Επώδυνος χωρισμός και επικείμενος θάνατος συγγενικού προσώπου

Αγαπητή φίλη αυτά τα δύο κατά κάποιο τρόπο συνδέονται... Αν δεν είχα μάθει τα κακά νέα για το πατέρα μου, δεν θα με κατέβαλε η σύγχιση, δεν θα έβγαινα εκείνο το βράδυ έξω και πιθανόν να μην είχε γίνει τίποτα... Βέβαια σε μια προβληματική σχέση και τότε να μην γινόταν θα γινόταν κάποια στιγμή αργότερα και μπορεί και χειρότερα. Άσε που βέβαια η ζωή δεν γίνεται με τα \"αν είχε γίνει εκείνο ή το άλλο\" αλλά με τα γεγονότα.
Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά αυτή τη στιγμή έχω βάλει μπροστά το πρόβλημα του γάμου μου. Πρώτον γιατί η φυγή της γυναίκας μου έφερε τούμπα τη ζωή μου με το τρόπο που την προχωρούσα και την ονειρευόμουνα μέχρι πολύ πρόσφατα και δεύτερον γιατί αυτό που συμβαίνει με τον πατέρα μου δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα νομίζω όσο τον βλέπω όρθιο... Αυτό που με σκίζει με τον πατέρα μου και την οικογένεια μου γενικά, είναι ότι είναι σαν να του πήρα τη χαρά από το στόμα... Είναι φοβερό να βλέπεις στα τελευταία σου τον γιό σου να παντρεύεται και να χωρίζει εν ριπή οφθαλμού... Για αυτό με έχουν καταφάει και οι ενοχές... Εκ του αποτελέσματος, το πιο πιθανό είναι να χώριζα αργότερα. Αλλά τουλάχιστον ο πατέρας μου δεν θα βίωνε και αυτό πρν φύγει από τη ζωή...

Φίλε/η Krino έχεις απόλυτο δίκιο. Για αυτό πάω σε ειδικό. Και γιατί βρίσκομαι σε φοβερά μπερδεμένη ψυχολογική κατάσταση, αλλά και για να ερευνήσω τις αιτίες των αρνητικών του χαρακτήρα μου που κάνανε ζημιά στη σχέση μου...

Quote:

---

Originally posted by Novel
Αγαπητή φίλη αυτά τα δύο κατά κάποιο τρόπο συνδέονται... Αν δεν είχα μάθει τα κακά νέα για το πατέρα μου, δεν θα με κατέβαλε η σύγχιση, δεν θα έβγαινα εκείνο το βράδυ έξω και πιθανόν να μην είχε γίνει τίποτα... Βέβαια σε μια προβληματική σχέση και τότε να μην γινόταν θα γινόταν κάποια στιγμή αργότερα και μπορεί και χειρότερα. Άσε που βέβαια η ζωή δεν γίνεται με τα \"αν είχε γίνει εκείνο ή το άλλο\" αλλά με τα γεγονότα.
Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά αυτή τη στιγμή έχω βάλει μπροστά το πρόβλημα του γάμου μου. Πρώτον γιατί η φυγή της γυναίκας μου έφερε τούμπα τη ζωή μου με το τρόπο που την προχωρούσα και την ονειρευόμουνα μέχρι πολύ πρόσφατα και δεύτερον γιατί αυτό που συμβαίνει με τον πατέρα μου δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα νομίζω όσο τον βλέπω όρθιο... Αυτό που με σκίζει με τον πατέρα μου και την οικογένεια μου γενικά, είναι ότι είναι σαν να του πήρα τη χαρά από το στόμα... Είναι φοβερό να βλέπεις στα τελευταία σου τον γιό σου να παντρεύεται και να χωρίζει εν ριπή οφθαλμού... Για αυτό με έχουν καταφάει και οι ενοχές... Εκ του αποτελέσματος, το πιο πιθανό είναι να χώριζα αργότερα. Αλλά τουλάχιστον ο πατέρας μου δεν θα βίωνε και αυτό πρν φύγει από τη ζωή...

---

Βλέπεις? Το λες σχεδόν ξεκάθαρα.
Νιώθεις πως πήρες την χαρά απ τον πατέρα σου και έχεις κατακλυστεί από ενοχές. Μόνος σου επίσης παραδέχεσαι, πως όταν σου είπαν τα κακά νέα για την υγεία του, βγήκες με τους φίλους σου.
Γιατί δεν ένιωσες την ανάγκη να κρυφτείς στην αγκαλιά της γυναίκας σου και μαζί να το αντιμετωπίσετε?
Αν την θεωρούσες τον άνθρωπο σου, παρά τις προστριβές που σας απομάκρυναν, αυτή η περίπτωση ήταν αδύνατο να μη σας φέρει πιο κοντά.
Ξέρεις...έχω δει πολλά ζευγάρια που νομίζουν πως ο γάμος θα τους φτιάξει τη σχέση, αλλά στην πραγματικότητα γίνεται το τελειωτικό χτύπημα.

Ναι, όπως το γράφω έχεις δίκιο... Δεν το διατύπωσα σωστά. Εκείνο το βράδυ έτυχε να βγω με αυτούς τους φίλους και είχα μάθει τα νέα 2 μέρες ήδη. Απλά δέχτηκα μια πρόσκληση για έξοδο και το έκανα γιατί ένιωθα ότι το είχα ανάγκη. Η γυναίκα μου δεν ήρθε γιατί απλά δεν ήθελε. Δεν είναι άνθρωπος του πολύ ξενυχτιού, αλλά δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με τις εξόδους κλπ, δεν ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα μόνος. Αυτό που ήθελα να πω είναι για τα παιχνίδια της μοίρας... Αν δεν έβγαινα εκείνο το βράδυ δεν θα γινόταν τίποτα τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή. Φυσικά και τη θεωρούσα τον άνθρωπο μου, δεν έχει να κάνει με το ότι βγήκα έξω εκείνο το βράδυ. Έχει να κάνει με το τι ακολούθησε μετά που έχω τεράστια ευθύνη για αυτό.
Εννοείται πως είμαι κατεκλυσμένος από ενοχές. Και έχεις δίκιο για αυτό που λες για το γάμο. Στη δική μου όμως περίπτωση δεν το έβλεπα ως φάρμακο. Ήταν κάτι που το στοχεύαμε 2,5 χρόνια. Απλά τελικά και εκ του αποτελέσματος δεν έπρεπε να είχε γίνει...

[quote]Originally posted by Novel
Αν δεν έβγαινα εκείνο το βράδυ δεν θα γινόταν τίποτα τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή.

θα γινοταν καποια αλλη?

Αυτό κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Πολύ πιθανόν όμως να γινόταν από τη στιγμή που υπήρχαν καταστάσεις στη σχέση που δεν είχαμε αντιμετωπίσει και μάλιστα μπορεί να ήταν και χειρότερα αργότερα με κάποιο παιδί. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που έφευγε...
Με πονάει αφάνταστα το ότι έχει συμβεί αυτό και μάλιστα σε μια πολύ κακιά χρονική στιγμή σε ότι αφορά την υγεία του πατέρα μου, αλλά σκεπτόμενος με τη λογική, αφαιρόντας το συναίσθημα και εξετάζοντας τα πράγματα από χρονική απόσταση, πιστεύω δυστυχώς πως θα γινόταν αργά ή γρήγορα έτσι και αλλιώς.
Αυτά βέβαια είναι υποθέσεις. Η ζωή γράφεται από τα γεγονότα.
Αν κάποιος είχε σκοτώσει τον Χίτλερ όταν ήταν παιδί, πιθανόν να είχαν γλυτώσει τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι όμως απλά μια υπόθεση.

εχεις δικιο novel υποθεσεις...Μην βασανιζουμε το μυαλο μας με αυτες!

Νovel πραγματικα πιστευεις πως αυτη η γυναικα σε αγαπουσε πολυ??Τωρα θα μου πεις γιατι το λεω αυτο κ απο που εβγαλα αυτο το συμπερασμα.Απλα εναν ανθρωπο οταν τον αγαπαμε δεν τον αφηνουμε στα δυσκολα κ η γυναικα σου ηξερε οτι εσυ εισαι σε δυσκολη φαση τωρα.Οποτε πιστευω πως πραγματικα δεν αξιζε να ειναι κοντα σου.

Άλλωστε το ότι δεν γύρισε παρόλα αυτά, δεν δέχτηκε να συζητήσει, δεν άκουσε τίποτα, δεν ηρέμησε μέχρι να δούμε τι θα γίνει, δείχνει ότι ήθελε τελικά να φύγει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση εκτός από την οριστική ρίξη μόλις έχεις κάνει κιόλας ένα γάμο, αλλά δεν το έκανε.
Οπότε το καταπίνεις όσο μπορείς και προχωράς όπως μπορείς...

καλυτερα ετσι!!!!!Μπορεις να το καταλαβεις?novel ειναι μερες που στην κυριολεξια ακουμπαω το πολομο τις πορτας για να την κλεισω με φορα πισω μου.Ο χωρισμος ειναι παντα οδυνηρος δεν αντιλεγω αλλα φαντασου να ειχες ζησει και 10 καταστασεις παραπανω μαζι της να ειχατε δεθει ακομα πιο πολυ να ειχατε ισως ενα παιδι.....πως θα ηταν τοτε?

οχι

καθε κοπελα καθε συζυγος θελει αγαπη και τρυφεροτητα απο τον ανδρα της

αντ αυτου η κοπελα σου και συζυγος σου δεχτηκε βρισιες και επιπληξεις για πολοστη φορα για κατι για το οποιο εκεινη σε καμια περιπτωση δεν ευθυνοταν

δεν παντρευτηκε επειδη ηθελε να φυγει

σε παντρευτηκε γιατι ηλπιζε πως θα παρει απο σενα την τρυφεροτητα που της υποσχεθηκες

εφυγε γιατι ειδε πως και μετα το γαμο εμεινες ο ιδιος παρα τις υποσχεσεις σου για αλλαγη

δεν ειναι ομορφο να περιμενεις αγαπη και να τρως επιπληξεις και ιδιως για κατι που δε φταις

καινουργιες υποζχεσεις για αλλαγη ισως τωρα της φανηκαν πιο ψεμματα απο ποτε

ειναι ασχημο να βαζουμε στις σχεσεις μας οξυ

οταν θελουμε να παραμεινουν απαλες γλυκιες και χαρουμενες και για τους δυο

οποιος φροντιζεται φροντιζει

και οσον αφορα τις γυναικες εχω δει να κανουν τεραστιες θυσιες και υποχωρησεις οταν φροντιζονται με αγαπη και τρυφεροτητα

ευχομαι να αλλαξεις αν το θελεις

ισως υπαρχει ακομα καιρος για σενα και για κεινη

Ξέρω ότι με αγάπησε πολύ για μεγάλο χρονικό διάστημα και ξέρω ότι έκανε και αυτή τις υποχωρήσεις της. Δεν έχω γενικά παράπονο από τα συναισθήματα της. Αυτό που έγινε εκείνη τη μέρα ήταν πραγματικά πολύ χοντρό και δύσκολα ξεπερνιέται. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με αγαπούσε. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι ότι είχε ήδη σπάσει κάτι μέσα της και αυτή η σημαντική αφορμή της έδωσε την ευκαιρία να φύγει. Άλλωστε αυτό που έλεγε είναι το ότι \"εγώ δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι\". Σεβαστό. Τώρα το αν η χρονική στιγμή που συνέβει και η κατάσταση που αντιμετώπιζα δείχνει ότι τελικά δεν με αγαπούσε πραγματικά αυτό είναι κάτι που θα αργήσω να καταλάβω. Κάποιος μπορεί να το πει και αυτό. Ίσως φοβάμαι να το δω έτσι, ίσως απλά φορτώνω το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης πάνω μου. Ξέρω ότι εγώ πάντως δεν θα έφευγα, αλλά δεν θα ήθελα κιόλας να γυρίσει από οίκτο.
Αμέσως μετά τη φυγή της και αφού προσπαθούσα να την επαναπροσεγγίσω έγινε αφάνταστα σκληρή και απαξιωτική. Φερόταν σαν να έφυγε από έναν εφιάλτη. Αυτή η στάση είναι για μένα άμυνα αλλά και αποφυγή ενοχών. Ο ειδικός που πάω μου είπε ότι η απαξίωση είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε κάτι αλλά συγχρόνως και αυτός που μας τυφλώνει και μας κάνει να μην βλέπουμε τα λάθη μας. Τι να πω... Αν καταλάβαινα ακριβώς τι έχει γίνει θα ένιωθα και καλύτερα. Ήταν και είναι όλα αυτά ένα τεράστιο σοκ.

Φίλε panamar αυτό προσπαθώ να πω και εγώ.... Καλύτερα έτσι.
researcher:
Έχω κάνει πολύ μεγάλα λάθη και τα πλήρωσα με το χειρότερο τρόπο. Θέλω να γίνω καλύτερος και θα γίνω. Για το γάμο μου είναι μάλλον αργά. Γιατί δεν αρκεί να γίνω και εγώ καλύτερος. Πρέπει να γίνει και αυτή και να θέλει. Έχει κάνει και η ίδια πολλά λάθη αλλά δεν τα βλέπει. Είναι εύκολο να λέμε ότι έφταιγε ο άλλος για όλα. Αυτό κάνει τώρα...

η αγαπη δεν ειναι μια στιγμη αλλα μια διαδικασια

φυσικα και σε αγαπησε

αλλα αυτο δε φτανει

υπηρχαν ασχημες στιγμες για τις οποιες δεν μπορουμε να πουμε πως κανεις δεν τις βιωνει
ομως αναμεσα σας υπηρχε και αυτο το στιχειο του χαρακτηρα σου που λιγο πολυ ουτε εσυ το αντεχεις

αυτο ηταν που την πληγωσε βαθεια

παρ ολα αυτα ειναι ομορφο που το δεχεσαι

και δεν τα βαζεις μονο με εκεινη

πιστευω πως υπαρχουν πολλα στοιχεια που σας δενουν

εαν μπορεις βαλε καλες σκεψεις και ευχαριστες για κεινη και πλησιασε τη

πιστευω πως εαν δεχθεις την απαξιωση και το δικο της κομματι με ειλικρινεια πια

εκεινη θα μπορεσει να απαλυνει στην ψυχη της το πληγωμα και να σε θελει παλι κοντα της

εαν αυτο ειναι που θες δειξε υπομονη και αγαπη ακουσε τη και κανε καλες σκεψεις για κεινη

το οτι σε απαξιωνει δειχνει πως το μυαλο της ασχολειται μαζι σου εστω κι αν αυτο τωρα γινεται με αρνητικο τροπο

επαντως η θετικοτητα σου θα τις ξυπνησει θετικες μνημες γιατι ετσι λειτουργει ο εγκεφαλος μας και θα τη φερει κοντα σου

37 47 η 57 χρονων παραμενουμε ανθρωποι με αναγκη για τρυφεροτητα και αγαπη

οπως ακριβως το μικρουλακι επτα μηνων ανηψακι μου που κρατω τωρα στην αγκαλια μου

σου ευχομαι το καλυτερο

το ξεπερνας δηλαδη?