Και εγώ παθαίνω πολλά ψυχοσωματικά όλη την ημέρα...πόσα χρόνια παλεύεις με την ιψδ? Εγώ έχω δέκα χρόνια...ήμουν 18 και τώρα είμαι 28...όλα τα νιάτα μου έφαγα ...Quote:
Originally Posted by Mariaammeri
Printable View
Και εγώ παθαίνω πολλά ψυχοσωματικά όλη την ημέρα...πόσα χρόνια παλεύεις με την ιψδ? Εγώ έχω δέκα χρόνια...ήμουν 18 και τώρα είμαι 28...όλα τα νιάτα μου έφαγα ...Quote:
Originally Posted by Mariaammeri
από τα 17 εγώ τώρα πάω στα 26 με φάσεις που ήταν ήπιες άλλες πολύ δύσκολα..τώρα έχω πιάσει πάτο όμως η μια ιδεοληψία φεύγει έρχεται η άλλη αστα προσπαθώ και κάνω υπομονή.. θα περάσει εάν προσπαθήσουμε πολύ..όλα στο μυαλό μας είναι το ξέρουμε αυτό είναι το βασικό και σιγά σιγά θα φύγουν
Πάντως αυτό βλέπω και εγώ ...ότι τα πρώτα χρόνια ήταν πιο νορμάλ η κατάσταση ..τώρα όσο πάει είναι δυσκολότερο...εγώ είμαι και μητέρα και το άγχος της καθημερινότητας φουντώνει περισσότερο τις σκέψεις ....μόνο όταν κοιμάμαι το βράδυ ηρεμώ και δεν νιωθω πόνο....δεν παίρνω ούτε και φάρμακα ...εσύ παίρνεις?Quote:
Originally Posted by Mariaammeri
Αυτό ακριβώς παρατήρησα και εγώ τα πρώτα χρόνια τα περνούσα πιο πολύ φλου όλα δεν πολύ ασχολιόμουν γιατί είχα βέβαια και πολλές ασχολίες την σχολή δούλευα ταυτόχρονα και πιο πολύ με ένοιαζε ο γκόμενος η να ψωνίσω ρούχα να πάω βόλτα να φτιάχτω όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν σε περίοδο τρίς ευτυχισμένη.. μένω έγκυος και τότε με πιάνουν πάλι σε έντονο βαθμό αλλά κράτησε πολύ λίγο αφού μόλις έμαθα πως είμαι έγκυος έπαθα ένα σοκ διότι δεν το περίμενα και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από αυτό και έτσι έκανα με τον άντρα μου αρραβώνα και πήγα στα πεθερικά μου δίπλα μέναμε τότε και η αλήθεια είναι πως δεν ξανά είχα καθόλου αρνητικές σκέψεις και ψυχαναγκασμους.. γεννησα και έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, μέχρι που έμεινα έγκυος το δεύτερο παιδάκι και στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης άρχισε η σκέψη μην κάνω κακό μετά που γεννησα άστο με πήρε η κάτω βόλτα για τα καλά ποτε δεν ήμουν έτσι.. δεν το βάζω κάτω όμως προσπαθώ παρά πολύ και τα παιδια μου φροντίζω και καθαρίζω το σπίτι μαγειρεύω σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να την παλέψω με κάθε τρόπο για τα παιδιά μου.. δεν περνω φάρμακα όπως είπα και παραπάνω δε ξέρω σκέφτομαι πως θέλω να παλέψω ακόμα μόνη μου για λίγο
Επίσης και εγώ μόνο απόγευμα προς βράδυ είμαι καλά και μόνο όταν κοιμάμαι ηρεμώ..
Εγω παιδια εχω ιδψ απο το γυμνασιο ,και μενα ετσι ξεκινησε χαλαρα σιγα σιγα,μεχρι που πηγα λυκειο εκει αρχησε να σοβαρευει η κατασταση .Τελος παντων μεγαλος γολγοθας ,ακομα το εχω και ειμαι κοντα στα 26.Οσο και να προσπαθω δεν γινεται δουλεια τιποτα
Τωρα είναι χειρότερο ;; Εμένα αστα ότι πιο αλλόκοτο και παρανοϊκό ύπαρχεη έχει περάσει από το μυαλό μου γενικά κανένα νόημα οι σκέψεις μου όλα μπερδεμένα όταν είμαι έξω με παρέα ξαφνικά όλα φυσιολογικά δεν σκέφτομαι τίποτα, και μετά από το απόγευμα έως βράδυ όλα καλά.. το μόνο που φοβάμαι είναι μην αρχίσω να τα πιστεύω είναι ο χειρότερος φόβος μπυ
Ναι τωρα ειναι ακομα ποιο χειροτερα. Στην 2α λυκειου οι σκεψεις αρχισαν να τις εχω ακομα και οταν ημουν εξω με τους φιλους μου (φοβομουν μην ειπα κατι που δεν επρεπε)Quote:
Originally Posted by Mariaammeri
Ασε δυσκολα τα πραγματα
Υπομονή αυτό έχω να πω.. το χειρότερο είναι οι τύψεις που νιώθω και η στεναχώρια και να λέω γιατί να σκεφτώ αυτό γιατί να σκεφτώ το άλλο; Είμαι τρελη και κάτι τέτοια απλώς όλα είναι από το άγχος.. όταν δεν είμαι αγχωμένη δεν το σκέφτομαι
Καλημέρα το μυαλό μας ο χειρότερος εχθρός μας....
Αυτό ακριβώς και το θέμα είναι πως από εκεί που ήμουν μια χαρά έκανε ένα μπουμ αστα.. και νόμιζα πως ρε είχα ξεπεράσει όλα εδώ γελάμε..τώρα κατάλαβα πως τελικά το μυαλό μου έτσι θα είναι πάντα και ότι πρέπει να κάνω υπομονή και να προσπαθώ συνέχεια
Το θέμα είναι να προλαβαίνεις κάτι πριν έρθει πχ να μιλάς με κάποιον κάποια που έχει όρεξη να σε ακούσει και όχι να κάνει ότι σε ακουει
Τι εννοεις;Quote:
Originally Posted by Tsoufis1989
Ότι μην αφήνεις το εαυτό σ να φτάσει στα άκρα ότι όταν βλέπεις κάτι κακό να έρχεται στο μυαλό σ μοιράσου το κάνει μια συζήτηση να ξεφυγεις