλλά λίγη μετριοπάθεια δεν βλάπτει.
δεν γμιεται, η ζωη συνεχιζεται, εγω ειχα βαλθει να δωσω τερμα εχθες, εχετε δικιο, ο καθενας ξερει το προσωπικο μαρτυριο που περναει. θελω τοσο να βρισω, γμω τον δια μου!
στρουμφακι μου, καλημερα
δεν θα καταφερεις κατι αν δωσεις τελος ετσι οπως το εννοεις.
εισαι δυνατη και το ξερεις, εχεις καταφερει τοσα. ετσι δεν ειναι??
ειπαμε..η μανουλα σου εινα παντα μαζι σου, παντα. απαλ δεν μπορεις να τη δεις..
στρουμφακι γιατί λυγίζεις? Ολοι περνάνε από κει. όλοι παλεύουν. Επιζούν γιατί έτσι είναι η ζωή.Αγώνας. Είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο. Πόνος κι απόγνωση. Μα είσαι άνθρωπος. Κουράγιο...Θα περάσει θα τοδεις. Η απουσία αυτή η απουσία μόνη της μήπως δεν μοιάζει παρουσία?