Είσαι ένας άνθρωπος που χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Και όταν δεν έχουμε κάποιον να το κάνει, τότε το κάνουμε εμείς στον εαυτό μας. Τον αγκαλιαζουμε, τον φροντίζουμε, του μιλάμε όμορφα. Του δίνουμε όσα έχει ανάγκη.
Όταν μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον που ο ένας γονιός έχει τα θέματα του τα οποία "τραυματίζουν" το παιδί του τότε μεγαλώνοντας κουβαλάς μέσα στο κεφαλι σου όλο αυτό το μοτίβο που ανέπτυξες όσο ήσουν παιδί. Η μητέρα σου σε έκρινε άρα το κάνουν και οι άλλοι. Κάτι που τις περισσότερες φορές δεν ισχύει. Και ο λόγος που δεν μπορείς να το δεις είναι επειδή δεν στο έμαθαν, σου είναι άγνωστο. Και κάποιες φορές οι άνθρωποι δεν μας πλησιάζουν επειδή με τον τρόπο μας (άθελά μας) τους δείχνουμε ότι δεν θέλουμε, δεν μπορούμε να διαχειριστουμε την αποδοχή. Συνέχισε τις προσπάθειες σου. Να έχεις πάντα δίπλα σου ένα ψυχίατρο και ένα ψυχολόγο και θα έρθει η μέρα που θα πάρεις ανάσα. Χρειάζεται πείσμα και υπομονή.. Και αν κάποιες μέρες δεν είσαι τόσο δυνατή για να προχωρήσεις, κάνεις ένα διάλειμμα και μετά συνεχίζεις..