Και ξανά...βουλιμία

All_Hidden_Inside,

σκεφτηκα πώς μαλλον μενεις Αθηνα γι αυτο κ η παραπομπη εκει! Παρολα αυτα,ενα τηλ σε τετοιους οργανισμους, μπορει να σε βοηθησει ωστε να βρεις κατι αναλογο κ Θεσσαλονικη! Ολο κ κατι θα γνωριζουν!

Κ κατι τελευταιο: ακομα κ μια συμμετοχη σε καποιο σεμιναριο μπορει να σου δωσει εναυσμα για σκεψεις ή αλλαγες. Δεν στοιχιζει τοσο, δεν ειναι βεβαια κατι πιο σταθερο ομως μπορει να σου δωσει ιδεες για αλλαγες που χρειαζεσαι. Λιγο ψαξιμο στο ιντερνετ θα σε βοηθησει να βρεις σχετικες πληροφοριες.

Ευχομαι να πανε ολα καλα!

Quote:

---

Originally posted by Nat
All_Hidden_Inside, εγώ έχω \"πείρα\" από ανορεξία, που είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και στις δυο περιπτώσεις, νομίζω, προσπαθεί κανείς με νύχια και με δόντια να κρύψει την κατάστασή του, με ό,τι κόστος έχει αυτό στην κοινωνική ζωή. Βέβαια, απ\' ό,τι κατάλαβα εκ των υστέρων, οι γύρω συνήθως ξέρουν πολύ καλά ότι κάτι συμβαίνει -ακόμα κι αν δεν έχουν εντοπίσει τι ακριβώς- αλλά φοβούνται να το χειριστούν και να το αντιμετωπίσουν (για γονείς μιλάω τώρα). Σου λένε, αν δεν πούμε κάτι, μπορεί και να περάσει από μόνο του...
Όμως αυτές οι καταστάσεις τροφοδοτούνται από τη μυστικότητα. Όταν βγουν προς τα έξω, όταν τις εκφράσεις με λόγια, απομυθοποιούνται και χάνουν τη δύναμή τους. Είναι πολύ σημαντικό το βήμα που θέλεις να κάνεις: να πας σε ένα Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής. Δεν είμαι καθόλου της γνώμης να πεις ψέματα στους γονείς σου. Αντίθετα, ψύχραιμα και νηφάλια πες τους ότι αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και θέλω να το λύσω. Από κει και ύστερα όμως, μην περιμένεις να καταλάβουν ακριβώς τι σου συμβαίνει και μην περιμένεις να σε στηρίξουν (αν το κάνουν, καλώς, αλλά εσύ δεν θα εξαρτάσαι από αυτό). Εσύ τράβα το δρόμο σου και κάνε τις κινήσεις που πρέπει για να αλλάξεις αυτό που μόνη σου καταλαβαίνεις ότι είναι στραβό.
Δεν θα έλεγα ότι χρειάζεσαι περισσότερο αυτοέλεγχο (συνήθως τα άτομα με βουλιμία/ανορεξία θέλουν να τα ελέγχουν όλα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, σε σημείο αυτοβασανισμού). Νομίζω ότι το αντίθετο χρειάζεσαι: να μην είσαι πάντα το ευγενικό παιδί που εξυπηρετεί τους άλλους, να μη σε νοιάζει αν ακολουθώντας αυτό που θες δυσαρεστείς τους άλλους, να υψώσεις το παράστημά σου και να πεις \"επ, κι εγώ εδώ είμαι!\" Θα τα καταφέρεις, πίστεψέ με, και θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Αλλά παίξε με ανοιχτά χαρτιά.

---

ο αυτοβασανισμος καποιου για να πετυχει τον αυτοελεγχο αποδεικνυει οτι εκει ακριβως βρισκεται το προβλημα του !
αν τρως πολυ απο βουλημια αυτο σημαινει οτι υπαρχει μια συναισθηματικη ώθηση η οποια ξεφευγει απο τον ελεγχο του οργανισμου σου και ο εμετος ειναι παλι μια αλλη μορφη βουλιμιας εναντια στην πρωτη !
Συγκρουονται δηλαδη δυο αντιθετα συναισθηματα ακριβως γιατι λειπει η δυνατοτητα της συνειδησης να βαλει ορια στην δραση τους !
Ειναι ορισμος της απωλειας αυτοελεγχου !
Η ανορεξια εχει διαφορετικη βαση
Ειναι μια κοινωνικη αναγκη που ξεφευγει τον ελεγχο της συνειδησης και σωματοποιειται με την αρνηση της τροφης .
Η πρωτη και πιο κλασικη μορφη ανορεξιας , παρατηρηθηκε στα νεαρα κοριτσια , που επρεπε να φτασουν σε απωλεια κιλων για να δουλεψουν ως μοντελα !
Δεν υπηρχε προηγουμενως δηλαδη μι αλλη συναισθηματικη διαταραχη οπως στην περιπτωση αυτη η βουλιμια
Η ανορεξια εγινε αρρωστεια , οταν το ατομο εθιστηκε στην ιδεα οτι η στερηση τροφης συνοδευεται με κοινωνικη αναγνωριση και επιτυχια !
Εχασε δηλαδη την φυσικη επαφη με το ενστικτο της αυτοσυντηρησης , με εμμεσο τροπο , λογω μιας αλλης αναγκης κοινωνικης , ενω στην περιπτωση της βουλιμιας , το ενστικτο της επιβιωσης υπερ-λειτουργει !

να και ενα ενδιεφερον αρθρο απο καποιο ψυχολογο στ Ελληνικα

http://www.anew.gr/psychology/article.php?aid=24

Καλημέρα.
Nat μου, ακολούθησα τη συμβουλή σου και τα κατάφερα! Ο λόγος που γράφω σήμερα είναι γιατί νιώθω λίγο καλύτερα λόγω του ότι χτες το βράδυ έκανα την υπέρβαση για μένα…αποκάλυψα στη μαμά μου, αυτό που τόσα χρόνια είχα επτασφράγιστο μυστικό….μέσα σε ένα τρελό παραλήρημα, όπου κλαίγοντας για 2 ώρες απαντούσα σε ερωτήσεις που μου έκανε σαστισμένη…μου είπε ότι είμαι όμορφη και με ρώτησε τι βλέπω εγώ όταν με κοιτάω στον καθρέφτη και της απάντησα ότι βλέπω σκατά…με ρώτησε τι θέλω να κάνω και της είπα να ψοφήσω…ότι έχω πρόβλημα με το μυαλό μου, με όλα….όταν μετά από ώρες ηρέμησα προσπάθησα να της εξηγήσω (χωρίς να της πω αναλυτικά τις συνέπειες στην υγεία για να μην τρομάξει περισσότερο) και της είπα πως αν δεν καταφέρω να απέχω ολόκληρη αυτή την εβδομάδα από βουλιμικά επεισόδια (κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ, το μέγιστο ήταν 2 μέρες), θα πάω σε γιατρό, έστω σε ένα νοσοκομείο…έπειτα από όλο αυτό, η στάση της μαμάς μου με βοήθησε πολύ…είδα ότι η αγάπη της μάνας μπορεί να την κάνει να λειτουργεί σαν τον καλύτερο ψυχολόγο, έστω κι αν έχει τελειώσει μόνο το Δημοτικό…..αρχικά τρόμαξε και απέδωσε το γεγονός ότι όλα έγιναν χειρότερα στο ότι η σχέση που έχω τώρα με κάνει να νιώθω έτσι και μου ζητούσε να γυρίσω σπίτι (δεν μένω πια μαζί τους, εδώ και 6 μήνες συζώ)…της εξήγησα πως μπορεί αυτό να πυροδοτεί κάποιες σκέψεις που όμως ήδη υπάρχουν και το θέμα είναι να μην εξαρτάσαι από τη γνώμη κανενός για το αν είσαι καλά η χάλια…το ζήτημα είναι να το δουλέψεις και να έχεις αυτοπεποίθηση, πράγμα πολύ δύσκολο για ένα άτομο που 30 χρόνια σκέφτεται ότι είναι ένα μάτσο χάλια….πάντως με αγκάλιασε, μου είπε να μην ντρέπομαι και πως κανείς δεν μπορεί να με φτάσει (λόγια μάνας, αλλά δείχνουν πραγματική αγάπη), και να πάμε σε ψυχολόγο…μου είπε ότι είναι πού σημαντικό το ότι το είπα, έστω και αργά και ότι αυτό δείχνει ότι το θεωρώ σοβαρό και θέλω να το λύσω….έχει και ένα δίκιο ότι αυτή μου η σχέση και το ότι είναι δυσλειτουργική με έφτασε σ’ αυτό το σημείο…και ένα πράγμα περίεργο, όταν γύρισα χτες στο σπίτι μου, αυτός , λες και άρχισε να νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά (με βλέπει και κάποιες μέρες που κλαίω συνέχεια) , δεν με άφησε από την αγκαλιά του…με έσφιγγε και με φιλούσε λες και θα χανόμουν…με έκανε να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ γιατί αυτό συνέβη χτες, αύριο μπορεί να είναι ξανά αδιάφορος….απλά και τα δύο, σχέση και βουλιμία μου πέφτουν πολύ μάλλον και με πνίγουν…εχτές πάντως δεν έκανα καθόλου εμετό και προχτές μόνο μια φορά…άρα ίσως να είμαι σε καλό δρόμο…και το σκέφτομαι και πολύ σοβαρά να πάω σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο, αν μάθω για κάποιον καλό που να είναι σε κάποια δημόσια υπηρεσία….βοηθάει λοιπόν πράγματι να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει. Και εδώ μέσα, ιδίως αν ξέρεις ότι ο άλλος έχει το ίδιο πρόβλημα, αλλά κυρίως να το μοιραστείς με κάποιον δικό σου άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα σε καταλάβει..εγώ ήμουν πολύ αρνητική σ αυτό, δεν μπορούσα με τίποτα, έλεγα πως δεν θα καταλάβει και το μόνο που θα βγει θα είναι να την τρομάξω…αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι…οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά, παίρνουν δύναμη από την αγάπη τους και βοηθάνε όσο μπορούνε…και ναι, για να είμαι ειλικρινής, ο λόγος που υπάρχω ακόμα είναι αυτός που είπες…ότι ξέρω πως αν δε ζούσα, θα σκότωνα και αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που και σαν σκέψη μόνο, μου μαυρίζει την ψυχή…αλλιώς δεν με ένοιαζε για μένα…όπως και να χει, σήμερα ελπίζω να είναι η 2η μέρα αποχής και να γίνει μια καλή αρχή….καλή δύναμη σε όλους…όλα γίνονται και μπορούμε…μπορούμε, αλλά όχι μόνοι μας…φιλιά σε όλους και ευχές για μια καλύτερη μέρα…

Quote:

---

Originally posted by All_Hidden_Inside
Καλημέρα.
Nat μου, ακολούθησα τη συμβουλή σου και τα κατάφερα! Ο λόγος που γράφω σήμερα είναι γιατί νιώθω λίγο καλύτερα λόγω του ότι χτες το βράδυ έκανα την υπέρβαση για μένα…αποκάλυψα στη μαμά μου, αυτό που τόσα χρόνια είχα επτασφράγιστο μυστικό….μέσα σε ένα τρελό παραλήρημα, όπου κλαίγοντας για 2 ώρες απαντούσα σε ερωτήσεις που μου έκανε σαστισμένη…μου είπε ότι είμαι όμορφη και με ρώτησε τι βλέπω εγώ όταν με κοιτάω στον καθρέφτη και της απάντησα ότι βλέπω σκατά…με ρώτησε τι θέλω να κάνω και της είπα να ψοφήσω…ότι έχω πρόβλημα με το μυαλό μου, με όλα….όταν μετά από ώρες ηρέμησα προσπάθησα να της εξηγήσω (χωρίς να της πω αναλυτικά τις συνέπειες στην υγεία για να μην τρομάξει περισσότερο) και της είπα πως αν δεν καταφέρω να απέχω ολόκληρη αυτή την εβδομάδα από βουλιμικά επεισόδια (κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ, το μέγιστο ήταν 2 μέρες), θα πάω σε γιατρό, έστω σε ένα νοσοκομείο…έπειτα από όλο αυτό, η στάση της μαμάς μου με βοήθησε πολύ…είδα ότι η αγάπη της μάνας μπορεί να την κάνει να λειτουργεί σαν τον καλύτερο ψυχολόγο, έστω κι αν έχει τελειώσει μόνο το Δημοτικό…..αρχικά τρόμαξε και απέδωσε το γεγονός ότι όλα έγιναν χειρότερα στο ότι η σχέση που έχω τώρα με κάνει να νιώθω έτσι και μου ζητούσε να γυρίσω σπίτι (δεν μένω πια μαζί τους, εδώ και 6 μήνες συζώ)…της εξήγησα πως μπορεί αυτό να πυροδοτεί κάποιες σκέψεις που όμως ήδη υπάρχουν και το θέμα είναι να μην εξαρτάσαι από τη γνώμη κανενός για το αν είσαι καλά η χάλια…το ζήτημα είναι να το δουλέψεις και να έχεις αυτοπεποίθηση, πράγμα πολύ δύσκολο για ένα άτομο που 30 χρόνια σκέφτεται ότι είναι ένα μάτσο χάλια….πάντως με αγκάλιασε, μου είπε να μην ντρέπομαι και πως κανείς δεν μπορεί να με φτάσει (λόγια μάνας, αλλά δείχνουν πραγματική αγάπη), και να πάμε σε ψυχολόγο…μου είπε ότι είναι πού σημαντικό το ότι το είπα, έστω και αργά και ότι αυτό δείχνει ότι το θεωρώ σοβαρό και θέλω να το λύσω….έχει και ένα δίκιο ότι αυτή μου η σχέση και το ότι είναι δυσλειτουργική με έφτασε σ’ αυτό το σημείο…και ένα πράγμα περίεργο, όταν γύρισα χτες στο σπίτι μου, αυτός , λες και άρχισε να νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά (με βλέπει και κάποιες μέρες που κλαίω συνέχεια) , δεν με άφησε από την αγκαλιά του…με έσφιγγε και με φιλούσε λες και θα χανόμουν…με έκανε να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ γιατί αυτό συνέβη χτες, αύριο μπορεί να είναι ξανά αδιάφορος….απλά και τα δύο, σχέση και βουλιμία μου πέφτουν πολύ μάλλον και με πνίγουν…εχτές πάντως δεν έκανα καθόλου εμετό και προχτές μόνο μια φορά…άρα ίσως να είμαι σε καλό δρόμο…και το σκέφτομαι και πολύ σοβαρά να πάω σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο, αν μάθω για κάποιον καλό που να είναι σε κάποια δημόσια υπηρεσία….βοηθάει λοιπόν πράγματι να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει. Και εδώ μέσα, ιδίως αν ξέρεις ότι ο άλλος έχει το ίδιο πρόβλημα, αλλά κυρίως να το μοιραστείς με κάποιον δικό σου άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα σε καταλάβει..εγώ ήμουν πολύ αρνητική σ αυτό, δεν μπορούσα με τίποτα, έλεγα πως δεν θα καταλάβει και το μόνο που θα βγει θα είναι να την τρομάξω…αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι…οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά, παίρνουν δύναμη από την αγάπη τους και βοηθάνε όσο μπορούνε…και ναι, για να είμαι ειλικρινής, ο λόγος που υπάρχω ακόμα είναι αυτός που είπες…ότι ξέρω πως αν δε ζούσα, θα σκότωνα και αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που και σαν σκέψη μόνο, μου μαυρίζει την ψυχή…αλλιώς δεν με ένοιαζε για μένα…όπως και να χει, σήμερα ελπίζω να είναι η 2η μέρα αποχής και να γίνει μια καλή αρχή….καλή δύναμη σε όλους…όλα γίνονται και μπορούμε…μπορούμε, αλλά όχι μόνοι
μας…φιλιά σε όλους και ευχές για μια καλύτερη μέρα…

---

Αλλ....δεν μπορούσες να μας πεις πιο ευχάριστα νέα.
Η αρχή έγινε, εχεις ανθρώπους που σε αγαπούν δίπλα σου και είσαι πολύ τυχερή γι αυτό. Μην αφήνεις το θέμα του ψυχολόγου. Η αγαπη βοηθάει, αλλά ο ειδικός χτίζει.
Να είσαι καλά και να έχεις πάντα κάτι ευχάριστο να μας πεις...

Μπράβο, All_Hidden_Inside! Έκανες ένα σπουδαίο (και πολύ ανακουφιστικό, έτσι;) βήμα! Η μαμά σου θα σε στηρίξει, είμαι σίγουρη. Εσύ πάρε όση στήριξη χρειάζεσαι - όχι... παραπάνω! (π.χ. μην ενδώσεις σε κάτι, όπως το να επιστρέψεις στο πατρικό σου, μόνο και μόνο για να μη κακοκαρδίσεις τη μαμά σου).
Εύχομαι να πάνε όλα καλά για σένα από εδώ και πέρα. Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου!

Quote:

---

Originally posted by All_Hidden_Inside
......αλλά κυρίως να το μοιραστείς με κάποιον δικό σου άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα σε καταλάβει..εγώ ήμουν πολύ αρνητική σ αυτό, δεν μπορούσα με τίποτα, έλεγα πως δεν θα καταλάβει και το μόνο που θα βγει θα είναι να την τρομάξω…αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι…οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά, παίρνουν δύναμη από την αγάπη τους και βοηθάνε όσο μπορούνε…

---

All_Hidden κατι τετοιες στιγμες χαιρομαι ιδιαιτερα για την ύπαρξη αυτου το φορουμ! Μπραβο σου, μπραβο σου!!!Κ στη Νατ βεβαια. Κ μονο που εκανες, κατι που θεωρουσες τοσο δυσκολο κ πιστευω ποσο μεγαλο το εκανες στο μυαλο σου κ ανεφικτο, σου αξιζουν συγχαρητηρια!

Συμφωνω τοσο μαζι σου, κ το γραφεις πολυ ομορφα. Ναι, μπορουν να μας βοηθησουν ανθρωποι γυρω μας. Μονο με τον ειναι εκει, να ακουσουν. Αλλα θελει συμμετοχη κ απο τις 2 πλευρες.

Ευχομαι να εχεις ολη τη βοηθεια που θα χρειαστεις απο τους δικους σου ανθρωπους, ολη τη δυναμη που θα χρειαστεις για να ζητησεις βοηθεια κ να ξεπερασεις τα προβληματα που σε εγκλωβιζουν! Να σαι καλα:)

δεν θα συμφωνησω με τους προλαλισαντες οτι ειναι καλη επιλογη η επιστροφη στο σπιτι σου φιλεναδα ! ειναι παλινδρομηση στο νοσηρο περιβαλλον στοοποιο αναπτυχθηκε η αρρωστεια σου ! δεν μου αρεσε επισης οτι η μητερα σου θεωρησε σαν υπαιτιοτον ανθρωπο με τον οποιον ζεις σημερα με δικη σου αποφαση ! δειχνει μια πορεια που θα καταληξει σε νεες συγκρουσεις πολυ συντομα που θα εχουν στοχο να σε κανουν εστω και ασυνειδητα να χωρισεις μαζι του ! η βουλιμια σου κρυβει αδυναμια αντιστασης στην θεληση της μητερας σου και το γεγονος οτι εφτασες 30 ετων για να βρεις το κουραγιο να της μιλησεις με βαζει πολυ σε σκεψεις μηπως αθελα σου μπεις σε χειροτερες περιπετειες !

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν.
Θεοφανία, Nat και Sofia, ευχαριστώ πραγματικά πολύ, σας σκέφτομαι συχνά, άσχετα που δεν σας γνωρίζω προσωπικά και μου δίνετε κουράγιο.
Πάνο,λυπάμαι, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι όπως τα λες...βέβαια είναι φυσικό να έχεις λανθασμένη εικόνα, εφόσον δεν γνωρίζεις…καταρχήν δεν είπε κανείς από τους προηγούμενους εδώ να γυρίσω στο πατρικό μου, ίσα ίσα το αντίθετο ειπώθηκε…αλλά ό,τι και να μου έλεγαν δεν θα γύριζα, είναι μια απόφαση που την έχω πάρει εδώ και καιρό και δεν έχει να κάνει ούτε με νοσηρό περιβάλλον, ούτε με οτιδήποτε τέτοιο, κάθε άλλο…το περιβάλλον στο πατρικό είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστο, μέσα σε ευχάριστο κλίμα, με όλα τα μέλη της οικογένειας μου να είναι κοινωνικά και να ψυχαγωγεί ουσιαστικά ο ένας τον άλλο….δεν έχει να κάνει με την έναρξη της βουλιμίας, άλλα πράγματα ήταν..και έχει δίκιο η μαμά μου για τη σχέση μου, άσχετα που δεν την αφήνω να επεμβαίνει, είναι κοντά και πέρα από το ότι ξέρει τι συμβαίνει, βλέπει και τη διαφορά σε εμένα και την ψυχολογία μου…εγώ, όντας μαθημένη σε ένα περιβάλλον όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω, το να μετακομίσω με έναν άνθρωπο που το μόνο που κάνει είναι να βλέπει τηλεόραση και να κοιμάται από τις 10 στον καναπέ, με έκανε να νιώθω πολύ μόνη…σε όποια συζήτηση και αν έχω κάνει μαζί του, όχι απλά δεν εννοεί να καταλάβει αλλά με θεωρεί και υπερβολική όταν του λέω ότι δεν είναι έτσι οι σχέσεις, τουλάχιστον όχι στο πρώτο 6μηνο της συμβίωσης που υποτίθεται ότι είσαι ερωτευμένος και περνάς καλά…εδώ μιλάμε για το απόλυτο τίποτα…και δεν είμαι και ο άνθρωπος που θέλει να είναι συνέχεια έξω, μια χαρά ξέρω να περνάω και μέσα στο σπίτι, αρκεί να υπάρχει συμμετοχή…όταν ο άλλος κολλάει σε ένα χαζοκούτι, το οποίο εγώ παρεπιπτόντως σιχαίνομαι, μόνο καλά δεν με κάνει να περνάω…και είναι και κτητικός…να μη βγαίνω μόνη ή αν βγω να είναι για κανένα καφέ και σπίτι…τις προάλλες πήγα με τα αδέρφια μου κι ένα φίλο σε μια ταβέρνα, μετά από πολύ καιρό που είχα να κάνω οτιδήποτε και ήταν η μόνη φορά που πέρασα καλά εδώ και πάρα πολύ καιρό…κιθάρες, τραγούδια, κουβέντες, ξεχάστηκα, ήταν πολύ καλά…και πήγαμε το απόγευμα (ενώ η σχέση μου ήταν στη δουλειά, δεν τον άφησα και να φύγω) και φύγαμε στις 10…αυτός μετά δεν με πίστευε ότι ήμουνα εκεί, επέμενε ότι πήγα και αλλού…όταν γύρισα σπίτι για να είμαι μαζί του, αυτός είχε βγει μόνος του και ήρθε αργά το βράδυ, ενώ ήξερε ότι γύρισα μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί (σαββατόβραδο ήτανε)..πέρα από την αμφισβήτηση που με ενοχλεί γιατί δεν έχω δώσει ποτέ δικαίωμα, μου έκανε σκηνικό από το τηλ και όλη την Κυριακή δεν μου μιλούσε καθόλου, σαν να μην υπήρχα…το κάνει αυτό, θυμώνει για μια βλακεία και 2-3 μέρες δεν μου λέει ούτε καλημέρα, σαν να μην υπάρχω….αυτά για να καταλάβεις ποιο περιβάλλον με βλάπτει ψυχολογικά….όσο για το ότι συνέβαλε στο πρόβλημα της βουλιμίας, το έκανε με το να μη με πλησιάζει ερωτικά και όχι μόνο..
Και μια μεγάλη παρένθεση , αν δεν βαρεθείς να διαβάσεις, για να μπεις λίγο στο κλίμα…εγώ αυτόν τον άνθρωπο όταν τον γνώρισα, ερωτευτήκαμε σχεδόν αμέσως και περνούσαμε πάρα πολύ καλά μαζί…την πρώτη κιόλας εβδομάδα ανακάλυψα πως είχε μια σχέση με μια άλλη που δεν είχε ακόμα τελειώσει (το πώς το ανακάλυψα είναι τελείως κινηματογραφικό)..τον άκουσα μάλιστα με τα ίδια μου τα αυτιά να λέει σε ένα φίλο του πως την αγαπάει…και κόλλησα…στην πορεία έμαθα πως δουλεύανε στην ίδια δουλειά και μάλιστα πως αυτή στο παρελθόν (και κάποιοι λένε και στο παρόν) ήταν κατ’ επάγγελμα πρώην πουτ…να. Και παντρεμένη με παιδιά. Εγώ έφυγα αμέσως μόλις άκουσα αυτά, αλλά αυτός δεν με άφησε ούτε λεπτό…με διεκδίκησε όσο τίποτα άλλο…μου έλεγε πως δεν μου το χε πει από ντροπή επειδή ήταν παντρεμένη και πως ήθελε να το τελειώσει αλλά αυτή δεν τον άφηνε….πράγμα που αποδείχτηκε και στην πορεία, δεν τον άφηνε σε ησυχία…μέσα σε όλη αυτή την ιστορία όλο έβγαιναν και ψεματάκια και όλο εγώ ήθελα να μάθω το γιατί….και άκουσα πολλά απ αυτόν...ότι αυτή έχει πολύ ταλέντο (στο σεξ) και άλλα πολλά που ενίσχυαν όλο περισσότερο την χαμηλή αυτοπεποίθηση μου, γιατί πάντα ήμουν πιο εσωστρεφής και σίγουρα δεν είχα κάνει ούτε τα μισά απ ότι κάποια που αυτό ήταν το επάγγελμα της….αυτός όμως έδειξε τόσο έντονα ότι με ήθελε που άλλαξε δουλειά και θέλησε να μετακομίσουμε μαζί…μέχρι τότε όλα ήταν πολύ καλά, ενδιαφέρον και όλα…ανοίχτηκα κι εγώ, και ψυχικά και σωματικά απελευθερώθηκα..από τη στιγμή που μπήκαμε στο σπίτι, έβγαλε έναν άλλο εαυτό…αδιαφορία γενικά, στην αρχή και απότομος και γενικά άλλος άνθρωπος…ήτανε μόνο φαΐ και τηλεόραση…δεν ήθελε να κάνουμε σχεδόν τίποτα μαζί, κοιμότανε απ τις 10 η ώρα….και εγώ ένιωθα τόσο μόνη…τσακωνόμασταν κιόλας γιατί όλο έλεγε πως δεν καταλαβαίνω πως ήτανε κουρασμένος (αλλά πάντα ήτανε έτσι, και τα σαβ/κα) και γενικά δεν βγάζαμε άκρη…και ερωτική επιθυμία όλο και λιγότερη έως καθόλου…μέχρι που έκανα εγώ κινήσεις (κάτι που σε προηγούμενες σχέσεις δεν είχα κάνει ποτέ) και μου λεγε ότι έχει φάει, δεν μπορεί, θέλει να δει tv και διάφορα άλλα, και τελικά είχαμε επαφή μια με δυο φορές την εβδομάδα…σημειωτέον ότι αυτός ο άνθρωπος όπως τον γνώρισα και όπως τον ξέρει όλο το περιβάλλων του ήταν ένας πολύ ερωτικός άνθρωπος με πολύ ενεργή ερωτική ζωή…οπότε βλέποντας εγώ όλο αυτό , το γύρισα πάνω μου…που δεν είμαι όπως θα πρεπε να είμαι….προσπαθούσα να μάθω τι φταίει, να κάνω κουβέντα και μου λέγε «δεν ξέρω, ίσως να βαρέθηκα, πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι 1 χρόνο συνέχεια με την ίδια γυναίκα..» (εκτός του ότι δεν είχε μεγάλες σχέσεις, ήταν και άπιστος)…βέβαια λέει πως δεν υπάρχει καμία άλλη στη ζωή του (αλλά άντε πιστεψέ το εσύ)..παρόλ αυτά σκηνές ζηλοτυπίας δεν κάνω, απλά τα σκεφτομαι….όμως όλη η αδιάφορη στάση προς εμένα και στο ερωτικό κομμάτι με έκανε να πιάσω πάτο… τα γυρνάω μέσα στο μυαλο μου και λέω εμένα το σώμα μου δεν θα γίνει ποτέ σαν τη βραζιλιάνας, ούτε σαν 18 χρονών, ούτε σαν πουτ..ας….και δως του να ξεσπάω στο φαγητό, τόσες ώρες μοναξιάς, και δως του από φόβο μη χοντρύνω να αγκαλιάζω τη λεκάνη τόσες φορές κάθε μέρα…ήρθε και με αποτελείωσε όταν αυτό άρχισε να επηρεάζει πολύ την ψυχολογία μου και να φαίνεται…και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία? Ότι από τότε που τον γνώρισα έχει βάλει τουλάχιστον 15 κιλά και δεν τον έχω κάνει ποτέ να νιώθει άσχημα…ενώ αυτός αν έτρωγα κάτι παραπάνω μου λεγε να προσέχω να μην παχύνω.….τελοσπαντων, σε κούρασα, αλλά αυτό που θέλω να σου δώσω να καταλάβεις είναι ότι αυτή η σχέση έπρεπε να είχε τελειώσει εδώ και καιρό, πριν με φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να χαμογελάσω και να χαρώ με τίποτα στη ζωή μου…όχι απαραίτητα λόγω κακής εικόνας για τον εαυτό μου, αλλά επειδή με απομόνωσε ουσιαστικά μπροστά σε μια τηλεόραση και μάλιστα σε άλλο δωμάτιο γιατί κάθε μέρα θέλει να βλέπει μπάλα και αθλητικά…και έχει τελειώσει ουσιαστικά, τυπικό είναι το θέμα πια πιστεύω, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι…μέσα σε όλο αυτό σε πληροφορώ η μαμά μου πάντα ήθελε να μας κάνει να βρούμε λύση…με κουβέντες και στους δυο, να τα βρούμε…όταν όμως Μετά από 6 μήνες τελικά βλέπει το παιδί της, από εκεί που ήτανε η χαρά της ζωής, να κλαίει κάθε μέρα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα που να το κάνει χαρούμενο, τι θα σκεφτεί? Ότι η σχέση της την κάνει ευτυχισμένη?
Και για να κλείσω με την αδυναμία αντίστασης, ειδικά απέναντι στη μητέρα μου, δεν είχα ποτέ…άσε που ποτέ δεν με πίεσε να κάνω κάτι, πάντα με αφήνει ελεύθερη να κάνω ότι νομίζω…στην αρχή της κουβέντας μου είπε να γυρίσω σπίτι, από φόβο, επειδή ξέρει ότι στο άλλο σπίτι είμαι κυρίως μόνη και δεν περνάω καλά, πράγμα που με έφτασε στα όρια της κατάθλιψης…όταν όμως την εξήγησα τους λόγους που δεν θα ξαναγυρίσω στο σπίτι, δεν το ξανανεφερε ποτέ…και αν τύχει να γνωρίσεις κάποιον βουλιμικό ή ανορεξικό, θα καταλάβεις πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσει σε οποιονδήποτε για το πρόβλημα του, νιώθει ντροπή και ενοχές και το κρατά μυστικό…δεν έχει να κάνει με τη σχέση που έχει με τους γονείς του, που εγώ με τη μαμά μου από μικρή είχα την καλύτερη, έχει να κάνει με την αρρώστια…
Οπότε, καλό είναι να δίνουμε κουράγιο σε κάποιον, αλλά οι διαγνώσεις όταν δεν γνωρίζουμε ούτε την πάθηση και κυρίως το ιστορικό του καθένα είναι λίγο επικίνδυνες και καλό είναι να αποφεύγονται…

φιλεναδα , ειναι τοσο μεγαλο το ποστ σου που ειμαι ειλικρινης δεν το διαβασα ολοκληρο
Πως ειναι δυνατον ομως , να ευθυνεται ο ερωτας σου [οπως μονη σου εγραψες εδω και ενα χρονο] , για μια βουλιμια που οπως παλι μονη σου εγραψες εχει αρχισει εδω και 8 χρονια ?
τωρα για το οτι εσπευσαν να σε συγχαρουν πολλοι ,
γιατι μετα απο 30 ολοκληρα χρονια, ανοιχτηκες λιγο στην μητερα σου , αυτο για μενα ειναι παλινδρομηση και δεν βλεπω καλη συνεχεια , αν σε οδηγησει ξανα στο σπιτι !
ΥΓ Μια πρωτη μου εξαδελφη οδοντογιατρος , εκανε ακριβως το ιδιο πραγμα για να χασει κιλα !
Αφηνε την βουλιμια της να φαει τον αγλεωρα και μετα εβαζε το δακτυλο και τα ξερνουσε ολα ! Μαλιστα την συνταγη της την ειχε δωσει η ιδια της η μανα και την εφαρμοζε και ο πατερας !
τελευταια φορα που ειχα νεα της ειχε χωρισει με τον ανδρα της μετα απο πανω απο 20 χρονια γαμου και παιδι στρατιωτη και δεν μιλιούνταν με την μανα της που την θεωρουσε
πια επισημως τρελη , χωρις ωστοσω να καταλαβει ποτε,
που και ποσο , επαιξε ρολο στην αρρωστειας της , τα βιωματα της παιδικης της ηλικιας και το κομπλεξ για την παχυσαρκια που της ειχαν εμφυσήσει οι ιδιοι οι γονεις της !
ΥΓ αν ειναι ξενερωμα το να βλεπει κανεις το βραδυ τηλεοραση
θα τολμησω να πω οατι αν επαιρνα ειδηση την γυναικα μου να ξερναει μετα το φαγητο καθε φορα , θα την πηγαινα εστω και σηκωτη στον γιατρο !
ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕ ΑΗΔΙΑΖΕΙ !
Ομως ολοι δεν ειναι ιδιοι και αυτο να μην το εκλαμβανεις σαν αδυναμια του ανθρωπου που ζεις μαζι του αλλα σαν δικο σου προβλημα που πρεπει να ζητησεις συντομα την βοηθεια των ειδικων και οχι των γονιων σου ...

Καλά κάνεις και είσαι ειλικρινής αλλά αν δεν είσαι σε θέση να ακούσεις όλα όσα λέει ή έστω γράφει κάποιος, δεν είσαι σε θέση να δώσεις και απάντηση…δεν είπα ποτέ ότι φταίει αυτός γι αυτό, απλά το κάνει χειρότερο εν αγνοία του και δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση…χαρακτηριστικά έγραψα σε προηγούμενο post για το αν φταίει αυτός «της εξήγησα πως μπορεί αυτό να πυροδοτεί κάποιες σκέψεις που όμως ήδη υπάρχουν και το θέμα είναι να μην εξαρτάσαι από τη γνώμη κανενός για το αν είσαι καλά η χάλια…το ζήτημα είναι να το δουλέψεις και να έχεις αυτοπεποίθηση, πράγμα πολύ δύσκολο για ένα άτομο που 30 χρόνια σκέφτεται ότι είναι ένα μάτσο χάλια….» Οπότε μόνο δική του ευθύνη δεν είναι, απλά είναι σαν να το τράβηξε απ τα μαλλιά και το μεγάλωσε..Επίσης εξήγησα με σαφήνεια ότι άσχετα από όλα αυτά δεν έχω σκοπό να γυρίσω στο σπίτι, οπότε και πάλι άσχετη είναι η παλινδρόμηση στην οποία επιμένεις…όσο για το «μετά από τόσα χρόνια»που λες και ξαναλές ότι μίλησα, σου εξήγησα αλλά δεν θες μάλλον να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι κάποιος που έχει παρόμοιο πρόβλημα να μιλήσει…εσύ τι νόμιζες?ότι αρρωσταίνεις σήμερα, το παραδέχεσαι και το καταλαβαίνεις αύριο και το λες μεθαύριο? Δεν είναι τόσο απλή η διαδικασία…και ανάμεσα σ αυτούς που χάρηκαν μ αυτό είναι και άτομα που ξέρουν από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο σημαντικό είναι να αρχίσεις έστω να μιλάς…η περίπτωση με την ξαδέλφη σου δεν ξέρω που κολλάει μιας και εγώ σου ξαναλέω ότι μεγάλωσα σε πολύ υγιές περιβάλλον, μάλιστα η μαμά μου έχει παραπανίσια κιλά και είναι ίσως το πιο ακομπλεξάριστο άτομο που έχω γνωρίσει..και αυτοπεποίθηση έχει και ευτυχισμένη είναι…τέλος δεν είπα ποτέ ότι είναι αδυναμία του ότι δεν με πάει στο γιατρό, αλλά εξήγησα (εκεί που δεν διάβασες μάλλον) πώς η αδιαφορία του και η απομόνωση με έφτασαν στα χειρότερα…άλλο ευθύνομαι για κάτι και σώζω τον άλλο κι άλλο απλά συμβάλλω στο να το κάνω χειρότερο και δεν βοηθάω 9που συμβαίνει στην προκειμένη)…για να κλείσω (ελπίζοντας αυτή τη φορά να μην είναι τόσο μεγάλο το Post και να μπορέσεις να το διαβάσεις) δεν περιμένω από τους γονείς να μου λύσουν το πρόβλημα, σίγουρα όμως μια στήριξη από το κοντινό σου περιβάλλον σε βοηθάει να κάνεις την αρχή…μάλλον δεν δίνεις βάση σε ό,τι διαβάζεις και σε συνδιασμό με τη λανθασμένη εικόνα λόγω ελλειπους γνώσης στο θέμα, σε οδηγούν σε βιαστικά συμπεράσματα…

εμμεσα παντως ζητας πολλα απο τους αλλους ακομα , νομιζω και πολυ λιγοτερα απο τον εαυτο σου ! εκει βλεπω μια συναισθηματικη ανωριμοτητα που ισως να σε κανει να ισορροπεις σε τεντωμενο σχοινι.....
αν οπως λες παιρνει καιρο για να μπορεσεις να εκφραστεις παρα τα θεωρατα και δυσκολονοητα κειμενα , αυτο σημαινει οτι μεσα σε ενα πελαγος λεξεων ισως κρυβεται καποιο σημειο σημαντικο στην ολη αδυναμια σου να ζυγιζεις σωστα τα συναισθηματα και τις αντιδρασεις .
την περιπτωση της ξαδελφης μου την εβαλα για να διαπιστωσει οποιος επισκεπτεται το ποστ οτι συχνα ειναι οι ιδιοι οι γονεις υπευθυνοι για την απαραδεκτη και νευρωτικης υφης συμπεριφορα της προκλησης εμετου για το αδυνατισμα
ας ξεκινησουμε λοιπον απο αυτο
εσενα ποιος σου εβαλε πρωτος αυτη την ιδεα στο μυαλο σου ?

Ακριβώς στο αντίθετο είναι το πρόβλημα, ότι ζητάω πολλά από τον εαυτό μου, πάντα ήμουν τελειομανής και στους άλλους κυρίως δίνω…δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να με σώσει, αλλά και σε κανέναν δεν νομίζω να είναι ευχάριστο να είναι σε μια σχέση και να είναι πιο μόνος απ ότι εάν δεν είχε αυτή τη σχέση..
Δεν παίρνει καιρό \"σε εμένα\" να μπορέσω να εκφραστώ, έλεος. Προσπάθησε να ακούσεις τι σου λέω. Έτσι λειτουργεί αυτό. Ξεκινάει, σου παίρνει καιρό να συνειδητοποιήσεις ότι παγιδεύτηκες, είναι δύσκολο να το παραδεχτείς στον εαυτό σου, πόσο μάλλον και να το πεις. Έτσι δουλεύει με όλους, πως αλλιώς να στο πω για να το καταλάβεις…
Τα μεγάλα κείμενα είναι για να δώσω μια εικόνα σε κάποιον που δεν ξέρει καθόλου εμένα και τη ζωή μου (και για να τα χαρακτηρίσεις δυσνόητα πρέπει πρώτα να τα διαβάσεις). Έξω δεν κάνω διαλέξεις και μονολόγους για μία ώρα και μια χαρά κατανοητή γίνομαι δόξα το Θεό.
Όσο για την ερώτηση σου, θα προσπαθήσω να σου απαντήσω (αν και πλέον πιστεύω πως ό,τι και να σου πούνε εσύ απλά έχεις την άποψη σου και αυτή τείνει να να είναι και αντίθετη)…όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, άλλοι είναι πιο ευαίσθητοι σε ερεθίσματα και αντιδρούν διαφορετικά…άλλοι είναι ψώνια και άλλοι , καλή ώρα, έχουν πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση από πολύ μικρή κιόλας ηλικία…γιατί έτσι δουλεύει το μυαλό τους…προσπαθώντας να φτάσουμε το τέλειο που έχουμε στο μυαλό μας, (το οποίο τελικά είναι ανέφικτο), μας βλέπουμε πάντα σαν ελλειπείς….και αρκεί ένα γεγονός για να ξεκινήσει τον φαύλο κύκλο σε ένα ήδη πρόσφορο έδαφος και να ισοπεδώσει την ήδη χαμηλή αυτοεκτίμηση..αυτό σε εμένα ήταν η πρώτη σοβαρή και μεγάλη σχέση που έκανα στα 21 μου και πίστευα πως αν πάχαινα θα τον έχανα…και είναι πολύ συχνή αφορμή η συγκεκριμένη και σε μεγαλύτερες ηλικίες μάλιστα, για να γίνει κάποια ανορεξική ή βουλιμική…
Και επιτέλους, αυτή η καραμέλα με τη συναισθηματική ανωριμότητα δεν είναι η απάντηση σε όλα…όλος ο κόσμος έχει μια δόση συναισθηματικής ανωριμότητας, δεν είναι η αιτία όμως ούτε για να γίνεις βουλιμικός, ούτε καταθλιπτικός…

δεν μου απαντησες στο ερωτημα που σου εθεσα παρολο οτι εγραψες
πανω απο 3000 λεξεις !
το ξαναγραφω γιατι δεν βιαζομια να παρω μια εκλογικευμενη απαντηση
θελω την αληθεια μονο...

ποιος σου μετεδωσε την πληροφορια , οτι αν κανεις εμετο την τροφη σου,
μπορεις να αδυνατιζεις ?

Η ίδια λογική με αυτή της δίαιτας. Ότι αν παίρνεις λίγες θερμίδες χάνεις κιλά. Όπως και έγινε και στην πράξη