-
Αυτό που λέει ανώτερος κ κατώτερος δεν υπάρχει είναι το κόμπλεξ σαν τρόπος σκέψης
-
Για να πω την δική μου ιστορία, όχι εγώ δεν είχα πλάτες ούτε στηρίγματα στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. Ήμουν εντελώς ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Δεν μου ζητούσαν ποτέ λογαριασμό, εγώ τους έλεγα ό,τι ήθελα και η απάντηση ήταν ''εντάξει''. Αν είχα κάποιο πρόβλημα και το μοιραζόμουν η ανταπόκριση ήταν σιωπή. Μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, να πάω όπου θέλω, να κάνω παρέα με όποιον θέλω, να γυρίζω ό,τι ώρα θέλω αλλά αυτή η ελευθερία αντί να με χαροποιεί με στεναχωρούσε πάρα πολύ διότι έβλεπα τους συμμαθητές μου που τους έπαιρναν τηλ. συνέχεια οι γονείς τους επειδή ενδιαφέρονταν ενώ την δική μου ελευθερία την ένιωθα σαν αδιαφορία. Και ίσως ήταν αδιαφορία. Βέβαια η μητέρα μου πάντα ήταν πιο ελεύθερη το ίδιο και ο πατέρας μου αλλά χρειαζόμουν έναν χειρισμό από μέρος τους για να νιώσω ότι κάποιος υπάρχει στην ζωή μου που με καθοδηγεί. Αυτό δεν το ένιωσα ποτέ. Ήταν επιζήμιο γιατί ένιωθα πάντα μόνη, όλα έπρεπε να τα κάνω μόνη, μόνη έπρεπε να βρω την άκρη μου δεν μπορούσα να βασιστώ σε αυτούς αφού δεν μου έδιναν ποτέ συμβουλές για τίποτε. Μεγάλωσα μόνη σχεδόν αλλά αυτό μου δημιούργησε άπειρα ψυχολογικά ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία και πέρασαν 15 χρόνια μέχρι να βρω τον εαυτό μου. Δεν το θεωρώ αργά. Αλλά χαίρομαι που μετά από τόση δυστυχία τελικά βρήκα την άκρη μου. Θεωρώ πως χωρίς οικογένεια δεν πας πουθενά εύκολα.
-
Τα προσωπικά σου χαρλευ είναι δικά σου από τα 12 μέχρι τα 100 κανένας δεν πρέπει να ανακατεύεται εφόσον είσαι καλά κ υγιής εφόσον βγαίνεις από το σπίτι είσαι υπεύθυνη τι κάνεις κ τι δεν κάνεις ο πατέρας σου πιστεύει στην ελευθερία γτ έτσι μεγάλωσε κι αυτοσ ελευθερία κ ισότητα τα άλλα όλα είναι θέατρο κι εγώ δεν είμαι καλός ηθοποιός
