Printable View
Ο καθένας σου έδωσε συμβουλή με βάση τα βιώματα του. Σίγουρα θα υπάρχει και κάποιος καθηγητής που θα μπορεί να σε νιώσει, να σου πει πέντε κουβέντες παραπάνω.
Ίσως αν καταλάβεις τι αξία σου (μέσω ενός ψυχολόγου) να γίνεις πιο δυναμική. Αυτό θέλει χρόνο όμως. Κάποιο χόμπι έχεις? Για να συναναστρεφεσαι και με άλλα παιδιά.
Γενικά οι καθηγητές του σχολείου μου δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο για το τι συμβαίνει απλά να γίνει το μάθημα και τέλος. Ναι έχω χόμπι και μιλάω περιστασιακά με κάποια κορίτσια που έχουν τις δικές τους παρέες. Κι εκεί δεν μιλάω με τα υπόλοιπα παιδιά επειδή είμαι κλειστός χαρακτήρας. Κι αυτοί με αγνοούν και έτσι νιώθω κι εκει σαν ανύπαρκτη
Λεσ πολυ ευκολα δεν ξερω κι εχεισ παρει ρολο παρατηρητη βασισου στισ δυναμεισ σου κ πεσ την παπαρια σου οπωσ κανουμε ολοι η επικοινωνια ειναι επειδηξη δυναμησ για καποιουσ μεσα σου θα βρεισ δυναμεισ να τισ βγαλεισ και να ενημερωνεσαι με ολεσ τισ παπαριεσ που κυκλοφορουν για να μπορεισ να τισ πεισ κ πρεπει να εκφραζεσαι χωρισ να συναντασ αντιδρασεισ μην ασχολεισαι με τισ αλλεσ ολοι μεχρι τα 35 ζουμε μετα δεν εχει μελι για ολουσ εχει για συγκεκριμενουσ οι αλλεσ αρκει να μιλησουν με μια μεγαλυτερη να τουσ πει οτι η ζωη δεν ειναι η ****** ζωη ειναι ολα τα αλλα
Καταλαβα τι κανεισ κ τι κανουν οι αλλεσ δεν ειναι κολαση ειναι παραδεισοσ αλλα πρεπει να γινεισ κοινωνικη ωσ απλοσ ανθρωποσ οπωσ κανω εγω που τουσ γνωρισα ολουσ κ πλεον ξερω τι γινεται φταιει η τηλεοραση φταινε τα προτυπα φταινε πολλα
4 κατηγοριεσ ανθρωπων υπαρχουν εγω ειμαι με τισ ουσιεσ
Ίσως χρειάζεται να μιλάς περισσότερο. Να προτείνεις εσύ σε αυτούς να κανετε διάφορες δραστηριότητες, έτσι θα αναπτύξετε κάποια σχέση. Δεν είναι εύκολο να πλησιασεις κάποιον λιγομίλητο..Quote:
Originally Posted by Lillyt
ειχε δημιουργηθει και ενα θεμα και στο δικο μου σχολειο, πριν απο 10 χρονια οταν ημουν και εγω τριτη λυκειου... υπηρχε ενα ατομο που ειχε τελειως διαφορετικες αποψεις απο τα περισσοτερα παιδια και αυτο ειχε δημιουργησει την αντιπαθεια των περισσοτερων... μπορει ολοι να ζεσταινονταν, αυτος θα παγωνε... γενικα καποιοι αισθανονται πιο δυνατοι οταν πατουν μειωνεχτικα σε αλλον... οταν ομως ολοι ζεσταινονται και εσυ κρυωνεις και βγαινεις και το υποστηριζεις ας πουμε εκει κινας την αντιπαθεια των αλλων... οπως και να εχει, ας αφησω τις ιστοριες, αυτο που εχεις να κανεις ειναι να μην πεφτεις ψυχολογικα... οταν σου πει κατι καποιος ενα ασχημο σχολιο αντιμιλησε του το ιδιο...
Κι εγώ είμαι διαφορετική στην εμφάνιση,στην συμπεριφορά και αυτό τους την δίνει. Εγώ δεν θέλω να γίνω κάτι που δεν είμαι οπότε κρατάω το δικό μου στυλ οπότε είμαι σαν την μύγα μες στο γάλα. Δεν ξέρω πως να μην πέσω ψυχολογικά γιατί πάντα αυτό μου συμβαίνει. Για να του αντιμιλησω δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό
θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή απλοποιημένη ανάλυση,
Στο νηπιαγωγείο, σε αναλογία με τον πληθυσμό, ήσουν μια σταγόνα μέσα σε ένα φλυτζάνι. Στο δημοτικό μέσα σε ένα κύπελλο. Στο γυμνάσιο σε μια κούπα καφέ και στο Λύκειο σε ένα κουβά.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να "κολυμπάς" ή να επιπλέεις και να μην "βυθιστείς".
Μετά βγαίνεις στο Πανεπιστήμιο ή/και στη ζωή, δηλαδή στη θάλασσα και η εκπαίδευση όπως και η παιδεία σου είναι η βάρκα που ταξιδεύεις. Εκεί μπορείς να διαλέξεις σε ποιά στεριά θα "πατήσεις" ενώ στα φλυτζάνια/κύπελλα κλπ, τα περιθώρια είναι στενά.
Εφόσον έχεις καταφέρει να φτάσεις 'εως την άκρη του κουβά (Γ' Λυκείου) σφίξε τα δόντια, ενδυνάμωσε τον εαυτό σου, αγνόησε τα πάντα γύρω σου και επικεντρώσου στα μαθήματά σου μια και είσαι καλή.
Το πιθανότερο μετά από χρόνια κάποιοι από αυτούς τους κάφρους να είναι υπάλληλοί σου ή κάτω από την εποπτεία σου. Και η πραγματική ζωή δεν είναι Λύκειο.
Καλό κουράγιο και μην ξεχνάς: Κανένας δεν είναι πιο ψηλά από σένα. Χωρίς εσένα δεν υπάρχεις εσύ...
Υπέροχο αυτό που έγραψες. Σε ευχαριστώ πολύ, έχεις δίκιο έχω φτάσει στο τέλος θα είναι βλακεία αν τα παρατήσω τωρα
Αυτά λέω στις κόρες μου όταν είναι στα κάτω τους. Είναι πιο μικρές βέβαια αλλά είναι η αλήθεια. Καλή επιτυχία σε ότι κάνεις και μην το βάζεις κάτω. Τα ψηλά δέντρα βάζουν στο μάτι :)
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Τα λόγια σου βοηθάνε και μου έδωσαν κουράγιο. Να χαίρεσαι τις κόρες σου :-)
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, είχα επιστρέψει από το σχολείο πολύ στεναχωρημενος και θυμωμένος.. Κάτι είχαν πει, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι που είχα καταλάβει πως ο λόγος που ήμουν έτσι δεν ήταν επειδή μου την "ειχαν πει" αλλά επειδή δεν απάντησα πίσω. Δεν είχα το θάρρος να με υπερασπιστώ, να τον βάλω στη θέση του.
Είναι καλό κάποιες φορές να απαντάμε. Όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να δείξεις τα δόντια σου. Δυστυχώς, όσο δεν μιλάς τόσο θα συνεχίζουν.
Το ξέρω ότι χρειάζεται αλλά όταν πχ ακούω κάτι ή τους βλέπω να γελάνε παγώνω και κάνω πως δεν τους άκουσα ή δεν τους ειδα
Καταλαβαίνω. Αν γίνει κάτι μέσα στο σπίτι και χρειαστεί να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, εκεί μιλάς;Quote:
Originally Posted by Lillyt