χωρισμος-καταθλιψη

Μπράβο αυτό να σκεφτεσαι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω πόσο μικρή είναι.Μιλώ εκ πείρας είσαι και τυχερή εν λές που χώρισες με κάποιον που δεν ταίριαζες και έχεις την ευκαιρία και τα χρονικά περιθώρια να αποκτήσεις ότι σου λείπει;

Τα φάρμακα που ανάφερες είναι αρκετά αποτελεσματικά. Θεωρώ όμως ότι σε τέτοιες περιπτώσεις σαν τη δική σου δεν χρειάζονται πολλές συνεδρίες ή θεραπείες αν δεν προυπάρχει βέβαια κάτι άλλο.

Σκέψου μόνο την υπέρχοχη κόρη σου όπως λες και πόσο ανάγκη σε έχει και ξέχνα ότι έγινε. Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι τη στιγμή που το παιδί σου σε χρειάζεται δυνατή. Το πρόβλημα σου θα ξεπεραστεί μόνο όταν θα καταλάβεις ότι η κόρη σου πρέπει να ανατραφεί από μία μάνα που θα της δώσει να κατανοήσει τι εστί η ζωή και να γίνεις πρότυπο της μελλοντικά.

Δεν είναι ότι δεν έχεις προσωπικότητα, έχεις αλλά δεν το αποδέχεσαι ή δεν την βγάζεις προς τα έξω λόγω διαφόρων αιτιών.

μηπως θα βοηθουσε να μην εμενες στην ιδια γειτονια με τον πρωην συζυγο?σιγουρα δεν μπορεις να διακοψεις οριστικα τις επαφες-εξαλλου υπαρχει και ενα παιδι-αλλα σκεφτομαι μηπως το να τον βλεπεις τυχαια εστω σε συχνη βαση δεν σου κανει καλο ψυχολογικα.σαν να σε κραταει πισω.δεν ξερω παλι..σκεψεις..

Καλώς ήρθες Καίτη!
Οι αλλαγές στη ζωή μας φέρνουν κάποιες φορές στην επιφάνεια κάποιους τριγμούς και κάποιους μας φόβους.Αυτό δεν είναι κακό,παρά μόνο εάν εμείς οι ίδιοι το θεωρήσουμε κακό.Μπορεί να είναι η ευκαιρία μας για κάποια καινούργια αρχή,μια ενδοσκόπηση και μία ανάγνωση των πραγματικών μας αναγκών.
Λες πως πάντα σκέφτεσαι πρώτα τους άλλους.Πάντα βάζεις σε προτεραιότητα την ευτυχία όλων εκείνων που σε πλαισιώνουν.Πόσο χώρο όμως αφήνουμε στην ευτυχία των άλλων να μπει στο δικό μας κομμάτι ευτυχίας,αυτό μπορούμε να το ορίσουμε.Τα προσωπικά μας όρια,το δικό μας τσανάκι,το οριοθετούμε εμείς.
Γιατί φοβόμαστε πως εάν βγάλουμε προς τα έξω τις ανάγκες μας,θα μας απορρίψουν.Δεν είναι απαραίτητο να συμπλέουμε για να μας αγαπούν.Αλλά είναι απαραίτητο να μας αγαπάμε εμείς για να γίνει το μήνυμά μας προς τους άλλους κατανοητό.
Αυτό δε γίνεται αμέσως όταν έχουμε μάθει να παραγκωνίζουμε συνεχώς τις ανάγκες μας,θέλει λίγη δουλίτσα,ίσως και κάποια βοήθεια(όχι απαραίτητα μόνο φαρμάκων).
Μη φοβάσαι,σιγά σιγά όλα γίνονται!Αλλά να επιμένεις.Στην αρχή η φωνούλα της Καίτης δε θα είναι δυνατή,ίσως να την παίρνει ο άνεμος,ίσως να την καλύπτουν πάλι οι παλιές της συνήθειες.Όταν όμως αρχίσει να επιμένει,θα δει πως και η δύναμη μαθαίνεται,δεν μας έρχεται ουρανοκατέβατη,είναι μία ιδιότητα που μπορούμε να την καλλιεργήσουμε.:)

εχω σκεφτει πολλες φορες πως ψαχνω αιτιες , πως αναλυω μεσα μου πολυ τα προβληματα...
τελικα να βρει καποιος δυναμη ειναι πολυ δυσκολο , πανω που παω να την βρω ερχετε ενα γιατι και τα σκορπαει ολα και παλι απο την αρχη...
καποιες στιγμες κουραζομαι και αλλες θυμωνω με τον εαυτο μου που τα παραταω...
ξερω πως ειναι στο χερι μου η ευτιχια μου, ισος δεν θελω να αφησω πισω μου στιγμες της ζωης μου, δεν θελω να τις διαγραψω αλλα οσο τις κουβαλαω με σκοτωνουν...
πρεπει να βρω δυναμη, πρεπει να βρω τη θελει η καιτη και να ζω χωρις ενοχες....

Helena εχεισ δικιο μου κανει κακο που ζουμε κοντα , ακουω πολλα που λεει για μενα και ειναι λογικο να τα μαθαινω γιατι ο κοσμος με το κουτσομπολιο ζει.... ειναι πολυ δυσκολο να αφησω το σπιτι μου και να παω να νοικιασω αλλο, αλλα αυτο θα το κανω θα φυγω μακρια....

Πρώτα να κλείσεις τη χαραμάδα που άφησες στην ψυχή σου και τρυπώνουν οι ενοχές, οι μνήμες, οι ελπίδες οι ανέλπιδες. Να βάλεις τελεία στο χτες και να αγαπήσεις το κορίτσι -μάνα που είσαι. Είναι μεγάλο βήμα ο χωρισμός και το μεγαλύτερο το έχεις διανύσει. Κουράγιο. Να αγαπάς το παιδί σου και να περνάτε ποιοτικά τον κοινό χρόνο σας.

Τελικά τι έγινε κατάφερες να φύγεις; κι εγώ έτσι ακριβώς αισθάνομαι πολλές φορές. Σκέφτηκες πως ίσως μπορεί να φταίει λίγο και ο τρόπος που λες κάποια πράγματα για να κανείς αυτα που θέλεις;