-
Κλάμα που προσπαθώ να γνωρίσω άλλους από την αρχή, το νιώθω σαν προδοσία γιατί είχα υποσχεθεί πως δεν θα φύγω ποτέ (και όντως το τηρησα και όπως κι αν μου φέρθηκε, δεν έφυγα ποτέ) και μου έλεγε ότι εγώ θα συνεχίσω να ζω χωρίς εκείνον και ότι αυτό θα αποδείξει πως δεν τον νοιάστηκα ποτέ και πως δεν είχε ποτέ καμία σημασία για εμένα, οπότε τώρα έχω ενοχές.
-
Bonus points που δεν βγαίνει τίποτα πουθενά.
Με βλέπω να ξαναστελνω.
-
Κλαίω ακόμη για την Χ. από τον Φεβρουάριο. Για τον Σ. από τον Απρίλιο. Και για τον πιο μακροχρόνιο, από τον Ιούνιο.
Είναι όλοι άνθρωποι που ΕΠΕΛΕΞΑΝ ότι είναι καλύτερο να με αντιμετωπίσουν σαν να είμαι νεκρή.
Και εγώ δεν έχω ξεπεράσει ούτε έναν τους.
