Δεν εχω φιλους

Νομίζω έχεις εντοπίσει τη βασική αιτία που σε δυσκολεύει να κάνεις φίλους: Είσαι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Οι κλειστοί χαρακτήρες μπορεί να είναι εξαιρετικά άτομα, αλλά το βασικό τους ελάττωμα είναι ότι υψώνουν ένα τείχος στον άλλο, σαν να αμύνονται για κάποιον λόγο, και δυσκολεύονται να αρχίσουν ή να πάρουν μέρος σε μια συζήτηση. Χρειάζονται χρόνο και πολλές ευκαιρίες για να εκδηλώσουν τα θετικά τους χαρακτηριστικά. Λες ότι σε έκαναν παρέα από λύπηση που ήσουν μόνη. Δεν το πιστεύω αυτό, παρέα σε έκαναν γιατί σε ήθελαν, αλλά μάλλον το λες γιατί έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση στις σχέσεις με φίλους. Έχει δίκιο η Τάνια ότι το βασικό είναι να μάθεις να εκτιμάς τον εαυτό σου.
Πάρε πρωτοβουλία να αναθερμάνεις τις σχολικές φιλίες σου, να προσκαλέσεις φίλους σου από τα παλιά, να βγείτε κάπου έξω. Εξάλλου, δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που τέλειωσες το λύκειο. Δείξε ότι έχεις ενθουσιασμό να βγαίνεις, σε ενδιαφέρουν τα πάντα και δε λες ποτέ όχι σε έξοδο. Αν κάποιος φίλος σου, σου λέει ότι έχει να βγει με άλλους φίλους, κάνε την πρόταση να πας κι εσύ. Δείξε ότι σε ενδιαφέρουν οι συζητήσεις που γίνονται και να συμμετέχεις με ωραίο και καλοπροαίρετο τρόπο σε αυτές. Να δείχνεις πρόσχαρη και χαμογελαστή.
Οι φίλοι θέλουν χρόνο. Στέλνε πού και πού ένα μηνυματάκι να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για τον άλλο, τι κάνει και πώς περνάει, στέλνε χρόνια πολλά κλπ στις γιορτές, πολύ σημαντικό να νιώθει ο άλλος ότι τον θυμάσαι. Αν σου εκμυστηρευτεί κάποιο πρόβλημα, μην παραλείπεις να ρωτάς διακριτικά πώς εξελίσσεται και τι έγινε τελικά. Αν έχεις αδέρφια στην ηλικία σου, μπορείτε να βγαίνετε σε κοινές παρέες.

Παιδιά θα έκανα πρόταση για καμία έξοδο μιας και εγώ είμαι μόνος αλλά δεν μένω Αθήνα ούτε γενικά σε μεγάλη πόλη είμαι της επαρχίας!

Αυτο ειναι το θεμα βασικα. Νιωθω οτι μου αρεσω γενικα αλλα ειμαι πολυ ησυχη (σε σημειο να μη μιλαω καθολου ωρες ωρες). Αυτο δεν μου αρεσει μονο σε εμενα. Αλλα δεν ξερω τι να πω η κομπλαρω τις περισσοτερες φορες (εξου και το username μου εδω περα). Αναγκαστικα αλλαζουν αλλα πιστευω οτι μπορεις να κρατησεις επαφη. Εγω εχω μετακομισει αλλα δεν εχω παει και πολυ μακρια. Στα 15 με απασχολησε πρωτη φορα για αυτο το αναφερω. Ειχα φιλους μεχρι την 4η-5η δημοτικου (μετα μετακομισαν και χαθηκαμε επειδη ημασταν πολυ μικροι). Στην 6η δημοτικου αρχισαν ολοι να με κανουν περα για καποιο λογο. 1η-2α γυμνασιου ειχα παρεα στο σχολειο και μετα δεν ημουν πολυ του εξω οποτε δεν με ενοιαζε που δεν εβγαινα. Μετα τα 14-15 αρχισε να με νοιαζει. Αλλαξα σχολειο και στο καινουριο περιβαλλον με εκαναν περα. Απο εκει αρχισα να εχω αυτη την ανασφαλεια. Γιατι νομιζα οτι ηταν οι αλλοι το προβλημα. Και στο καινπυριο περιβαλλον ολοι θα ειναι διαφορετικοι. Οσες σχεσεις εχω κανει απο τοτε και μετα ειναι επιφανειακες και χαλανε μετα απο λιγο. Μονο μια φιλια ηταν πιο ουσιαστικη αλλα ξεκοψαμε 1,5 χρονο πριν καθως δεν με σεβοταν. Μου ηρθε και μια προδοσια απο μια ξαδερφη μου που ημασταν πολυ κοντα. Απο εκει και περα σταματησα να εμπιστευομαι τους αλλους. Σαν παιδακι παιδακι τωρα δεν ειχα καμια δυσκολια ημουν πολυ κοινωνικη απο οτι μου λενε οι γονεις μου και απο οτι θυμαμαι απο λιιιγο μεγαλυτερη ηλικια (μεχρι 3η-4η δημοτικου)

Και εγώ είμαι πολύ χαμηλών τόνων, αν κάτσω με παρέα δεν θα πάρω πρωτοβουλία να μιλήσω και πολλές φορές όταν είναι να μιλήσω κομπλαρο μπερδεύω τα λόγια μου.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Αυτο ειναι το θεμα βασικα. Νιωθω οτι μου αρεσω γενικα αλλα ειμαι πολυ ησυχη (σε σημειο να μη μιλαω καθολου ωρες ωρες). Αυτο δεν μου αρεσει μονο σε εμενα. Αλλα δεν ξερω τι να πω η κομπλαρω τις περισσοτερες φορες (εξου και το username μου εδω περα). Αναγκαστικα αλλαζουν αλλα πιστευω οτι μπορεις να κρατησεις επαφη. Εγω εχω μετακομισει αλλα δεν εχω παει και πολυ μακρια. Στα 15 με απασχολησε πρωτη φορα για αυτο το αναφερω. Ειχα φιλους μεχρι την 4η-5η δημοτικου (μετα μετακομισαν και χαθηκαμε επειδη ημασταν πολυ μικροι). Στην 6η δημοτικου αρχισαν ολοι να με κανουν περα για καποιο λογο. 1η-2α γυμνασιου ειχα παρεα στο σχολειο και μετα δεν ημουν πολυ του εξω οποτε δεν με ενοιαζε που δεν εβγαινα. Μετα τα 14-15 αρχισε να με νοιαζει. Αλλαξα σχολειο και στο καινουριο περιβαλλον με εκαναν περα. Απο εκει αρχισα να εχω αυτη την ανασφαλεια. Γιατι νομιζα οτι ηταν οι αλλοι το προβλημα. Και στο καινπυριο περιβαλλον ολοι θα ειναι διαφορετικοι. Οσες σχεσεις εχω κανει απο τοτε και μετα ειναι επιφανειακες και χαλανε μετα απο λιγο. Μονο μια φιλια ηταν πιο ουσιαστικη αλλα ξεκοψαμε 1,5 χρονο πριν καθως δεν με σεβοταν. Μου ηρθε και μια προδοσια απο μια ξαδερφη μου που ημασταν πολυ κοντα. Απο εκει και περα σταματησα να εμπιστευομαι τους αλλους. Σαν παιδακι παιδακι τωρα δεν ειχα καμια δυσκολια ημουν πολυ κοινωνικη απο οτι μου λενε οι γονεις μου και απο οτι θυμαμαι απο λιιιγο μεγαλυτερη ηλικια (μεχρι 3η-4η δημοτικου)

---

Για ποιο λόγο αποφάσισαν να σε κάνουν πέρα όπως λες?

τώρα τί τύπος είσαι; συνεχίζεις να δυσκολεύεσαι; πιστεύεις πως θα σου έκανε καλό να αλλάξεις; μπορείς να βρεις ανθρώπους να είσα πιο χαλαρή, θα πάρει χρόνο όμως νομίζω, πρέπει να βγεις στη ζωή να δώσεις ευκαιρίες.

Δεν ξερω τι αλλο πρεπει να κανω για να με αγαπησω. Νιωθω οτι ειμαι καλα με τον εαυτο μου αλλα το φιλικο κομματι δεν μπορω να το καλυψω μονη μου. Και νιωθω οτι το εχω αναγκη. Οι φιλιες αναγκαστικα αλλαζουν αλλα οι περισσοτεροι εχουν καποια ατομα σταθερα, εχουν τη βαση τους. Και επιστρεφουν παντα εκει. Για αυτο νιωθω οτι δεν "χωραω" στη ζωη κανενος. Δεν ξερω πως να αλλαξω αυτα τα χαρακτηριστικα ειναι η αληθεια. Στα 14-15 αρχισε να με απασχολει γιατι ειχα παρεα μονο στο σχολειο. Εκτος σχολειου δεν ηξερε κανεις αν ζω η αν πεθαινω που λεει ο λογος. Σαν παιδακι μου λενε οι γονεις μου οτι ημουν κοινωνικη μεχρι την 2α-3η δημοτικου. Μετα κλειστηκα παρα πολυ.

Στελνω αλλα δεν βολευει σχεδον ποτε. Η με γραφουν η εχουν δουλεια. Αλλα δεν ξερω αν θα μπορουσα να κανω παρεα με τους περισσοτερους απο το σχολειο. Νιωθω οτι δεν θα μου ταιριαζουν. Επισης δεν μιλουσα και με πολλους και θα ειναι λιγο περιεργο απλα να στειλω και να πω οτι θελω να βγουμε ενω δεν μιλουσαμε καν. Στις γιορτες στελνω παντα αλλα σε εμενα δεν στελνουν. Επισης δεν ξερω πως να ανοιχτω μου ειναι πολυ δυσκολο. Δεν ξερω ποτε τι να πω και απλα καθομαι ησυχη. Και οταν παω να μιλησω η δεν με ακουνε η μιλαει καποιος αλλος και με "καλυπτει". Νιωθω οτι δεν εχω ουτε γνωστους πλεον ρε φιλε. Να βγω απλα για να βγω.

Εγω μενω Κρητη

Δεν μπορω να ξερω αληθεια. Σε ολες μου τις παρεες απλα γινοταν απο τη μια μερα στην αλλη. Ημασταν μια χαρα στην αρχη και μετα απλα δεν

Ειμαι ακομα κλειστη να σου πω την αληθεια. Εχω κανει προτασεις για εξοδο αλλα ποτε δεν "ευδοκιμουν". Συνηθως εγω το κανω παντα πρωτη. Και αυτοι που μου λενε να βγουμε απλα για να το πουν μετα το ξεχνανε. Η αν τους το θυμιζω μετα απλα δεν μπορουν. Με καποια ατομα που ημασταν κοντα ξεκοψαμε γιατι ελεγαν καποια πραγματα πισω απο την πλατη μου και γενικα δεν με εκτιμουσαν. Και τωρα δεν ξερω πως να βρω αλλες παρεες. Εχασα 2 ατομα που ειχα πολυ σταθερα και με εχει ριξει παρα παρα πολυ γιατι νομιζα οτι οτι και να γινοταν με τους αλλους θα ειχα αυτες για παντα

Καλημέρα. Όλοι οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη ζωή σου είχαν αυτή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά; Ένας δεν φέρθηκε καλά;
Εσύ νιώθεις ντροπαλή και κλειστή, στους άλλους μπορεί να φαίνεται ότι δεν είσαι άτομο το οποίο μπορούν να πλησιάσουν. Όχι επειδή εχεις κάποιο θέμα εσύ προσωπικά αλλά το να είσαι κλειστός δεν είναι εύκολο κάποιος να κάνει κίνηση προς εσένα.
Και αυτό που λες ότι οι άνθρωποι έχουν τους φίλους τους και ότι και να γίνει επιστρέφουν εκεί, δεν ισχύει. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ταυτόχρονα 2 και 3 παρέες. Δε σταματά να γνωρίζει ή να κάνει φίλους επειδή έχει 3-4 σταθερούς.

Στη φάση που είσαι, θα σε βοηθούσε για να ανοιχτείς περισσότερο σαν άτομο αλλά και για να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, είναι ένα χόμπι. Ομαδικό. Σκέψου τι σου αρέσει και άρχισε το

Στο ερωτικό κομμάτι κάνεις εύκολα σχέσεις? Ή και εκεί δυσκολεύεσαι?

Κοπελια, παιζει να εισαι αυτιστικη? Μιλας για τους αλλους λιγο περιεργα. Που σε εκαναν περα στο γυμνασιο ειναι απολυτα φυσιολογικο, τα παιδια σ'αυτη την ηλικια κανουν κλικες και δυσκολα αποδεχονται καινουργιους συμμαθητες. Στην εποχη μας λιγοι εχουν φιλιες, ολοι εχοιν το κινητο τους για φιλο.

Επίσης η παρέα και οι φίλοι είναι άρτια συνδεδεμένα με κοινά ενδιαφέροντα και συνήθειες. Είναι μια σχέση δώσε πάρε. Δεν κάνουμε παρέα απλά για να ήμαστε κοντά και να υπάρχουμε στο χώρο. Όταν έχεις μια παθητική στάση και δεν συμμετέχεις τότε δυστυχώς το ενδιαφέρον των άλλων προς εσένα μειώνεται. Αυτή είναι η γνώμη μου, χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες φυσικά.