Δεν συμφωνώ απόλυτα. Αν πάρουμε παραδείγματα από το πώς αντιδρούν οι μύες θα καταλάβουμε πως μέσα από την άσκηση δυναμώνουν και δυναμώνοντας συγκρατούν και τα οστά, κάτι που και οι γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση θα πρέπει να γνωρίζουν ώστε να ενσωματώσουν την άσκηση ως πρόληψη για την οστεοπόρωση (άσχετο θα μου πεις αλλά δεν κρατηθηκα). Η άσκηση βέβαια για τον μυ ισοδυναμεί με στρες. Ανεξάρτητα που μεσοπροθεσμα ή μακροπρόθεσμα αντλεί το σώμα οφέλη από αυτή. Έτσι λοιπόν πιστεύω πως και η στέρηση, το ζορισμα, το ξεβολεμα μπορεί βραχυπρόθεσμα να μας είναι επώδυνο αλλά συνολικά κοιτώντας το και σε βάθος χρόνου μας βοηθάει ποικιλοτρόπως π.χ. μαθαίνεις ότι τα όρια σου δεν τα γνωρίζεις πραγματικά. Το θέμα είναι να ζορισεις τον εαυτό σου οικειοθελώς, όχι επειδή το θέλει κάποιος άλλος. Γιατί τότε αισθάνεσαι ότι σου επιβάλλονται και αντιδρας. Κι εγώ στην ψυχοθεραπεία έβγαζα μεγάλη αντίδραση (αντίσταση την λένε οι ψυχοθεραπευτές).