Φοβάμαι τον θάνατο

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο αυτό; Ή είναι δικός σου ισχυρισμός; Γιατί εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να συνδέει το θάνατο με το χρήμα.
Επίσης δεν είμαι πλούσια, άρα άστοχη η τοποθέτηση σου.

---

το χρήμα ήταν απλά ένα παράδειγμα

ναι δικός μου ισχυρισμός είναι

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα. Αν και είμαι μόλις 22 χρονών, θυμάμαι από πάντα τον εαυτό μου να σκέφτεται τον θάνατο και να με φοβίζει. Θα μου πείτε ποιος δεν τον φοβάται; Και καλώς ή κακώς κανείς δεν θα μπορέσει να τον αποφύγει. Απλά και μόνο η ιδέα ότι κάποτε θα σταματήσω να υπάρχω και ότι δεν θα ξανά αντικρίσω αυτό τον κόσμο και κυρίως τα αγαπημένα μου πρόσωπα, την οικογένεια μου κτλ με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Άσε που φοβάμαι ότι μπορεί και να ξυπνήσω κάτω από τα έγκατα της γης και να φρικάρω.
Τώρα από την άλλη, και το να ζει κάποιος για πάντα ίσως να είναι τρομακτικό. Δεν ξέρω, φοβάμαι πάρα πολύ.
Υπάρχει κανείς που να σκέφτεται τον θάνατο τακτικά και να φοβάται;

---

Άραγε υπάρχει κανείς που δεν φοβάται το θάνατο; Ποιός δεν φοβάται το άγνωστο; Ελάχιστοι ίσως. Προσωπικά μου συμβαίνει το εξής, παράδοξο ίσως. Στα βαριά καταθλιπτικά μου σκεφτόμουν ως μόνη διέξοδο τον θάνατο, φανταζόμουν τον εαυτό μου ξαπλωμένο στο φέρετρο, παράλληλα όμως παρατηρούσα πως αισθανόμουν μια αίσθηση λύτρωσης, μια ανακούφιση υπέρμετρη. Παραδόξως αυτή η σκέψη μου αφαιρούσε το βοφερό φορτίο από την κατάθλιψη που αισθανόμουν και έβλεπα με εντελώς άλλη οπτική τη ζωή! Αφού όλα θα τελειώσουν κάποια στιγμή, ας ζήσω το τώρα εκτιμώντας αυτά που έχω. Δηλαδή η σκέψη του θανάτου μου έδινε ώθηση για ζωή!

Quote:

---

Originally Posted by ninja

Άραγε υπάρχει κανείς που δεν φοβάται το θάνατο; Ποιός δεν φοβάται το άγνωστο; Ελάχιστοι ίσως. Προσωπικά μου συμβαίνει το εξής, παράδοξο ίσως. Στα βαριά καταθλιπτικά μου σκεφτόμουν ως μόνη διέξοδο τον θάνατο, φανταζόμουν τον εαυτό μου ξαπλωμένο στο φέρετρο, παράλληλα όμως παρατηρούσα πως αισθανόμουν μια αίσθηση λύτρωσης, μια ανακούφιση υπέρμετρη. Παραδόξως αυτή η σκέψη μου αφαιρούσε το βοφερό φορτίο από την κατάθλιψη που αισθανόμουν και έβλεπα με εντελώς άλλη οπτική τη ζωή! Αφού όλα θα τελειώσουν κάποια στιγμή, ας ζήσω το τώρα εκτιμώντας αυτά που έχω. Δηλαδή η σκέψη του θανάτου μου έδινε ώθηση για ζωή!

---

Θεωρώ ότι τα άτομα με κατάθλιψη όταν λάβουν υπόψη τους ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης προσπαθούν να ζήσουν το τώρα όσο περισσότερο γίνεται, ούτως ώστε όταν έρθει η στιγμή να φύγουν από την ζωή να λένε ότι «έζησαν» κάτι!
Άρα δεν μου φαίνεται παράλογη η σκέψη σου.

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Θεωρώ ότι τα άτομα με κατάθλιψη όταν λάβουν υπόψη τους ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης προσπαθούν να ζήσουν το τώρα όσο περισσότερο γίνεται, ούτως ώστε όταν έρθει η στιγμή να φύγουν από την ζωή να λένε ότι «έζησαν» κάτι!
Άρα δεν μου φαίνεται παράλογη η σκέψη σου.

---

Η λυση στο προβλημα της θανατοφοβίας ειναι το να ενστερνιστει καποιος οτι η ζωη ειναι μικρη και δεν υπαρχει καν χρονος για χασιμο, άρα ουτε χρόνος για να αναλωθει στην φοβία του θανάτου.