Κοίταξε, κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να το παραδεχτώ ότι είχα πρόβλημα με το αλκοόλ κι όταν γυρνούσα σπίτι, συνήθως το επόμενο μεσημέρι (σπούδαζα στην πόλη μου), έλεγα ότι κοιμόμουν σε κοπέλες και οι γονείς μου δε μου λέγανε τίποτα. Μάλιστα ήταν ένα καλό κόλπο για να μου δίνει ο πατέρας μου λεφτά.. Αλλά όπως είπες κι εσύ, η κατάσταση με τα πολλά και τα λίγα ξέφυγε από τον έλεγχο κι έκανα αρκετό καιρό να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό ότι είχα πρόβλημα. Τελικά το ξεπέρασα μόνος χωρίς φάρμακα αν και τώρα δεν κρύβω ότι το ποτό μου φαίνεται αρκετά ελκυστικό και κάθε φορά που πίνω (μία φορά το δίμηνο περίπου) πίνω και πάλι χωρίς όριο. Απλά παλιά μετά από ένα σημείο το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαν όριο οι πράξεις που έκανα λόγω πιθανόν και της διπολικής διαταραχής που βρίσκονταν σε λανθάνθουσα κατάσταση. Καλή η στρατηγική σου να δημιουργήσεις έναν εικονικό φίλο αλλά μεταθέτει το πρόβλημα και δεν το λύνει. Το καλό είναι ότι μπορείς να το μεταθέσεις μέχρις ότου φτάσεις σε σημείο να μπορείς να το λύσεις (συνήθως όταν δεν πάει άλλο ή όταν βρεις στήριξη). Αρκεί φυσικά να μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου όταν πίνεις.
