Originally Posted by
Dora1982
Μόνο αυτό θα σας πω. Όταν ξεκίνησα το θέμα και έγραψα αυτό που με απασχολούσε το διάβαζα ξανά και ξανά όπως κ τις απαντήσεις σας. Ο πόνος εξαφανίστηκε! Δεν ένιωθα το παραμικρό. Δεν είχε συνέχεια. Και εκεί κατάλαβα για ακόμη μια φορά πως έχασα μέρες και νύχτες από τη ζωή μου σκεφτόμενη το θάνατο μου, τον επικείμενο. Τόσος χρόνος χαμένος. Τα ζόρια μας ευθύνονται για όλα όσα περνάμε. Και δεν είναι λίγα. Όμως σκέφτηκα, θέλω να ζήσω ή να σκέφτομαι πότε και πως θα πεθάνω χωρίς τελικά να ζω ουσιαστικά αλλά φοβισμένα;;
Ελπίζω κάθε ζόρικη στιγμή μου να τη ζω με την τραγικότητα που της πρέπει αλλά και την ελπίδα ότι τίποτα δεν χάθηκε. Εδώ θα είμαστε να το εξακριβώσουμε παρέα!!
