Ααααα πωπω με συγχωρείς ρε συ! Δε το πολυσκεφτηκα, δε ξέρω πώς μου κόλλησε ότι είσαι αγόρι:Ρ αααα κρίμα για το mail! ωραίο κομματάκι μου έστειλες και ακούω trance :)Quote:
Originally Posted by asperger39
Printable View
Ααααα πωπω με συγχωρείς ρε συ! Δε το πολυσκεφτηκα, δε ξέρω πώς μου κόλλησε ότι είσαι αγόρι:Ρ αααα κρίμα για το mail! ωραίο κομματάκι μου έστειλες και ακούω trance :)Quote:
Originally Posted by asperger39
δε πειράζει ρεσυ σιγα μπορει ατομα να μοιάζουν κι να γινοντε μπερδέματα χεχεχε παντως μοιάζουμε σε πολλα θαμε εδω να μιλαμε οποτε το εχεις ανάγκη να ξέρεις . εδω μπαινω κι εγω για κουβεντουλα αν τεριαξω με κοσμο κι για συμβουλές κι αυτα ο ενας να δίνει στον αλον αν μπορουμε.
Σε ευχαριστώ :)Quote:
Originally Posted by asperger39
τιποτε φιλαρακι μου τι πιο ομορφο να εχεις λιγη παρεα κι αν μπορείς να βοηθάς εστω λιγο κάποιον να νιώσει ηρεμα κι γαλήνη μεσα του οταν πονα κι περνα ασχημα .:o
το οτι ΕΣΥ θα κανεις τις αλλαγες, ειναι το μονο σιγουρο. κανενας ψυχολογος δεν θα κανει την αλλαγη για σενα.Quote:
Originally Posted by psy_spirit
ο ψυχολογος θα σε βοηθησει μονο να βρεις τους δρομους.
οπωσδηποτε ειναι κατι βαθυ. το ποσο χρονο χρειαζεται, δεν το ξερω, αλλα αν δεν τα καταφερνεις μονη σου και πελαγοδρομεις, εμενα η βοηθεια μου φαινεται σαν μοναδικη λυση...
μου φαινεται περιεγο αλλα και ευχαριστο που δεν εχεις αναλογο προβλημα με "το αλλο φυλο". και το αλλο φυλο μπορει να γινει φιλος , ξερεις.
επισης και η σχεση σου μπορει να ειναι και φιλος.
ανθρωποι ειναι κι αυτοι. αν ανοιγεσαι στους ανδρες, μπορεις και στις γυναικες...
Καλημέρα Remedy. Το γνωρίζω αυτό και σχεδόν οπότε έκανα σχέση το αγόρι μου το θεωρούσα κάτι σαν κολλητό μου φίλο κλπ. Δεν είναι τόσο περίεργο αν σκεφτείς ότι στη σχέση μπορείς να είσαι πολύ πιο απαιτητικός από ότι όταν είσαι με κάποιον φίλο. Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία δλδ. Δηλαδή αυτό που ένιωθα μερικές φορές παλιότερα με κάποιους κοντινούς μου φίλους είναι ότι ήμουν πολύ πιεστική, πολύ απαιτητική. Ζήλευα πολύ, ήθελα να μου δίνει περισσότερη σημασία από τα άλλα παιδάκια κλπ. Ήθελα μεγάλη προσοχή. Τώρα καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται, τότε ήμουν μικρή. Καθώς μεγάλωνα και έκανα σχέσεις ανακάλυψα ότι οι άντρες (τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους εγώ έκανα σχέση) δεν είχαν τόσο θέμα με όλα αυτά ή τέλος πάντων μπορούσα να τραβήξω το σκοινί περισσότερο ας πούμε. Το θέμα είναι ότι καταλήγω να απομονώνομαι από όλους τους άλλους, περνάω πολύ χρόνο με τη σχέση μου, ακριβώς επειδή για μένα είναι κάτι ερωτικό αλλά και πολύ φιλικό, πολύ κοντινό. Αυτό στο παρελθόν έχει λυγίσει μια σχέση (πολλές απαιτήσεις) και γενικά πλέον καταλαβαίνω είναι too much να απαιτείς ο άλλος να είναι τα πάντα σου και μόνο με αυτόν να κοινωνικοποιείσαι. Απλά μόλις ανακάλυψα τη σχέση με το άλλο φύλο γύρω στην εφηβεία έχω κλειστεί σε αυτό και αποφεύγω να κοινωνικοποιηθώ, γιατί νιώθω ότι μου προσφέρει "τα πάντα". Μέχρι ένα σημείο δλδ, γιατί ξυπνάω μια μέρα και συνειδητοποιώ ότι έχω απομακρυνθεί από όλους τους υπόλοιπους και βασικά άρχισα να βαριέμαι και εγώ να περνάω όλο μου το χρόνο με ένα και μόνο άτομο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Απλά στα εξηγώ όλα αυτά για να καταλάβεις γιατί τελικά δεν είναι τόσο περίεργο. Δηλαδή πλέον έχω καταλήξει να είμαι πολύ ντροπαλή σε υστερικά βαθμό, αλλά αυτό έχει προκληθεί από την ανάγκη μου να είμαι αυτοκόλλητη με τον άλλον, καταλαβαίνω ότι οι άλλοι δε μπορουν να είναι "όπως τους θέλω εγώ", το εκλαμβάνω ως απόρριψη ή εγκατάλειψη και αποφεύγω ύστερα να κάνω κινήσεις για κάτι παραπάνω.
Έχω απογοητευτεί από κολλητές φιλίες που τελικά αποχωριστήκαμε, για αυτό και γράφω στο αρχικό ποστ πως με εγκατέλειψαν. Παλαιότερα μίλαγα, έκανα παράπονα στους φίλους μου, τώρα με αυτούς που έχω δε μιλάω πλέον και ας είμαι δυσαρεστημένη, είτε γιατί πιστεύω ότι δε πρόκειται να αλλάξει κάτι, αλλά και γιατί προσπαθώ να μειώσω τα expectations που έχω στις φιλικές μου σχέσεις. Απλά έχω απομονωθεί πολύ από τους άλλους. Νοητικά καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και δε γίνεται να είστε μια ζωη μαζί κλπ κλπ αλλά συναισθηματικά ακόμα νιώθω πόνο και καημό και το κουβαλάω ακόμα.
Επίσης, Remedy, σε ευχαριστώ που μου λες πως μάλλον είναι κάτι βαθύ. Αυτό που παθαίνω είναι ότι πιστεύω ότι επειδή κανείς τριγύρω μου δεν "καταλαβαίνει κάτι", θεωρώ και εγώ ότι είναι κάτι μικρό και ίσως δε το παίρνω όσο σημαντικά θα έπρεπε. Απλά με στεναχωρεί λίγο που κανένας δε με ρωτάει πώς είμαι, κανείς δεν καταλαβαίνει. Πρέπει να το κρύβω πολύ καλά μάλλον, την λύπη μου, την δυσαρέσκειά μου. Θα ένιωθα βασικά καλύτερα αν μου έλεγε κάποιος "τι έχεις; φαίνεται ότι σε απασχολεί κάτι".
psy_spirit
τα ιδια κι εγω ζω οτι λες ειν σα να το λεω κι εγω μοιάζουμε σε οσα βιώνουμε κανεις δε μας νοιάζετε ρεσυ .:eek:
η ψυ, μας ειπε οτι εχει συντροφο.Quote:
Originally Posted by asperger39
λες να μην την νιαζεται ο συντροφος της;
δε το ξερω φιλαρακι μου αυτο δε μπορω να εκφερω γνωμη . πιθανον να μην ταιριάζουν συναισθηματικά ?? τα βαιψ τους κι δε νιώθει το ενδιαφέρον του ?? δε ξερω καθολου πραγματικά τι συμβαινει κι πως ο καθε ανθρωπος αναλογα κι τη φαση περνα μπορει να νιωθει απ τον αλον αγάπη η απόρριψη η εκτίμηση .:eek:
Remedy, καταλαβαίνω πώς το εννοεί η asperger39, δεν παρεξηγώ. Πάντως δεν εννοούσα για την σχέση μου και βασικά εννοούσα ότι οι άλλοι δεν "παρατηρούν" τόσο αν έχω κάτι, ακόμα και συγγενείς. Το αγόρι μου συνήθως αν με δει κάπως θα με ρωτήσει τι έχω. Τέλος πάντων, έχω ακόμα την πεποίθηση ότι ο άλλος θα πρέπει να με ψυχανεμιστεί, ίσως είναι υπερβολικό να το ζητάω από τους άλλους, δε γίνεται όλοι να είναι μέσα στο μυαλό μου και επίσης όπως προείπα μάλλον κρύβω πολύ καλά το ότι περνάω διαφορά συναισθηματικά.
εσυ, το κανεις αυτο για τους αλλους;Quote:
Originally Posted by psy_spirit
δε μιλισα εγω για το αμόρε της κοπελας ρε παιδια ανάφερα κατι ??γιαυτο η ερωτιση ε ?οπου κι απαντησα εκει οτι δε ξερω τι μπορει να συμβαινει . απλα ταυτίστηκα στο οτι κανεις κι μενα δε με νοιάζετε κυριολεκτικά ομως . ειμαι με ολους ατομο φιλικο κι θελω να πιστευω οτι κανω κι εγω κατι σωστο στο θεμα διαπροσωπικές σχεσεις μα γιοκ ανταπόκριση .:eek: