Originally Posted by
wanderer010
Πως ένιωθα άσχημα κάθε στιγμή και πως σκεφτόμουν να μην... υπάρχω σε βάθος χρόνου αν δεν άλλαζε κάτι.
Δεν πάω γιατί τα ίδια θα πει, δεν εμπιστεύομαι πια τους γιατρούς, και δεν θέλω φάρμακα, τι άλλο μπορεί να κάνει ένας ψυχίατρος πέρα από το να σου δώσει φάρμακα;
Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να τα πάρω εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι δεν έχω πια επαφές με κανέναν πέρα από τις τυπικές της οικογένειας. Όσο είχα επαφές με κάποιον, ήμουν άλλος άνθρωπος, με κρατούσε. Όταν απομακρύνονται και φεύγουν -κατι το οποίο κάνουν πάντα ανεξαρτήτως του τι κάνω για εκείνους- δεν ξέρω τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω.
Η διάθεσή μου αλλάζει από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο, βάση των ανθρώπων γύρω. Αν ο τελευταίος άνθρωπος πχ που έχω μια ουσιαστική επαφή μου πει ένα φύγε, εκεί εντάξει δε θα θέλω να υπάρχω άλλο. Αλλά όσο ήταν κάποιος εκεί, με τον οποίο μπορούσα να έχω μια ουσιαστική επαφή, δεν είχα κανένα πρόβλημα, ούτε στεναχώρια. Έφευγαν όλα. Όταν είναι όλα ήσυχα και άδεια και γεμάτα αναμνήσεις, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι να κάνω. Και όσο περισσότερες αναμνήσεις έχω, τόσα περισσότερα πράγματα δεν μπορώ να κάνω γιατί μου θυμίζουν τους ανθρώπους και ότι όλοι φεύγουν.
Προσπαθώ να κρατήσω κάποιον, κλασσικά, όπως κάνω πάντα, αλλά αν δεν σε θέλει κανένας, δεν πάει να προσπαθείς συνεχώς.. τίποτα δεν θα αλλάξει.
Εύχομαι να ήμουν αρκετή για τους ανθρώπους. Να είχε πάει καλά η τελευταία σχέση που τόσο ήθελα. Μόνο αυτό.. θα μου ήταν αρκετό, αλλά τίποτα. Είναι κάτι που αλήθεια βελτίωνε τα πάντα.
