Quote:
Originally posted by bologna78
Αν εκείνη μου ελέγε να αφήσω τον έρωτα μου... όσο περιέργο και αν ακούγεται , θα το έκανα.
Επειδή θα ήμουν στην κατάσταση \"μέθης\" από τα συναισθήματα και πιστεύοντας πως ήταν τόσο αντικείμενική και να θέλει το καλό μου, για να μήν είμαι υπερβολική, θα ελεγα κατα 90% πως θα τον άφηνα. Αν πάλι (αν και δεν το πιστευω αυτό) δεν τον χώριζα, αν δηλαδή κατα 10% δεν ακολουθούσα την συμβουλή της , σίγουρα δεν θα της μίλαγα τόσο κυνικά και απαξιωτικά όπως μου μιλησε εκείνη.
Έχω μια σχέση και πριν γίνουν όλα αυτά ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα που τα ζω όλα αυτά κλονιστηκε η σχέση μου.
Δεν πιστεύω πως μπορει να με αγαπήσει κανεις.
Πάντα πίστευα πως ο σύντροφος ( ο πραγματικόσ σύντροφος,α υτόσ που θα ήταν ο ένας και μοναδικός) θα με αγαπούσε τόσο δυνατα όσο η μητέρα μου...θα με πρόσεχε τόσο όσο εκείνη...
Τώρα όλα άλλαξαν...
Δεν πιστευω κανέναν...
νομιζω πως εισαι λαθος,τι σχεση εχει η αγαπη της μανας σου προς εσενα με την αγαπη του συντροφου προς εσενα;αν θα σε αγαπαει η μανα σου θα σε αγαπαει ο συντροφος σου και το αντιθετο;αν την αγαπας εσυ την μητερα σου τοσο πολυ οσο λες,γιατι δεν την συγχωρεις για την αποφαση της,να πεις πως εχει κανει ενα λαθος σαν ανθρωπος που ειναι.αυτο ειναι αγαπη,ετσι το ξερω εγω