Originally Posted by
WildHoney
Eleni, αυτός ο τρόπος κάλυψης συναισθηματικών αναγκών (βαθύτερη επικοινωνία, κατανόηση, προστασία, ασφάλεια)
έχει τα εξής κατά την άποψή μου: μέσω της έντασης του φαντασιακού συναισθηματικού δεσμού και της επικοινωνίας
με το τυχαίο άτομο που μπαίνει στη ζωή σου καλύπτεις την έλλειψη που αισθάνεσαι να έχεις από το στενότερο περιβάλλον σου.
Την ένταση αυτή την καλλιεργείς επίσης, δίνοντάς της επιπλέον διάφορα δικαιολογητικά. Για παράδειγμα, ο δάσκαλος οδήγησης
σε αποκάλεσε κόρη μια φορά, και αυτό σε συγκίνησε. Ή όπως ανέφερες, θεωρείς ότι υπήρχε ανταπόδοση συναισθηματική και χημεία.
Ένας τρόπος να σταματάς κάτι τέτοιο είναι το να σε παρατηρείς όταν το κάνεις, δηλαδή να αυξήσεις την αυτοπαρατήρηση.
Για να βάλεις ένα φράγμα στη συγκινησιακή σου φόρτιση από σχέσεις που δεν ανταποκρίνονται στη δική σου εμπλοκή σε αυτές, μπορείς να σκέφτεσαι πάνω στο τι σου λένε και στο τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Δηλαδή, άνθρωποι καθημερινά από συνήθεια λένε τους άλλους "αγάπη μου", κοπέλα μου, μάτια μου, κτλ. Είναι μία συνήθεια, και όχι κάτι που απευθύνεται σε σένα ιδιαίτερα, ο δάσκαλός σου πιθανότατα το λέει αυτό σε γυναίκες που μαθαίνει να οδηγούν, αλλά και σε άλλους ανθρώπους, καθημερινά.
Αν μάθεις να φρενάρεις τον εαυτό σου πριν χτίσεις αυτά τα φανταστικά σενάρια, αυτός νομίζω είναι ένας υγιής τρόπος να το αντιμετωπίσεις. Τώρα...Αυτός ο φόβος σου πως θα σε ρίξει σε κατάθλιψη, μπορεί επίσης να τον κουμαντάρεις. Είσαι ικανή
για ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση. Εξάλλου, δεν πέθανε κανένας, δεν έκανες κάνα έγκλημα. Σαν ένα παιδί, δημιουργείς
φανταστικούς φίλους, που η ψυχολογία σου χρειάζεται ανά εποχή. Το θέμα είναι πως όσο δίνεσαι σε αυτές τις φαντασιακές
σχέσεις, αποφεύγεις τον "κίνδυνο" των πραγματικών σχέσεων (γιατί θεωρώ ότι ως κίνδυνο τις βλέπεις, γιατί έχεις πληγωθεί).
Ο δάσκαλος ξέρεις από πριν ότι είναι ένα πιο ακίνδυνο πεδίο, δεν είναι συγγενής ούτε φίλος, ούτε σύντροφος.
Τι δεν καταλαβαίνεις από αυτά, ή τι θα ήθελες να συζητήσεις;